Β ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Όταν η ρίζα υπάρχει, αύριο δα υπάρξει και ο κορμός
Ποιοι είναι και γιατί καίνε το σπίτι μας
Ο ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΟΔΙΑΘΕΤΕΙ για το θεατρικό έργο του Μαξ Φρις Ο Μπίντερμαν και οι Εμπρηστές. Δεν πρόκειται όμως για θέατρο, έστω κι αν το υλικό των ιδεών του κυριολεκτείται στην περίπτωση του σημειώματος αυτού. Δηλαδή το περιεχόμενο της εφιαλτικής κωμωδίας και η φαιά της ατμόσφαιρα είναι ένα εισιτήριο σύμβολο για το τοπίο του Ζόφου.
Το τοπίο σκηνογράφε! ενδεικτικά το Σπίτι μας. Τους ρόλους τους υποδύονται οι ένοικοι και οι εμπρηστές. Δηλαδή Εμείς. Οι ΄Αλλοι δεν εμφανίζονται επί σκηνής. Υπόθεση: Κάποιοι, κάποτε, στέλνουν κάποιους να βάλουν στα καλά καθούμενα φωτιά σε κάποιο σπίτι. ΄Οχι άνευ λόγου. Μετά λόγου. Η πλοκή δεν φαίνεται συγκεκριμένη. Μοιάζει περισσότερο με εμπλοκή ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην μεταφορική της απόδοση.
Οι εμπρηστές του παραδείγματος πάντως ανήκουν στην αλληγορία. Είναι κύριοι, καλλιεργημένοι, σοβαροί, σπουδαγμένοι, εσπέριοι. Τα εμπρηστικά υλικά τους πρώτης τάξεως. Προετοιμάζουν τον όλεθρο με μια θαυμαστή άνεση, με μια άμεμπτη διαγωγή. Είναι τα ινδάλματα μας, οι ξένοι μας, οι συγγενείς μας, τα παιδιά μας. Είναι το μέλλον μας. Το τελειωτικό μας μέλλον.
Είναι αυτός ο χαριτωμένος ιδιωτικός μας υπόκοσμος, που του προσφέραμε τα πάντα, για να εκπαιδευθεί στην υπονόμευση του σπιτιού που τον γέννησε. Είναι ο σκληρός προστάτης – εραστής της τυφλής αγάπης μας. Είναι
η άδολη ψυχή, που κάποτε στείλαμε να καρπίσει στα ξένα και μας ήρθε πίσω μουτζουρωμένη κόπια. Αυτός ο τρίτος άνθρωπος, ο παραγγελιοδόχος, ο ατζέντης, ο λαθρέμπορος των συνθημάτων, ο ήρωας της ηρωίνης, ο κούφιος χαλκός, το μάταιο κύμβαλο. Νάτος ο σκηνοθετημένος ο επιζεφύριος εφιάλτης μας, ο απεσταλμένος δράστης. Ο Εμπρηστής μας.
Το θέμα και το θέαμα, χωρίς να το αποκλείουν, δεν αναφέρονται ειδικά στις πυρκαγιές των δασών και των καταστημάτων. Αυτές οι θεατές πυρκαγιές είναι δρόσος μπροστά στις άλλες, τις αθέατες. Οι άλλες κατακαίουν ελεύθερα, άφοβα και ατιμώρητα τις ρίζες που πιστοποιούν την ύπαρξη μας.
Στις αόμματες μέρες μας εκτελείται με δεξιοτεχνία το από τις αρχές του αιώνα εκπονημένο σχέδιο του εμπρησμού της ελληνικής ουσίας, της περιουσίας μας. Το χέρι που βάζει τις φωτιές είναι το τραγικό και απερίσκεπτο δικό μας χέρι. Ανεγκέφαλη ώρα. Αργία του ενστίκτου αυτοσυντηρήσεως. Ευκαιρία για τον δολιοφθόρο Νου, που τα έχει προγραμματίσει όλα αυτά με την πανουργία και την κακουργία της βάρβαρης επιστήμης του. Η ερήμωση της ψυχής κάνει πιο σίγουρη την εισβολή.
