Ματθ. 3,1-6. Μαρκ. 1,1-8, Λουκ. 3,1-6. Φθινόπωρον η Χειμών του 26 μ.Χ.
Γνωρίζομεν εκ του Λουκά 1,80, ότι ο Πρόδρομος ευρίσκετο εις την έρημον της Ιουδαίας. Η έρημος αύτη ήτο περιοχή ευρισκομένη ανατολικώς της Ιουδαίας και δυτικώς της Νεκράς θαλάσσης, πλησίον της γενέτειρας του Προδρόμου. «Εν έτει δε πεντεκαιδεκάτω της ηγεμονίας Τιβερίου Καίσαρος, ηγεμονεύοντος Ποντίου Πιλάτου της Ιουδαίας και τετραρχούντος της Γαλιλαίας Ηρώδου, Φιλίππου δε του αδελφού αυτού τετραρχούντος της Ιτουραίας και Τραχωνίτιδος χώρας, και Λυσανίου της Αβιληνής τετραρχούντος, επ’ αρχιερέως Άννα και Καϊάφα, εγένετο ρήμα Θεού επί Ιωάννην τον του Ζαχαρίου υιόν εν τη ερήμω». Με άλλα λόγια κατά το 15ον έτος της ηγεμονίας του Ρωμαίου αυτοκράτορος Τιβερίου, ότε ηγεμών της Ιουδαίας ήτο ο Πόντιος Πιλάτος, τετράρχης, ηγεμών δηλαδή της Γαλιλαίας ο Ηρώδης, τετράρχης, ηγεμών της Ιτουραίας και Τραχωνίτιδος περιοχής ο Φίλιππος ο αδελφός του Ηρώδου, τετράρχης της Αβιληνής ο Λυσανίας και αρχιερείς εν Ιεροσολύμοις ο Άννας και Καϊάφας, έλαβε την εντολήν ο Πρόδρομος να εξέλθη εκ της ερήμου του εις την δημοσίαν αυτού
δράσιν.
Και πράγματι «εν ταις ημέραις εκείναις» κατά τας οποίας βασιλεύουν οι ανωτέρω αναφερθέντες άρχοντες εις τας αναφερθείσας χώρας «παραγίνεται Ιωάννης ο βαπτιστής κηρύσσων εν τη ερήμω της Ιουδαίας». Η έρημος αύτη εις την οποίαν αιφνιδίως ήλθεν ο Πρόδρομος, εκ της ερήμου εις την οποίαν ευρίσκετο, ήτο έρημος εξ ανθρώπων και βλαστήσεως και έκειτο βορειοδυτικώς της Νεκράς θαλάσσης, εκατέρωθεν του Ιορδάνου και όπως λέγει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, «εις πάσαν την περίχωρον του Ιορδάνου».
Εις την έρημον ταύτην ο Πρόδρομος εκήρυσσε λέγων: «μετανοείτε ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών». Βασιλεία των ουρανών ονομάζεται η βασιλεία του Χριστού, διότι αύτη έχει ιδρυτήν, νομοθεσίαν, ζωήν, ουράνια και θεία. Ονομάζεται επίσης βασιλεία των ουρανών, διότι η ζωή των πιστών είναι επέκτασις της ουρανίου πολιτείας των Αγγέλων επί της γης αφ’ ενός και ο ουρανός είναι το τελικόν κατάντημα του θριάμβου των πιστών αφ’ ετέρου.
