Η ιδεολογία, φερετζές της ημιμάθειας – Σαράντου Ι. Καργάκου.

Το τελευταίο άρθρο του μεγάλου δασκάλου και πατριώτη, η απώλεια του οποίου αφήνει τεράστιο και δυσαναπλήρωτο κενό

Πάνε πολλά χρόνια -πάνω από μία δεκαετία– που ξεσηκώθηκε σύμπας σχεδόν ο ελληνικός κόσμος εξ αιτίας ενός σχολικού γονατογραφήματος που προσφέρθηκε στα παιδιά του Δημοτικού ως δήθεν βιβλίο Ιστορίας, ενώ επρόκειτο περί ενός πλουσιώτατου ορμαθού λαθών με πλέον ενδεικτικό εκείνο το κακοηθέστατο περί «συνωστισμού» στην προκυμαία της Σμύρνης. Στο πλευρό της ανιστόρητης συγγραφέως έσπευσαν τότε να ταχθούν πάμπολλοι διανοητές που αυτοχειροτονήθηκαν -κατά τα ειωθότα- προοδευτικοί! Δυστυχώς, στον τόπο μας η λέξη προοδευτικός δεν έχει καμμία σχέση με την πρόοδο, με τη βελτίωση, αλλ’ έχει σχέση τις περισσότερες φορές με το βάλτωμα, με το πνευματικό τέλμα. Έγραφα τότε (Ιούλιος 2007) στο υπέροχο περιοδικό «Ευθύνη» του αείμνηστου Κώστα Τσιρόπουλου τα ακόλουθα που θαρρώ ότι παραμένουν επίκαιρα:

Είναι ενδεικτικό ότι κατά τον προηγηθέντα καιρό, όταν ξέσπασε ο σάλαγος για το βιβλίο Ιστορίας της Στ Δημοτικού και για τα άλλα συναφή σαλογραφήματα, οι συγγραφείς και οι συνεργοί τους κατέφυγαν στο γνωστό καταφύγιο των δειλών: την ιδεολογία! Πως τάχα αυτοί εκφράζουν την πρόοδο και οι επικριτές τους τη συντήρηση! Χρόνια συντηρείται αυτό το «Παραμύθι για κουτά παιδιά», που τους συντηρεί, διότι ευνοεί την ιδεολογικοποίηση της αμάθειας. Ο «προοδευτισμός» ήταν και είναι το άσυλο της αγραμματοσύνης. «Αγραφιώτες» συγγραφείς, όπως ονόμαζε ο Ρένος Αποστολίδης όσους δεν έχουν γράψει καμμία σπουδαία εργασία, αναλαμβάνουν κατ’ ανάθεση τη συγγραφή σχολικών εγχειριδίων, με σκοπό να υπηρετήσουν κάποια θολά ιδεολογήματα και όχι την παιδαγωγική λειτουργία.

Γι’ αυτό προσπάθησαν με τους δημοσιογραφικούς παρακεντέδες τους να μεταφέρουν τη συζήτηση στο δικό τους «γήπεδο», στο γήπεδο του διχασμού σε «προοδευτικούς» και «αντιδραστικούς», ώστε η συζήτηση να διεξαχθεί με όρους εμφυλίου πολέμου που τους συμφέρει. Διότι μέσα σ’ ένα διχαστικό κλίμα ακόμη και η πιο άναρθρη κραυγή περνά σαν επιχείρημα. Για να επιχειρηματολογήσει κανείς σε αυτό το επίπεδο συζητήσεων πρέπει να διαθέτει γρόνθους και πνεύμονες γοριλανθρώπου. Εξ άλλου μόνον γοριλάνθρωποι είναι ειδήμονες για τέτοιου είδους γοριλογραφήματα, όπου η ελληνική ιστορία θυσιάζεται ως νέα Ιφιγένεια στο βωμό ευτελών πολιτικών σκοπιμοτήτων. Ασφαλώς και πολλές από τις αντιδράσεις δεν ήσαν επαινετές, ήταν όμως μια θολή αντίδραση στο θολό τοπίο του παρόντος και στο ακόμη –όπως προβλέπω– πιο ζοφερό τοπίο του μέλλοντος. Και, τέλος πάντων, τι μπορεί να σημαίνει η πυρπόληση του θαλαμίσκου των φρουρών στον Άγνωστο Στρατιώτη από τους «φυσαλιδικούς» επαναστάτες μπρος στην πυρπόληση της νεώτερης και της παλαιότερης ιστορίας μας;

