Προοίμιον
Η παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει,
και η γη το σπήλαιον τω απροσίτω προσάγει.
άγγελοι μετά ποιμένων δοξολογούσι,
μάγοι δε μετά αστέρος οδοιπορούσι.
δι’ ημάς γάρ εγεννήθη
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων θεός.
Οίκοι
α’ την Εδέμ Βηθλεέμ ήνοιξε, δεύτε ίδωμεν.
την τρυφήν εν κρυφή ηύραμεν, δεύτε λάβωμεν
τα του παραδείσου εντός σπηλαίου.
εκεί εφάνη ρίζα απότιστος βλαστάνουσα άφεσιν,
εκεί ηυρέθη φρέαρ ανόρυκτον,
ου ποιείν Δαβίδ πρίν επεθύμησεν.
εκεί παρθένος τεκούσα βρέφος
την δίψαν έπαυσεν ευθύς την του Αδάμ και του Δαβίδ.
διά τούτο προς τούτο επειχθώμεν, που ετέχθη
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων θεός.
β’ Ο πατήρ της μητρός γνώμη υϊός εγένετο.
ο σωτήρ των βρεφών βρέφος εν φάτνη έκειτο.
όν κατανοούσα φησίν η τεκούσα.
«Ειπέ μοι, τέκνον, πως ενεσπάρης μοι ή πως ενεφύης μοι;
ορώ σε, σπλάγχνον, και καταπλήττομαι,
ότι γαλουχώ και ου νενύμφευμαι.
και σε μέν βλέπω μετά σπαργάνων,
την παρθενίαν δε ακμήν εσφραγισμένην θεωρώ.
σύ γάρ ταύτην φυλάξας εγεννήθης ευδοκήσας
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων θεός.
γ’ Υψηλέ βασιλεύ, τί σοί και τοις πτωχεύσασι;
ποιητά ουρανού, τι προς γηύνους ήλυθας;
σπηλαίου ηράσθης η φάτνη ετέρφθης;
ιδού ουκ έστι τόπος τη δούλη σου εν τω καταλύματι.
ου λέγω τόπον, αλλ’ ουδέ σπήλαιον,
ότι και αυτό τούτο αλλότριον.
και τη μέν Σάρρα τεκούση βρέφος
εδόθη κλήρος γης πολύς, εμοί δε ούτε φωλεός.
εχρησάμην το άντρον, ο κατώκησας βουλήσει
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων θεός.»
δ’ Τα τοιαύτα ρητά εν απορρήτω λέγουσα
και τον των αφανών γνώστην καθικετεύουσα
ακούει των μάγων το βρέφος ζητούντων.
ευθύς δέ τούτοις. «Τίνες υπάρχετε;» η κόρη εβόησεν.
οι δέ προς ταύτην. «Σύ γάρ τις πέφυκας,
ότι τον τοιούτον απεκύησας;
τίς ο πατήρ σου; τις η τεκούσα;
ότι απάτορος υιού εγένου μήτηρ και τροφός,
ου το άστρον ιδόντες συνήκαμεν ότι ώφθη
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων θεός.
ε’ Ακριβώς γάρ ημίν ο Βαλαάμ παρέθετο
των ρημάτων τον νουν ώνπερ προεμαντεύσατο,
ειπών ότι μέλλει αστήρ ανατέλλειν,
αστήρ σβεννύων πάντα μαντεύματα και τα οιωνίσματα.
αστήρ εκλύων παραβολάς σοφών
ρήσεις τε αυτών και τα αινίγματα.
αστήρ αστέρος του φαινομένου
υπερφαιδρότερος πολύ ως πάντων άστρων ποιητής,
περί ου προεγράφη. εκ του Ιακώβ ανατέλλει
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων θεός.»
ς’ Παραδόξων ρητών η Μαριάμ ως ήκουσε,
τω εκ σπλάχνων αυτής κύψασα προσεκύνησε
και κλαίουσα είπε. «Μεγάλα μοι, τέκνον,
μεγάλα πάντα, όσα εποίησας μετά της πτωχείας μου.
ιδού γάρ μάγοι έξω ζητούσι σε
των ανατολών οι βασιλεύοντες.
το πρόσωπόν σου επιζητούσι
και λιτανεύουσιν ιδείν οι πλούσιοι του σου λαού.
ο λαός σου γάρ όντως εισίν ούτοι οις εγνώσθης
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων θεός.
ζ’ Επειδή ουν λαός σός έστι, τέκνον, κέλευσον
υπό σκέπην την σήν γένωνται, ίνα ίδωσι
πενίαν πλουσίαν, πτωχείαν τιμίαν.
αυτόν σε δόξαν έχω και καύχημα. διό ουκ αισχύνομαι.