Ο Πρόδρομος δεν ηρκείτο μόνον εις το κήρυγμα της μετανοίας, αλλά ήτο «βαπτίζων εν τη ερήμω και κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας εις άφεσιν αμαρτιών». Το βάπτισμα τούτο του Προδρόμου ήτο συμβολική έκφρασις του κηρύγματος της μετανοίας του. Όπως κατά το βάπτισμα καθαρίζονται όλα τα ανθρώπινα μέλη εις το ύδωρ, κατά παρόμοιον τρόπον και η μετάνοια ήτο η ριζική κάθαρσις και μεταβολή της ψυχής του ανθρώπου. Το βάπτισμα τούτο δεν ήτο βάπτισμα, το οποίον συνεχώρει αμαρτίας, αλλά ωδήγει, ως λέγεται, «εις άφεσιν αμαρτιών» η οποία άφεσις θα εδίδετο υπό του Χριστού, ο οποίος επρόκειτο να έλθη. Δια τούτο ο Πρόδρομος ρητώς έλεγε περί του Χριστού: «Έρχεται ο ισχυρότερός μου οπίσω μου, ου ουκ ειμί ικανός κύψας λύσαι τον ιμάντα των υποδημάτων αυτού. Εγώ εβάπτισα υμάς εν ύδατι, αυτός δε βαπτίσει υμάς εν Πνεύματι Αγίω». Έπειτα από εμέ έρχεται ο ισχυρότερός μου, ο Χριστός. Τόσον μέγας θα είναι ο μετά τον Πρόδρομον ερχόμενος Χριστός,
ώστε ο Πρόδρομος δεν είναι άξιος ουδέ την δουλικήν υπηρεσίαν να προσφέρη εις Αυτόν, να κύψη δηλαδή δια να λύση τον ιμάντα των υποδημάτων του και το βάπτισμα του μεν Προδρόμου είναι δι’ ύδατος, του δε Χριστού δια Αγίου Πνεύματος. Τούτο θα συγχωρήση αμαρτίας. Το βάπτισμα τούτο συνέστησεν ο Κύριος μετά την Ανάστασίν Του. (Ματθαίος 28,19).
Μετά ταύτα, οι τρεις Ευαγγελισταί αναφέρουσι την προφητείαν του Ησαίου, την σχετικήν με τον Πρόδρομον ως εξής: «ιδού εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου προ προσώπου σου», ιδού εγώ αποστέλλω τον κήρυκα έμπροσθέν σου, «ος κατασκευάσει την οδόν σου έμπροσθέν σου», ο οποίος θα προετοιμάση την οδόν την οποίαν θα διέλθης˙ «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», η φωνή αύτη του κήρυκος ακούεται εν τη ερήμω, «ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου, ευθείας ποιείτε τας τρίβους αυτού»˙ προετοιμάσατε τον δρόμον όπου θα διέλθη ο Κύριος «πάσα φάραγξ πληρωθήσεται, και παν όρος και βουνός ταπεινωθήσεται»˙ όλαι αι φάραγγες πρέπει να επιχωματισθούν και τα υψώματα, μεγάλα και μικρά να ισοπεδωθούν, «και έσται τα σκολιά εις ευθείαν, και αι τραχείαι εις οδούς λείας» οδοί διεστραμμέναι πρέπει να γίνουν ευθείαι και αι ανώμαλοι να γίνουν ομαλαί, «και όψεται πάσα σαρξ το σωτήριον του Θεού». Πας άνθρωπος θα ίδη την εκ του Θεού σωτηρίαν.
Η προφητεία αύτη γραμματικώς αναφέρεται εις την επάνοδον των Ισραηλιτών εκ της Βαβυλωνίου αιχμαλωσίας. Κατά την επάνοδον εκ της αιχμαλωσίας ταύτης, ο προφήτης Ησαϊας οραματίζεται τον άγγελον τον κήρυκα ερχόμενον δια της ερήμου της Συρίας και αγγέλλοντα τον καθαρισμόν των οδών την ισοπέδωσιν των εδαφικών ανωμαλιών, υψωμάτων και κοιλωμάτων, δια των οποίων πρόκειται να διέλθη ο εκ της αιχμαλωσίας επιστρέφων περιούσιος λαός του Θεού, ο ίδιος ο Κύριος ηγούμενος του λαού του.
Πλην όμως της γραμματικής ταύτης ερμηνείας, οι τρεις Ευαγγελισταί εφαρμόζοντες ταύτην εις τον Πρόδρομον, δίδουν έννοιαν πνευματικωτέραν την οποίαν ονομάζομεν αναγωγικήν. Κατά την αναγωγικήν ταύτην ερμηνείαν κήρυξ είναι ο Πρόδρομος, απαλλαγή εκ της Βαβυλωνιακής αιχμαλωσίας είναι η απαλλαγή εκ της αμαρτίας, λαός επιστρέφων εκ της αμαρτίας είναι οι χριστιανοί, προηγουμένου του Χριστού, του Βασιλέως. Οδοί δε είναι αι καρδίαι των ανθρώπων και αντί της ερήμου της Συρίας η έρημος του Ιορδάνου. Η δε ευθύτης των οδών είναι η ευθύτης των καρδιών, η οποία είναι απαραίτητος όρος της εισόδου του Κυρίου εις την καρδίαν μας. Φάραγξ η οποία πρέπει να πληρωθή, να επιχωματωθή, είναι η απογοήτευσις, ήτις δια της ελεύσεως του Κυρίου θα αρθή, όρος δε και βουνός, τα οποία θα ταπεινωθούν, είναι η έπαρσις, η οποία πρέπει να καταπέση προκειμένου να δεχθώμεν τον Χριστόν εις τας καρδίας μας. Αλλά και γενικώτερον όροι και κοιλώματα τα οποία πρέπει να ισοπεδωθούν είναι πάσα διαφορά φύλου, φυλής, ηλικίας, δια τα οποία άλλοι μεν
επαίρονται, άλλοι απογοητεύονται.