Τούτα τα παιδιά με τα κρυμμένα πρόσωπα είναι παιδιά μιας αγωγής, όπου κρυμμένα είναι τα πρόσωπα και τα γεγονότα που λάμπρυναν και δόξασαν τον τόπο αυτό. Ωστόσο δεν κινδυνεύουμε να πεθάνουμε από πλήξη• βιώνουμε καταστάσεις τραγελαφικές, που οπωσδήποτε θα εξελιχθούν σε τραγικές. Τα διαφημιστικά συστήματα έχουν εισαχθεί στη δήθεν επιστημονική συγγραφή. Παλαιότερα στο χώρο των γραμμάτων μόνον λίγοι άνθρωποι κατόρθωναν να γίνουν γνωστοί χάρη στη σημαντικότητά τους. Σήμερα πάμπολλοι γίνονται γνωστοί χάρη στην ασημαντότητά τους. Αρκεί αυτή την ασημαντότητα να την κάνουν βούκινο. Εξ άλλου, όπως έλεγαν οι Λατίνοι, «Vasa inania plurimum sonant», δηλαδή τα κενά δοχεία ηχούν περισσότερο. Ένα κενό δοχείο ήταν και το εν λόγω «σχολικό», γι’ αυτό παρήγαγε τόσο θόρυβο… !

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται οξύνοια Αϊνστάιν για να καταλάβει κανείς «που το πάει» η αριστερολογούσα κοσμοπολίτικη ιντελιγκέντσια που μειοψηφικώς δυναστεύει τον τόπο αυτό. Είναι σαφές ότι αυτή τη στιγμή η Ελλάς δεν είναι απλώς διχασμένη, είναι πολυτεμαχισμένη. Μια σακατεμένη πνευματικά, ηθικά και πολιτικά χώρα. Είναι εμφανείς εκείνοι που μας σπρώχνουν στον αλληλοσπαραγμό. Δεν έχω καμμία διάθεση να χορέψω μαζί τους το «Χορό των Σκελετών», γι’ αυτό δημόσια δήλωσα αποχή από πλήθος «στημένες» συζητήσεις, προβάλλοντας ως δικαιολογητική άρνηση τη φράση του Μακρυγιάννη: «Εγώ κρέας για εμφύλιο δεν πουλώ».

Γι’ αυτό είμαι αχρείαστος σ’ αυτόν τον παρόντα κακό μας καιρό, που το φύσημά του μας σπρώχνει στη «Γέφυρα νέων Στεναγμών».

Αυτά έγραφα προ 11ετιας για ένα ιστορικό εξάμβλωμα και τους συνηγόρους του. Σκέπτομαι με θλίψη το τι έχουν να γράψουν οι οπαδοί του Εφιάλτη και του Νενέκου, όταν κατ’ απαίτηση των Σκοπιανών (η μήπως θα απαγορευθεί να χρησιμοποιούμε τον όρο αυτό;) ξαναγραφτούν τα βιβλία της μεσαιωνικής και της νεώτερης ιστορίας μας. Εννοώ φυσικά τα επίσημα, είτε σχολικά είτε πανεπιστημιακά. Τώρα που μπήκε για τα καλά ο χειμώνας στο νου μου ήλθαν οι στίχοι από ένα παλαιό πονεμένο τραγούδι:

«Αέρας τα φυσάει τα πλατανόφυλλα,
Θεός να τα φυλάει τα Ελληνόπουλα… »!

*Ιστορικός, συγγραφέας

Η/Υ ΠΗΓΗ:
Εφημερίδα, Δημοκρατία: 21 Ιανουαρίου 2019

Κατηγορίες: Ιστορικά. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.