Τιτ. 3,8-15
«Μωράς δε ζητήσεις και
γενεαλογίας και έρεις και
μάχας νομικάς περιΐστασο· εισί
γαρ ανωφελείς και μάταιοι»
(Τιτ. 3,9)
Η γλώσσα, αγαπητοί μου χριστιανοί, η γλώσσα είνε ένα εξαιρετικό προνόμιο του ανθρώπου. Λέγοντας δε γλώσσα εννοούμε την ικανότητα που έχει ο άνθρωπος να εκφράζη τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του. Γιατί γλώσσα έχουν και τα ζώα. Γλώσσα έχει κι ο πίθηκος, απ’ τον οποίο μερικοί ανόητοι λένε ότι κατάγεται ο άνθρωπος. Αλλ’ ενώ οι πίθηκοι και τα άλλα ζώα έχουν γλώσσα, εν τούτοις δεν μιλάνε. Δεν μιλάνε, γιατί δεν έχουν σκέψεις και ιδέες. Ο άνθρωπος όμως μιλάει, γιατί έχει νου που σκέπτεται, η δε γλώσσα του είνε το όργανο που εξωτερικεύει τον εσωτερικό του κόσμο. Χωρίς το όργανο αυτό ο άνθρωπος θα δυσκολευόταν να πη στον άλλο τι σκέπτεται και τι θέλει. Αυτό το βλέπουμε στην περίπτωσι των κωφαλάλων, που προσπαθούν να συνεννοηθούν με τους άλλους ανθρώπους με διάφορες κινήσεις των χεριών τους.
Η γλώσσα στον άνθρωπο είνε όργανο της ψυχής για το καλό ή το κακό. Με τη γλώσσα μπορεί να κάνη ο άνθρωπος μύρια καλά. Με τη γλώσσα η μάνα μαθαίνει στο παιδί της τις πρώτες λέξεις, το συνηθίζει να κάνη την προσευχούλα του μπροστά στην εικόνα του Χριστού. Με τη γλώσσα η καλή γιαγιά διηγείται στα εγγόνια της όμορφες ιστορίες, που δεν τις ξεχνάνε. Με τη γλώσσα ο δάσκαλος μεταδίδει στους μαθητάς τις γνώσεις εκείνες που είνε απαραίτητες για τη ζωή. Με τη γλώσσα ο καθηγητής στο πανεπιστήμιο εξηγεί και αναπτύσσει τα επιστημονικά θέματα. Με τη γλώσσα ο γιατρός συνεννοείται με τον άρρωστο, τον παρηγορεί και τον ενισχύει. Με τη γλώσσα ο δικηγόρος στο δικαστήριο υπερασπίζει τον αθώο πελάτη του. Με τη γλώσσα ο εισαγγελεύς ελέγχει και καυτηριάζει τα εγκλήματα και ζητεί την τιμωρία των ενόχων. Με τη γλώσσα ο γενναίος αξιωματικός προτρέπει τους στρατιώτες στους υπέρ πίστεως αι πατρίδος ιερούς αγώνες. Με τη γλώσσα ο ιερεύς ευλογεί, επικαλείται τη χάρι του παναγίου Πνεύματος και τελεί τα μυστήρια. Με τη γλώσσα ο ιεροκήρυκας προτρέπει το λαό σε μετάνοια και επιστροφή. Με τη γλώσσα…
Ω, πόσα καλά στον κόσμο δεν γίνονται με τη γλώσσα! Αλλά και πόσα κακά δεν γίνονται στον κόσμο με τη γλώσσα! Ο άνθρωπος με τη γλώσσα φλυαρεί. Με τη γλώσσα αισχρολογεί. Με τη γλώσσα κακολογεί, βρίζει τον άλλο άνθρωπο και προκαλεί το μίσος και την έχθρα. Με τη γλώσσα προσβάλλει την οικογενειακή τιμή του άλλου, συκοφαντεί και διαβάλλει αθώα πρόσωπα, άντρες και γυναίκες, και ποτίζει με φαρμάκι καρδιές και δηλητηριάζει τη ζωή των ανθρώπων. Με τη γλώσσα λέει μύρια ψέματα. Εκεί στην αγορά ακούγονται τα πιο πολλά ψέματα. Σπάνιο πράγμα άνθρωπος να λέη την αλήθεια. Με τη γλώσσα ο ανήθικος παρακινεί τους νέους και τις νέες στα φοβερά αμαρτήματα της σαρκός. Με τη γλώσσα ο αιρετικός διαδίδει το μίασμα της πλάνης και της αιρέσεως. Με τη γλώσσα ο άθεος διδάσκει την αθεΐα. Με τη γλώσσα ο άνθρωπος βλαστημάει τον Χριστό, τον βασιλέα του παντός.
