«Εν Ιππότη τις ήν μαθήτρια ονόματι
Ταβιθά, η διερμηνευόμενη λέγεται
Δορκάς· αυτή ην πλήρης αγαθών έργων
και ελεημοσυνών ων εποίει»
(Πραξ. 9, 36)
Δορκάς! Τι είνε; Είναι το γνωστό στους κατοίκους των δασών ζώο, το ζαρκάδι όπως το ονομάζει ο λαός.
Όσο περνάει ο καιρός, τόσο το ζαρκάδι γίνεται πιο σπάνιο. Κινδυνεύει να εξαφανιστή, όπως θα εξαφανιστούν και τόσα άλλα ζώα από τη γη. Ο πολιτισμός, βλέπετε, εξοντώνει ζώα και φυτά, και γεμίζει τη γη από τσιμεντόσπιτα, πολυκατοικίες, εργοστάσια και άλλα τεράστια τεχνικά έργα, που δεν αφήνουν πια αρκετά περιθώρια για τη ζωή και την ανάπτυξη των ζώων. Και έτσι θα ‘ρθη καιρός, που ζαρκάδια, ελάφια και άλλα τέτοια ζώα θα βλέπουμε μόνο στους ζωολογικούς κήπους.
Το ζαρκάδι είνε ένα από τα πιο όμορφα ζώα. Είνε ευκίνητο, τρέχει γρήγορα, ζη μέσ’ στα πυκνά δάση. Το ζαρκάδι ήταν ένα πολύ αγαπητό ζώο στους κατοίκους της Παλαιστίνης. Οι αρχαίοι Ιουδαίοι πολύ το αγαπούσαν, και γι’ αυτό έδιναν το όνομα Ζαρκάδι στα παιδιά τους. Στα ελληνικά το Ζαρκάδι, όπως είδαμε, ονομάζεται Δορκάς. Στα εβραϊκά ονομάζεται Ταβιθά.
*******************
Αυτό το όνομα είχε μια διαλεχτή κόρη, που κατοικούσε σε μια πόλι της Ιουδαίας, στη σημερινή Γιάφφα, λιμάνι του Εβραϊκού κράτους, που τότε λεγόταν Ιόππη.
Η Δορκάς, η κόρη δηλαδή της Ιόππης, ήταν ένα πρόσωπο πολύ αγαπητό στην κοινωνία της Ιόππης. Δεν ήταν κόρη καμιάς πλούσιας και επισήμου οικογενείας της πόλεως. Ήταν ένα φτωχό κορίτσι. Ήταν μια ράπτρια, που ζούσε με τη βελόνα της. Αλλ’ αυτή η φτωχή κόρη ήταν μια ευγενική ύπαρξι. Έκλεινε μέσ’ στην καρδιά της ένα πλούτο πνευματικό. Και ο πνευματικός πλούτος, που δεν είχε καμμία σύγκρισι με τον υλικό πλούτο, ήταν οι αρετές της. Η Δορκάς από την ώρα που πίστεψε στον Χριστό και βαπτίστηκε κ’ έγινε χριστιανή, έδειξε ότι θέλει όχι απλώς να ονομάζεται χριστιανή, αλλά και να ζη σύμφωνα με τις εντολές του ευαγγελίου. Η πιο σπουδαία δε εντολή, που έφερε στον κόσμο ο Χριστός, είνε η εντολή της αγάπης. Είνε το «Αγαπάτε αλλήλους» (Ιωαν. 13, 34). Αυτό εφάρμοσε στον τέλειο βαθμό η Δορκάς.
