Είχα βρεθή στις προφυλακές, στο Μπιζάνι, εμπρός σε μια ομάδα Κρητών και ευζώνων, που καθαρίζονταν στη λιακάδα.
-Ε, καλό παλληκάρι, πώς τα περνάτε εδώ;
-Πως να τα περνάμε; Είπε ο Κρητικός. Συνηθίσαμε πια. Τη μέρα έχομε κουβέντα με τα τοπομαχικά του Μπιζανιού. Πέφτει η μέρα και αρχίζουν οι νυχτερινοί αιφνιδιασμοί… Τα βουνά γύρω μας τραντάζονται ολοένα από τις οβίδες. Λες και έχουν αιώνιο σεισμό… Τρία μερόνυχτα τώρα δεν σηκώσαμε κεφάλι από τα οχυρώματά μας. Σήμερα μονάχα μας δόθηκε η ευκαιρία να παίξωμε λιγάκι από κοντά…
-Και αυτοί που κάνουν την επίθεση, είναι Τούρκοι ή Αλβανοί;
Ένας δεκανέας των ευζώνων μου απαντά:
-Εγώ είμαι από την αρχή στις προφυλακές. Σαν νυχτώση καλά, να σου και οι φίλοι μας οι Τουρκαλβανοί, όλο και μεθυσμένοι μας έρχονται μπουλούκια – μπουλούκια. Κάποτε μας μιλούν ελληνικά, για να μας γελάσουν τάχα. Μα εμείς τίποτε!… Αρχίζομε πυρ ομαδόν. Μισή ώρα δεν κρατούν. Ύστερα, όπου φύγη – φύγη. Πολλές φορές τους πιάνομε σαν λαγούς, άμα έρχωνται κατά πάνω μας. Κούφια κορμιά, αφέντη μου, δεν αξίζουν μια γυροβολιά του τσαρουχιού μου. Ούτε τους λογαριάζομε πια. Μονάχα που είναι νηστικοί και, άμα τους πιάσωμε, μας τρώνε τις κουραμάνες σαν παντεσπάνι! Το πρωί – πρωί μπόμπες, όλη τη μέρα πόλεμος και Ζήτωωωωω! νυχτώνει και αρχίζουν οι αιφνιδιασμοί. Ξημερώνει, καινούργιες μπόμπες, καινούργιος πόλεμος, καινούργια Ζήτωωωω…. Και έτσι τα περνούμε όπως θέλει ο Θεός, αφέντη μου.
Σταυροκοπήθηκα και έφυγα ψιθυρίζοντας:
-Είδα ως τώρα τρεις πολέμους τριών διαφόρων λαών. Πουθενά δεν είδα τέτοια απάθεια μπροστά στο θάνατο.
«Ο Διάδοχος Κωνσταντίνος» Ν. Σπανδωνής (Διασκευή).
Από το Αναγνωστικό της ΣΤ’ τάξεως του Δημοτικού σχολείου.
Εν Αθήναις 1964
Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