**************
Ω, πόσα κακά στον κόσμο δεν κάνει η γλώσσα! Πόσα εγκλήματα και φόνους δεν προκαλεί! Μια λέξι είνε σαν ένα σπίρτο, που το ανάβεις και το πετάς σ΄ ένα δάσος, κι από ‘κείνο το αναμμένο σπίρτο ανάβει φωτιά και καίγεται όλο το δάσος. Από ένα σπίρτο! Έτσι και από μια λέξι μεγάλο κακό μπορεί να γίνη.
Ο απόστολος Παύλος ξέρει καλά τι φοβερά αποτελέσματα μπορεί να φέρη η γλώσσα των κακών και διεστραμμένων ανθρώπων, η γλώσσα των απίστων, αθέων και αιρετικών ανθρώπων. Ο Παύλος έχει ο ίδιος πείρα του κακού, γιατί όπου πήγαινε και με την ουράνια γλώσσα του φώτιζε ανθρώπους, εκεί πήγαινε κι ο σατανάς και με τη γλώσσα των αιρετικών και απίστων ανθρώπων προσπαθούσε να καταστρέψη και να διαλύση ό, τι με τόσους κόπους πετύχαινε ο Παύλος. Και δυστυχώς υπήρχαν παντού άνθρωποι, που έδιναν πιο μεγάλη προσοχή σε ό, τι έλεγαν τα όργανα του διαβόλου απ’ ό, τι έδιναν στα λόγια του αποστόλου. Τι περίεργο πράγμα, ν’ ακούνε τους αιρετικούς, και όχι τον Παύλο! Τα λόγια των αιρετικών ήταν λόγια ψεύτικα, ήταν παραμύθια, σαν τα παραμύθια που έλεγαν οι αρχαίοι ειδωλολάτρες για τους ψεύτικους θεούς τους. Και όπως υπήρχε ειδωλολατρική μυθολογία, έτσι υπήρχε και ιουδαϊκή μυθολογία, που έπλαθαν με τη φαντασία τους οι αιρετικοί της εποχής του Παύλου. Αυτοί οι αιρετικοί μικρά και ασήμαντα τα έκαναν μεγάλα και σπουδαία, και αντιθέτως μεγάλα και σπουδαία τα έκαναν μικρά και ασήμαντα. Έκαναν κάτι πιο χειρότερο· το σκοτάδι το έλεγαν φως, και το φως σκοτάδι. Μισούσαν το φως, μισούσαν το Χριστό, και έκαναν το παν να σβήσουν το φως, να διαλύσουν την Εκκλησία.
Αιρετικοί είχαν πάει και στην Κρήτη. Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στο μαθητή του Τίτο, τον πρώτο επίσκοπο της Κρήτης, τον συμβουλεύει να προσέχη και να μη χάνη τον πολύτιμο καιρό του ανοίγοντας συζητήσεις μαζί τους. Αφού τους συμβουλέψης, λέει, μια και δύο φορές και δης ότι δεν αλλάζουν γνώμη, άφησέ τους. Είνε άνθρωποι διεστραμμένοι, που όσα και να τους πης δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν (Τιτ. 3,10).
