Του Οσίου Πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου.
Τω αυτώ μηνί (Φεβρουαρίω) Γ΄, μνήμη του δικαίου Συμεών του Θεοδόχου, και Άννης της Προφήτιδος. Η δε Σύναξις αυτών τελείται εν τω Αποστολείω του Αγίου Ιακώβου του αδελφοθέου, τω όντι εν τω σεβασμίω Ναώ της Υπεραγίας Θεοτόκου, πλησίον της αγιωτάτης μεγάλης Εκκλησίας.
Εις τον Συμεών.
Ήγγελλε νεκροίς πρέσβυς, ως Θεός Λόγος,
Άνθρωπος οφθείς, μέχρι και τούτων φθάσει.
Εις την Άνναν.
* Ου γης απήρεν, η Φανουήλ θυγάτηρ,
Έως επ’ αυτής, τον Θεόν είδε βρέφος.
Τη τριτάτη δεσμοίο βίοιο λύθη Συμεώνης.
Ο μεν Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος έλαβε μακράν και πολυχρόνιον ζωήν εις τον κόσμον τούτον. Επειδή και εχρηματίσθη, ήτοι απεκαλύφθη εις αυτόν από το Πνεύμα το Άγιον, ότι να μην ιδή θάνατον, προ του να θεωρήση με τους οφθαλμούς του τον Δεσπότην Χριστόν. Όθεν όταν ο Κύριος ημών επροσφέρθη εις τον Ναόν τεσσαράκοντα ημερών νήπιον, τότε εδέχθη αυτόν εις τας αγκάλας του. Και πληροφορηθείς από το Πνεύμα το Άγιον τα περί αυτού μέλλοντα, έλαβε το τέλος της ζωής του, κατά τον ανωτέρω χρηματισμόν και την αποκάλυψιν του Αγίου Πνεύματος.
Σημείωσαι, ότι περί του Αγίου Συμεών του Θεοδόχου διάφοροι διαφόρως λέγουσιν. Ο μεν γαρ Άγιος Ιωσήφ ο υμνογράφος, εν τω δευτέρω τροπαρίω του προς αυτόν ασματικού Κανόνος αυτού, θέλει ότι ήτον Ιερεύς, ούτω λέγων· «Εν νόμω γενόμενος, ιερουργός ιερώτατε». Ο δε κριτικός Φώτιος εν τοις Αμφιλοχίοις, προς τον ερωτήσαντα αποκρίνεται, ότι δεν ήτον Ιερεύς, ήτον όμως του Ιερέως ανώτερος. Άλλοι λέγουσιν, πως ήτον ούτος είς των εβδομήκοντα ερμηνευτών της Παλαιάς Διαθήκης, επί Πτολεμαίου του Φιλαδέλφου, και ότι ερμηνεύωντας το «Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει», και απιστήσας εις αυτό, έλαβε χρηματισμόν, ότι μέλλει να ζήση έως ου να λάβη εις τας αγκάλας του τον προφητευθέντα Παρθενικόν τόκον, ως λέγει Γεώργιος ο Κεδρηνός εν τη Συνόψει, και ο Αθηνών Μελέτιος (ομοίως και Ευθύμιος ο Ζυγαδηνός εν τη ερμηνεία του β΄ κεφαλαίου του κατά Λουκάν Ευαγγελίου, τόμω τρίτω) και άλλοι. Όθεν αν τούτο ήναι αληθές, ο Συμεών όταν εδέχθη τον Χριστόν, ήτον χρόνων διακοσίων εβδομήκοντα και επέκεινα. Άλλοι γενεαλογούσι τον Συμεών τούτον, πως ήτον, υιός μεν του Πατριάρχου των Εβραίων Χιλέλ, πατήρ δε του περιφήμου Γαμαλιήλ του αναφερομένου εν ταίς Πράξεσι. Και άλλοι λέγουσι, πως ήτον πρόεδρος του Συνεδρίου των Εβραίων. Οι δε ασφαλέστεροι και μόνη τη Ευαγγελική ιστορία επόμενοι, ως άνδρα απλώς πνευματοκίνητον τον Θεοδόχον γεραίρουσιν, (όρα την νεοτύπωτον Εκατονταετηρίδα). Το δε λείψανον του Αγίου τούτου Συμεών, ευρίσκεται εις τον εν Κωνσταντινουπόλει Nαόν του Αγίου Ιακώβου του αδελφοθέου, τον οποίον Nαόν ανήγειρεν ο βασιλεύς Ιουστίνος (σελ. 1152 της Δωδεκαβίβλου). Σημείωσαι, ότι εν τω δευτέρω Πανηγυρικώ της Ιεράς Μονής του Βατοπαιδίου, σώζεται εγκώμιον Συμεών ταπεινού Μοναχού, εις τον Άγιον τούτον Συμεών τον Θεοδόχον, ου η αρχή· «Τήν προς τους αγαθούς των ομοδούλων τιμήν».