αυτός ει χάρις και η ευπρέπεια
της σκηνής καμού. νεύσον εισέλθωσιν.
ουδέν μοι μέλει της ευτελείας.
ως θησαυρόν σε γάρ κρατώ, όν βασιλείς ήλθον ιδείν
βασιλέων και μάγων εγνωκότων ότι ώφθης
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων θεός.»
η’ Ιησούς ο Χριστός όντως και ο θεός ημών
των φρενών αφανώς ήψατο της μητρός αυτού
«Εισάγαγε» λέγων «ούς ήγαγον λόγω.
εμός γάρ λόγος τούτοις επέλαμψε τοις επιζητούσι με.
αστήρ μέν έστιν εις το φαινόμενον,
δύναμις δε τις προς το νοούμενον.
συνήλθε μάγοις ως λειτουργών μοι
και έτι ίσταται πληρών την διακονίαν αυτού
και ακτίσι δεικνύων τον τόπον όπου ετέχθη
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων θεός.
θ’ Νυν ούν δέξαι, σεμνή, δέξαι τους δεξαμένους με.
εν αυτοίς γάρ ειμί ώσπερ εν ταις αγκάλαις σου.
και σου ουκ απέστην κακείνοις συνήλθον.»
η δε ανοίγει θύραν και δέχεται των μάγων το σύστημα.
ανοίγει θύραν η απαράνοικτος
πύλη, ήν Χριστός μόνος διώδευσεν.
ανοίγει θύραν η ανοιχθείσα
και μη κλαπείσα μηδαμώς τον της αγνείας θησαυρόν.
αυτή ήνοιξε θύραν, αφ’ ής εγεννήθη θύρα,
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων θεός.
ι’ Οι δέ μάγοι ευθύς ώρμησαν εις τον θάλαμον
και ιδόντες Χριστόν έφριξαν, ότι είδοσαν
την τούτου μητέρα, τον ταύτης μνηστήρα.
και φόβω είπον. «Ούτος υιός έστιν αγενεαλόγητος.
και πώς, παρθένε, τον μνηστευσάμενον
βλέπομεν ακμήν ένδον του οίκου σου;
ούκ έσχε μώμον η κύησίς σου;
μή η κατοίκησις ψεχθή συνόντος σοι του Ιωσήφ.
πλήθος έχεις φθονούντων, ερευνώντων που ετέχθη
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων θεός.»
ια’ «Υπομνήσω υμάς», μάγοις Μαρία έφησε,
«τίνος χάριν κρατώ τον Ιωσήφ εν οίκω μου.
εις έλεγχον πάντων των καταλαλούντων.
αυτός γάρ λέξει άπερ ακήκοε περί του παιδίου μου.
υπνών γάρ είδεν άγγελον άγιον
λέγοντα αυτώ, πόθεν συνέλαβον.
πυρίνη θέα τον ακανθώδη
επληροφόρησε νυκτός περί των λυπούντων αυτόν.
δι’ αυτό σύνεστί μοι Ιωσήφ δηλών ως έστι
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων θεός.
ιβ’ Ρητορεύει σαφώς άπαντα άπερ ήκουσεν.
απαγγέλλει τρανώς όσα αυτός εώρακεν
εν τοις ουρανοίς και τοις επιγείοις.
τα των ποιμένων, πως συνανύμνησαν πηλίνοις οι πύρινοι.
υμών των μάγων, ότι προέδραμεν
άστρον φωταυγούν και οδηγούν υμάς.
διό αφέντες τα προρρηθέντα
εκδιηγήσασθε ημίν τα νυν γενόμενα ημίν.
πόθεν ήκατε, πως δε συνήκατε ότι ώφθη
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων θεός;»
ιγ’ Ως δέ ταύτααυτοίς η φαεινή ελάλησεν,
οι της ανατολής λύχνοι προς ταύτην έφησαν.
«Μαθείν θέλεις, πόθεν ηλύθαμεν ώδε;
εκ γης Χαλδαίων, όθεν ου λέγουσι. “θεός θεών κύριος”,
εκ Βαβυλώνος, όπου ουκ οίδασι
τίς ο ποιητής τούτων ως σέβουσιν.
εκείθεν ήλθε και ήρεν ημάς
ο του παιδίου σου σπινθήρ εκ του πυρός του Περσικού.
πυρ παμφάγον λιπόντες πυρ δροσίζον θεωρούμεν
παιδίον νέον, τον πρό αιώνων θεόν.
ιδ’ Ματαιότης εστί ματαιοτήτων άπαντα.
αλλ’ ουδείς εν ημίν ταύτα φρονών ευρίσκεται.
οι μέν γάρ πλανώσιν, οι δε και πλανώνται.