*************
Τέτοιοι αιρετικοί είνε και σήμερα οι χιλιασταί, που μόνοι τους ωνόμασαν τον εαυτό τους «μάρτυρες του Ιαχωβά». Οι χιλιασταί έχουν ξαπλώσει παντού. Πηγαίνουν σε πόλεις αλλά και σε χωριά. Η γλώσσα τους είνε όπως η γλώσσα των αρχαίων αιρετικών. Λένε πολλά παραμύθια. Το δε μεγάλο τους παραμύθι είνε, ότι όλα τα κράτη μια μέρα θα καταστραφούν, και μόνο ένα κράτος θα κυριαρχήση στον κόσμο, η Εβραϊκή αυτοκρατορία. Πρωτεύουσα θα έχει τα Ιεροσόλυμα. Πρωθυπουργός θα είνε ο Αβραάμ. Υπουργοί οι προφήται και πατριάρχαι. Αυτοί θ’ αναστηθούν και θα κυβερνήσουν χίλια χρόνια τον κόσμο. Χίλα χρόνια οι άνθρωποι θα ζουν ευτυχισμένα σ’ έναν εβραϊκό παράδεισο, που θα είνε γεμάτος απ’ όλα τα καλά του κόσμου…Γύρω απ’ το παραμύθι αυτό λένε κι άλλα παραμύθια, και προσπαθούν να τα στηρίξουν πάνω σε χωρία της Γραφής, που όλα τα παρερμηνεύουν και τα διαστρεβλώνουν. Οι οπαδοί τους πηγαίνουν από εργοστάσιο σε εργοστάσιο, από γραφείο σε γραφείο, από σπίτι σε σπίτι, κι όπου βρίσκουν κανέναν αφελή άνθρωπο αρχίζουν να του κάνουν τη σατανική τους κατήχησι. Η γλώσσα των χιλιαστών λες και στάζει μέλι. Γλυκά είνε τα λόγια τους, αλλά μέσα στα λόγια αυτά έχουν κρυμμένο το φαρμάκι, την πλάνη και την ασέβεια. Όποιος τους ακούει και δεν είνε σε θέσι να ξεχωρίση την αλήθεια από το ψέμα, αυτός πιάνεται στα δίχτυα των χιλιαστών και από ‘κει πια είνε δύσκολο να ξεφύγη.
********************
Γεννάται το ερώτημα· Απέναντι στους αιρετικούς, τους απίστους και τους αθέους ποια στάσι πρέπει να παίρνουν οι ορθόδοξοι χριστιανοί;
Να μην ανοίγουν συζητήσεις μαζί τους, όπως μας συμβουλεύει σήμερα ο Απόστολος. Να τους διώχνουν από τα σπίτια τους. Να ειδοποιούν τη μητρόπολι ότι εμφανίστηκε λύκος στο μαντρί, για να λάβη ο επίσκοπος τα πνευματικά εκείνα μέτρα, που επιβάλλεται να λάβη για να προφυλάξη το ποίμνιό του. Και το πρώτο που θα κάνη είνε, να στείλη θεολόγο στο χωριό. Και ο θεολόγος που θα πάη θα καλέση το χιλιαστή, θ’ ανοίξη δημόσια συζήτησι μαζί του, και θ’ αποδείξη, ότι ψέμα, απάτη, διαστροφή και εκμετάλλευσι είνεο χιλιασμός. Η γλώσσα της Ορθοδοξίας θα νικήση τη γλώσσα των αιρετικών.
Αλλά συ, ω χριστιανέ, που δεν γνωρίζεις την πονηριά των χιλιαστών, φεύγε μακριά απ’ αυτούς, φεύγε όπως φεύγεις απ’ τα φαρμακερά φίδια. Προτιμότερο να σε δαγκάση φίδι, παρά να σε δαγκάση γλώσσα χιλιαστού.
Από το βιβλίο: Μακαριστού Μητροπ. Πρ. Φλωρίνης, Αυγουστίνου Καντιώτου: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: (Σύντομα κηρύγματα επί των Αποστολικών Περικοπών). Γ’ έκδοσις. 2000.
Παράβαλε και:
Κυριακή των Πατέρων της Δ΄ Οικουμενεικής Συνόδου (Α’): Είμεθα φώς; – Μακαριστού Μητροπ. Πρ. Φλωρίνης, Αυγουστίνου Καντιώτου.
13 Ιουλίου, μνήμη των Αγίων Πατέρων της Δ. Οικουμενικής συνόδου: το Αποστολικό και Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Θ. Λ., συναξάριον, και λόγος του Αρχ. Χριστοδούλου Θάσσου «υμείς εστέ το φως του κόσμου».
Πατέρες – Πρωτοπρ. Γεωργίου Μεταλληνού.
Η Δ’ Οικουμενική Σύνοδος: Η Αξία των Αγίων Πατέρων – Αρχιμ. Αρσενίου Κατερέλου.
«…Θυμόν κινήσαντες τον δικαιότατον…» – Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου.
Οι απόστολοι είναι αλάτι και φως του κόσμου – Ιερομ. Κοσμά του Δοχειαρίτου.
Κανόνες της Αγίας Δ’ Οικουμενικής Συνόδου.