Η δε προφήτισσα Άννα, ήτον θυγάτηρ Φανουήλ, καταγομένη από την φυλήν του Ασήρ, ενός από τους δώδεκα Πατριάρχας τους υιούς Ιακώβ. Αφ’ ου δε εσυγκατοίκησε με άνδρα χρόνους επτά, και τούτον υστερήθη διά του θανάτου, από τότε επαράμενεν εις τον Ναόν και εκαταγίνετο εν όλη τη ζωή της εις προσευχάς και νηστείας. Όθεν επειδή αδιακόπως ευρίσκετο εις τοιαύτα θεάρεστα έργα, διά τούτο και ηξιώθη η μακαρία να ιδή τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, όταν επροσφέρθη τεσσαράκοντα ημερών νήπιον εις τον Ναόν, από την Παναγίαν Μητέρα του και από τον δίκαιον Ιωσήφ. Ανθωμολογείτο δε αύτη, ήτοι ευχαρίστει και εδοξολόγει τον Θεόν, και επροφήτευε φανερά τα περί του Χριστού εις όλους εκείνους οπού ευρέθησαν τότε εις τον Ναόν, λέγουσα τοιαύτα λόγια. Τούτο το Βρέφος, είναι εκείνος ο αυθέντης, οπού εστερέωσε τον ουρανόν και την γήν. Τούτο το Βρέφος είναι ο Χριστός, περί του οποίου όλοι οι Προφήται επροκήρυξαν. Ημείς λοιπόν την μνήμην τούτων των δύω σήμερον εορτάζοντες, κηρύττομεν διά μέσου αυτών την φρικτήν και απόρρητον του Θεού προς ημάς συγκατάβασιν. (Όρα περί αυτών εις τον Θησαυρόν του Δαμασκηνού κατά την εορτήν της Υπαπαντής.)
*
Τη αυτή ημέρα μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Αδριανού και Ευβούλου.
Εις τον Αδριανόν.
Αδριανόν χαίροντα, τμηθήναι ξίφει,
Χείρ η φόνοις χαίρουσα, τέμνει δημίου.
Εις τον Εύβουλον.
Ξίφει θανών Εύβουλε Κυρίου χάριν,
Βουλήν επέγνως ως αρεστήν Κυρίω.
Ούτοι εκατάγοντο από την χώραν Βανέαν. Επειδή δε είχον πόθον εις τους Ομολογητάς και Μάρτυρας του Χριστού, διά τούτο επήγαν εις την Καισάρειαν, οπού εμαρτύρουν πολλοί Μάρτυρες. Φανερωθέντες δε εκεί, ότι ήτον Χριστιανοί, εφέρθησαν εις τον άρχοντα Φιρμιλιανόν, και παρρησία ομολογήσαντες τον Χριστόν, δέρνονται παρευθύς εις την ράχιν και εις τα πλευρά. Ομοίως λαμβάνουν και άλλα μεγαλίτερα βάσανα. Επειδή δε εστέκοντο στερεοί και αμετάθετοι εις την ομολογίαν του Χριστού, τούτου χάριν εθυμώθη ο άρχων πολλά, και δίδει αυτούς εις τα θηρία διά να τους φάγουν. Και πρώτον μεν ο μακάριος Αδριανός, δοθείς εις ένα λεοντάρι, ηγωνίσθη με εκείνο ένα αγώνα ανδρικώτατον, και επειδή εφυλάχθη αβλαβής υπό της χάριτος του Θεού, διά τούτο απεκεφαλίσθη. Έπειτα ο Άγιος Εύβουλος κολακευθείς πρότερον από τον άρχοντα και πολλά παρακαλεσθείς διά να αρνηθή τον Χριστόν, εις ουδέν ενόμισε τας κολακείας και παρακινήσεις του. Όθεν ερρίφθη και αυτός εις το ίδιον λεοντάρι, και επειδή ενίκησεν αυτό και έμεινεν αβλαβής, διά τούτο και αυτός αποκεφαλίζεται, και έτζι λαμβάνουσι και οι δύω τους ακηράτους στεφάνους του μαρτυρίου.