Ταύτα θα ισοπεδωθούν ενώπιον του Κυρίου, διότι «ουκ ένι άρσεν και θήλυ, δούλος και ελεύθερος» Γαλ. 3,28.
Η εμφάνισις του Προδρόμου ως προφήτου έπειτα από τόσα έτη απουσίας προφητών και το κήρυγμα αυτού περί ελεύσεως του αναμενόμενου Μεσσίου, είλκυσαν πολλούς Ιουδαίους, ίνα ίδουν τον ήρωα τούτον της ερήμου. Προς τον Ιωάννην λοιπόν αυτόν επορεύοντο πρώτον τα γειτονικά μέρη του Ιορδανού και όπως λέγει ρητώς ο Ματθαίος «πάσα η περίχωρος του Ιορδάνου». Μετά ταύτα ήρχοντο προς αυτόν οι εν τη υπαίθρω της Ιουδαίας απλοί χωρικοί και όπως λέγει ρητώς ο Μάρκος «πάσα Ιουδαία χώρα». Και τέλος ήρχοντο οι κάτοικοι της Μητροπόλεως Ιερουσαλήμ «τα Ιεροσόλυμα» κατά τον Ματθαίον και όπως λέγει ρητώς ο Μάρκος «οι Ιεροσολυμίται πάντες».
Ούτοι «εβαπτίζοντο εν τω Ιορδάνη υπ’ αυτού εξομολογούμενοι τας αμαρτίας αυτών». Ούτοι εβαπτίζοντο εις τον Ιορδάνην εξομολογούμενοι τας αμαρτίας των. Επομένως η μετάνοια εξεδηλούτο δια του κηρύγματος του Προδρόμου ρητώς, δια του βαπτίσματος συμβολικώς και δια της εξομολογήσεως των αμαρτιών, των βαπτιζομένων, προ του βαπτίσματος ή κατά το βάπτισμα.
Διεγερτικά όμως της μετανοίας δεν ήσαν μόνον ο τόπος, όπου έμενεν ο Πρόδρομος, η έρημος δηλ. του Ιορδάνου, το κήρυγμά του, το βάπτισμα και η εξομολόγησις των προσερχομένων αλλά και το ένδυμα και η τροφή αυτού. Και ως προς το ένδυμα του Προδρόμου ο Ευαγγελιστής Ματθαίος λέγει τα εξής: «Αυτός δε ο Ιωάννης είχε το ένδυμα αυτού από τριχών καμήλου και ζώνην δερματίνην περί την οσφύν αυτού». Το ένδυμα επομένως, ως κατασκευασμένον με τρίχας καμήλου, δεν ήτο καθόλου ευχάριστον εις την σάρκα. Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος δια την τροφήν του Προδρόμου προσθέτει τα εξής: «η δε τροφή αυτού ην ακρίδες και μέλι άγριον». Ακρίδες ήσαν έντομα ζωύφια παστωμένα εις τον φούρνον η εις τον ήλιον και όχι τα άκρα τα βλαστάρια φυτών ως υπέθεσαν τινές. Το δε άγριον μέλι ήτο προϊόν αηδές των αγριομελισσών της ερήμου, το οποίον ευρίσκετο εις τα κοιλώματα των βράχων και των δένδρων. Επομένως τόσον το ένδυμα όσον και η τροφή του Προδρόμου, δεν ήσαν καθόλου ευχάριστα, το πρώτον εις την αφήν και το δεύτερον εις την γεύσιν.
Συνεπώς, τόπος, κήρυγμα, βάπτισμα, εξομολόγησις τροφή και ένδυμα του Προδρόμου εκήρυσσον την μετάνοιαν.