Δεν ήταν πλούσια, όπως είπαμε. Δεν είχε λεφτά, για να μοιράζη στους φτωχούς και να κάνη ελεημοσύνη. Πολλοί νομίζουν, ότι ελεημοσύνη μπορούν να κάνουν μόνο οι πλούσιοι. Τι ελεημοσύνη να κάνουμε εμείς; λένε· εμείς έχουμε ανάγκη να μας βοηθήσουν, και όχι να βοηθήσουμε…
Κι όμως η Δορκάς, η ευγενική κόρη της Ιόπης, μας διδάσκει όλους, ότι κάποιος έχει αγάπη στην καρδιά, μπορεί να κάνη το καλό στους άλλους ανθρώπους, και αν ακόμη δεν έχη λεφτά. Η Δορκάς, καθώς μας λέει ο σημερινός Απόστολος, σαν ράπτρια προσέφερε δωρεάν τις υπηρεσίες της στο φτωχό λαό. Έρραβε δωρεάν τα ρούχα των ορφανών και των Χηρών. Και δεν έκανε μόνο αυτή την καλωσύνη, αλλά κι άλλες ακόμη καλωσύνες, που δεν τις αναφέρουν οι Πράξεις των αποστόλων, αλλά μόνο σημειώνουν, ότι η κόρη αυτή «ην πλήρης αγαθών έργων και ελεηνοσυνών ων εποίει» (Πραξ. 9, 36). Δεν ήταν, δηλαδή, η Δορκάς ένα ποτήρι άδειο, αλλ’ ένα ποτήρι γεμάτο από το δροσερό νερό της αγάπης. Μ’ αυτό πότιζε και δρόσιζε τους ανθρώπους, που διψούσαν από αγάπη, από βοήθεια και καλωσύνη. Η Δορκάς ήταν γεμάτη από αγαθοεργίες και ελεημοσύνες. Τι ευλογημένη κόρη! Ενώ πλούσιες κυρίες και δεσποινίδες, που κατοικούσαν στην πόλι εκείνη, περνούσαν τον καιρό τους σε μάταιες διασκεδάσεις και ξωδεύανε τα λεφτά τους στα λούσα και δεν έδιναν οι φαντασμένες καμμία σημασία στους φτωχούς, στα ορφανά και στις χήρες, η Δορκάς, παρ’ όλη τη φτώχεια της, είχε γίνει μια βρύση αγάπης, μια βρύση που έτρεχε και ελεούσε τον κόσμο. Γι’ αυτό, όταν αρρώστησε και πέθανε, όλοι οι φτωχοί, όλα τα ορφανά και οι χήρες, που κοντά της βρίσκανε παρηγοριά και προστασία, άρχισαν να κλαίνε. Ήταν για το δυστυχισμένο κόσμο μια μάνα στοργική.
Μια τέτοια ύπαρξι, θα πουν μερικοί, γιατί να πεθάνη; Γιατί να την πάρη τόσο γρήγορα ο Θεός; Έπρεπε να μείνη, για να κάνη το καλό…
Βέβαια ο Θεός ξέρει τι κάνει, αλλ’ οι άνθρωποι, όταν τους λείψη κανένα αγαπημένο πρόσωπο, ζαλίζονται από τη θλίψι και παραπονιούνται, και λένε λόγια που δεν πρέπει να λένε. Γιατί αν αγαπάμε εμείς τον άνθρωπό μας μια φορά, ο ουράνιος Πατέρας τον αγαπάει άπειρες φορές και ξέρει τι κάνει. Μόνο άπιστοι και άθεοι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν τίποτα γύρω απ’ το μυστήριο του θανάτου. Γι’ αυτό κλαίνε απαρηγόρητα και κατηγορούν και βρίζουν το Θεό.
Δεν ήταν τέτοιοι οι χριστιανοί της Ιόππης, τα ορφανά και οι χήρες που προστάτευε η Δορκάς. Πίστευαν, πως ό, τι κάνει ο Θεός είνε καλά καμωμένο. Μόνο με τα δάκρυά τους εξέφραζαν τον πόνο που αισθάνθηκαν για το θάνατό της. Θα ήθελαν να μην πεθάνη η Δορκάς, αλλά να ζήση ακόμη πολλά χρόνια και να είνε μαζί τους. Γι’ αυτό, μόλις η Δορκάς έπεσε στο κρεβάτι άρρωστη και είδαν ότι μέρα με τη μέρα βαραίνει και κινδυνεύει να πεθάνη, έστειλαν και κάλεσαν τον απόστολο Πέτρο, που βρισκόταν σε μια κοντινή πόλι. Αλλά μέχρι να ‘ρθη ο Πέτρος, η Δορκάς είχε αποθάνει. Ο Πέτρος, βλέπονταςτη λύπη που προξένησε ο θάνατος της Δορκάδος, γονάτισε, έκανε την προσευχή του, και με τη φωνή που απηύθυνε προς τη νεκρή κόρη, «Ταβιθά, ανάστηθι» (Πραξ. 9,40), το θαύμα έγινε. Η νεκρή άνοιξε τα μάτια της, ανασηκώθηκε, κι άρχισε πάλι να μιλάη! Το θαύμα διαδόθηκε αμέσως σ’ όλη την περιοχή και οι άνθρωποι πίστεψαν στο Χριστό.
