Στο δάσος της περιοχής της Όπτινα, στην Ρωσσία, ασκήτευε ο Πατήρ Ελισσαίος, μία ευλογημένη μορφή. Χαρακτηριζόταν για την πραότητα, την απλότητα, την αθωότητα και την βαθειά ταπείνωσί του.
Από την πολλή του ταπείνωσι δεν θέλησε να γίνη μοναχός και έτσι έμεινε επί πενήντα δύο ολόκληρα χρόνια δόκιμος! Οι μοναχοί ωστόσο τον τιμούσαν υπερβολικά και τον αποκαλούσαν «Πάτερ», ενώ δεν είχε καρή μοναχός.
Είχε τόση παιδική απλότητα και αγγελική χάρι επάνω του, που και τα ζώα του δάσους τον αγαπούσαν. Τον χειμώνα, όταν χιόνιζε, έβγαινε έξω από το κελλί του, έρριχνε στο κεφάλι, στους ώμους, στα γένεια και στα χέρια του κανναβούρι και έδινε το σύνθημα:
-Πτίτσκι, πτίτσκι, πτίτσκι! (Πουλάκια, πουλάκια, πουλάκια).
Κι αμέσως ακούγονταν αναρίθμητα φτερουγίσματα και τιτιβίσματα χαράς. Το κεφάλι του, το πρόσωπό του, τα χέρια του γέμιζαν πουλιά. Ο χαριτωμένος ερημίτης, οι φτερωτοί φίλοι του που τσιμπούσαν με λαιμαργία τους σπόρους, το χιόνι που εξακολουθούσε να πέφτη, τα λευκοντυμένα δένδρα… αποτελούσαν μία εξωτική σκηνή! Πολλοί αδελφοί της Όπτινα, που έτυχε ν’ απολαύσουν το θέαμα, νόμιζαν πως αντίκρυζαν θεϊκή οπτασία.
Κάποια φορά, προχωρώντας ο Πατήρ Ελισσαίος στο δάσος, βρέθηκε αντιμέτωπος με λύκους. Τον προσπέρασαν σαν γνώριμο φίλο τους, χωρίς να τον ενοχλήσουν καθόλου! Στον ταπεινό ειρηνικό ερημίτη, έμψυχα και άψυχα, ήμερα και άγρια, όλα του φέρνονταν ειρηνικά.
Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.
Επιμέλεια, Σίμωνος μοναχού.
Εκδόσεις «Ο Αγιος Στέφανος»
ΑΘΗΝΑΙ 2006
Τη Σεπτή ευλογία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
