Ο Ζακυνθινός ποιητής Ανδρέας Μαρτζώκης (1849-1923) έγραψε για τον μεγάλο ηγούμενο της Χριστιανοσύνης, το 1889, τον ύμνο που ακολουθεί:
Ο ΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΦΩΝΗΤΡΙΑΣ
Εκεί μακριά, στης Παναγιάς το Άγιο Μοναστήρι,
λιμάνι, κάστρο της ψυχής, Παράδεισου γεφύρι,
με της ζωής το σάβανο το μαύρο τυλιγμένος,
και στη λαγούσα τ’ ασκητή απάνου ακουμπισμένος,
χλωμός, αχνός στο πρόσωπο, μ’ αργό πλησιάζει βήμα
Καλόγερος, π’ αναζητά στην ερημιά ένα μνήμα,
ξέσκεπο μνήμα, που η ζωή θάφτεται να πλαγιάσει,
προσμένοντας το θάνατο να ‘λθεί να το σκεπάσει.
Τάχα ποιός είν’ ο άγνωστος, ποιό είναι τ΄ όνομά του;
Μην είν’ κανείς αμαρτωλός, που για τα κρίματά του
μετανοιωμένος έρχεται στην Άγια μοναξία,
για να ζητήσει ο δύστυχος από την Παναγία
το ματωμένο βότανο, τ΄ αγκαθερό βοτάνι,
που στου παιδιού της το Σταυρό εφύτρωσε, βλαστάνει
για το σαράκι τ΄ άγρυπνο, που στην ψυχή φωλιάζει
τ΄ αμαρτωλού, κι αδιάκοπα τη γλύφει, τη σπαράζει;
Ή μήπως του Καλόγερου τη σπλαχνική καρδία
εδάγκασε, φαρμάκωσε η μαύρη αχαριστία,
κι ο δύστυχος εμίσησε τον κόσμο, κι απαρνήθη
τ΄ άγριο θεριό, τον άνθρωπο, που τ΄ άνοιξε τα στήθη;
Στο διάβα του τα λούλουδα ανθούν, μοσχοβολούνε,
το ‘να με τ΄ άλλο σμίγουνε, γλυκά κρυφομιλούνε˙
όπου πατήσει, όπου διαβεί, βγαίνει χλωρό χορτάρι,
κι ομπρός του γέρνουν την κορφή ο πεύκος, το θυμάρι˙
οι βάτοι απομακρύνονται με μιας στο πέρασμά του.
Τάχα ποιός είν’ ο άγνωστος, ποιό να ‘ναι τ΄ όνομά του;
Είπαν πώς ο Καλόγερος μια μέρα δοξασμένος,
Και σε θρονί δεσποτικό απάνου καθισμένος,
Της γης τη δόξα, την ψευδή με την πορφύρα, γδυέται,
και με το μαύρο σάβανο άφθαρτη δόξα ντυέται,
που το φτωχό το ράσο του κεντά μ’ ουράνι΄ αχτίδα
κι ενώ γυμνώνετ’ από τη μια, άλλη φορεί χλαμύδα!
Πατήστε εδώ για να «κατεβάσετε» ολόκληρο αυτό το θαυμάσιο ποίημα, σε rar μορφή.
Παράβαλε και:
17 Δεκεμβρίου, μνήμη και του εν Αγίοις Πατρός ημών Διονυσίου του εν Ζακύνθω – βίος, θαύματα και Παρακλητικός Κανών.