Θέμα: Η Μετάνοια
Ερωτάται: Τι είναι μετάνοια; Μετάνοια είναι κατά λέξιν μεταβολή νου, νοοτροπίας, ζωής του ανθρώπου. Η μετάνοια είναι ούτω εκείνη, την οποίαν εκήρυξαν, έζησαν και εν μετανοία απέθανον οι πατέρες της εκκλησίας και οι ασκηταί της ερήμου. Επομένως η μετάνοια έχει μεγάλον βάθος, διότι έχει λόγον, ζωήν και θάνατον των ηρωϊκωτέρων ανθρώπων. Η μετάνοια δεν έχει μόνον μεγάλον βάθος αλλά και μεγάλην έκτασιν, διότι μετάνοια είναι ο πρώτος λόγος του Θεού προς τους πρωτοπλάστους «Αδάμ που ει;» και ο μέχρι τέλους του κόσμου ακουόμενος λόγος προς τους αμαρτωλούς. Είναι ο πρώτος και τελευταίος λόγος του Κυρίου και του Προδρόμου, διότι δια μετανοίας ήρχισαν το κήρυγμά των και εστεφάνωσαν το τέλος του βίου των. Χάριν του κηρύγματος τούτου απεκεφαλίσθη ο Πρόδρομος και την μετάνοιαν του ληστού είδεν ο Χριστός επί του Σταυρού. Οποία έκτασις! Ας ίδωμεν λοιπόν το βάθος και την έκτασιν της μετανοίας και δια τον εαυτόν μας.
1) Βάθος μετανοίας. Μετάνοια είναι, ως είπομεν, αλλαγή νου, νοοτροπίας ζωής απομάκρυνσις από της αμαρτίας. Η αμαρτία είναι το βαθύτερον και χειρότερον πράγμα. Επομένως η μετάνοια, η οποία είναι η απαλλαγή από την αμαρτίαν, είναι το βαθύτερον και ωραιότερον πράγμα. Και πράγματι ! Η αμαρτία είναι τόσον βαθεία και κακή, ώστε αύτη δηλητηριάζει την καρδίαν, σκοτίζει τον νουν και τσακίζει την θέλησιν. Πόσον δηλητηριάζει η αμαρτία την καρδίαν, φαίνεται από τα αλλόκοτα συναισθήματα, τα οποία έχει ο αμαρτωλός. Είναι χαιρέκακος, ζηλότυπος, φιλήδονος, εγωιστής κ.λπ. Ως χαιρέκακος αισθάνεται τόσην χαράν δια την δυστυχίαν του εχθρού του, ώστε ανάβει όλος από ενθουσιασμόν δια την δυστυχίαν του άλλου! Ως ζηλότυπος αισθάνεται τόσην λύπην δια την πρόοδον των φίλων και των εχθρών του, ώστε ενώ με την ζήλεια του τηγανίζεται ψυχικώς και σωματικώς, μένει αναίσθητος εις το τηγάνισμα αυτό! Το αυτό άναμμα και τηγάνισμα δοκιμάζει ο αμαρτωλός χωρίς να το αισθάνεται και εις τα άλλα πάθη φιληδονίας, εγωισμού κ.λπ.
Η αμαρτία σκοτίζει και τον νουν. Είναι τόσον το σκότος το οποίον έχει ο φιλήδονος, ο ζηλότυπος, ο πλεονέκτης, ο εγωιστής εις τον νουν, ώστε είναι δυνατόν να γνωρίζη όλην την σοφίαν και τας γλώσσας του κόσμου, να έχη φθάση εις βαθύ γήρας έχων μεγάλην πείραν και όμως να μη βλέπη από την φιληδονίαν του, την φιλοχρηματίαν του και τα λοιπά του πάθη ούτε συγγένειαν, ούτε φιλίαν, ούτε άνθρωπον, ούτε Θεόν, ούτε σώμα, ούτε ψυχήν. Η αμαρτία τσακίζει το ωραιότερον αγαθόν μας, την θέλησιν. Τσακίζει τόσον πολύ την θέλησιν, ώστε εάν καμμιά φορά ο αμαρτωλός έχη αναλαμπάς νηφαλιότητος και βλέπει την καταστροφήν του, το κακόν του δεν δύναται να συγκρατηθή ο φιλήδονος εις την ηδονήν, ο χαιρέκακος εις την χαράν του και ο ζηλότυπος εις τας λύπας του δια τα καλά και κακά του άλλου. Δεν υπάρχει λοιπόν βαθύτερον και χειρότερον πράγμα από την αμαρτίαν. Επομένως δεν υπάρχει βαθύτερον και ωραιότερον από την μετάνοιαν, την μεταβολήν της αμαρτωλής μας νοοτροπίας.
