Του Οσίου Πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου.
Τω αυτώ μηνί (Φεβρουαρίω) ΙΑ΄, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Βλασίου, Επισκόπου Σεβαστείας.
Λαιμόν Βλάσιος εκκοπείς διά ξίφους,
Αλγούσι λαιμοίς ρευμάτων είργει βλάβος.
Ενδεκάτη Βλασίου τάμεν αυχένα χαλκός ατειρής.
Ούτος ο Άγιος ήτον κατά τους χρόνους Λικινίου του βασιλέως εν έτει τιε΄ [315], Επίσκοπος της Σεβαστείας. Εκατοίκει δε εις ένα σπήλαιον ενός βουνού, εις το οποίον ερχόμενα τα άγρια ζώα, ημερόνοντο διά μέσου της ευλογίας του, και χειροήθη εγίνοντο. Ώντας δε ο Άγιος της ιατρικής τέχνης έμπειρος, έλαβε προς τούτοις παρά Θεού και την των θαυμάτων ενέργειαν, όθεν διά της θείας χάριτος πολλάς ιατρείας έκαμνε. Κρατηθείς δε από τους ειδωλολάτρας, εφέρθη εις τον ηγεμόνα Αγρικόλαον, και ομολογήσας έμπροσθεν αυτού το όνομα του Χριστού, εδάρθη με ραβδία. Έπειτα κρεμασθείς, καταξεσχίσθη, και έτζι εβάλθη εις φυλακήν. Όταν δε τον επήγαιναν εις την φυλακήν, ηκολούθησαν εις αυτόν επτά γυναίκες, αι οποίαι ομολογήσασαι τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, απεκεφαλίσθησαν.
Ο δε Άγιος Βλάσιος ερρίφθη εις τον βυθόν της εκεί ευρισκομένης λίμνης. Επειδή δε υπό θείων Αγγέλων ευγήκεν έξω εις την στερεάν αβλαβής, διά τούτο απεκεφαλίσθη, ομού με τα δύω βρέφη, οπού ήτον μαζί με αυτόν εις την φυλακήν, τα οποία εδιδάχθησαν παρά του Αγίου την εις Χριστόν πίστιν, ή μάλλον ειπείν, εδιδάχθησαν αυτήν από την άνωθεν σοφίαν του Θεού. Λέγουσι δε, ότι ούτος ο Άγιος Βλάσιος ήτον, οπού έγινεν επίτροπος εις την έγγραφον διαθήκην του Αγίου Μάρτυρος Ευστρατίου, κατά τον καιρόν οπού εκείνος εμαρτύρησεν, ως αναφέρεται εις τον Βίον των πέντε Μαρτύρων, κατά την δεκάτην τρίτην του Δεκεμβρίου. Όθεν και εις ένα παλαιόν πανίον ευρέθη εικονισμένος ούτος ο Άγιος Βλάσιος, στεκόμενος ανάμεσα εις τους πέντε Μάρτυρας, κοντά εις τον Άγιον Ευστράτιον, και δεχόμενος από τας χείράς του το χαρτίον της διαθήκης. Τελείται δε η αυτού Σύναξις εις τον αγιώτατον και μαρτυρικόν Ναόν αυτού, ο οποίος ευρίσκεται κοντά εις τον Άγιον Απόστολον Φίλιππον, εις τόπον λεγόμενον του Μιλτιάδου. Ο δε ελληνικός Βίος αυτού σώζεται εν τη των Ιβήρων Μονή και εν άλλαις, ου η αρχή· «Βλάσιος ο Μάρτυς». Εν δε τη Μεγίστη Λαύρα σώζεται και άλλος Βίος αυτού, ου η αρχή· «Ηνίκα ο καιρός των ειδώλων». (Τον κατά πλάτος Βίον αυτού όρα εις τον Εφραίμ.)
*
Τη αυτή ημέρα οι Άγιοι δύω Παίδες, οι συναθλήσαντες τω Αγίω Βλασίω, ξίφει τελειούνται.
Βαβαί τοσαύτης Παιδίων ευθαρσίας!
Σπεύδουσιν άμφω ποίον εκτμηθή φθάσαν.
*
Αι Άγιαι επτά Γυναίκες, αι ακολουθήσασαι τω Αγίω Βλασίω, ξίφει τελειούνται.
Κτείνει γυναίκας επτά σεπτάς το ξίφος,
Ου τη γυναικών συσχεθείσας δειλία.
*
Η εύρεσις του λειψάνου του Αγίου Προφήτου Ζαχαρίου, του πατρός του Προδρόμου.
