Άξια Ελληνίδα Μάνα! Μακάρι να βρει μιμητές… ΑΘΑΝΑΤΗ!
Σύζυγος ήρωα, μητέρα ήρωα, στοργική νοσοκόμα στο πλευρό του τραυματία! Αυτή ήταν η Καλλιόπη Λύκα, η «Μάνα του Στρατιώτη», όπως ονομάσθηκε από το Βασιλιά Γεώργιο Β ! Μια ζωή αφοσιωμένη στο Ιερό Καθήκον! Συμμετείχε ενεργά σε όλους τους Εθνικούς Αγώνες και προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες.
Ψηλή με ωραίο παράστημα, πάντα χαμογελαστή, μιλούσε με ενθουσιασμό για την Πατρίδα, αγαπούσε όλο τον κόσμο, αλλά ιδιαίτερα τον ελληνικό στρατό. Συχνά έλεγε: «Όπου υπάρχει Στρατός είναι ελεύθερη η Πατρίδα!».
Γεννήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1889 στην Άρτα και μεγάλωσε σε οικογένεια πολύ εύπορη, εξαιρετικά φιλάνθρωπη, με βαθιά χριστιανική πίστη και απέραντη αγάπη για την Πατρίδα.
Μπαρουτοκαπνισμένος, με τη μορφή του υπολοχαγού Πεζικού, ο σύζυγός της Δημήτριος Λύκας δεν έλειψε από καμία μάχη. Παντού έδειχνε την ανδρεία του. Γέμισε παράσημα και πολεμικά μετάλλια. Παράλληλα η νεαρή τότε Καλλιόπη, μέρα και νύκτα μέσα στα Στρατιωτικά Νοσοκομεία έδειχνε τη στοργή της σε κάθε τραυματία και στεκόταν δίπλα σέκάθε οικογένεια που την είχε ανάγκη, ηθικά και υλικά.
Το 1930 ο Συνταγματάρχης τότε Δημήτριος Λύκας έφυγε για την αιωνιότητα… Η γενναία ηπειρώτισ σα ανέθρεψε με στοργή και φροντίδα το μοναχογιό της Γεώργιο, ενώ συνέχιζε με αμείωτη ένταση το κοινωνικό και φιλανθρωπικό της έργο. Με την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων άρχισαν να συγκροτούνται ομάδες εθελοντριών αδελφών του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Ανάμεσά τους και η Καλλιόπη…
Κι όταν πάλι το 1940 ξέσπασε ο πόλεμος, άγρυπνη και στοργική αδελφή παρέμενε στο πλευρό των τραυματισμένων στρατιωτών στα Νοσοκομεία και στα Ορεινά Χειρουργεία. Το σπίτι της το είχε κυριολεκτικά διαλύσει. Σεντόνια, πετσέτες, σκεύη φαγητού, ρούχα τα είχε πάει στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο, για να προσθέσει κάτι και εκείνη στον εξοπλισμό του. Συχνά έφευγε επικεφαλής αποστολών για συνοδεία τραυματιών. Πήγε στο Αργυρόκαστρο, στην Πρεμετή, στο Λάμποβο, στο Καλαράτι και όπου αλλού ο Στρατός μας πολεμούσε. Εκεί στο Αργυρόκαστρο ήταν που ο Βασιλεύς Γεώργιος Β τήν αποκάλεσε για πρώτη φορά «η Μάνα του Στρατιώτου». Από τότε και μέχρι το τέλος της ζωής της έφερε με υπερηφάνεια αυτό τον τίτλο. Στο υψηλό της έργο δεν ξεχώριζε κανένα, ούτε και τον εχθρό τραυματία. Παράλληλα της ανατέθηκαν καθήκοντα υπεύθυνης για τη «Φανέλλα του Στρατιώτου» *.
