Ο Γεώργιος Σέκερης ήταν ένας από τους φλογερούς πατριώτες του υπόδουλου Έθνους. Όταν ο Τσακάλωφ τον εμύησε στη Φιλική Εταιρεία, άκουσε το νεοφώτιστο να του λέει, γεμάτος συγκίνηση:
– Σ’ ευχαριστώ, αδελφέ μου. Σ’ ευχαριστώ, που θεώρησες κι εμένα άξιο να μπω στο μεγάλο αυτό στρατό, που μάχεται, για την απελευθέρωση της πατρίδος μας.
* * *
Δεν πέρασε πολύς καιρός και σαν Φιλικό πλέον, έστειλαν το Σέκερη στη Βιέννη, να συναντήσει τον Άνθιμο Γαζή και να κουβεντιάσουν για θέματα σχετικά με την επανάσταση, που ετοιμαζόταν. Εκεί, όμως, τον συνέλαβαν σαν ύποπτο και τον πήγαν στο αστυνομικό τμήμα. Ο αστυνομικός ρωτάει το Φιλικό:
– Πώς λέγεσθε;
– Σέκερης Γεώργιος.
– Επάγγελμα;
– Σπουδαστής.
– Εθνικότης;
– Έλληνας.
Ο αστυνόμος τινάχτηκε.
– Έλληνας; Έλληνας; είπε. που βρίσκεται αυτό το κράτος, κύριε Σέκερη;
Ο Έλληνας πατριώτης ένιωσε, τότε, μια ιερή αγανάκτηση. Πληγώθηκε το εθνικό του φιλότιμο, αφάνταστα.
– Ναι, κύριε, είμαι Έλληνας, φώναξε τότε με σταθερή φωνή. Ο λαός μου μπορεί να ’ναι σκλαβωμένος, αλλά υπάρχει, ζει, ελπίζει, υποφέρει και…
-Καί, επανέλαβε μ’ ένα ειρωνικό χαμόγελο ο αστυνόμος.
– Και μάχεται, κύριε!
* * *
Ξανασκεφθείτε λίγο το διάλογο ανάμεσα στον Αυστριακό και στον Έλληνα. Τί άσπλαχνη ειρωνεία, χειρότερη κι απ’ το πιο πικρό φαρμάκι. Σαν δίκοπο μαχαίρι πληγώνει την καρδιά του Έλληνος Φιλικού.
Υψώνει, τότε, το ανάστημα του λεβέντικα κι αντιμετωπίζει τον ξένο, μ’ ένα φρόνημα γεμάτο μεγαλείο. Έλληνας ήταν. Δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Έτσι είχε μάθει απ’ τους γονιούς, απ’ τους παππούδες του, απ’ τον παπά και το δάσκαλο του. ‘ Από τότε που ήταν μικρό παιδάκι…
«Ο λαός μου υπάρχει, ζει, ελπίζει, υποφέρει καί… μάχεται!». Εκείνη την ώρα, η αδούλωτη Ελλάδα, με το στόμα ενός παλικαριού της, του Σέκερη, έδινε ένα γενναίο μάθημα σ’ όλο τον κόσμο. Είναι σαν να βροντοφώναζε σ’ Ανατολή και Δύση: Ποτέ απ’ το προσκήνιο της Ιστορίας δε χάνεται το Έθνος, που ΕΛΠΙΖΕΙ και ΜΑΧΕΤΑΙ για τη θρησκεία του, για την ελευθερία του, για ότι έχει ιερό και όσιο!
* * *
Σήμερα, πεντακόσια τόσα… χρόνια, μετά από κείνη την κακοθύμητη, 29η Μαΐου του 1453, να, όλοι εμείς οι ελεύθεροι Έλληνες, μπροστά στην Ιστορία. Ζούμε το παρόν, σαν πολύτιμο καρπό, που ωρίμασε μέσα απ’ τις θυσίες, τον αγώνα και την πίστη των προγόνων μας…
Κι είναι ακριβώς, τούτη ή μεγάλη στιγμή, που αντικρίζοντας εσάς, την νέα γενιά της Ελλάδος, ή ψυχή μας γεμίζει από μια θερμή δέηση; Ας γινόταν, το κάθε σημερινό Ελληνόπουλο, διδαγμένο και από την εθνική μας Ιστορία, να κλείσει βαθιά μέσα του την μεγάλη τούτη αλήθεια: Αν θέλει να μη χαθεί μέσα στη μάζα, να μάθει, από τώρα, να ΜΑΧΕΤΑΙ, ν’ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ για την πίστη του, για την πατρίδα του, για τα ιδανικά του. Με το κεφάλι ψηλά. Με την ατράνταχτη μέσα του πεποίθηση, ότι στο τέλος, η νίκη θα ’ναι μαζί του. Γιατί σ’ αυτό τον ιερό αγώνα, μαζί του είναι ο ίδιος ο Χριστός. Εκείνος, που έδινε την δύναμη στον Έλληνα κι όταν ακόμη ήταν σκλάβος, να μένει στην ψυχή ΑΔΟΥΛΟΤΟΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ…
Από το βιβλίο: «Μικρές στιγμές από μεγάλη ιστορία». Εκδόσεις: Αδελφότις η ΖΩΗ.
Παράβαλε και:
Παναγιώτης Σέκερης – Κώστα Δ. Παπαδημητρίου.
