Μου διηγήθηκε κάποιος αδελφός ότι συνέβη κάποτε πόλεμος στα μέρη της Αραβίας και Περσίας, στον οποίο έλαβε μέρος και αυτός ως στρατιώτης. Αφού νικήθηκαν από τους βαρβάρους, τράπηκαν σε φυγή και πολλοί από αυτούς φονεύτηκαν. Έφθασε δε και σ’ αυτόν ένας βάρβαρος, ο οποίος τέντωσε το κοντάρι του, για να τον διαπεράσει.
Αυτός, μόλις τον είδε, παρακάλεσε την Θεοτόκο λέγοντας: «Κυρία μου Θεοτόκε, βοήθησέ μας αυτήν την ώρα και θα γίνω καλόγερος» και γυρνώντας δεν είδε τι απέγινε ο βάρβαρος. Από εκείνη τη στιγμή ήλθε και μόνασε και να τώρα έχει συμπληρώσει τριάντα πέντε χρόνια σε αυτήν την σπηλιά, σκεπασμένος από θεία χάρη.
Ο αββάς Γερόντιος, ηγούμενος της μονής του μεγάλου Ευθυμίου, μου διηγήθηκε τα εξής: Τρεις βοσκοί ήταν στα παραθαλάσσια της Νεκράς Θάλασσας και ένας μοναχός, περπατώντας μόνος λίγο πιο πέρα, έτυχε να παρασυρθεί από Σαρακηνούς. Καθώς έβλεπαν οι βοσκοί από μακριά, ένας από τους Σαρακηνούς πήγε και αποκεφάλισε τον Όσιο και ενώ οι βοσκοί λυπούνταν για τον μοναχό, είδαν ένα όρνεο μεγάλο να κατεβαίνει και να αρπάζει τον φονιά και αφού τον ανέβασε ψηλά, τον άφησε να πέσει, ώστε συνετρίβη και έγινε κομμάτια.
Από το βιβλίο: Λειμωνάριον το παλαιόν – ιωάννου Μόσχου. Ητοι, Τα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου. Διηγήματα των Οσίων πατέρων. βιβλίον ψυχωφελέστατον Ιωάννου Ευκρατά και Σωφρονίου του σοφιστού.
Εκδότης, Η Αγία Αννα, Φεβρουάριος 2005
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