Φανείς ο νεκρός γήθεν ο Ζαχαρίου,
Τοις ζώσι πιστοίς άφθονον βλύζει χάριν.
Το λείψανον του Αγίου Προφήτου Ζαχαρίου ευρέθη εν τοις χρόνοις του νέου Θεοδοσίου, εν έτει υθ΄ [409], εις το χωρίον Κοφάρ της Ελευθερουπόλεως της εν Παλαιστίνη, υπό τινος ανθρώπου, Καλημέρου ονομαζομένου, και εφόρει ένα λευκόν ένδυμα, μίτραν χρυσήν εις την κεφαλήν, σανδάλια χρυσά εις τους πόδας, καθώς ευρίσκετο εις το θυσιαστήριον, όταν ελειτούργει τω Θεώ. (Δοσιθ. σελ. 267 της Δωδεκαβίβλου.) Τώρα δε ευρίσκεται το λείψανόν του εις την Ιταλίαν, καθώς λέγει ο Ιεροσολύμων Νεκτάριος, σελ. 192, της περί της αρχής του Πάπα αντιρρήσεως.
*
Μνήμη Θεοδώρας της βασιλίσσης, της ανακαλεσάσης την Ορθοδοξίαν.
* Θεοδώραν άνασσαν ευσεβεστάτην,
Χριστός Βασιλεύς αξιοί θείου στέφους.
(Το δε εν τω Μηναίω δίστιχον αφέθη, ως πάντη άμετρον.)
Αύτη ήτον, γυνή μεν του βασιλέως Θεοφίλου του εικονομάχου, ορθόδοξος δε και ευσεβής, και όχι κακόδοξος, καθώς ήτον ο άνδρας της. Εκείνος γάρ, τον μεν Άγιον Μεθόδιον τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως εξώρισεν, αντί δε εκείνου έκαμε Πατριάρχην Ιωάννην τον μάγον και λεκανομάντιν, και τας αγίας εικόνας κατέκαυσεν. Η δε ευσεβεστάτη αύτη βασίλισσα, φανερά μεν, δεν ετόλμα να προσκυνή τας αγίας εικόνας. Κρυφίως δε, είχεν αυτάς εις τον κοιτώνά της, και την νύκτα εστέκετο έμπροσθεν αυτών, προσευχομένη και παρακαλούσα τον Θεόν, ίνα κάμη έλεος εις τους Ορθοδόξους. Εγέννησε δε υιόν ονόματι Μιχαήλ, και εδίδαξεν αυτόν την Ορθοδοξίαν. Μετά δε τον θάνατον του ανδρός της Θεοφίλου, ευθύς έφερεν από την εξορίαν τον Άγιον Μεθόδιον. Εσύναξε δε και ιεράν Σύνοδον και αναθεμάτισε τους Εικονομάχους, και τον Πατριάρχην Ιωάννην εκατέβασεν από τον θρόνον, και τας αγίας εικόνας εισήγαγεν εις την Εκκλησίαν του Χριστού. Είτα παρέδωκε το πνεύμά της τω Θεώ, αφήσασα την βασιλείαν εις τον υιόν της Μιχαήλ.
*
Ο Άγιος Νεομάρτυς Γεώργιος ο Σέρβος, ο εν τη πόλει Σοφία μαρτυρήσας κατά το έτος αφιε΄ [1515], διά πυρός τελειούται.
+ Γεώργιος δε μη το πυρ δειλιάσας,
Απυρπόλητος εν πυρί διαμένει.
Τούτου το Μαρτύριον όρα εις το Νέον Μαρτυρολόγιον, (και κατωτέρω).
Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.
* * *
(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου” Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
***
Ο Άγιος Βλάσιος ο Ιερομάρτυς, ο εξ Ακαρνανίας
Ο Άγιος Βλάσιος γεννήθηκε πιθανώς στο χωριό Σκλάβαινα της Ακαρνανίας περί τα τέλη του 10ου αιώνος ή τις αρχές του 11ου αιώνος μ.Χ.. Το έτος 1923 βρέθηκε ο τάφος του και το τίμιο λείψανό του. Εκάρη μοναχός στη μονή των Εισοδίων της Θεοτόκου, στην παλιά Κιάφα – Σκλάβαινα της επαρχίας Βόνιτσας και Ξηρομέρου, στην οποία διετέλεσε και ηγούμενος. Μαρτύρησε το έτος 1006 από τους Αγαρηνούς πειρατές μαζί με πέντε συμμοναστές του. Το μαρτύριό του φανέρωσε ο ίδιος ο Άγιος σε πολλούς ευσεβείς ιερείς και Χριστιανούς της περιοχής.