Αυτό είναι το Θέμα. Το Θέαμα μας δίνει την εικόνα γλαφυρή. Είμαστε -λέει- πάνω στα κλαδιά του δέντρου που μας τρέφει. Του δέντρου της Ζωής. Παρατηρούμε κάτω τους εμπρηστές να βάζουν ανενόχλητοι φωτιά στην βάση του. Ενθουσιασμένοι πετάμε από πάνω ξερά κλαδιά και φύλλα. Αυτό το δέντρο, λέμε πρέπει να ανακαινισθεί!
Η έκταση του εμπρησμού στο νοητό τοπίο μας πιστοποιείται εύκολα, αρκεί να υπάρχει νοημοσύνη. Ο πιο εύφλεκτος χώρος του υπήρξε η ελληνική γλώσσα. Η συστηματική υπονόμευση της κορυφώθηκε στις μέρες μας, χρησιμοποιώντας ένα βλακώδες τεχνοκρατικό άλλοθι (την τεχνολογία την χρησιμοποιούμε περιστασιακά, όπως οι χαρτοκλέφτες το κρυφό χαρτί). Μετά το άλλοθι δεν μένει συνήθως, παρά η χαριστική βολή, που δεν θ αργήσει, αν δεν αντιληφθούμε ότι ασυνείδητα πρακτορεύουμε τον αφανισμό μας.
Για την ψυχή του παιδιού που πλάθεται, ο γλωσσικός μηχανισμός είναι το πιο πολύτιμο όργανο συνειδητοποιήσεως του Κόσμου. Πάντοτε με την γλώσσα αρχίζει και τελειώνει κάθε αλλοτρίωση. Στην σύγχρονη ελληνική περίπτωση, ο γλωσσικός οργανισμός λειτουργεί και επενεργεί κατά το μέγιστο μέρος, μέσ από τις ξένες γλώσσες (Τον Τριανταφυλλίδη δεν τον χρησιμοποιούμε εκεί που πρέπει: βλ. Οι Ξένες Γλώσσες και η Αγωγή).
Δεν διανοήθηκε ποτέ κανείς να μάθει αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά χωρίς γραμματική, συντακτικό, κείμενα εφαρμογής και λεξιλόγιο. Σε μας θεωρείται σκοταδισμός η οργάνωση και η άσκηση του γλωσσικού μηχανισμού. Αυτό το γελοιωδέστατο σλόγκαν έχει γίνει ψωμοτύρι στο στόμα του δασκάλου, του γονιού και του μαθητή. Η ακρισία είναι ο κύριος όρος της τραγικής πλάνης. Έτσι, τα ελληνικά, ως μάθημα γλωσσικό, υποβαθμίζονται σκόπιμα, ώσπου να αδρανήσουν και να βρεθεί κάποιος διαφωτισμένος να μας πει ότι δεν πρέπει να διδάσκουμε ένα νεκρό τύπο.
Στο μεταξύ τα νηπιαγωγεία αλιεύουν πελάτες με την επαγγελία της ξένης γλώσσας. Τι σημαίνει η γλώσσα και η διγλωσσία στην ηλικία των τριάμισυ – πεντέμισυ ετών, αυτό το ξέρει κάθε ψυχολόγος και κάθε ψυχίατρος. Μόνο που στην περίπτωση αυτή η επέμβαση πρέπει να γίνει έργο του εισαγγελέα.
Καταργήσαμε τα Αρχαία Ελληνικά από το Γυμνάσιο σαν πρώτο βήμα, αποσκοπώντας ανομολόγητα στην ολοσχερή κατάργηση της φυσικής μας γλωσσικής πηγής και του άξονα διαρκούς αναφοράς. Επιχωματώνουμε το φρέαρ και αφήνουμε την αντλία για πρόσχημα. Διαφημίζουμε την διδασκαλία των Νέων Ελληνικών, όχι όμως με τον στόχο της ενδυναμώσεως του γλωσσικού μηχανισμού (ξέρουμε βέβαια εκ πείρας ότι η απόσπαση από την μη διαιρετή σχέση με την αρχαία και την καθαρεύουσα θα ήταν μια ασυναρτησία της ομιλούμενης και γραφομένης νεοελληνικής). Η εφαρμογή έδειξε την πεπατημένη λειτουργία ενός λογοτεχνικού μαθήματος με αποτέλεσμα -στις καλύτερες περιπτώσεις- μια ατεκμηρίωτη αισθητικολογία.