*
Μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Βλασίου του Βουκόλου.
Βοών επαύλεις, Βλάσιον είχον πάλαι,
Αυλαί δε νυν έχουσιν αυτόν Κυρίου.
Ούτος ο Άγιος Βλάσιος ήτον από την Καισάρειαν της Καππαδοκίας, υιός γονέων πλουσιωτάτων, αύξησε δε τον πλούτόν τους το πλήθος των ζώων οπού είχον, από τον οποίον πλούτον έδιδαν αφθονοπαρόχως και εις τους πτωχούς ελεημοσύνην. Όταν δε έγινε διωγμός κατά των Χριστιανών από τους Έλληνας, τότε εζητείτο και ο μακάριος ούτος Βλάσιος και δεν ευρίσκετο. Τούτου χάριν ερημίαι και λαγκάδια ερευνώντο από τους Έλληνας. Όθεν τούτο μαθών ο του Χριστού ανδρείος αγωνιστής, μόνος του παραδίδει τον εαυτόν του εις τους διώκοντας, με τόσην χαράν, ωσάν να ήναι καλεσμένος εις δείπνον βασιλικόν, και ως ευεργέτας και καλοθελητάς του, ξενοδοχεί και φιλεύει τους διώκτας και φονευτάς του. Παρασταθείς λοιπόν εις το κριτήριον, και ερωτηθείς από τον ηγεμόνα, εφανέρωσε και το όνομά του και την πίστιν του και την τέχνην του. Όθεν παρευθύς εξαπλόνεται από τα τέσσαρα μέρη του σώματος, και δέρνεται με ωμά νεύρα. Ο δε Θεός ελαφρύνει τους πόνους του, και ιατρεύει τας πληγάς του. Βλέπων δε το θαύμα τούτο ο ηγεμών, ωνόμαζεν αυτό μαγείαν. Είτα βάλλει τον Άγιον μέσα εις ένα καζάνι γεμάτον από βρασμένον νερόν, προστάξας να μείνη εκεί μέσα ημέρας πέντε. Άγγελοι δε Θεού καταβάντες, επαρακίνουν τον Μάρτυρα να μη φοβήται, αλλά να έχη θάρρος, και ενταυτώ διεσκόρπιζον την φωτίαν, και την εξ αυτής βλάβην. Όθεν μετά τας πέντε ημέρας, ελθόντες οι στρατιώται διά να εκβάλουν τον Άγιον από το καζάνι, βλέπουν αυτόν οπού ήτον ζωντανός, και έψαλλε μαζί με τους Αγγέλους. Διά τούτο παρευθύς εκήρυξαν εαυτούς Χριστιανούς.
Τούτο δε μαθών ο ηγεμών, έστειλεν άλλους στρατιώτας διά να τον εκβάλουν. Πηγαίνοντες δε και εκείνοι, ωνόμασαν εαυτούς Χριστιανούς. Έπειτα επήγε και αυτός ο ίδιος ηγεμών, και βλέπωντας τον Άγιον μέσα εις το βράσιμον του καζανίου, ενόμισεν ότι εκρύωσε το νερόν, όθεν επρόσταξε να του φέρουν από εκείνο να νίψη το πρόσωπόν του. Τούτου δε γενομένου, ευθύς ετυφλώθη ο άθλιος, και ομού με την τύφλωσιν, απέρριψε και την μιαράν του ψυχήν. Ο δε του Χριστού Μάρτυς, με εκείνο το νερόν εβάπτισεν όλους τους πιστεύσαντας στρατιώτας εις το όνομα της Αγίας Τριάδος. Έπειτα πηγαίνωντας κοντά εις την μάνδραν των ζώων του, παρήγγειλεν εις την μητέρα και συγγενείς του, εκείνα οπού έπρεπε διά την σωτηρίαν τους, και έτζι παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού. Εκείνοι δε οπού έτυχον εις την μακαρίαν του τελείωσιν, είδον την αγίαν του ψυχήν οπού ευγήκεν από το σώμα, ωσάν μία άσπρη και φωτεινή περιστερά, και επέταξεν εις τον ουρανόν. Το δε ιερόν σώμά του ενταφιάσθη εις τον ίδιον εκείνον τόπον. Το δε ραβδί του εβλάστησε κοντά εις το εκεί θυσιαστήριον, το οποίον γενόμενον δένδρον μεγάλον, έκαμεν ίσκιον επάνω εις το αυτό θυσιαστήριον.
