Ἦχος Α´.
Ἐν τῷ Μικρῷ Ἑσπερινῷ.
Παρθενικὴ πανήγυρις σήμερον, ἀδελφοί· σκιρτάτω ἡ κτίσις, χορευέτω ἡ ἀνθρωπότης· συνεκάλεσε γὰρ ἡμᾶς ἡ ἁγία Θεοτόκος, τὸ ἀμόλυντον κειμήλιον τῆς παρθενίας, ὁ λογικὸς τοῦ δευτέρου Ἀδὰμ Παράδεισος, τὸ ἐργαστήριον τῆς ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων, ἡ πανήγυρις τοῦ σωτηρίου συναλλάγματος, ἡ παστάς, ἐν ᾗ ὁ Λόγος ἐνυμφεύσατο τὴν σάρκα, ἡ ὄντως κούφη νεφέλη, ἡ τὸν ἐπὶ τῶν Χερουβὶμ μετὰ σώματος βαστάσασα. Ταῖς αὐτῆς ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Σήμερα (γιορτάζουμε) τὸ πανηγύρι τῆς Παρθένου, ἀδελφοί· ἂς σκιρτήσει ἡ κτίση, ἂς χορέψει ἡ ἀνθρωπότητα· μᾶς συγκέντρωσε ἡ ἁγία Θεοτόκος, τὸ καθαρὸ διαπίστευμα τῆς παρθενίας ὁ λογικὸς παράδεισος τοῦ δευτέρου Ἀδάμ, τὸ ἐργαστήριο τῆς ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων, τὸ πανηγύρι τῆς σωτήριας συναλλαγῆς, ὁ νυμφικὸς χῶρος, ὅπου ὁ Λόγος ἑνώθηκε μὲ τὴν σάρκα, τὸ πραγματικὰ ἐλαφρὺ σύννεφο1 ποὺ σήκωσε ἐπάνω του αὐτὸν ποὺ ἀναπαύεται στὰ Χερουβίμ. Μὲ τὶς δικές της ἱκεσίες, σῶσε Χριστὲ καὶ Θεὲ τὶς ψυχές μας.
Εἰς τὸν Στίχον.
Νεφέλην σε φωτὸς ἀϊδίου, Παρθένε, ὁ Προφήτης ὠνόμασεν· ἐν σοὶ γὰρ ὡς ὑετὸς ἐπὶ πόκον, καταβὰς ὁ Λόγος τοῦ Πατρός, καὶ ἐκ σοῦ ἀνατείλας, τὸν κόσμον ἐφώτισε, τὴν πλάνην κατήργησε, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν. Αὐτὸν ἱκετεύουσα ἐκτενῶς, Παναγία, δεόμεθα, μὴ παύσῃ ὑπὲρ ἡμῶν, τῶν ἀληθῆ Θεοτόκον ὁμολογούντων σε.
Νεφέλη τοῦ αἰωνίου φωτός, ἐσένα Παρθένε, ὁ Προφήτης ἀποκάλεσε2· διότι μέσα σ᾿ ἐσένα ἦλθε, σὰν βροχὴ πάνω σε μαλλί3, συγκαταβαίνοντας ὁ Λόγος τοῦ Πατρός, καὶ ἀφοῦ ἀπὸ σένα ἀνέτειλε, φώτισε τὸν κόσμο καὶ κατάργησε τὴν πλάνη, ὁ Χριστὸς καὶ Θεός μας. Αὐτόν, Παναγία, σὲ παρακαλοῦμε νὰ ἱκετεύεις ἀσταμάτητα, ὅσοι σὲ ὁμολογοῦμε ἀληθινὴ Θεοτόκο.
Ἐν τῷ Μεγάλῳ Ἑσπερινῷ.
Τὴν παγκόσμιον δόξαν, τὴν ἐξ ἀνθρώπων σπαρεῖσαν, καὶ τὸν Δεσπότην τεκοῦσαν, τὴν ἐπουράνιον πύλην, ὑμνήσωμεν Μαρίαν τὴν Παρθένον, τῶν Ἀσωμάτων τὸ ᾆσμα, καὶ τῶν πιστῶν τὸ ἐγκαλλώπισμα· αὕτη γὰρ ἀνεδείχθη οὐρανός, καὶ ναὸς τῆς Θεότητος· αὕτη τὸ μεσότειχον τῆς ἔχθρας καθελοῦσα, εἰρήνην ἀντεισῆξε, καὶ τὸ Βασίλειον ἠνέῳξε. Ταύτην οὖν κατέχοντες, τῆς πίστεως τὴν ἄγκυραν, ὑπέρμαχον ἔχομεν, τὸν ἐξ αὐτῆς τεχθέντα Κύριον. Θαρσείτω τοίνυν, θαρσείτω λαὸς τοῦ Θεοῦ· καὶ γὰρ αὐτὸς πολεμήσει τοὺς ἐχθρούς, ὡς παντοδύναμος.