Να ξυπνήσουμε έγκαιρα, να καταλάβουμε, να ομολογήσουμε έντιμα ότι κάναμε λάθη και να αποσοβήσουμε την γλωσσική μας αυτοκατάργηση. Αν στις φετινές πανελλήνιες εξετάσεις πολλά παιδιά αγνοούσαν την λέξη άμιλλα (μήπως θα έπρεπε τις δύσκολες λέξεις να τις μεταφράζουμε στην αγγλική;), στις μελλοντικές πανελλήνιες θα χρησιμοποιούν όλο και λιγότερες ελληνικές λέξεις ως νοηματικά σήματα του ψυχικού τους κόσμου. ΄Οποιος δεν βλέπει αυτό το ενδεχόμενο, είναι ή τυφλός ή εθελότυφλος.
Πάντως δεν θα έβλαπτε, απέναντι στο μέλλον, η ανάληψη της ευθύνης με την αναγραφή, πάνω σε μια επιφανή πλάκα εντοιχισμένη στο υπουργείο Παιδείας, των ονομάτων των πνευματικών ανθρώπων αυτής της χώρας, που συμφωνούν ή διαφωνούν με την κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών. Γιατί κάποτε θα αναζητηθούν είτε οι ευεργέτες είτε οι ένοχοι.
Ως προς το γλωσσικό θέμα περιορίζομαι προς το παρόν να σημειώσω κάτι που διάβασα σ ένα έντυπο, γραμμένο στις αρχές του αιώνα μας. Από τότε μια παγκόσμια οργάνωση εμπρηστών (μεταφορική η χρήση) είχε θέσει ως στόχο, που θα άρχιζε να πραγματοποιείται στα μέσα του εικοστού αιώνα, την συστηματική εξόντωση του ελληνοκεντρικού πολιτισμού. Το ολέθριο έργο θα άρχιζε από την αρχαία ελληνική γλώσσα και τα κείμενα της. Τα κείμενα δηλαδή της αθανασίας του Άνθρωπου.
Το σχέδιο του εμπρησμού δεν περιορίζεται φυσικά μονάχα στον χώρο της γλώσσας. Προχωράει και στην συμβολική της διατύπωση, υπονομεύοντας την εικονιστική της. ΄Ηδη μαθαίνουμε ότι προετοιμάζεται το λατινικό αλφάβητο για την οπτική σηματοδότηση των ελληνικών φθόγγων. Να είστε βέβαιοι ότι δεν θα περάσει πολύς χρόνος και κάποιος εντολοδόχος διαφωτιστής ατζέντης θα εισηγηθεί, με το προοδευτικό άλλοθι πάντα, την γενίκευση της μεταρρυθμιστικής καινοτομίας.
΄Ετσι, τα φραγκοχιώτικα δεν θα μας χαρακτηρίζουν μόνο ως νόημα ζωής αλλά και ως γελοιογραφία, ως καρικατούρα της φωνής μας που εκπορνεύθηκε. Θα γίνει δηλαδή η επίσημη γραφή μας και η καταγραφή του ήθους μας. Se Gnorizo apo tin kopsi θα γράφουν τα παιδιά μας, εάν ως τότε δεν έχει μεταφρασθεί ο Εθνικός μας Ύμνος.
Προσοχή! Ελληνικός εκδοτικός οίκος που θεώρησε ως πρόοδο ελληνική την υιοθέτηση του λατινικού αλφαβήτου, έλαβε επιχορήγηση από την Φορντ. Το σχόλιο σας το χαρίζω.
Ανέκδοτο (κατά τον τρόπο του Νικολάου Κασομούλη): ΄Εγινε τότες το συμβούλιον. Και κάποιος όπού ήθελε του φαναριωτισμου τας δάφνας, όχι βάκχος αυτός αλλά καθημερινός να ρθηκοφόρος μεταγλωττιστής, ωμιλούσε δια το ατονικόν η μάλλον δια το μονοτονικόν σύστημα (δεν γνωρίζω την διαφοράν την ειδοποιόν οπού έλεγαν οι παλαιοί, αυτού του μεγίστου δια την επιβίωσιν του Γένους φιλοσοφικού διλήμματος). Και ενώ ισοπέδωναν αι οβίδες και οι όλμοι του Ιμβραήμ το Μισολόγγι, ερωτηθείς ο δόκτορας, εάν αυτή η ορμή προς ισοπέδωσιν παντός του ελληνικού δεν μας φέρει κάποτε εις τον αφανισμόν της αλφαβήτου μας, εκείνος με τα μπλ-γκρ-χρ-τρ-δρ μας εδίδαξε ότι θα αργήσει ετούτη η επίλυσις. Και ήταν θλιμμένος δια την τέτοιαν καθυστέρησιν ο αγαθός σου πατριώτης. Γεγονός.