*
Ο Προφήτης Αζαρίας, ο υιός Αδδώ, εν ειρήνη τελειούται.
Χρησμούς διδόντος, πρίν θανείν Αζαρίου,
Σιγά προφητεύουσα, λοξά Πυθία.
Ούτος ήτον υιός Αδδώ, καταγόμενος από την γην Συμβαθά, και εγύρισεν από τον Ισραήλ την αιχμαλωσίαν Ιούδα, αποθανών δε, ετάφη εις το χωράφι του. Περί του Προφήτου Αζαρίου τούτου, ταύτα γράφει το β΄ των Παραλειπομένων εν κεφαλαίω ιε΄, 1· «Και Αζαρίας υιός Ωδήδ, εγένετο επ’ αυτόν Πνεύμα Κυρίου, και εξήλθεν εις απάντησιν Ασά και παντί Ιούδα και Βενιαμίν, και είπεν. Ακούσατέ μου Ασά, και πάς Ιούδα, και Βενιαμίν. Κύριος μεθ’ υμών εν τω είναι υμάς μετ’ αυτού. Και εάν εκζητήσητε αυτόν, ευρεθήσεται υμίν. Και εάν εγκαταλίπητε αυτόν, εγκαταλείψει υμάς». Και άλλα πολλά λέγει εκεί, με τα οποία, έγινε μεν εις τον βασιλέα Ασά και εις όλον τον λαόν του Ιούδα και Βενιαμίν, κήρυξ της ευσεβείας, στηλιτευτής δε της δυσσεβείας.
*
Οι Άγιοι Μάρτυρες Παύλος και Σίμων, ξίφει τελειούνται.
Και Παύλον ώδε, και Σίμωνα γραπτέον,
Μή και λάθωσιν, εκκοπέντες τας κάρας.
*
Ο Όσιος Κλαύδιος, εν ειρήνη τελειούται.
Έχαιρεν ευρών, Κλαύδιος βίου τέλος,
Ως ει τις εύροι, ψαλμικώς πολλά σκύλα.
Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.
* * *
(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου” Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
***
Ο Άγιος Κελερίνος ο Μάρτυρας
Ο Άγιος Κελερίνος καταγόταν από την Αφρική. Κατά τον διωγμό των Χριστιανών επί αυτοκράτορος Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.), βρισκόταν στην Ρώμη, όπου συνελήφθη και ερρίφθη σε σκοτεινή φυλακή, από την οποία όμως απολύθηκε και επανήλθε στην Καρχηδόνα. Εκεί ο Άγιος Κυπριανός τον χειροτόνησε διάκονο. Ο Πάπας Ρώμης Κορνήλιος (251 – 253 μ.Χ.) και ο ιερός Αυγουστίνος εγκωμιάζουν τον Άγιο Κελερίνο, ο οποίος είναι άγνωστο πότε κοιμήθηκε. Τιμάται ως Μάρτυς για τις κακουχίες του στη Ρώμη.
***
Ο Άγιος Λαυρέντιος, Αρχιεπίσκοπος Καντουαρίας
Ο Άγιος Λαυρέντιος ήταν Αγγλοσάξονας και έζησε περί τα μέσα του 6ου και τις αρχές του 7ου αιώνος μ.Χ. Συνόδευσε τον Άγιο Αυγουστίνο († 26 Μαΐου) και εργάσθηκε για την διάδοση της Ορθοδόξου πίστεως στη νότια Αγγλία. Ο Άγιος διαδέχθηκε στη θέση του Αρχιεπισκόπου Καντουαρίας, τον Άγιο Αυγουστίνο και παρέμεινε στον θρόνο μέχρι της κοιμήσεώς του, το έτος 619 μ.Χ.