Ἂς ἀνυμνήσουμε τὴν παγκόσμια δόξα, ποὺ προῆλθε ἀπ᾿ τὸ ἀνθρώπινο γένος, αὐτὴν ποὺ γέννησε τὸν Δεσπότη, αὐτὴν ποὺ ἔγινε πύλη τῶν οὐρανῶν, τὴν Μαρία τὴν Παρθένο, τὸ τραγούδι τῶν Ἀγγέλων καὶ τὸ στολίδι τῶν πιστῶν· διότι αὐτὴ ἀναδείχθηκε οὐράνιος τόπος καὶ ναὸς τῆς θεότητας. Αὐτή, ἀφοῦ γκρέμισε τὴν μεσοτοιχία τῆς ἐχθρότητας4, εἰσήγαγε ἀντ᾿ αὐτῆς τὴν εἰρήνη καὶ ἄνοιξε τὶς πύλες τῆς Βασιλείας. Κατέχοντας λοιπὸν αὐτὴν ὡς ἄγκυρα τῆς πίστεως, ἔχουμε στρατηλάτη τὸν Κύριο ποὺ ἀπὸ τὰ σπλάγχνα της ἐγέννησε. Ἔχε θάρρος, λοιπόν, ἔχε θάρρος λαὲ τοῦ Θεοῦ, διότι αὐτὸς θὰ πολεμήσει τοὺς ἐχθροὺς ὡς παντοδύναμος.
Ἦχος β´.
Ἐν τῷ Μικρῷ Ἑσπερινῷ.
Ὢ τοῦ μεγίστου μυστηρίου! βλέπων τὰ θαύματα, ἀνακηρύττω τὴν Θεότητα, οὐκ ἀρνοῦμαι τὴν ἀνθρωπότητα· ὁ γὰρ Ἐμμανουήλ, φύσεως μὲν πύλας ἤνοιξεν, ὡς φιλάνθρωπος· παρθενίας δὲ κλεῖθρα οὐ διέῤῥηξεν, ὡς Θεός· ἀλλ᾿ οὕτως ἐκ μήτρας προῆλθεν, ὡς δι᾿ ἀκοῆς εἰσῆλθεν· οὕτως ἐσαρκώθη, ὡς συνελήφθη· ἀπαθῶς εἰσῆλθεν, ἀφράστως ἐξῆλθε, κατὰ τὸν Προφήτην τὸν λέγοντα· Αὕτη ἡ πύλη κεκλεισμένη ἔσται, οὐδεὶς οὐ μὴ διέλθῃ δι᾿ αὐτῆς, εἰ μὴ μόνος Κύριος ὁ Θεὸς Ἰσραήλ, ὁ ἔχων τὸ μέγα ἔλεος.
Τί μέγιστο μυστήριο! Βλέποντας τὰ θαύματα, ὁμολογῶ τὴν θεότητα, χωρὶς νὰ ἀρνοῦμαι τὴν ἀνθρωπότητα. Ὁ Ἐμμανουὴλ εἰσῆλθε ἀπὸ τὴν θύρα τῆς φύσεως ὡς φιλάνθρωπος, χωρὶς νὰ ἀναιρέσει ὡς Θεὸς τὴν παρθενία, καὶ μὲ τὸν ἴδιο (σιωπηλὸ καὶ ἀκατάληπτο τρόπο) ἐξῆλθε ἀπὸ τὴν μήτρα, ὅπως εἰσῆλθε μὲ τὸν λόγο (τοῦ Ἀγγέλου), δηλαδὴ σαρκώθηκε συγχρόνως μὲ τὴν σύλληψη, Εἰσῆλθε χωρὶς φθορὰ καὶ ἐξῆλθε ἀνερμηνεύτως, ὅπως λέγει ὁ προφήτης (Ἰεζεκιήλ)5: Αὐτὴ ἡ πύλη εἶναι ἤδη κλειστὴ καὶ κανεὶς δὲν θὰ τὴν περάσει παρὰ μόνον ὁ Θεός, ὁ κύριος του Ἰσραὴλ ποὺ διαθέτει τὸ μέγα ἔλεος.