διό, παρθένε, χάρις τω τόκω σου, δι’ ου ελυτρώθημεν
ου μόνον πλάνης, αλλά και θλίψεως
των χωρών πασών ώνπερ διήλθομεν,
εθνών ασήμων, γλωσσών αγνώστων,
περιερχόμενοι την γήν και εξερευνώντες αυτήν
μετά λύχνου του άστυρου εκζητούντες, που ετέχθη
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων θεός.
ιε’ Αλλ’ ως έτι αυτόν τούτον τον λύχνον είχομεν,
την Ιερουσαλήμ πάσαν περιωδεύσαμεν
πληρούντες εικότως τα της προφητείας.
ηκούσαμέν γαρ, ότι ηπείλησε θεός ερευνάν αυτήν.
και μετά λύχνου περιηρχόμεθα
θέλοντες ευρείν μέγα δικαίωμα.
αλλ’ ούχ ευρέθη, ότι επήρθη
η κιβωτός αυτής μεθ’ ών συνείχε πρότερον καλών.
τα αρχαία παρήλθεν. ανεκαίνισε γάρ πάντα
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων θεός.»
ις’ «Ναι», φησί, τοις πιστοίς μάγοις Μαρία έφησε,
«την Ιερουσαλήμ πάσαν περιωδεύσατε,
την πόλιν εκείνην την προφητοκτόνον;
και πως αλύπως ταύτην διήλθατε την πάσιν βοσκαίνουσαν;
Ηρώδην πάλιν πως διελάθετε
τον αντί θεσμών φόνους εμπνέοντα;»
οι δε προς ταύτην, φησί. «Παρθένε,
ου διελάθομεν αυτόν, αλλ’ ενεπαίξαμεν αυτώ.
συνετύχομεν πάσιν ερωτώντες που ετέχθη
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων θεός.»
ιζ’ Ότε ταύτα αυτών η θεοτόκος ήκουσεν,
τότε είπεν αυτοίς. «Τι υμάς επηρώτησεν
Ηρώδης ο άναξ και οι Φαρισαίοι;»
«Ηρώδης πρώτον, είτα ως έφησας οι πρώτοι του έθνους
σου
τον χρόνον τούτου του φαινομένου νυν
άστρου παρ’ ημών εξηκριβώσαντο.
και επιγνόντες ως μή μαθόντες
ουκ επεθύμησαν ιδείν όν εξηρεύνησαν μαθείν,
ότι τοις ερευνώσιν οφείλει θεωρηθήναι
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων θεός.
ιη’ Υπενόουν ημάς άφρονας οι ανόητοι
και ηρώτων, φησί. “πόθεν και πότε ήκατε;
πώς μή φαινομένας ωδεύσατε τρίβους;”
ημείς δε τούτοις όπερ ηπίσταντο αντεπηρωτήσαμεν.
“υμείς το πάρος πως διωδεύσατε
έρημον πολλήν ήνπερ διήλθετε;
ο οδηγήσας τους απ’ Αιγύπτου
αυτός ωδήγησε και νύν τους εκ Χαλδαίων προς αυτόν,
τότε στύλω πυρίνω, νύν δέ άστρω τω δηλούντι
παιδίον νέον, τον πρό αιώνων θεόν.
ιθ’ Ο αστήρ πανταχού ήν ημών προηγούμενος
ως υμίν ο Μωσής ράβδον επιφερόμενος,
το φώς περιλάμπων της θεογνωσίας.
υμάς το μάννα πάλαι διέθρεψε, και πέτρα επότισεν.
ημάς ελπίς η τούτου ενέπλησε.
τη τούτου χαρά διατρεφόμενοι
ουκ εν Περσίδι αναποδίσαι
διά το άβατον οδόν οδεύειν έσχομεν εν νω
θεωρήσαι ποθούντες, προσκυνήσαι και δοξάσαι
παιδίον νέον, τον πρό αιώνων θεόν”.»
κ’ Υπό των απλανών μάγων αυτά ελέγετο.
υπό δέ της σεμνής πάντα επεσφραγίζετο
κυρούντος του βρέφους τα των αμφοτέρων,
της μέν ποιούντος μετά την κύησιν την μήτραν αμίαντον,
των δε δεικνύντος μετά την έλευσιν
άμοχθον τον νουν ώσπερ τα βήματα.
ουδείς γάρ τούτων υπέστη κόπον,
ως ουκ εμόχθησεν ελθών ο Αμβακούμ προς Δανιήλ.
ο φανείς γάρ προφήταις ο αυτός εφάνη μάγοις,
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων θεός.
κα’ Μετά πάντα αυτών ταύτα τα διηγήματα
δώρα μάγοι χερσίν ήραν και προσεκύνησαν
τω δώρω των δώρων, τω μύρω των μύρων.