***
Ο Όσιος Ανσέριος ο Απόστολος της Δανίας και της Σκανδιναβίας
Ο Άγιος Ανσέριος γεννήθηκε στην Πικαρδία στις αρχές του 9ου αιώνος μ.Χ. Έμεινε ορφανός και ανατράφηκε στο μοναστήρι της Κορβίας, όπου και έγινε μοναχός και έλαβε την εντολή να εργασθεί ιεραποστολικά στους λαούς που δεν είχαν γνωρίσει τον Χριστό. Ο Άγιος κήρυξε τον λόγο του Θεού στις χώρες τις Βαλτικής. Λίγο αργότερα εκλέγεται Αρχιεπίσκοπος των νέων χωρών, στις οποίες εργάζεται ιεραποστολικά, με έδρα το Αμβούργο. Το ιεραποστολικό του έργο συνεχίζεται με άσκηση, προσευχή, ποιμαντική δράση και φιλανθρωπία.
Όταν, το έτος 845 μ.Χ., το Αμβούργο καταλαμβάνεται από τους Νορμανδούς, ο Άγιος Ανσέριος αναγκάζεται να εγκαταλείψει την έδρα του προσωρινά και να περιοδεύσει στις χώρες του Βορρά. Μετά δύο χρόνια, επέστρεψε στην έδρα του, που τώρα είχε συνενωθεί με την πόλη της Βρέμης, μετά από απόφαση της Συνόδου της Μαγεντίας. Ο Άγιος συνεχίζει την ιεραποστολική δραστηριότητά του και βαπτίζει Χριστιανό τον βασιλέα της Δανίας Χόριχ και τον διάδοχό του, ο οποίος ήταν ειδωλολάτρης και είχε κινήσει διωγμό εναντίων των Χριστιανών.
Ο Όσιος Ανσέριος κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 865 μ.Χ.
***
Ο Άγιος Ρωμανός ο Πρίγκιπας
Ο Άγιος Ρωμανός του Ούγκλιχ ήταν υιός του ηγεμόνος Βλαντιμήρ Κωνσταντίνοβιτς και γεννήθηκε το 1235 στη Ρωσία. Κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1285 μ.Χ.
***
Ο Άγιος Ιάκωβος ο Αρχιεπίσκοπος Σερβίας
Ο Άγιος Ιάκωβος έζησε στην Σερβία και εξελέγη Αρχιεπίσκοπος αυτής κατά τον 13ο αιώνα μ.Χ.
***
Οι Άγιοι Σταμάτιος και Ιωάννης οι Νεομάρτυρες οι αυτάδελφοι και ο συνοδίτης αυτών Νικόλαος
Οι Άγιοι Νεομάρτυρες Σταμάτιος, Ιωάννης και Νικόλαος κατάγονταν από τις Σπέτσες και μαρτήρησαν υπέρ του ονόματος του Χριστού στη Χίο, το έτος 1822 μ.Χ. Από αυτούς οι δύο πρώτοι, ο Σταμάτιος και ο Ιωάννης, ήσαν αδελφοί. Ο πατέρας τους ονομαζόταν Θεόδωρος Γκίνης και η μητέρα τους Ανέζω.