Εἰς τὸν Στίχον.
Τίς σε κατ᾿ ἀξίαν ἐπαινέσει, καὶ μακαρίσει Κόρη θεόνυμφε, ὑπὲρ τῆς διὰ σοῦ γεγονυίας τῷ κόσμῳ ἀπολυτρώσεως; εὐχαριστοῦντες οὖν κραυγάζομέν σοι λέγοντες· Χαῖρε ἡ τὸν Ἀδὰμ θεώσασα, καὶ τὰ διεστῶτα συνάψασα. Χαῖρε ἡ φωτίσασα τὸ γένος ἡμῶν, τῇ φωτοφόρῳ ἀναστάσει τοῦ Υἱοῦ σου καὶ Θεοῦ ἡμῶν· σὲ γὰρ Χριστιανῶν τὸ γένος, ἀπαύστως μεγαλύνομεν.
Ποιὸς (μπορεῖ) ἐπάξια νὰ σὲ ἐπαινέσει καὶ νὰ σὲ μακαρίσει θεόνυμφε Κόρη, γιὰ τὴν ἀπολύτρωση τοῦ κόσμου ποὺ συνέβη ἐξ αἰτίας σου; Εὐχαριστώντας λοιπόν, σοῦ λέμε φωναχτά: Χαῖρε ἐσὺ ποὺ θέωσες τὸν Ἀδάμ, καὶ σύνδεσες τὰ διαιρεμένα· Χαῖρε ἐσὺ ποὺ φώτισες τὸ γένος μας μὲ τὴν φωτοφόρο Ἀνάσταση τοῦ Υἱοῦ σου καὶ Θεοῦ μας. Ἐσένα λοιπὸν μεγαλύνουμε ἀδιάκοπα.
Ἐν τῷ Μεγάλῳ Ἑσπερινῷ.
Παρῆλθεν ἡ σκιὰ τοῦ νόμου, τῆς χάριτος ἐλθούσης· ὡς γὰρ ἡ βάτος οὐκ ἐκαίετο καταφλεγομένη, οὕτω παρθένος ἔτεκες, καὶ παρθένος ἔμεινας· ἀντὶ στύλου πυρός, δικαιοσύνης ἀνέτειλεν ἥλιος, ἀντὶ Μωϋσέως Χριστός, ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Μὲ τὸν ἐρχομὸ τῆς χάριτος, πέρασε ἡ σκιὰ τοῦ νόμου. Ὅπως ἡ βάτος ἂν καὶ φλεγόταν δὲν καιγόταν6, ἔτσι κι ἐσύ, ἐνῷ γέννησες ἐν παρθενίᾳ ἔμεινες παρθένος. Καὶ ἀντὶ τοῦ πύρινου στύλου7, ἀνέτειλε ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, ἀντὶ τοῦ Μωϋσέως ὁ Χριστός, ὁ σωτήρας τῶν ψυχῶν μας.
Ἦχος γ´.
Ἐν τῷ Μικρῷ Ἑσπερινῷ.
Μέγιστον θαῦμα! παρθένος τεκοῦσα, καὶ τὸ τεχθέν, Θεὸς πρὸ αἰώνων· προφανεὶς ὁ τόκος, καὶ τὸ τελούμενον ὑπὲρ φύσιν. Ὢ μυστηρίου φρικώδους! ὃ καὶ νοούμενον, ἄφραστον μένει, καὶ θεωρούμενον, οὐ καταλαμβάνεται. Μακαρία σὺ εἶ ἄχραντε Κόρη, Ἀδὰμ τοῦ γηγενοῦς θυγάτηρ, καὶ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου φανεῖσα μήτηρ· αὐτὸν ἱκέτευε σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Μέγιστο θαῦμα! Ἡ Παρθένος νὰ ἔχει γεννήσει καὶ τὸ παιδὶ νὰ εἶναι ὁ προαιώνιος Θεός, Νὰ εἶναι ἐμφανὴς ἡ γέννηση, ἀλλὰ τὸ γεγονὸς νὰ ὑπερβαίνει τὴν φύση! Τί φοβερὸ μυστήριο! Εἶναι αὐτὸ ποὺ ἐνῷ τὸ σκεπτόμαστε, ἀδυνατοῦμε νὰ τὸ ἐκφράσουμε, ἐνῷ τὸ προσεγγίζουμε, δὲν γίνεται κατανοητό. Μακάρια εἶσαι ἐσὺ ἄχραντη Κόρη, θυγατέρα τοῦ αὐτόχθονα (= χοϊκοῦ) Ἀδάμ, ποὺ ἐμφανίστηκες ὡς μητέρα τοῦ ὑψίστου Θεοῦ. Αὐτὸν ἱκέτευε γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας.