Στις 31 Δεκεμβρίου 1940, λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος έφθασε μέσα στους τραυματίες και ο γιος της, Ανθυπολοχαγός Γεώργιος Λύκας. Η γενναία Ελληνίδα Μητέρα, αφού περιποιήθηκε στοργικά το τραύμα του παιδιού της, το έστειλε να πάρει αμέσως το «φύλλο πορείας»για τη θέση του στο μέτωπο. Ο Διευθυντής του Νοσοκομείου θέλησε να τον κρατήσει μια μέρα ακόμη για ιατρική παρακολούθηση. Την βρήκε όμως αντίθετη και απόλυτη: «Το κρεβάτι έχω να το δώσω σε άλλον που είναι βαρύτερα τραυματισμένος!» είπε.
6 Απριλίου 1941: ατέλειωτες ορδές Γερμανών φθάνουν στα σύνορά μας. «Η Μάνα του Στρατιώτη» τότε έζησε τις φρικτότερες στιγμές της ζωής της μαζί με τους πυροβολητές της VIII Μεραρχίας, που λόγω της συνθηκολογήσεως αναγκάσθηκαν να αποχωρισθούν τα πυροβόλα τους. Με δάκρυα στα μάτια τα στεφάνωσαν με αγριολούλουδα, τα ασπάσθηκαν, έψαλαν τον Εθνικό Ύμνο και τα ανατίναξαν, για να μην τα παραδώσουν στον εχθρό. Κάποιοι δείλιασαν και μπήκαν στον πειρασμό να εγκαταλείψουν τη ζωή. Ακούστηκε όμως η φωνή της Μάνας: «Σταματήστε! Η Πατρίδα δεν πέθανε και σας έχει ανάγκη! Αν χαθείτε εσείς, ποιός θα την ελευθερώσει;». Ο σεβασμός που έτρεφαν οι στρατιωτικοί στο πρόσωπο της σταμάτησε το κακό.
Η Κατοχή και τα χρόνια που ακολούθησαν έπεσαν βαριά στην Πατρίδα μας. Η Μάνα δεν έμεινε με δεμένα χέρια ούτε τότε, ούτε στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν… Πιστή στο Καθήκον βρισκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή εν θαρρύνοντας, παρηγορώντας, περιθάλποντας. Στο Νεστόριο Καστοριάς ο μοναχογιός της τραυματίσθηκε ξανά. Όταν έμαθε τις ηρωικές του πράξεις, η καρδιά της γέμισε περηφάνεια. Τον αγκάλιασε και του είπε: «Τώρα είσαι παιδί μου! Θα σε φιλήσω σαν Μάνα του Στρατιώτου και αυτό θα είναι το εύγε της παλληκαροσύνης σου!». Ο γιος της τελικά επέζησε, αλλά έμεινε τυφλός από το ένα μάτι!
Δεν άργησε όμως και η σειρά της. Στις 9 Μαΐου του 1948 τραυματίσθηκε σοβαρά από νάρκη. Όταν τελείωσαν όλα, γύρισε στο σπίτι της στα Γιάννενα. Το βρήκε λεηλατημένο. Παρ’ όλα αυτά η γενναία Καλλιόπη Λύκα δεν λύγισε. Στάθηκε όρθια και σαν γνήσια Ελληνίδα συνέχισε το έργο της όπου υπήρχε ανάγκη… Οι Γιαννιώτες συχνά την έβλεπαν να περιφέρεται στις φτωχογειτονιές για συμπαράσταση και για να μοιράζει ο,τι μπορούσε. Πολλές φορές διαθέτοντας όλα της τα χρήματα σε φιλανθρωπίες, έφθασε στο σημείο να μην έχει η ίδια ούτε να φάει!
Τα χρόνια πέρασαν και γέρασαν τη Μάνα. Μοναδική της παρηγοριά η Παναγία, την οποία πάντα παρακαλούσε, όχι για τον εαυτό της αλλά για την Ελλάδα, την Πατρίδα που τόσο πολύ αγάπησε. Στις 15 Φεβρουαρίου του 1982, πλήρης ημερών σε ηλικία 93 ετών, ανάλαφρη η ψυχή της πέταξε πάνω από το Γράμμο, την Πίνδο, την Βόρειο Ήπειρο, για να επιστρέψει στο Θεό Δημιουργό, πλάι στις ψυχές τόσων άλλων ηρώων. Μακάρι να βρει μιμητές, συνεχιστές…
(το κείμενο προέρχεται από το περιοδικό Προς την Νίκη)