χρυσόν και σμύραν είτα και λίβανον Χριστώ
προσεκόμισαν
βοώντες: «Δέξαι δώρημα τρίυλον,
ως των Σεραφίμ ύμνον τρισάγιον.
μή αποστρέψης ως τα του Κάϊν,
αλλ’ εναγκάλισαι αυτά ως την του Άβελ προσφοράν
διά της σε τεκούσης, δι’ ης ήμιν εγεννήθης
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων θεός.»
κβ’ Νέα νυν και φαιδρά βλέπουσα η αμώμητος
μάγους δώρα χερσί φέροντας και προσπίπτοντας,
αστέρα δηλούντα, ποιμένας υμνούντας,
τον πάντων τούτων κτίστην και κύριον ικέτευε λέγουσα.
«Τριάδα δώρων, τέκνον, δεξάμενος
τρεις αιτήσεις δός τη γεννησάση σε.
υπέρ αέρων παρακαλώ σε
και υπέρ των καρπών της γης και των οικούντων εν αυτή.
διαλλάγηθι πάσι δι’ εμού ότι ετέχθης
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων θεός.
κγ’ Ούχ απλώς γάρ ειμί μήτηρ σου, σώτερ εύσπλαγχνε.
ουκ εική γαλουχώ τον χορηγόν του γάλακτος.
αλλά υπέρ πάντων εγώ δυσωπώ σε.
εποίησάς με όλου του γένους μου και στόμα και καύχημα.
εμέ γάρ έχει η οικουμένη σου
σκέπην κραταιάν, τείχος και στήριγμα.
εμέ ορώσιν οι εκβληθέντες
του παραδείσου της τρυφής, ότι επιστρέφω αυτούς
λαβείν αίσθησιν πάντων δι’ εμού της σε τεκούσης
παιδίον νέον, τον πρό αιώνων θεόν.
κδ’ Σώσον κόσμον, σωτήρ. τούτου γάρ χάριν ήλυθας.
στήσον πάντα τα σά. τούτο γάρ χάριν έλαμψας
εμοί και τοις μάγοις και πάση τη κτίσει.
ιδού γάρ μάγοι, οις ενεφάνισας το φως του προσώπου
σου,
προσπίπτοντές σοι δώρα προσφέρουσι
χρήσιμα καλά λίαν ζητούμενα.
αυτών γάρ χρήζω, επειδή μέλλω
επί την Αίγυπτον μολείν και φεύγειν σύν σοί διά σε,
οδηγέ μου, υιέ μου, ποιητά μου, λυτρωτά μου,
παιδίον νέον, ο πρό αιώνων θεός.»
1
ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΣΕΠΤΗ ΓΕΝΝΗΣΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Προοίμιον
Η Παναγία σήμερα στον κόσμο φέρνει ως άνθρωπο τον
Άκτιστο Θεό,
και η γη το Σπήλαιο στον Απροσπέλαστο παρέχει.
άγγελοι με τους βοσκούς δοξολογούνε
και μάγοι έρχονται στο δρόμο με τ’ αστέρι.
αφού προς χάρι μας γεννήθηκε
Νέο Παιδί, ο Άχρονος Θεός.
Οίκοι
α’ Η Βηβλεέμ άνοιξε τον Παράδεισο, ελάτε να δούμε.
την απόλαυσι κρυμμένη βρήκαμε, ελάτε να πάρουμε
του παραδείσου τα δώρα μέσα στο Σπήλαιο.
εκεί εφανερώθηκε δέντρο Υπερφυσικό πού προσφέρει
άφεσι,
εκεί μέσα ευρέθηκε πηγάδι αχειροποίητο,
απ’ όπου ο Δαβίδ παλιά επιθύμησε να πιή.
εκεί μέσα βρίσκεται Κόρη που εγέννησε Βρέφος
και σταμάτησεν αμέσως τή δίψα του Αδάμ και του
Δαβίδ.
για τούτο προς το Σπήλαιο ας τρέξουμε, εκεί που εγεννήθη
Νέο Παιδί, ο Άχρονος Θεός.
β’ Ο Δημιουργός της μητέρας Γιός της θέλησε κι έγινε.
ο προστάτης των βρεφών Βρέφος στη φάτνη πλάγιαζε.
και προσπαθώντας να τον καταλάβη Του ‘λεγεν η
Μητέρα Του:
«Πές μου, παιδί μου, πώς μέσα μου ήρθες;
Σε κοιτάζω, Σπλάχνο μου, και μένω κατάπληκτη,
γιατί Σε θηλάζω και γάμο δεν έκανα.
κι ενώ Σε βλέπω σπαργανωμένο
την παρθενίαν μου ακόμα απείραχτην θωρώ.