***
Ο Άγιος Γεώργιος ο Νεομάρτυρας ο εκ Σερβίας
Ο Άγιος Νεομάρτυς Γεώργιος γεννήθηκε στην πόλη Κράτοβα της Σερβίας από γονείς ευσεβείς, τον Δημήτριο και τη Σάρρα. Από πολύ μικρή ηλικία επιδόθηκε στη μελέτη του θείου λόγου και αργότερα έμαθε την τέχνη του χρυσοχόου. Έχασε τον πατέρα του σε νεαρή ηλικία και φοβούμενος μήπως, λόγω της ωραιότητός του, απαχθεί στην αυλή του σουλτάνου Βαγιατζή Β’ (1481 – 1512 μ.Χ.), ήλθε στην Βουλγαρία και παρέμεινε στη Σόφια, πλησίον ενός ιερέως που ονομαζόταν Πέτρος. Ο ιερεύς εκείνος του παρέσχε κάθε μέσο για να διδαχθεί τα ιερά γράμματα. Και έτσι ο Άγιος ζούσε βίο θεοφιλή και ασκητικό. Οι Τούρκοι προσπάθησαν να τον εξισλαμίσουν και για το λόγο αυτό μεταχειρίστηκαν έναν έμπειρο μουσουλμάνο διδάσκαλο, ο οποίος ως αφορμή για να πλησιάσει τον Γεώργιο προσκόμισε σε αυτόν χρυσό για κατασκευή κοσμήματος. Κατά τις επαφές μαζί του ο Γεώργιος απέδειξε ότι η μόνη αληθινή πίστη είναι η Χριστιανική και ήλεγξε ως ψευδή την μουσουλμανική θρησκεία. Για τον λόγο αυτό οδηγήθηκε στον κριτή. Παρά τις κολακείες, τις υποσχέσεις και τις απειλές ο Μάρτυρας παρέμεινε σταθερός στην πατρώα ευσέβεια. Ο ιερεύς Πέτρος τον επισκέφθηκε στην φυλακή, τον ασπάσθηκε και του είπε: «Χαίρε, Γεώργιε, εσύ σήμερα δόξασες τον Χριστό, όπως κάποτε ο Πρωτομάρτυς Στέφανος, και ο νέος Στέφανος την εποχή της εικονομαχίας και άλλοι πολλοί Άγιοι, γιατί παρόμοιο έργο και εσύ έκανες». Μετά από αυτά ο Άγιος οδηγήθηκε και πάλι ενώπιον του κριτού, ο οποίος του υποσχέθηκε ότι θα τον υιοθετήσει και θα του χαρίσει αμέτρητα πλούτη και δόξα, εάν αρνηθεί τον Χριστό. Ο Άγιος και πάλι εξεδήλωσε την διάθεσή του να μαρτυρήσει και ομολόγησε τον Χριστό. Τότε ο κριτής, υποκύπτοντας στις πιέσεις του όχλου, παρέδωσε τον Μάρτυρα στο μαινόμενο πλήθος, το οποίο τον έδεσε και τον περιέφερε ανά τις οδούς της πόλεως. Έτσι, ο Άγιος Γεώργιος αναδείχθηκε Μάρτυς της Πίστεως και υπέστη τον δια πυράς θάνατον, το έτος 1515 μ.Χ. στη Σόφια της Βουλγαρίας.
Απολυτίκιον. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείω Πνεύματι, ανακηρύξας, την του Κτίσαντος, οικονομίαν, αθλητικώς ηγωνίσω Γεώργιε. Και του πυρός ενεγκών την κατάφλεξιν, καταδροσίζεις ημάς θείαις χάρισι. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Κοντάκιον. Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον.
Του Χριστού τη χάριτι, η θεηγόρος σου γλώσσα, φθεγγομένη ένδοξε, ώσπερ θεόφθογγος σάλπιγξ, ήχησε της ευσεβείας τα μεγαλεία, λύσασα, των παρανόμων τας μυθουργίας. Δια τούτο τω Κυρίω, ωλοκαυτώθης Μάρτυς Γεώργιε.
Μεγαλυνάριον.
Τον νέον οπλίτην του Ιησού, τον σοφία λόγων, καταπλήξαντα τον εχθρόν, και προσενεχθέντα, Κυρίω ως θυσίαν, Γεώργιον συμφώνως ανευφημήσωμεν.
Για περισσότερες πληροφορίες παράβαλε:
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ
