Κοιτάζω απ’ το παράθυρο του 4ου ορόφου. Η πόλη έρημη. Ο δρόμος κάτω κεντρικός και πολυσύχναστος. Σημερα όμως, Κυριακή πρωι, η μειωμένη κίνηση προσδίδει αυτή την αίσθηση της ερημιάς σε ένα χώρο που συνήθως κατακλύζεται από αυτοκίνητα, μηχανάκια και συνωστιζόμενους ανθρώπους. Τωρα ησυχία. Που και που κάποιο αυτοκίνητο ή μηχανάκι σπάει τη μονοτονία της ακινησίας στο δρόμο. Στο απέναντι τετράγωνο συνεχίζεται ακατάπαυστα η ανέγερση της μεγάλης οικοδομής. Η μεγάλη εταιρεία δεν γνωρίζει από Κυριακές και αργίες. Δουλεύουν απ’ το πρωι. Εργάζονται συνέχεια. Σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο. Κοιτώ μια ομάδα εργατών που δένει κάτι με ένα χονδρό συρματόσχοινο. Είναι ακριβώς απέναντί μου, στον 4ο όροφο κι αυτοί. Καποια στιγμή το συρματόσχοινο ξεγλιστρά απ’ τα χέρια τους και πέφτει. Με αγωνία για κλάσματα δευτερολέπτου παρακολουθώ την κάθετη πτώση του. Ευτυχώς κανείς δεν περνούσε και πάλι από κάτω, ούτε περαστικός, ούτε τροχοφόρο.
Ησύχασα. Κοιτώ το συρματόσχοινο. Προσγειώθηκε εγκάρσια στο δρόμο. Το ένα μέρος γαντζώθηκε στη σκαλωσιά, ενώ το άλλο ακούμπησε σ’ ένα κάδο σκουπιδιών στο άλλο πεζοδρόμιο. Το σίδερο του τρόμου φάνταζε τώρα σαν ξεχασμένη γιορταστική γιρλάντα των Χριστουγέννων. Εμοιαζε θαρρείς με κορδέλα εγκαινίων. Λες και περίμενε κάποιον να το κόψει, για να εγκαινιάσει το δρόμο. Στην άκρη του δρόμου φάνηκε ένα αυτοκίνητο. Ο οδηγός έκοψε ταχύτητα και σταμάτησε μπροστά στο συρματόσχοινο. Κοίταξε δεξιά-αριστερά με περιέργεια, μετά ησύχασε και περίμενε. Πισω του κόλλησε κι άλλο αυτοκίνητο. Ο οδηγός του δεν ανησύχησε σχεδόν καθόλου, δεν κοίταξε ούτε δεξιά ούτε αριστερά, απλώς περίμενε την εκκίνηση του μπροστινού.
Σε λίγα λεπτά μαζεύτηκε ουρά αυτοκινήτων. Τωρα ο δρόμος θύμιζε κάτι απ’ το καθημερινό του πήξιμο. Κανένας όμως δεν κόρναρε, κανένας δεν ανησυχούσε. Το ελληνικό ταπεραμέντο είχε παραδώσει τη θέση του στην υπομονετική νομιμοφροσύνη. Ολοι περίμεναν. Περίμενε κι ο πρώτος. Περίμενε φαίνεται κάποιον να τραβήξει το συρματόσχοινο. Θα είχε άλλωστε και αιτιολογία μέσα του. «Για να το έβαλαν εδώ, σίγουρα θα έχουν το λόγο τους».
Προς το τέλος ο Ελληνας ξύπνησε. Καποιοι άρχισαν να κορνάρουν. Ενας σήκωσε χειρόφρενο, βγήκε απ’ το αυτοκίνητο και κίνησε για το συρματόσχοινο. Το πιασε νευρικά και το τράβηξε. Ξεμπλέχθηκε αυτό απ’ τη σκαλωσιά, γλίστρησε κι απ’ τον κάδο των σκουπιδιών. Ξεκίνησε αμέσως ο πρώτος. Ετρεξε κι ο άλλος στο αυτοκίνητό του για να προλάβει να φύγει.
Σε μερικά λεπτά ο δρόμος ήταν πάλι έρημος. Ενας εργάτης φάνηκε απ’ τη γωνία και τράβηξε μέσα στην οικοδομή το πεσμένο συρματόσχοινο. Τράβηξα κι εγώ την κουρτίνα και γύρισα το βλέμμα στο εσωτερικό του διαμερίσματος.
Το συμβάν με το συρματόσχοινο μου θύμισε την εικόνα της κοινωνίας μας. Πεσμένα συρματόσχοινα πολλά στούς δρόμους. Συρματόσχοινα που έπεσαν «τυχαία» από κάποιους ημέτερους ή ξένους, με σκοπό να φράξουν τούς δρόμους της πατρίδος μας, της Εκκλησίας μας, της ελληνικής κοινωνίας, της νεολαίας. Αλίμονο αν τα αφήσουμε εφησυχάζοντας, αδιάφοροι ή απλώς αδρανείς. Αλίμονο αν περιμένουμε νωχελικοί και άπραγοι, μακριά απ’ τη δική μας πρωτοβουλία, τη διάνοιξη του δρόμου. Ο,τι φαίνεται αξεπέραστο, αδύνατο, υπέρμετρα μεγάλο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πρόκληση στην τόλμη μας, στο θάρρος και στη θέληση να το υπερβούμε, να το ξεπεράσουμε και να το παραμερίσουμε απ’ το δρόμο μας.
Το νέο χρόνο που αβάδιστος προβάλλει μπροστά μας, ας αναλάβουμε με θάρρος, τόλμη και παρρησία την προσωπική μας ευθύνη. Ενάντια στο τέλμα που οι πολλοί έχουν πέσει, να τραβήξουμε ο,τι φράζει το δρόμο που επιθυμούμε να διαβούμε. Οι δρόμοι που χαράχθηκαν και ανοίχθηκαν από το ιστορικό μας παρελθόν, οι δρόμοι των πατροπαράδοτων παραδόσεων, είναι για την κυκλοφορία. Ανοίξτε τούς δρόμους! Να ξεμπλοκάρουμε σαν ταξιδιώτες, σαν Ελληνες, σαν Χριστιανοί. Η καινούργια χρονιά, το αύριο που ξεδιπλώνεται μπροστά μας, δεν κατακτιέται με αναμονές και εφησυχασμούς.
Νικόδημος
Από το περιοδικό: «Η δράση μας», τεύχος Ιανουαρίου 2006.