γιατί Εσύ την εφύλαξες πού διάλεξες κι έγινες
Νέο Παιδί, ο Άχρονος Θεός.
γ’ Υπέροχε Βασιλιά, ποια σχέση έχεις Εσύ μ’ εκείνους που
επτώχευσαν;
Δημιουργέ του ουρανού, γιατί στους χωματένιους ήρθες;
Αγάπησες το Σπήλαιο ή ζήλεψες τη Φάτνη;
Νά πού δεν βρίσκεται ούτε δωμάτιο για τή δούλη Σου
στόν χώρο πού ξεπεζέψαμε.
δέν λέω μόνο δωμάτιο μά ούτε και σπήλαιο,
γιατί κι αυτό εδώ ‘ναι ξένο.
και στη Σάρα σαν έγινε μητέρα
εδόθηκε κληρονομιά μεγάλη, σέ μένα όμως ούτε φωλιά.
Χρησιμοποίησα το Σπήλαιο πού θεληματικά κατοίκησες
Εσύ,
Νέο παιδί, ο Άχρονος Θεός.»
δ’ Ενώ έκανε αυτόν τον νοερό διάλογο
και καθικέτευε Εκείνον, πού ξέρει όλα τα μυστικά,
ακούει τους Μάγους το Βρέφος να ζητάνε.
Κι αμέσως τους είπε «Ποιοι είσθε;»
κι αυτοί τη ρωτάνε. «Αλήθεια Ποια είσαι Σύ,
πού γέννησες Τέτοιο Παιδί;
Ποιος είναι ο πατέρας σου και ποια η μητέρα σου;
Γιατί έγινες Μητέρα και τροφός Παιδιού χωρίς πατέρα,
του Οποίου καθώς είδαμε το άστρο καταλάβαμε πώς
ήρθε στον κόσμο
Νέο Παιδί, ο Άχρονος Θεός
ε’ Γιατί καθαρά ο Βαλαάμ μας παρουσίασε
το νόημα εκείνων πού προφήτεψε,
είπε δηλ. ότι άστρο θ’ ανατείλη,
άστρο πού σβήνει όλα τα μαντέματα και τά
προοιωνίσματα.
άστρο πού καταργεί των σοφών τις παραβολές,
τις γνώμες και τους γρίφους.
Άστρο απ’ τ’ αστέρι πού φαίνεται
ασύγκριτα λαμπρότερο, γιατί είναι όλων των άστρων
Ποιητής,
περί του οποίου έγιναν προφητείες. Απ’ τον Ιακώβ
ανατέλλει
Νέο Παιδί, ο Άχρονος Θεός.
ς’ Τα παράξενα λόγια η Μαριάμ καθώς άκουσε
έσκυψε και προσκύνησε το Σπλάχνο Της
και κλαίγοντας Του είπε. «Είναι μεγάλα για μένα,
Παιδί μου,
όλα μεγάλα, τα όσα έκανες σε μένα τη φτωχή.
γιατί να έξω οι Μάγοι Σε ζητάνε,
οι βασιλιάδες της Ανατολής.
το Πρόσωπό Σου επίμονα γυρεύουν
και ικετεύουνε θερμά για να Σε δούνε οι του λαού Σου
διαλεχτοί.
γιατί ‘ναι αυτοί στ’ αλήθεια ο λαός Σου, στους οποίους
εφανερώθης
Νέο Παιδί, ο Άχρονος Θεός.
ζ’ Κι επειδή ‘ναι λαός Σου, Παιδί μου, διάταξε
μέσα ναρθούνε, για να δούν
πλούσια ανέχεια, τίμια φτώχεια.
Εσένα τον Ίδιο έχω δόξα και καύχημα. γι’ αυτό και δεν
ντρέπομαι.
Εσύ είσαι ομορφιά και στολίδι
του σπιτιού και εμένα. θέλησέ το να μπούνε.
δεν με νοιάζει πού είναι ταπεινά εδώ μέσα.
αφού Εσένα κρατάω σαν θησαυρό, Εσένα πού ήρθαν
βασιλείς για να δούνε,
Βασιλείς και Μάγοι που έμαθαν ότι εφάνης
Νέο Παιδί, ο Άχρονος Θεός.»
η’ Ο Ιησούς πούναι στ’ αλήθεια και Θεός μας
απάντησε νοερά στη σκέψι της Μητέρας Του
και είπε. «Βάλε μέσα αυτούς, πού με μήνυμα έφερα.
γιατί δικός μου άγγελος εφανερώθη σ’ αυτούς πού μέ
λαχτάρα με ψάχνουν.
είναι μέν άστρο κατά το φαινόμενο
μά στην πραγματικότητα κάποια δύναμι υπερφυσική.
