Ο αείμνηστος πατήρ Βενέδικτος Πετράκης ήταν ο θείος σποριάς του Αγρινίου και της Αιτωλοακαρνανίας όλης. Ο αείμνηστος αυτός εργάτης του ευαγγελίου, ο ψυχοσαγηνευτής, ο ψυχοτρόφος Βενέδικτος, κατά κόσμον Βασίλειος Πετράκης, γεννήθηκε το 1905 στο χωριό Ανήλιον του Μετσόβου…
…Μεταξύ των άλλων θαυμαστών της βιωτής του, αναφέρεται και το ακόλουθο περιστατικό: Στην Πάτρα, στην οδό Πατρέως 70, έμενε μια χριστιανή Γερόντισσα, η αείμνηστη πια Μελπομένη Μπελμπασάκου. Αυτή είχε βοηθήση οικονομικώς τον π. Βενέδικτο όταν σπούδαζε και τον αγαπούσε πολύ. Του είχε πει λοιπόν: «Να με κοινωνήσης εσύ πριν πεθάνω…». Όταν λοιπόν αρρώστησε, τον ειδοποίησε. Έτρεξε ο σεβαστός πατήρ, και όταν έφθασε στο σπίτι της, είδε τον Κληρικό που έφευγε με τη Θεία Κοινωνία.
«Την κοινώνησες πάτερ», ερώτησε.
«Όχι, απέθανε», απήντησε εκείνος.
«Έλα επάνω, του λέει, δεν πέθανε.»
Μπρος στην απόλυτη εμπιστοσύνη του, ο ιερεύς υπέστρεψε. Ανέβηκαν επάνω. Τους βγάζει όλους έξω, και έμεινε αυτός, ο ιερεύς και κάποιος συγγενής. Γονατίζει, προσεύχεται και ύστερα πλησιάζει τη νεκρά και της λέει: «Μελπομένη, Μ., είμαι ο Βενέδικτος. Άνοιξε το στόμα σου να κοινωνήσης». Αναδεύτηκε η νεκρή και, ώ του θαύματος!… Άνοιξε το στόμα της… Κοινώνησε και κατάπιε την Θεία Κοινωνία. «Κλείσε το στόμα σου». Το έκλεισε… «Κοιμήσου τώρα εν ειρήνη Μελπομένη».
«Δεν σου είπα, αδελφέ, ότι δεν πέθανε; Μη πήτε όσο ζώ όμως σε κανέναν τίποτε. Σας εξορκίζω». Μας το διηγήθηκε ευτυχώς, την ημέρα της κηδείας του πατρός Βενεδίκτου, ο ευτυχής εκείνος συγγενής που ήταν μέσα και το είδε…
Η/Υ επιμέλεια, Σοφίας Μερκούρη.