Κατά το έτος 1822 μ.Χ. οι Άγιοι ξεκίνησαν το ταξίδι τους για την Κωνσταντινούπολη μαζί με άλλους πέντε ναυτικούς, που ασχολούνταν με το εμπόριο, μεταξύ των οποίων ήταν και ο συναθλητής τους Νικόλαος. Η σφοδρή θαλασσοταραχή τους ανάγκασε να προσαράξουν απέναντι από τη Χίο, σε παραλία της Μικρασιατικής γης που ονομαζόταν Τσεσμές. Αφού εξήλθαν στην ξηρά, φοβούμενοι τους Τούρκους, εμπιστεύτηκαν την ζωή τους σε κάποιον Χριστιανό, τον οποίο παρακάλεσαν να μεριμνήσει, δίδοντάς του αμοιβή για την εξεύρεση υλικών, προκειμένου να επισκευάσουν το χαλασμένο πλοιάριό τους. Όμως αυτός τους πρόδωσε στον αγά και οδήγησε εναντίων τους, τους Τούρκους στρατιώτες, οι οποίοι τους κατεδίωξαν. Από τους επτά οι δύο φονεύθηκαν, άλλοι δε δύο έφυγαν δια θαλάσσης. Οι Οθωμανοί, εξαγριωμένοι, συνέλαβαν τους δύο αδελφούς, Σταμάτιο και Ιωάννη και τον γέροντα πλοίαρχο Νικόλαο. Ο πασάς, αφού τους ανέκρινε, έδωσε εντολή να φυλακίσουν τους δύο αδελφούς και να αποκεφαλίσουν το Νικόλαο στην εκτός του κάστρου πεδιάδα.
Οι Τούρκοι προέτρεπαν το Νικόλαο να αλλαξοπιστήσει, για να γλυτώσει τον θάνατο και να κερδίσει την ζωή, εκείνος όμως απάντησε με θάρρος ότι δεν αρνείται την πίστη του. Έτσι, ομολογώντας τον Χριστό, δέχθηκε το στεφάνι του μαρτυρίου, αφού απέκοψαν την τίμια κεφαλή του. Οι Τούρκοι προσπάθησαν να εξισλαμίσουν και τους δύο αδελφούς. Παρά τις μεθοδικές και επίμονες προσπάθειές τους, επί επτά συνεχείς ημέρες, δεν κατάφεραν τίποτε. Οι Μάρτυρες βρήκαν την ευκαιρία και απέστειλαν κρυφά έγγραφη την εξομολόγησή τους προς τον Μητροπολίτη Χίου, ο οποίος τους έδωσε την ευλογία του, για να προχωρήσουν προς τον δρόμο του μαρτυρίου με πνευματική ανδρεία. Κοινωνήσαντες δε των Αχράντων Μυστηρίων, των οποίων την αποστολή οικονόμησε ο Επίσκοπος δια γυναικός, ήσαν έτοιμοι για την μεγάλη θυσία. Προσαχθέντες ενώπιον του πασά, διεκήρυξαν και πάλι την ακλόνητη πίστη τους στον Χριστό. Έτσι, πορευόμενοι προς το μαρτύριο φώναξαν προς το πλήθος: «Χριστιανοί είμεθα, για τον Χριστό πηγαίνουμε στον θάνατο». Μ’ αυτό τον ένδοξο τρόπο δέχθηκαν τους στεφάνους του μαρτυρίου, αποκεφαλισθέντες, ο μεν νεομάρτυρας Σταμάτιος σε ηλικία 18 ετών, ο δε νεομάρτυρας Ιωάννης σε ηλικία 22 ετών.
Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Νομίμως αθλήσαντες, υπέρ Χριστού του Θεού, παμμάκαρ Σταμάτιε, συν Ιωάννη ομού, αυτάδελφοι ένδοξοι, σύναθλον δε εν πάσι, τον Νικόλαον σχόντες, δόξης της των Μαρτύρων, ηξιώθητε άμα, πρεσβεύοντες τη Τριάδι, υπέρ των ψυχών ημών.
Κοντάκιον. Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον.
Οι στερροί αυτάδελφοι, μιά αθλήσαντες γνώμη, ο κλεινός Σταμάτιος, συν Ιωάννη ενθέως, τέτμηνται, συν Νικολάω, τω ομοψύχω, χαίροντες αυτών τας κάρας πίστει Κυρίου• δια τούτο μαρτυρίου, το θείον γέρας θεόθεν έλαβον.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις αυταδέλφων η ξυνωρίς, Ιωάννη μάκαρ, και Σταμάτιε καρτερέ, συν τω Νικολάω, υμών τω συνοδίτη, Σπετςών οι πολιούχοι, Χίου σεμνώματα.
Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ:
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ
Πατήστε εδώ για να «κατεβάσετε» τον Παρακλητικό Κανόνα στον Όσιο Συμεών τον Θεοδόχο, σε rar μορφή.