ήρθε αντάμα με τους Μάγους γιατί Εμένα υπηρετεί
κι’ ακόμα στέκεται εκτελώντας τον προορισμό του
και δείχνει με τή λάμψι του τον τόπο που γεννήθηκε
Νέο Παιδί, ο Άχρονος Θεός.
θ’ Τώρα, λοιπόν, Αγία Κόρη, κάμε υποδοχή, καλωσόρισε
εκείνους πού με πιστεψαν.
μ’ εκείνους βρίσκομαι στ’ αλήθεια έτσι ακριβώς όπως
στην αγκαλιά Σου με κρατάς.
κι από Σένα δεν μάκρυνα και μαζί μ’ αυτούς ήρθα.»
Κι ανοίγει Εκείνη την πόρτα και υποδέχεται τή
συντροφιά των Μάγων.
ανοίγει θύρα η απαραβίαστη
Πύλη, την οποία μονάχα ο Χριστός εδιάβηκε.
ανοίγει θύρα η Θύρα πού άνοιξε
και δεν έχασε καθόλου της αγνείας το θησαυρό.
άνοιξε θύρα Αυτή, απ’ την Οποία εγεννήθη Θύρα,
Νέο Παιδί, ο Άχρονος Θεός.
ι’ και οι Μάγοι αμέσως ετρέξανε σ την κάμαρα
και καθώς αντίκρυσαν το Χριστό τα έχασαν, γιατί είδανε
τη Μητέρα του, το Μνηστήρα Της.
και τρομαγμένοι είπανε: «Αυτός είναι Παιδί δίχως
καταγωγή ανθρώπινη,
και πώς, Κόρη, τον Μνηστήρα
βλέπουμε ακόμη μέσα στο σπίτι Σου;
Δεν κατηγόρησαν την εγκυμοσύνη Σου;
Μήπως παραξηγηθή η συγκατοίκησι μιας και βρίσκεται
κοντά Σου ο Ιωσήφ.
έχεις πολλούς που Σε φθονούν και ψάχνουμε να βρούνε
που γεννήθηκε
Νέο Παιδί, ο Άχρονος Θεός.»
ια’ Απάντησε στούς Μάγους η Μαρία: «Να σας εξηγήσω
για ποιο λόγο κρατώ τον Ιωσήφ στο σπίτι μου.
θέλω να δίνη μαρτυρία σε όσους με κατηγορούν.
γιατί αυτός θα αναφέρη όλα εκείνα που άκουσε για τό
Παιδί μου.
αφού καθώς κοιμότανε είδε άγιο άγγελο
να τον ενημερώνη από πούθε έμεινα έγκυος,
αστραφτερή μορφή τον προβληματισμένο Ιωσήφ
επληροφόρησε τη νύχτα πάνω σε όσα τον εστενοχώραγαν.
γι’ αυτό κι είναι μαζί μου ο Ιωσήφ, για να δηλώνη ότι
έγινε πραγματικά
Νέο Παιδί, ο Άχρονος Θεός.
ιβ’ Ολοκάθαρα λέει όλα τα όσα άκουσε.
περίτρανα διαλαλεί όσα ο ίδιος είδε
σε ουρανό και γης.
τα σχετικά με τους τσοπάνηδες, το πως εδοξολόγησαν οι
άγγελοι με τους ανθρώπους.
για σας τους Μάγους ότι είχατε μπροστά στο δρόμο σας
άστρο που έφεγγε και σας οδηγούσε.
Γι’ αυτό αφήστε τα παραπάνω
και εξιστορήστε μας αυτά πού τώρα σας συνέβησαν.
από πού ήρθατε και πως εκαταλάβατε ότι φάνηκε
Νέο Παιδί, ο Άχρονος Θεός.»
ιγ’ Κι όταν είπεν αυτά στούς Μάγους η Ολόφωτη,
οι λύχνοι της Ανατολής σ’ Εκείνην απαντήσανε.
«Θέλεις να μάθης εδώ πως ευρεθήκαμε;
Από τή χώρα των Χαλδαίων, όπου δεν παραδέχονται ότι
ο Κύριος είναι ο “Θεός των θεών”
από τή Βαβυλώνα όπου δεν ξέρουνε
ποιος έφτιαξε εκείνα που λατρεύουν.
από εκεί ήρθε και μας παρέλαβε
το Φώς του Παιδιού Σου από την πυρολατρεία των Περσών.
αφήσαμε τη φωτιά που όλα τα εξαφανίζει κι αντικρύζουμε
Φωτιά που δροσίζει,
Νέο Παιδί, τον Άχρονο Θεό.
ιδ’ Ματαιότης ματαιοτήτων είναι όλα.
μα κανείς ανάμεσά μας δεν υπάρχει πού να το
παραδέχεται.
γιατί άλλοι μέν πλανούν κι άλλοι είναι πλανεμένοι.