Και είναι η μετάνοια αύτη βαθεία, διότι δια να εκριζώση αύτη την αμαρτίαν πρέπει να είναι βαθυτέρα ταύτης. Πως θα εκριζώση τις ένα δένδρον, αν η αξίνη δεν φθάση μέχρι των ριζών του δένδρου και κάτω αυτών; Δένδρον είναι η αμαρτία με ρίζας βαθείας, όπως είδομεν, και αξίνη είναι η μετάνοια.
Άλλα η μετάνοια είναι και ωραία ! Και πράγματι! Τι ωραιότερον και βαθύτερον όταν δια της μετανοίας διόρθωση ο άνθρωπος καρδίαν, νουν και θέλησιν! Πόσον ωραίον και βαθύ είναι, όταν η καρδία απηλλαγμένη δια της μετανοίας από την χαιρεκακίαν, λυπείται δια τας συμφοράς των άλλων, όταν απηλλαγμένη από την ζηλοτυπίαν, χαίρη όταν οι άλλοι χαίρουν και λυπήται, όταν οι άλλοι λυπούνται! Πόσον βαθύ και ωραίον είναι, όταν ο φιλήδονος άνθρωπος δια της μετανοίας αποβάλη τας αισχρότητας και πληρωθή αγνότητος! Πόσον βαθείς και ωραίαι είναι αι σκέψεις του εν αγνότητι, αφιλαργυρία και λοιπή μετανοία ευρισκομένου! Είναι δυνατόν ο τοιούτος να είναι αγράμματος, εν μικρά ηλικία και όμως αι σκέψεις του να είναι ωραιόταται και βαθύταται. Η δε θέλησις του μετανοούντος έχει τόσην δύναμιν, ώστε εκείνο το πάθος, το οποίον εθεώρει ακατόρθωτον βουνόν ενώπιόν του με την ενίσχυσιν της θελήσεώς του υπό της μετανοίας, θεωρεί τώρα ως παιγνίδι. Αποστρέφεται με φρίκην τώρα εκείνο το πάθος το οποίον πριν αγκάλιαζε με λαχτάρα. Τα τσακισμένα
πόδια της θελήσεως είναι ρίζες βουνών! Πόσον ωραία και βαθεία η μετάνοια, αφού φθάνη εις τόσον βάθος και εις τόσον ύψος! Η μετάνοια όμως έχει και έκτασιν.
2) Έκτασις της μετανοίας. Η μετάνοια, είδομεν, ότι περιλαμβάνει όλον τον βίον των ανθρώπων του Προδρόμου και του Χριστού, διότι ήρχισεν από τους πρωτοπλάστους και θα συνεχισθή η φωνή της μέχρι τέλους του κόσμου. Όλος ο βίος του ανθρώπου πρέπει να είναι μία διαρκής μετάνοια. Εν τούτοις άλλοι εκ των ανθρώπων αρχίζουν αλλά δεν συνεχίζουν την μετάνοιαν και άλλοι αναβάλλουν ταύτην δια το τέλος του βίου των. Ούτω περιορίζουν πολύ την έκτασίν της. Πόσον ανόητοι είναι και οι δύο! Και είναι μεν ανόητοι οι πρώτοι οι αρχίζοντες αλλά μη συνεχίζοντες την μετάνοιαν δια τους εξής λόγους. Η ψυχή του ανθρώπου ομοιάζει προς εν δωμάτιον, σπίτι, ντουλάπι. Το δωμάτιον, το σπίτι, το ντουλάπι δεν πρέπει να ξεκλειδωθούν μία φορά μόνον. Πρέπει τακτικά να ανοίγωνται, ηλιάζωνται, αερίζωνται, καθαρίζωνται.
Έτσι και η ψυχή πρέπει να ανοίγεται δια της περισυλλογής και αυτοκριτικής, να ηλιάζεται δια της προσευχής, αφίνουσα να εισέλθη μέσα της ο ήλιος της δικαιοσύνης, ο Χριστός, να αερίζεται και καθαρίζεται δια της τακτικής εξομολογήσεως. Όπως το δωμάτιον είναι υγιεινόν, όταν ουχί άπαξ αλλά πολλάκις ανοιχθή, ηλιασθή, καθαρισθή, κατά παρόμοιον τρόπον και η ψυχή είναι υγιής, όταν τακτικά περισυλλέγεται, εξομολογείται και αερίζεται, διότι και τακτικά σκονίζεται.
