Περιοχή Πειραιά- μια μαυροφορεμένη γυναίκα με σταματά.
-Αθήνα, παρακαλώ.
-Καλημέρα σας, κυρία μου.
Στο ραδιόφωνο άκουγα λειτουργία, σιγά. Ένας βαθύς αναστεναγμός ακούστηκε από το πίσω κάθισμα. Σήκωσα τα μάτια μου και κοίταξα από τον καθρέφτη. Η κυρία έκλαιγε. Την άφησα λίγα λεπτά να κλάψει. Ύστερα τη ρώ¬τησα γιατί κλαίει. Τότε ξέσπασε σε αναφιλητά.
Σταμάτησα το ταξί δεξιά στο δρόμο και πήγα στο πί¬σω κάθισμα κι εγώ. Αφού της έδωσα χαρτομάντηλα, της έπιασα το χέρι.
-Σας παρακαλώ, μοιραστείτε τον πόνο σας μαζί μου, μη φοβάστε, είμαστε δύο άγνωστες.
Γύρισε και με κοίταξε.
-Έχεις δίκιο, μου είπε, και τότε μου άνοιξε την ψυ¬χούλα της.
-Το παιδί μου, το παιδί μου, σκοτώθηκε! Αυτοκτόνη¬σε! Έπεσε από το μπαλκόνι του σπιτιού μας. Μιλούσε με τον πατέρα του και ξαφνικά του λέει: «Δεν με καταλαβαίνεις πατέρα!» Και βγήκε στο μπαλκόνι και έπεσε κάτω! μου λέει μέσα από τα αναφιλητά της.
-Γλυκιά μου κυρία, κάτι σοβαρό θα βασάνιζε το παι¬δί σας, που δεν μπορούσε να το μοιραστεί μαζί σας, γιατί, απ’ ότι καταλαβαίνω, θα πρέπει να είσαστε ξένοι μεταξύ σας.
-Ναι! είμαστε ξένοι, έχετε δίκιο. Από τους φίλους του μάθαμε το πρόβλημα του παιδιού μας. Ο γυιός μου ήταν ομοφυλόφιλος. Αυτός που τον πείραξε είχε μεγάλη επιρροή επάνω του- σκέψου ότι τον κτυπούσε και τον υπο¬χρέωνε να πηγαίνει και με άλλους για χρήματα και ποιος ξέρει και τι άλλο θα του έκαναν!
-Καλή μου, σίγουρα ασχοληθήκατε μόνο με την γνώ¬ση, την ένδυση και την τροφή του παιδιού σας και αφήσατε στην άκρη την τροφή της ψυχής του, τη γνώση και τη σοφία που δίνει ο Θεός. Γιατί, καλή μου, απ’ ότι φαίνεται, είχατε ξεχάσει πως το παιδί σας έχει και ψυχή.
-Έχετε δίκιο! Με την ψυχή του δεν ασχοληθήκαμε καθόλου, αλλά ούτε και με τη δική μας.
-Γι’ αυτό, καλή μου, είσαστε δυστυχισμένοι και κάνα¬τε και το παιδί σας δυστυχισμένο και να τα αποτελέσματα. Να μιλάμε αυτή την ώρα για το θάνατο του. Βλέπεις, κυρία μου, πού μπορεί να οδηγήσει η λάθος τοποθέτηση και χω¬ρίς Θεό αγωγή των παιδιών σας;
-Έχετε δίκιο, μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, δεν θα έκανα τα ίδια λάθη.
-Καλή μου, τα ίδια λάθη θα έκανες και πάλι, γιατί πάνω και από το παιδί σου είχες την καριέρα σου. Δεν έβλεπες τίποτε άλλο μπροστά σου παρά μόνο την καριέρα!
-Έχεις δίκιο, ο καθένας μας είχε τραβήξει τον δρόμο του. Πάνω από όλα η καριέρα μας. Όταν σκοτώθηκε το παιδί μας, τότε καταλάβαμε πόσο ξένοι ήμασταν μεταξύ μας, τότε καταλάβαμε πως ήμασταν άδειοι από αισθήμα¬τα, τότε είδαμε το χάος, στο οποίο είχαμε πέσει. Όμως τώ¬ρα που ξυπνήσαμε είναι αργά, δεν υπάρχει γιατρειά!
-Ποτέ δεν είναι αργά, γλυκιά μου. Έχεις προσέξει, όταν καίγονται τα δάση; Κάπου σε μια γωνιά ένα μικρό κλαδάκι σιγοκαίει και αυτό μπορεί να ξανανάψει την πυρ¬καγιά. Έτσι και εσείς, μέσα από τις στάχτες σας, μπορείτε να ξαναγεννηθείτε. Ποτέ δεν είναι αργά. Και αυτή τη φορά που θα ξανανάψει η φωτιά, δεν θα σβήσει με όλους τους πυροσβέστες της γης!
Εδώ χαμογέλασε.
-Καλή μου! για να βρεις τη γαλήνη της ψυχής σου και της οικογένειας σου, πρέπει να γυρίσεις το βλέμμα σου στον Θεό. Να Του ζητήσεις να γνωριστείτε, να Του ζητή¬σεις να σε μάθει να αγαπάς, να Του ζητήσεις να σε μάθει να ζητάς συγγνώμη, να Του ζητήσεις να σε μάθει να ζεις απλά, να Του ζητήσεις να σε μάθει, πώς να μην Τον πλη¬γώνεις, πώς να μην Τον ματώνεις με τα λάθη και τις αμαρ¬τίες σου. Για να τα καταφέρεις αυτά, χρειάζεσαι βοήθεια-ξέρεις πού θα τη βρεις;
-Όχι!
-Λοιπόν! Θα ψάξεις να βρεις έναν καλό πνευματικό, έναν πνευματικό, που θα αγγίξει την ψυχούλα σου. Και εκείνος που ξέρει, θα σου ξεκλειδώσει την πόρτα, όπου εσύ έχεις κλείσει με βαριές αμπάρες, στο υπόγειο του μυα¬λού σου, τον Θεό. Και θα σου Τον φέρει στην επιφάνεια-και τότε θα Του ζητήσεις αυτά που σου είπα πριν από λίγο. Εντάξει;
-Και πώς θα καταλάβω ότι με άγγιξε;
-Καλή μου, αυτή η ερώτηση, είναι παιδιάστικη. Ουαί κι αλίμονο, αν δεν το καταλάβεις!
Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της Μακαριστής μοναχής Πορφυρίας.
ΑΘΗΝΑ 2010
Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.