Γι’ αυτό, Παρθένε, ευχαριστούμε το Γιό Σου πού μας
ελευθέρωσε
όχι μονάχα απ’ τη πλάνη αλλά και από κάθε κακό
σ’ όλες τις χώρες πού διατρέξαμε,
από έθνη βάρβαρα, από γλώσσες άγνωστες,
καθώς επερπατούσαμε στη γη και την εψάχναμε
έχοντας το άστρο για λυχνάρι και με λαχτάρα
εζητούσαμε το που γεννήθηκε
Νέο Παιδί, ο Άχρονος Θεός.
ιε’ Με οδηγό ωστόσο αυτό το άστρινο λυχνάρι,
ολόκληρη την Ιερουσαλήμ περιδιαβάσαμε
και πραγματοποιησαμε στα σίγουρα τα προφητικά λόγια.
Ακούσαμε δηλαδή ότι απείλησε ο Θεός πως θα της κάνη
έρευνα.
κι ερχόμαστε ένα γύρο με το λυχνάρι
θέλοντας για να βρούμε του Θεού την Δωρεά.
μά δεν την βρήκαμε γιατί επάρθηκε
η κιβωτός της μαζί με όλα όσα βάσταγε προτερινά καλά.
τά παλιά επεράσανε. αφού όλα τα ανακαίνισε
Νέο Παιδι, ο Άχρονος Θεός.»
ις’ «Αλήθεια», απάντησε η Μαρία στους πιστούς Μάγους,
«όλη την Ιερουσαλήμ περιδιαβάσατε,
την πόλι πού σκοτώνει τους προφήτες;
Και πώς ανενόχλητα διατρέξατε αυτήν πού όλους τους
φθονεί;
Πώς πάλι του Ηρώδη εξεφύγατε
που έχει μέσα στην καρδιά του κι’ αναπνεύει φόνους αντί
για νόμους;»
Κι εκείνοι λένε προς Αυτήν. «Κόρη,
δεν του κρυφτήκαμε αλλά τον ξεγελάσαμε.
εμιλήσαμε μ’ όλους ρωτώντας που γεννήθηκε
Νέο Παιδί, ο Άχρονος Θεος.»
ιζ’ Όταν άκουσεν αυτά η Θεοτόκος απ’ τους Μάγους,
τότε είπε σ’ αυτούς. «Τι σας ερώτησε
ο βασιλιάς Ηρώδης καθώς και οι Φαρισαίοι;»
«Ο Ηρώδης πρώτα και μετά, όπως τόπες, οι άρχοντες
του Έθνους Σου
προσπάθησαν να εξακριβώσουν από μας
το χρόνο αυτού του άστρου που τώρα φαίνεται.
κι αφού το διαπίστωσαν, χωρίς να καταλάβουνε το θαύμα,
δεν ελαχτάρησαν να δουν Αυτόν που ψάξανε να μάθουν,
γιατί σε όσους ερευνούν φανερώνεται
Νέο Παιδί, ο Άχρονος Θεός.
ιη’ Μας πέρασαν για άφρονες οι άμυαλοι,
και μας ρωτούσαν “από πού και πότε ήρθατε;
πως δρόμους άγνωστους περάσατε;”
Κι εμείς με τη σειρά μας τους ρωτήσαμε να μας
απαντήσουν με βάση αυτό που ξέρανε.
“Εσείς παλιά πως βρήκατε το δρόμο
σ την απέραντη έρημο πού περάσατε;
Εκείνος που οδήγησε τους Εβραίους απ’ την Αίγυπτο,
ο Ίδιος και τώρα έφερε κοντά Του τους Χαλδαίους,
τότε με φωτεινό στύλο και τώρα μ’ άστρο πού έδειχνε
Νέο Παιδί, τον Άχρονο Θεό.
ιθ’ Τ΄αστέρι παντού μπροστά μας πορευότανε
όπως σε σας ο Μωυσής με το ραβδί στο χέρι,
σκορπίζοντας ανάργυρα της θεογνωσίας το φως.
Εσάς παλιά το μάννα εχόρτασε και σας ξεδίψασεν η πέτρα.
εμάς η ελπίδα του άστρου εμψύχωσε.
απ’ τη χαρά του εχορταίναμε
και στην Περσία να γυρίσουμε,
μίας κι ήταν δύσκολος ο δρόμος, ούτε που βάλαμε στο
νου μας,
αφού να δούμε λαχταρούσαμε, να προσκυνήσουμε και νά
δοξάσουμε
Νέο Παιδί, τον Άχρονο Θεό”.»
κ’ Οι Μάγοι οι σοφοί αυτά ελέγανε.
κι η Κόρη η Σεμνή όλα τα επισφράγιζε
και το Βρέφος επικύρωνε και των δύο μερών τα λεγόμενα.