Είναι ανόητοι οι δεύτεροι, οι αναβάλλοντες την μετάνοιαν δια τους εξής λόγους. Είναι γνωστόν, ότι δύο είναι αι μεγάλαι αλυσίδες, αι οποίαι δένουν την ψυχήν. Η ηδονή και η συνήθεια. Όσον πολυχρόνιος είναι η συνήθεια του κακού, τόσον μεγάλη είναι και η αλυσίδα της κακίας με την οποίαν δένεται η ψυχή εις το κακόν. Αν μαζί με την συνήθειαν γίνη πολυχρόνιος και η ηδονή, αι δύο αλυσίδες του κακού γίνονται βαρύτεραι. Όταν λοιπόν η μετάνοια αναβληθή δια το τέλος του βίου μας, η αμαρτία λόγω της μακράς συνηθείας και μακράς ηδονής δένει οπισθάγκωνα την ψυχήν και δύσκολα αφίνει αυτήν να μετανοήση. Ενωρίτερον είναι ευκολώτερόν τις να μετανοήση. Πλην αυτού. Η μετάνοια δεν είναι έργον μόνον ίδικόν μας αλλά και δωρεά του Θεού. Τώρα που σου δίδει ο Θεός το δώρον του, δεν πρέπει να το περιφρονήσης. Ίσως αργότερα να ζητήσης το δώρον αυτό και να μη σου το δώση ο Θεός, διότι όπως σε καλεί τώρα ο Θεός και δεν ακούεις, έχει δικαίωμα και δίκαιον θα έχη ο Θεός να τον καλής και συ αργότερα και να μη σε ακούη. Αφού δικαίωμα έχεις
συ να σε καλή ο Θεός και να μη ακούης, περισσότερον δικαίωμα και δίκαιον έχει ο Θεός να τον καλής και να μη σε ακούη, διότι συ έκαμες την αρχήν και είσαι μικρότερος από Αυτόν.
Ποτέ μη λησμονώμεν το παράδειγμα του Ιούδα, ο οποίος «μεταμεληθείς απήγξατο». Η μετάνοιά του ωδήγησεν αυτόν εις αυτοκτονίαν, διότι επόνεσε μεν δια το κακόν το οποίον έκαμεν, αλλά έχασε την ελπίδα του εις τον Θεόν. Αλλά εκτός αυτών. Γνωρίζεις ότι θα γηράσης ώστε να μετανοήσης; Πόσοι αποθνήσκουσι καθημερινώς αιφνιδίως! Ο ένας απέθανε ενώ έτρωγε, ο άλλος ενώ έπινε, ο τρίτος ενώ εκοιμάτο, άλλος εις μικράν νεαράν ηλικίαν, ο άλλος εις ανδρικήν ηλικίαν. Πρέπει λοιπόν να μετανοώμεν πάντοτε διότι διαρκώς αμαρτάνομεν.
Χαρακτηριστικόν παράδειγμα του ότι δεν πρέπει να αναβάλωμεν την μετάνοιάν μας είναι το εξής γεγονός. Ο Έλλην στρατηγός Φοιβίδας διασκέδαζεν εσπέραν τινά εν Θήβαις μετά φίλων του. Κατά την διασκέδασιν ταύτην ήλθεν άνθρωπός τις και έδωκεν εις αυτόν επιστολήν με την παράκλησιν, όπως ανάγνωση αυτήν αμέσως, διότι είναι σοβαρόν το περιεχόμενόν της. Εκείνος όμως, μεθυσμένος, ανέβαλεν την ανάγνωσίν της δια την πρωϊαν, ειπών «ες αύριον τα σπουδαία». Την νύκτα όμως εκείνην εδολοφονήθη! Η επιστολή την δολοφονίαν ταύτην προειδοποίει. Ανέβαλε την ανάγνωσιν της επιστολής και κατεστράφη. Ας μη αναβάλωμεν και ημείς την μετάνοιάν μας, το σπουδαίον τούτο ζήτημα δι’ αύριον, διότι δεν γνωρίζομεν, αν θα ζήσωμεν.
Αφού έχει τόσον βάθος, τόσην έκτασιν ως και ωφελιμότητα, η μετάνοια ας μετανοώμεν και ας ζώμεν πάντοτε εν μετανοία. Αμήν!»
Πηγή/Έκδοση: Η Ζωή του Χριστού Χρ.Έκδοσης: 1953
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Αγία Ζώνη.gr: 02 Ιανουαρίου 2016.
