Του αγίου Γρηγορίου του Διαλόγου
Πρέπει πρόθυμα να σηκωνόμαστε τη νύχτα (ή το πρωί-πρωί) για την προσευχή, και να επιμένουμε υπομονετικά σε αυτήν. Από πού και για ποιόν λόγο ορίστηκαν αρχικά οι προσευχές κατά τις καθορισμένες ώρες.
Αυτές τις προσευχές δεν πρέπει να τις παραμελούμε.
Σε κάποιο από τα μοναστήρια που ίδρυσε ο δούλος του Θεού Βενέδικτος ήταν ένας μοναχός, που τον πολεμούσε η ραθυμία. Αυτός, την ώρα της προσευχής, δεν έκανε υπομονή να σταθεί μαζί με τους αδελφούς, αλλά όταν όλοι οι άλλοι γονάτιζαν μπροστά στον Θεό, αυτός έβγαινε έξω και παραδινόταν στην αργολογία και τη ραθυμία. Ο γέροντάς του, αφού τον συμβούλεψε πολλές φορές χωρίς να πετύχει τίποτε, τον πήγε στον άνθρωπο του Θεού, τον Βενέδικτο, και του μίλησε για το πάθος του. Ο όσιος πατέρας τον μάλωσε για τη ραθυμία του με σοβαρότητα και όπως του άξιζε και, αφού τον στήριξε με τις συμβουλές του, τον έστειλε στο καλό.
Επιστρέφοντας στο μοναστήρι, μόλις για δυο μέρες τήρησε τις συμβουλές του αγίου, ενώ την τρίτη ξαναγύρισε στη διαβολική συνήθεια και άρχισε πάλι να περιφέρεται κατά την ώρα της προσευχής. Ο γέροντάς του, βλέποντάς τον ότι πάλι νικήθηκε από τον δαίμονα της ακηδίας, ξαναπήγε στον άγιο και του διηγήθηκε τα σχετικά με τον αδελφό. Ο άνθρωπος του Θεού του αποκρίθηκε: «Θα έρθω και θα τον διορθώσω εγώ ο ίδιος».
Πήγε λοιπόν στη μονή και στάθηκε στην εκκλησία μαζί με τους αδελφούς. Όταν τελείωσε η ψαλμωδία και οι αδελφοί γονάτισαν και δόθηκαν στην προσευχή, ο άγιος είδε έναν νεαρό αράπη να πιάνει την άκρη του ράσου εκείνου του αδελφού που δεν μπορούσε να υπομείνει στην προσευχή και να τον τραβά έξω από την εκκλησία. Μόλις ολοκληρώθηκε η προσευχή, ο άνθρωπος του Θεού βγήκε από την εκκλησία, βρήκε το μοναχό να στέκεται έξω και τον χτύπησε με το ραβδί για την τύφλωση της καρδιάς του. Από την ώρα εκείνη ελευθερώθηκε ο αδελφός από τη ραθυμία που τον εξουσίαζε, και από εκεί και πέρα στεκόταν πρόθυμος μαζί με τους άλλους αδελφούς στην προσευχή ως το τέλος. Και ποτέ πια ο δαίμονας δεν τόλμησε να πλησιάσει εκείνον τον αδελφό, αλλά απομακρύνθηκε εντελώς από αυτόν.
Από τον βίο του αγίου Ιωάννου του ελεήμονος.
Ο μακάριος Ιωάννης, θέλοντας να διορθώσει τη ραθυμία εκείνων που δεν είχαν υπομονή στις ιερές συνάξεις, έκανε το εξής αξιομνημόνευτο: επειδή έβλεπε πολλούς αμελείς να βγαίνουν από την εκκλησία μετά την ανάγνωση του αγίου Ευαγγελίου και να χάνουν τον καιρό τους στη φλυαρία, άφησε μία επίσημη μέρα τη θεία Λειτουργία, βγήκε και αυτός από τον ναό και κάθισε μαζί με όλο το πλήθος. Όλοι έμειναν έκπληκτοι, εκείνος όμως τους είπε: «Δεν πρέπει να παραξενεύεστε, γιατί όπου είναι τα πρόβατα, εκεί οπωσδήποτε πρέπει να είναι και ο βοσκός. Για εσάς και για την ωφέλειά σας συνηθίζουμε να τελούμε τις συνάξεις. Καθώς όμως εσείς μένετε έξω, ο κόπος μας πηγαίνει χαμένος. Αποφάσισα λοιπόν, όταν βγαίνετε εσείς, να βγαίνω και εγώ, και όταν ξαναμπαίνετε, να μπαίνω και εγώ».
Αυτό διόρθωσε πολλούς και τους απάλλαξε από την κακή συνήθεια.
Από το βιβλίο: Ευεργετινός: «Ήτοι Συναγωγή των θεοφθόγγων ρημάτων και διδασκαλιών των θεοφόρων και αγίων πατέρων, από πάσης γραφής θεοπνεύστου συναθροισθείσα.»
Τόμος 2-ος. μετάφραση (Νεοελληνική απόδοση): Δ. Χρισταφακόπουλος
Εκδόσεις, Το Περιβόλι της Παναγίας, 2001
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