της μέν Παναγίας εφύλαξε απείραχτη τη μήτρα μετά
την κυοφορία,
των δέ Μάγων έκαμε, μετά τον ερχομό,
ξεκούραστο τον νου όπως τα βήματα.
γιατί κανένας τους κούραση δεν ένοιωσε
όπως δεν εκουράστηκε ο Αββακούμ πού πήγε στον Δανιήλ.
αφού Εκείνος που εφάνηκε στους προφήτες, ο Ίδιος
φανερώθη και στους Μάγους,
Νέο Παιδί, ο Άχρονος Θεός.
κα’ Ύστερα απ’ αυτές όλες τις διηγήσεις
πήραν τα Δώρα οι Μάγοι στα χέρια τους και προσκύνησαν
την Πηγή όλων των δώρων και όλων των αρωμάτων
κι ύστερα πρόσφεραν στον Χριστό χρυσάφι, σμύρνα και
λιβάνι
λέγοντας. «Δέξου δώρο τριπλό,
όπως δέχεσαι από τα Σεραφείμ τον Τρισάγιο ύμνο.
μήν τα περιφρονήσης όπως τα δώρα του Κάϊν,
αλλά δέξου τα με ευχαρίστηση όπως του Άβελ την
προσφορά,
με τις πρεσβείες Εκείνης που Σ’ εγέννησε κι έγινε
αιτία νάρθης κοντά μας
Νέο Παιδί, ο Άχρονος Θεός.»
κβ’ Βλέποντας τώρα η Αψεγάδιαστη δώρα πρωτότυπα καί
όμορφα
οι Μάγοι στά χέρια να βαστάνε και κάτω να πέφτουν
και να προσκυνούν
αστέρι να δείχνη, βοσκούς να δοξάζουν,
όλων αυτών τον Πλάστη και Δημιουργό ικέτευε και έλεγε.
«Παιδί μου, Σύ που δέχτηκες τρια δώρα,
τρεις χάρες θέλω να κάνης σε μένα πού Σ’ εγέννησα.
Σε παρακαλώ δώσε καλούς αέρες,
καλούς καρπούς στη γη και φύλαγε τους ανθρώπους.
Συμφιλιώσου με όλους για χάρη μου, γιατί εγεννήθης
Νέο Παιδί, ο Άχρονος Θεός.
κγ’ Είναι αλήθεια, Σωτήρα μου Εύσπλαχνε, πως δεν είμαι
μονάχα δική Σου Μητέρα.
ούτε χωρίς σκοπό σε θηλάζω Εσένα πού το γάλα χορηγείς.
αλλά για όλους Εγώ θερμά Σε ικετεύω.
με έκανε στόμα και καύχημα όλου του γένους μου.
γιατί εμένα έχει η οικουμένη Σου
προστασία πανίσχυρη, καταφύγιο και στήριγμα.
εμένα κοιτάζουν οι εξόριστοι
του παραδείσου της απόλαυσης, γιατί τους επαναφέρω
και τους κάνω
να αισθανθούνε όλα τα καλά με όργανο εμένα που εγέννησα
Νέο Παιδί, τον Άχρονο Θεό.
κδ’ Σωτήρα μου, σώσε τον κόσμο. αφού γι’ αυτό ήρθες στη γη.
κάμε να επικρατήσουν όλα τα δικά Σου. αφού για τούτο
φάνηκες
σε μένα και στους Μάγους και σ’ όλη την κτίση.
κοίταξε να οι Μάγοι, πού τους έδειξες το φως του
Προσώπου Σου,
Σε προσκυνούν και δώρα Σου προσφέρουν
χρήσιμα κι όμορφα και πολύ απαραίτητα.
αφού ετούτα χρειάζομαι, επειδή ετοιμάζομαι
σ την Αίγυπτο να ταξιδέψω και να φύγω με Σένα, για
Σένα,
Οδηγέ μου, Υιέ μου, Πλάστη μου, Λυτρωτή μου,
Νέο Παιδί, Άχρονε Θεέ.»
Δ’ αναθεώρησις, επερατώθη την 3ην Αυγούστου 1986, Κυριακή, ώρα 1μ.μ. Έκαμα Θεία Λειτουργία και κήρυγμα εν Οινοφύτοις. Ρωμανέ μου, μνήσθητι και ελέησον ως οίδας…
Ο χειρότερος φίλος Σου
Από το βιβλίο” Ρωμανού Μελωδού «Ύμνοι», απόδοση στα νέα ελληνικά, Αρχιμανδρίτου Ανανία Κουστένη, Τόμος Πρώτος, Β’ έκδοση, Εκδόσεις Χ. Μπούρα, σελ. 10 -31.
