Ο Όσιος Δαυΐδ Γκαρεντζέλι, ο θαυματουργός, καταγόταν από την Συρία. Πνευματικός πατέρας και οδηγός του ήταν ο μεγάλος Όσιος Ιωάννης Ζενταζνέλι από την Αντιόχεια. Με την ώθησι του Αγίου Πνεύματος ο Όσιος Ιωάννης πήγε στην Γεωργία και εκεί παρώτρυνε τα πνευματικά του παιδιά να προχωρήσουν στην βαθειά έρημο και ν’ αφιερωθούν, ο καθένας μόνος του, σε πνευματικούς αγώνες.
Ο Όσιος Δαυΐδ πήρε μαζί του έναν υποτακτικό, τον Λουκιανό. Μαζί κατοίκησαν σε μια σπηλιά και ρίχθηκαν με ζήλο στην άσκησι, περιφρονώντας κάθε γήϊνη απόλαυσι και κάθε σωματική ανάπαυσι. Έτρεφαν τις ψυχές τους με ακατάπαυστη προσευχή και τα σώματά τους με ρίζες και αγριόχορτα.
Δεν πέρασαν όμως πολλές μέρες και όλα τα φυτά της περιοχής ξεράθηκαν από τον υπερβολικό καύσωνα. Ο Λουκιανός λιποψύχησε και άρχησε να παραπονιέται.
-Τί θα κάνουμε, Πάτερ; Πώς θα ζήσουμε; Έλεγε με θλίψι.
-Γιατί απελπίζεσαι, παιδί μου; του απάντησε ο Όσιος Δαυίδ. Στα χορτάρια στηρίζεις τις ελπίδες σου για την μάταιη ετούτη ζωή; Κάποιον άλλο τρόπο θα βρη ο Παντοδύναμος Θεός για να μας θρέψη.
Δεν πρόλαβε να τελειώση τα λόγια του και είδαν μπροστά στην είσοδο της σπηλιάς τρία θηλυκά ελάφια με τα ελαφάκια τους.
-Αδελφέ Λουκιανέ, πάρε ένα δοχείο και πήγαινε ν΄αρμέξης τα ελάφια, είπε ο Δαυίδ στον υποτακτικό του.
Αυτός υπάκουσε. Όταν του έφερε το γάλα, ο Δαυίδ έκανε το σημείο του Σταυρού και το γάλα έγινε τυρί, που οι δύο ασκητές έφαγαν δοξάζοντας τον Θεό. Μετά απ’ αυτό τα ελάφια πήγαιναν κάθε ημέρα, εκτός Τετάρτης και Παρασκευής, για να θρέψουν με το γάλα τους τους δύο ερημίτες.
Μια ημέρα έφθασαν στην περιοχή κάποιοι άνθρωποι για να κυνηγήσουν ελάφια και αγριοκάτσικα. Τρομαγμένα τα ελάφια που έτρεφαν τους δύο ασκητές, έτρεξαν στην σπηλιά τους. Οι κυνηγοί τα ακολούθησαν και σε λίγο, αποσβολωμένοι από την έκπληξι, είδαν τον Λουκιανό να τα αρμέγη.
-Πώς γίνεται, Άγιε Πάτερ, αυτά τα άγρια ελάφια σε τούτη δω την ερημιά, να στέκουν πιο ήσυχα και από πρόβατα της στάνης δίπλα σου; Ρώτησαν τον Δαυίδ πέφτοντας στα πόδια του.
-Γιατί απορείτε με τα μεγαλεία του Θεού; Δεν ξέρετε ότι Εκείνος είναι που ημέρωσε τα λιοντάρια στα πόδια του Δανιήλ και διεφύλαξε τους Τρεις Παίδας εν καμίνω; Λοιπόν, τι είναι το τόσο παράδοξο μ’ αυτά εδώ τα ελάφια; Εσείς πηγαίνετε αλλού να κυνηγήσετε, γιατί αυτά εδώ τα ελάφια είναι σταλμένα από τον Θεό, για την δική μας επιβίωση.
Ο Όσιος Δαυίδ επισκεπτόταν κάθε ημέρα τις σπηλιές των βράχων, όπου και προσευχόταν θερμά. Μια ημέρα, ενώ προσευχόταν, φάνηκε ένας κυνηγός. Το γεράκι του «κατέβασε» μια πέρδικα και το κυνηγημένο πουλί αναζήτησε προστασία στα πόδια του αναχωρητή. Το γεράκι κούρνιασε κι αυτό εκεί κοντά και ο κυνηγός έσπευσε για να πάρη την λεία του. Όταν όμως είδε τον Όσιο να προσεύχεται και το γεράκι του μαζί με την πέρδικα να στέκουν εκεί, εξεπλάγη.
-Ποιός είσαι; τον ρώτησε.
-Είμαι ένας αμαρτωλός, ένας ταπεινός δούλος του Θεού και ικετεύω για το έλεός Του.
-Και ποιός σε φροντίζει εδώ στην ερημιά; Ποιός σε τρέφει; Ξαναρώτησε ο κυνηγός.
-Αυτός στον οποί πιστεύω, μεριμνά και τρέφει όλα τα πλάσματά Του. Άφησε τώρα τούτη την πέρδικα, που, για να ξεφύγη από το γεράκι σου, βρήκε καταφύγιο σ’ εμένα. Κι εσύ απομακρύνσου από εδώ και πήγαινε αλλού να κυνηγήσης.
Ο βάρβαρος έγινε έξαλλος από θυμό.
-Εγώ σχεδιάζω να σκοτώσω κι εσένα, είπε. Πώς λοιπόν, θα μπορέσης να σώσης την πέρδικα;
-Δεν μπορείς να σκοτώσης ούτε εμένα, ούτε την πέρδικα, γιατί ο Θεός μου είναι μαζί μοου και με προστατεύει, απάντησε ο Όσιος.
Μόλις απόσωσε τα λόγια του, ο βάρβαρος, που ήταν επάνω στο άλογό του, έσυρε το σπαθί του για να τον σκοτώση. Σήκωσε το χέρι του ψηλά και, πριν προλάβη να το κατεβάση, αυτό κοκκάλωσε. Τότε ο κυνηγός συνειδητοποίησε τι πήγε να κάνη, κατέβηκε από το άλογο, έπεσε στα πόδια του Οσίου και τον παρεκάλεσε να τον θεραπεύση.
Ο ελεήμων Δαυίδ τον λυπήθηκε, προσευχήθηκε στον Θεό και το χέρι του κυνηγού έγινε πάλι καλά.
ΖΩΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων. Επιμέλεια, Σίμωνος μοναχού.
Εκδόσεις «Ο Αγιος Στέφανος»
ΑΘΗΝΑΙ 2006
Τη Σεπτή ευλογία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