Δεν είναι άσχετο προς τα παραπάνω ότι ξεφυτρώνουν σ αυτό το τοπίο του αργού θανάτου, σαν τα μανιτάρια του Ιονέσκο (Αμεδαιος), τα ξένα σχολεία. Προειδοποιητικά συμπτώματα της σήψης. Σ αυτά τα σχολεία πραγματοποιείται ανομολόγητα και συστηματικά ο αφελληνισμός. Εμείς, αντί να τα καταργήσουμε με μια δίκαιη μονοκονδυλιά, επιτρέπουμε να πολλαπλασιάζονται και να φθείρουν δολίως το ελληνικό αύριο.
Πριν από πολλά χρόνια όλες οι ελληνικές παρατάξεις είχαν συμφωνήσει στο ότι η ύπαρξη των ξένων σχολείων, σ ένα καθεστώς απαράδεκτης πνευματικής ετεροδικίας, ήταν ένας κίνδυνος για την παιδεία μας. Τι συνέβη, τι μεσολάβησε από τότε; Ως εκπαιδευτικός και ως πολίτης που έχει εμπειρία επί του θέματος, καταγγέλλω ότι στα σχολεία αυτά ασκείται λόγω, έργω και διάνοια έμμεσα και δόλια, η προπαγάνδα και ο αποπροσανατολισμός. Ο κίνδυνος της ανεξαρτησίας μας από τις όποιες ξένες στρατιωτικές βάσεις είναι κατά πολύ μικρότερος από τον κίνδυνο των καρκινογόνων αυτών εστιών της Παιδείας μας.
Κάθε εμπρησμός έχει ως προαγωγό του την υποβάθμιση του ενδιαφέροντος για το οικείο περιβάλλον. Η υποβάθμιση αυτή δεν έχει στόχο μονάχα τον οργανισμό των ελληνικών γλωσσικών σπουδών, αλλά και την ελληνική ιστορία.
Αν παρακολουθήσει κανείς επί τη βάσει των σχολικών εγχειριδίων (άλλο κεφάλαιο κρίσιμο, που πρέπει να μας απασχολήσει), την πορεία της διδακτέας ύλης, δηλαδή τι συνήθως διδάσκεται, τι συνήθως δεν διδάσκεται, ποιά κατά κανόνα ύλη αφαιρείται και σε ποιά δίνεται η εντύπωση στον μαθητή ότι πρέπει να επιμείνει, αν προσέξει κανείς όλα αυτά, μπορεί να αντλήσει εξαιρετικώς ενδιαφέροντα και εξαιρετικώς θλιβερά συμπεράσματα.
Γενική διαπίστωση: ΄Εξω από την αρχαία ιστορία (που αντέχει στην ευρωπαϊκή χρήση) το ελληνικό γεγονός θεωρείται δευτέρας μοίρας στην ιστορική ύλη του σχολείου. Παράδειγμα: Η Ελληνική Επανάσταση και η μετέπειτα ξενοκίνητη ιστορική διαδρομή, από την οποία πρέπει να αξιοποιηθούν διδάγματα υψίστης εθνικής αυτογνωσίας, και συνεπώς, να συνειδητοποιηθούν επιχειρήματα εθνικής ανεξαρτησίας, το τμήμα αυτό, το πιο αντιπροσωπευτικό της υπάρξεως μας, θεωρείται εξαιρέσιμο από την διδαχθείσα ύλη.
Γιατί όλα αυτά; Τι και ποιους εξυπηρετούν οι εμπρησμοί; Χρειάζεται να συνεχίσουμε.
ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ, 17 Ιουνίου 1981
Από το βιβλίο: «Καταρρέω», του μακαριστού Τάσου Λιγνάδη. Επιλογή επιφυλλίδων. Εκδόσεις Ακρίτας,Αθήνα, Ιούλιος του 1989.
