Με κλειστά τα μάτια, και σκυφτό το κεφάλι, παρακολούθησα σήμερα την Θεία Λειτουργία εξ αποστάσεως. Μπήκαμε δυστυχώς για τα καλά στην εποχή της απόστασης, του χωρισμού, της καχυποψίας, της εχθρότητας. Κύριε ελέησον! Το αναμμένο καντηλάκι, και λίγο λιβάνι, θύμιζαν λίγο την εκκλησία, έδιναν μια κάποια ιερότητα στην ώρα. Όταν κλείνεις τα μάτια μπορείς να τοποθετήσεις τον εαυτό σου μέσα στον ναό, σε όποιον ναό θέλεις. Όλοι οι αγαπημένοι μου ναοί πέρασαν μπρος από τα μάτια μου. Γονάτισα με την ψυχή, μπροστά σε όλα τα αγαπημένα τέμπλα, ψηλάφησα τις εικόνες τους. Ας είναι… Θλίψη…Γενηθήτω το θέλημά Σου…
Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως σήμερα, Κυριακή των ιερατικών κλήσεων. Ο Θεός ξέρει να καλεί από παντού. Ο Θεός κλείνει και ανοίγει εκκλησίες, όπου Εκείνος θέλει, όπου Εκείνος κρίνει. Μπορεί και από το τίποτε, μπορεί και στο πουθενά. Ό,τι και να γίνεται, όπως και να γίνεται, μία είναι η αλήθεια, μία η παρηγοριά που μας χαρίζει πάντα ο Χριστός, αυτή που ψάλαμε σήμερα στον Όρθρο:
Ουκέτιφλογίνη ρομφαία φυλάττει την πύλην της Εδέμ,
Αυτή γαρ επήλθε παράδοξος σβέσις το ξύλον του Σταυρού, θανάτου το κέντρον,
και άδου το νίκοςελήλαται, επέστης δε, Σωτήρ μου, βοών τοις εν άδη,
εισάγεσθε πάλιν εις τον Παράδεισον!
Πόσο πιο όμορφα λόγια υπάρχουν, απ’ όπου κι αν τ’ ακούς;
«Τώρα πια, δεν υπάρχει πύρινη ρομφαία για να φυλά κλειστή την πύλη της Εδέμ. Μ’ έναν τρόπο ακατανόητο έπεσε πάνω της το ξύλο του Σταυρού, και την έσβησε. Το χτύπημα του θανάτου, κι η εξουσία του άδη, έχουν νικηθεί. Κι εσύ, Σωτήρα μου, ήρθες και στάθηκες μπροστά, φωνάζοντας στους δεσμίους του άδη: «μπείτε ξανά στον Παράδεισο».
Από παντού, με κάθε τρόπο, σε κάθε εποχή και περίσταση, αυτό κάνεις, Κύριε. Εσύ δίνεις ζωή, εσύ χαρίζεις Παράδεισο, σβήνοντας με τον Σταυρό Σου την φωτιά της ρομφαίας, ανοίγεις τις πύλες, κατατροπώνεις την δύναμη του εχθρού, όσο φοβερή κι αν φαντάζει…
Άκουσα λίγο μετά, το πολυακουσμένο Αποστολικό Ανάγνωσμα, και σήμερα λές και πήραν τα λόγια του άλλο βάθος, και άλλη βαρύτητα:
«Έχοντες ουν αρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τους ουρανούς, Ιησούν τον υιόν του Θεού, κρατώμεν της ομολογίας. Ου γαρ έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενονσυμπαθήσαι ταις ασθενείαις ημών, πεπειραμένον δε κατά πάντα καθ’ ομοιότητα χωρίς αμαρτίας. … … … ούτω και ο Χριστός ουχ εαυτόν εδόξασεγενηθήναι αρχιερέα, αλλ’ ο λαλήσας προς αυτόν, υιός μου ει συ, εγώ σήμερον γεγένηκά σε. Καθώς και ετέρω λέγει, συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξινΜελχισεδέκ».
«Αφού έχουμε λοιπόν αρχιερέα μέγα, ανώτατο όλων, που έχει διασχίσει τους ουρανούς, ας μείνουμε κι εμείς σταθεροί στην ομολογία μας. Γιατί δεν είναι ο αρχιερέας μας τέτοιος που να μην μπορεί να καταλάβει και να συμπαρασταθεί στις δυσκολίες μας, αλλά πρώτα ο ίδιος τα έχει ζήσει όλα στον εαυτό του, όλα, εκτός από την αμαρτία. Ας προσεγγίζουμε λοιπόν με θάρρος τον θρόνο του Δωρητή της χάριτος, για να πάρουμε έλεος, και να βρούμε χάρη όταν θα έχουμε ανάγκη για βοήθεια. … … … Έτσι και ο Χριστός, δεν πήρε από μόνος Του το αξίωμα του αρχιερέα, αλλά Του το απένειμε Εκείνος που Του είπε: Σήμερα, εγώ Σε έχω γεννήσει. Όπως και κάπου αλλού λέει πάλι: Εσύ είσαι αιώνιος ιερέας κατά την τάξη που προτυπώθηκε στο πρόσωπο του Μελχισεδέκ».
«…Αιώνιος ιερέας…»
Λες και κοιτούσα μπροστά μου την Αγία Τράπεζα, αυτήν που στερήθηκα σήμερα, με τον επίγειο ιερέα, τον κλητό του Θεού, που εμποδιζόταν σήμερα να μου προσφέρει την Θεία Λατρεία, την κλήση του. Λες και αντί γι’ αυτόν, να στάθηκε εκεί μπροστά ο ίδιος ο Χριστός με όλην Του την ένδοξη αρχιερατική στολή, και να είπε: «Δεν πειράζει! Σήμερα ο κλητός μου εμποδίστηκε, όμως Εγώ είμαι εδώ! Σήμερα θα λειτουργήσω Εγώ μόνος! Σήμερα λειτουργώ Εγώ παντού, όπου βρίσκονται τα παιδιά μου εμποδισμένα. Εμένα κανείς δεν μπορεί να μ’ εμποδίσει. Εγώ είμαι εδώ!».
Ναι! Αναφώνησα, κι ας μου συγχωρήσει ο Θεός την παρρησία. Ναι! Έχουμε αρχιερέα! Και σήμερα και πάντα! Σήμερα, κάθε σήμερα, έχει χριστεί για μας!Έχουμε Αρχιερέα εις τον αιώνα, κατά την τάξινΜελχισεδέκ!
Αμήν, Κύριε! Γενηθήτω το έλεός Σου εφ’ ημάς, καθάπερηλπίσαμεν επί Σε!
Στέλλα Ν. Αναγνώστου- Δάλλα.