*****************
Πολλά μας διδάσκει η ευγενική κόρη της Ιόππης, η Δορκάς. Αλλά στο σύντομο αυτό κήρυγμα θέλω να προσέξετε μια λεπτομέρεια. Και η λεπτομέρεια αυτή είνε το όνομα της ευγενικής αυτής κόρης. Δορκάς ωνομαζόταν. Και δορκάς αποδείχτηκε. Δηλαδή, όπως το ζαρκάδι είνε ένα ζώο ευκίνητο, που τρέχει παντού και διασχίζει μεγάλες αποστάσεις μέχρι να βρη κρυστάλλινο νερό, έτσι κ’ η κόρη της Ιόππης· έτρεχε και δεν ησύχαζε, μέχρι να πιει νερό και να δροσιστή, μέχρι δηλαδή να κάνη το καλό στους άλλους ανθρώπους. Κάνοντας δε το καλό στους άλλους ανθρώπους ήταν σαν να δροσίζεται η ίδια. Κι όπως το ζαρκάδι κοιτάζει αριστερά και δεξιά και προσέχει να μην πέση σε παγίδα των κυνηγών, έτσι και η κόρη της Ιόππης. Ήταν μια προσεκτική μαθήτρια του Χριστού, που σκορπώντας αριστερά και δεξιά τις καλωσύνες της πρόσεχε να μην πέση σε παγίδες του διαβόλου, να διατηρήση τον εαυτό της καθαρό και αμόλυντο από το πνεύμα της υπερηφάνειας και της κενοδοξίας. Έτσι δικαίωσε το όνομα που της είχαν δώσει. Δορκάς, όχι μόνο όνομα αλλά και πράγμα.
Εμείς, αγαπητοί, έχουμε ονόματα ανώτερα από το όνομα που είχε η ευγενική κόρη της Ιόππης. Έχουμε ονόματα χριστιανικά, ονόματα που είχαν οι άγιοι, οι μεγάλοι αυτοί ήρωες της ορθοδόξου πίστεώς μας. Και τα ονόματα αυτά των αγίων μας τα έδωσαν την ώρα που βαπτιστήκαμε. Μας τα έδωσαν, για να μας θυμίζουν πάντοτε, ότι πρέπει να ζούμε όπως εκείνοι. Αλλοίμονο αν ζούμε αντίθετα από τη ζωή των αγίων, που έχουμε τα ονόματά τους! Είνε σαν να τους βρίζουμε και να ατιμάζουμε την ιερή μνήμη τους. Και πιο πολύ ακόμα, βρίζουμε και ατιμάζουμε ένα άλλο όνομα, που είνε πιο πάνω απ’ όλα τα ονόματα· το όνομα χριστιανός. Τα ονόματά μας φωνάζουν· Έλληνες χριστιανοί, ή ν’ αλλάξετε όνομα ή ν’ αλλάξετε διαγωγή!
Είθε όλοι μας, όσοι έχουμε ονόματα χριστιανικά, να συναισθανθούμε την ευθύνη μας και να ζήσουμε τέλειο χριστιανικό βίο κατά το Ευαγγέλιο, για να υπάρχη έτσι αρμονία μεταξύ του ονόματός μας και της ζωής μας.
Από το βιβλίο: Μακαριστού Μητροπ. Πρ. Φλωρίνης, Αυγουστίνου Καντιώτου: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: (Σύντομα κηρύγματα επί των Αποστολικών Περικοπών). Γ’ έκδοσις. 2000.
Παράβαλε και:
Κυριακή του παραλύτου: Το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θ. Λ., «τα δύο δεκανίκια», λόγος του αειμνήστου Μητροπ. Νικαίας Γεωργίου Παυλίδου.
Κυριακή του παραλύτου: Η Ευαγγελική περικοπή της Θ. Λ., ομιλία του επισκ. Αυγουστίνου Καντιώτου, υμνολογική εκλογή.
Κυριακή του Παραλύτου: Η κολυμβήθρα – Μακαριστού Μητροπ. Πρ. Φλωρίνης, Αυγουστίνου Καντιώτου.