Εἰς τὸν Στίχον.
Ἀνάπλασιν καὶ ζωήν, διὰ σοῦ δευτέραν γινώσκομεν, ἄχραντε Μαρία, τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἐν τῇ γαστρί σου φυραθέντα τὸν Κτίστην τῆς κτίσεως, καὶ ἀναστήσαντα ἡμᾶς, ἐκ τοῦ ᾅδου, καὶ τοῦ θανάτου, καὶ ζωὴν αἰώνιον παρεσχηκότα ἡμῖν, τοῦ βοᾶν σοι Ἀειπάρθενε· Χαῖρε ἡ συνάψασα τὰ κάτω τοῖς ἐπουρανίοις· Χαῖρε ἡ ἐλπὶς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς, καὶ προστασία καὶ ἀντίληψις· Χαῖρε ἡ τῇ ἀναστάσει τοῦ Υἱοῦ σου, φαιδρύνουσα τὰ σύμπαντα, καὶ παρέχουσα τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.
Ἐκ αἰτίας σου, ἄχραντη Μαρία, γνωρίζουμε δεύτερη ἀνάπλαση καὶ ζωὴ τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, ποὺ ὀφείλεται στὸ ὅτι ὁ Δημιουργὸς τῆς κτίσεως ζυμώθηκε στὴν κοιλιά σου καὶ μᾶς ἀνάστησε ἀπὸ τὸν ᾅδη καὶ τὸν θάνατο καὶ μᾶς πρόσφερε αἰώνια ζωή, ὥστε νὰ ὑμνολογοῦμε Ἀειπάρθενε: Χαῖρε ἐσὺ ποὺ ἕνωσες τὰ ἐπίγεια μὲ τὰ οὐράνια· Χαῖρε ἡ ἐλπίδα, ἡ προστασία καὶ ἡ κατανόηση τῆς οἰκουμένης· Χαῖρε ἐσὺ ποὺ χαροποιεῖς τὰ σύμπαντα μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Υἱοῦ σου, παρέχοντας στὸν κόσμο τὸ μέγα ἔλεος.
Ἐν τῷ Μεγάλῳ Ἑσπερινῷ.
Πῶς μὴ θαυμάσωμεν, τὸν θεανδρικόν σου τόκον πανσεβάσμιε; πεῖραν γὰρ ἀνδρὸς μὴ δεξαμένη Πανάμωμε, ἔτεκες ἀπάτορα Υἱὸν ἐν σαρκί, τὸν πρὸ αἰώνων ἐκ Πατρὸς γεννηθέντα ἀμήτορα, μηδαμῶς ὑπομείναντα τροπήν, ἢ φυρμόν, ἢ διαίρεσιν, ἀλλ᾿ ἑκατέρας οὐσίας τὴν ἰδιότητα, σώαν φυλάξαντα. Διό, μητροπάρθενε Δέσποινα, αὐτὸν ἱκέτευε σωθῆναι, τὰς ψυχὰς τῶν ὀρθοδόξως, Θεοτόκον ὁμολογούντων σε.
Πῶς νὰ μὴ θαυμάσουμε τὴν θεανδρική σου γέννηση πανσεβάσμια; Διότι, χωρὶς νὰ σχετιστεῖς μὲ ἄνδρα, γέννησες σαρκικῶς Υἱὸ χωρὶς πατέρα, αὐτὸν ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ τὸν Πατέρα προαιωνίως χωρὶς μητέρα, χωρὶς νὰ ὑποστεῖ τροπὴ ἢ χώνευση ἢ διαίρεση, ἀλλὰ φυλάσσοντας σώα τὴν ἰδιότητα καθεμιᾶς οὐσίας. Γι᾿ αὐτό, μητροπάρθενη Δέσποινα, ἱκέτευε τὸν Υἱόν σου νὰ σωθοῦν οἱ ψυχές μας, ὅσων σὲ ὁμολογοῦν Θεοτόκο κατὰ ὀρθόδοξο τρόπο.
Ἦχος δ´.
Ἐν τῷ Μικρῷ Ἑσπερινῷ.
Ἀσπόρως συνέλαβες, καὶ ἐκύησας ἀφράστως, τὸν καθελόντα δυνάστας ἀπὸ θρόνου, καὶ ὑψοῦντα ταπεινούς, καὶ ἐγείροντα κέρας πιστῶν αὐτοῦ, τοὺς δοξάζοντας Χριστοῦ, τὸν Σταυρὸν καὶ τὴν ταφήν, καὶ τὴν ἔνδοξον ἀνάστασιν· διό σε Θεοτόκε, τὴν πρόξενον τῶν τοσούτων ἀγαθῶν, ἀσιγήτοις ἐν ᾠδαῖς μακαρίζομεν, ὡς πρεσβεύουσαν ἀεί, τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Συνέλαβες χωρὶς σπορὰ καὶ γέννησες ἀνομολόγητα, αὐτὸν ποὺ γκρεμίζει ἀπὸ τὸ θρόνο τοὺς δυνάστες καὶ ὑψώνει τοὺς ταπεινούς8, καὶ ἀνυψώνει τὴν δύναμη τῶν πιστῶν του9, ποὺ δοξολογοῦν τὸ Σταυρὸ καὶ τὴν Ταφὴ καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Γι᾿ αὐτὸ κι ἐσένα Θεοτόκε, ποὺ εἶσαι ἡ αἰτία τῶν τόσων ἀγαθῶν, σὲ μακαρίζουμε μὲ ἀσταμάτητες ᾠδές, ὡς πρεσβεύουσα πάντοτε γιὰ νὰ σωθοῦν οἱ ψυχές μας.
Εἰς τὸν Στίχον.
Ὁ σὺν Πατρὶ καὶ Πνεύματι δοξολογούμενος Υἱός, ἐν ὑψίστοις ὑπὸ τῶν Σεραφίμ, τὸν πρωτόπλαστον ἀναπλάσαι βουλόμενος, ὅλον ἑαυτὸν ἐκένωσεν ἀφράστως ἐν μήτρᾳ σου, Θεοτόκε πανύμνητε, καὶ ἐκ σοῦ ἀνατείλας, ἐφώτισε πάντα τὸν κόσμον θεότητι, ῥυσάμενος εἰδωλομανίας· καὶ ἐν ἑαυτῷ θεώσας, εἰς οὐρανοὺς ἀνήγαγε τὸ ἀνθρώπινον, Χριστὸς ὁ Θεὸς καὶ Σωτὴρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Ὁ Υἱὸς ποὺ μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Πνεῦμα δοξολογοῦνται στὰ ὑπερουράνια ἀπὸ τὰ Σεραφείμ, θέλοντας νὰ ἀναπλάσει τὸν πρωτόπλαστο, ἄδειασε τὸν ἑαυτό του μὲ ἄρρητο τρόπο στὴν μήτρα σου, πανύμνητη Θεοτόκε, καὶ ἀφοῦ στὸν ἑαυτό του ἐνθέωσε τὴν ἀνθρώπινη φύση, τὴν ἀνύψωσε στὰ οὐράνια, Χριστὸς ὁ Θεὸς καὶ σωτήρας τῶν ψυχῶν μας.
Ἐν τῷ Μεγάλῳ Ἑσπερινῷ.
Ὁ διὰ σὲ θεοπάτωρ προφήτης Δαυΐδ, μελῳδικῶς περὶ σοῦ προανεφώνησε, τῷ μεγαλεῖά σοι ποιήσαντι· Παρέστη ἡ βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου. Σὲ γὰρ μητέρα πρόξενον ζωῆς ἀνέδειξεν, ὁ ἀπάτωρ ἐκ σοῦ ἐνανθρωπῆσαι εὐδοκήσας Θεός, ἵνα τὴν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι, καὶ τὸ πλανηθὲν ὀρειάλωτον εὑρών, πρόβατον τοῖς ὤμοις ἀναλαβών, τῷ Πατρὶ προσαγάγῃ, καὶ τῷ ἰδίῳ θελήματι, ταῖς οὐρανίαις συνάψῃ δυνάμεσι, καὶ σώσῃ Θεοτόκε τὸν κόσμον, Χριστὸς ὁ ἔχων, τὸ μέγα καὶ πλούσιον ἔλεος.
Ὁ πρόγονος τοῦ Χριστοῦ προφήτης Δαβὶδ σὲ προανήγγειλε μὲ ᾠδὲς σ᾿ αὐτὸν ποὺ ἐνήργησε τὰ μεγαλεῖα σου, λέγοντας: στάθηκε ἡ βασίλισσα στὰ δεξιά σου10. Διότι ἐσένα σὲ ἀνέδειξε πρόξενο ζωῆς ὁ Θεὸς ποὺ εὐδόκησε νὰ ἐνανθρωπήσει ἀπὸ ἐσένα χωρὶς παρουσία πατέρα, γιὰ νὰ ἀναπλάσει τὴν εἰκόνα του11, ποὺ εἶχε φθαρεῖ ἀπὸ τὰ πάθη, καὶ βρίσκοντας τὸ περιπλανώμενο στὰ ὄρη πρόβατο τὸ ἀνέλαβε στοὺς ὤμους του12 καὶ τὸ ἔφερε ἐνώπιον τοῦ Πατρός, ὥστε νὰ τὸ συνδέσει μὲ τὸ θέλημά του μὲ τὶς οὐράνιες δυνάμεις, καὶ νὰ σώσει, Θεοτόκε, τὸν κόσμο, ὁ Χριστός, ποὺ ἔχει τὸ μέγα καὶ πλούσιο ἔλεος.
Υποσημειώσεις.
1. Βλ. Ἡσ. 10.1: «Ἰδοὺ Κύριος κάθηται ἐπὶ νεφέλης κούφης».
2. Βλ. Ἰεζ. 1.3: «Καὶ ἐγένετο ἐπ᾿ ἑμὲ χεὶρ Κυρίου, καὶ εἶδον καὶ ἰδοὺ πνεῦμα ἐξαῖρον ἤρχετο ἀπὸ βοῤῥᾶ, καὶ νεφέλη μεγάλη ἐν αὐτῷ, καὶ φέγγος κύκλῳ αὐτοῦ καὶ πῦρ ἐξαστράπτον».
3. Βλ. Ψαλμ. 71,6: «Καταβήσεται ὡς ὑετὸς ἐπὶ πόκον καὶ ὡσεὶ σταγὼν ἡ στάζουσα ἐπὶ τὴν γῆν». Βλ. καὶ Κριτ. 6,36-37 «Καὶ εἶπε Γεδεὼν πρὸς τὸν Θεόν· εἰ σὺ σῴζεις ἐν χειρί μου τὸν Ἰσραὴλ καθὼς ἐλάλησες, ἰδοὺ ἐγὼ τίθημι τὸν πόκον τοῦ ἐρίου ἐν τῇ ἁλώνι· ἐὰν δρόσος γένηται ἐπὶ τὸν πόκον μόνον καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν ξηρασία, γνώσομαι ὅτι σώσεις ἐν χειρί μου τὸν Ἰσραήλ, καθὼς ἐλάλησας».
4. Βλ. Ἐφεσ. 2,14: «Αὐτὸς γάρ ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἐν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας».
5. Ἰεζ. 44,2: «Καὶ εἶπε Κύριος πρός με· ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται, οὐκ ἀνοιχθήσεται, καὶ οὐδεὶς μὴ διέλθῃ δι᾿ αὐτῆς, ὅτι Κύριος ὁ Θεὸς Ἰσραὴλ εἰσελεύσεται δι᾿ αὐτῆς, καὶ ἔσται κεκλεισμένη».
6. Πρβλ, Ἐξόδ. 3,2: «Ὤφθη δὲ αὐτῷ ἄγγελος Κυρίου ἐν πυρὶ φλογὸς ἐκ τοῦ βάτου, καὶ ὁρᾷ ὅτι ὁ βάτος καίεται πυρί, ὁ δὲ βάτος οὐ κατακαίετο».
7. Βλ. Ἐξόδ. 14,24: «Ἐγενήθη δὲ ἐν τῇ φυλακῇ τῇ ἑωθινῇ καὶ ἐπέβλεψε Κύριος ἐπὶ τὴν παρεμβολὴν τῶν Αἰγυπτίων ἐν στύλῳ πυρὸς καὶ νεφέλης».
8. Βλ. Λουκ. 1,52: «Ἐποίησε κράτος ἐν βραχίονι αὐτοῦ, διεσκόρπισεν ὑπερηφάνους διανοίᾳ καρδίας αὐτῶν· καθεῖλε δυνάστας ἀπὸ θρόνων καὶ ὕψωσε ταπεινοὺς» (ἀπὸ τὴν ᾠδὴ τῆς Θεοτόκου).
Η/Υ ΠΗΓΗ:
http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/explanatory/theotokia_dogmatika.htm
Παράβαλε και:
Δογματικά Θεοτοκία: Πρωτότυπο κείμενο και Νεοελληνική απόδοσις (μέρος Β’).
