Δημοσιοποίηση αμαρτημάτων – Οσίου Παισίου του Αγιορίτου.

Όταν βλέπουμε κάτι άσχημο, νά τό σκεπάζουμε καί όχι νά τό διαπομπεύουμε. Δέν είναι σωστό νά γίνωνται γνωστά τά ηθικά παραπτώματα. Άς υποθέσουμε ότι στον δρόμο υπάρχει μιά ακαθαρσία. Ένας συνετός άνθρω¬πος, άν περάση από εκεί, θά πάρη μιά πλάκα καί θά τήν σκεπάση, γιά νά μήν προξενη αηδία. Ένας ασύνετος όμως, αντί νά τήν σκεπάση, μπορεί νά άρχίση νά τήν άνακατεύη καί νά σκορπίση περισσότερο τήν δυσωδία της. Έτσι, καί όταν αδιάκριτα δημοσιοποιούμε τίς αμαρτίες των άλλων, προξενούμε μεγαλύτερο κακό.

Τό «ειπέ τη Εκκλησία» δέν έχει τήν έννοια ότι πρέ¬πει όλα νά γίνωνται γνωστά, γιατί σήμερα δέν είναι όλοι Εκκλησία. Εκκλησία είναι οι πιστοί πού ζουν όπως θέλει ο Χριστός καί όχι οι άλλοι πού πολεμούν τήν Εκκλη¬σία. Στά πρώτα χρόνια τού Χριστιανισμού πού η εξο¬μολόγηση γινόταν μπροστά σέ όλα τά μέλη της Εκκλη¬σίας, τότε εΐχε αυτό τό νόημα τό «ειπέ τη Εκκλησία».

Ένώ στην εποχή μας πού σπάνια βρίσκεται οικογένεια νά εχη τον ίδιο Πνευματικό, άς μη μάς ξεγελάη ο «εξω άπό εδώ» μέ τό «ειπέ τη’ Εκκλησία», γιατί, όταν δημο¬σιοποιούμε ένα ηθικό λ.χ. παράπτωμα, τό κοινοποιούμε στους πολεμίους της Εκκλησίας και τους δίνουμε αφορ¬μή νά αρχίσουν τον πόλεμο εναντίον της, οπότε κλονί¬ζεται η πίστη των αδυνάτων ψυχών.

Μιά μάνα, όταν εχη μιά κόρη πού είναι πόρνη, δέν τήν διασύρει και δέν τήν εξευτελίζει μπροστά στους άλλους, άλλα κάνει ό,τι μπορεί, γιά νά άποκαταστήση τό όνομα της. Θά πούληση ό,τι έχει και δέν έχει, θά τήν πάρη νά πάνε σέ άλλη πόλη, θά κοιτάξη νά τήν παντρέψη, γιά νά διόρθωση έτσι τήν παλιά της ζωή. Αυτός ακριβώς είναι και ο τρόπος τής Εκκλησίας. Βλέπεις, ο Καλός Θεός μάς ανέχεται μέ αγάπη και δέν θεατρίζει κανέναν, άν και γνωρίζη τά χάλια μας ως Καρδιογνώστης• και οι Άγιοι ποτέ δέν πρόσβαλαν αμαρτωλό άνθρωπο μπροστά στον κό¬σμο, άλλα μέ αγάπη, μέ λεπτότητα πνευματική καί μέ τρό¬πο μυστικό βοηθούσαν γιά τήν διόρθωση τού κακού. Εμείς όμως, αν καί είμαστε αμαρτωλοί, κάνουμε τό αντί¬θετο, σάν υποκριτές. Πρέπει νά προσέχουμε νά μήν πα¬ρεξηγούμε εύκολα καί νομίζουμε πώς ό,τι κάνουν οι άλλοι είναι κακό.

– Γέροντα, αναφερθήκατε στην δημοσιοποίηση των ηθικών παραπτωμάτων. Άλλου είδους αμαρτίες η αρρω¬στημένες καταστάσεις χρειάζεται σέ μερικές περιπτώ¬σεις νά γνωστοποιούνται;

– Κοίταξε νά σού πώ. Έγώ τό κάνω αυτό σέ μερικούς γνωστούς. Βλέπω π.χ. κάποιον νά κάνη μιά αταξία καί νά σκανδαλίζη καί τους άλλους. Τού λέω μιά, πέ-ντε, δέκα, είκοσι, τριάντα φορές νά διορθωθή, άλλα αυτός δέν διορθώνεται. Δέν έχει όμως δικαίωμα νά συνεχίζη μιά αταξία μετά άπό επανειλημμένες υπο¬δείξεις, γιατί παρασύρονται καί οι άλλοι καί τον μιμούνται. Τό κακό, βλέπεις, μπορούν εύκολα να τό μιμηθούν οι άνθρωποι, όχι όμως και τό καλό. Γι’ αυτό αναγκάζομαι υστέρα νά τό πω και σέ άλλους πού βλέ¬πουν την αταξία αυτή, γιά νά τους προφυλάξω.

Όταν δηλαδή λέω «αυτό πού κάνει ο τάδε δέν μέ ανα¬παύει», δέν τό λέω γιά νά κατακρίνω – αφού τό έχω πει πεντακόσιες φορές στον ϊδιο -, αλλά γιατί οί άλλοι πού βλέπουν τό κουσούρι του επηρεάζονται, τό μιμούνται και μάλιστα λένε: «»Αφού ο Γέροντας Παΐσιος δέν τού λέει τίποτε, άρα είναι καλό». Αν δέν πώ τον λογισμό μου, ότι δέν μέ αναπαύει αυτή η κατάσταση, δίνω τήν εντύπωση οτι τό ευλογώ, ότι και έγώ αναπαύομαι σ’ αυτήν τήν κατάσταση. Έτσι καταστρέφεται τό σύνολο, γιατί μπορεί νά νομίσουν ότι είναι σωστή η τακτική τού άλλου και νά τήν εφαρμόσουν και τί βγαίνει μετά; Νομίζουν έν τω μεταξύ ότι δέν τό έχω πει στον ίδιο. Δέν ξέρουν ότι μέ έσκασε ο άλλος τόσον καιρό. Έχουμε και τον διάβο¬λο πού λέει: «Δέν πειράζει και νά τό κάνης. Βλέπεις, και ο άλλος τό κάνει και ο Γέροντας Παΐσιος δέν τού λέει τί¬ποτε». Γι’ αυτό, όταν βλέπω ότι κάποιος συνεχίζει τό τυ¬πικό του κάνοντας μιά αταξία, ενώ τού έχω πει νά τήν διόρθωση, μετά λέω πάνω σέ μιά συζήτηση σ’ όποιον τον γνωρίζει «αυτό πού κάνει ο τάδε δέν μέ αναπαύει», γιά
νά τον προφυλάξω και νά μή βλαφθή. Αυτό δέν είναι κα¬τάκριση. Νά μήν τά μπλέκουμε τά πράγματα.

Ύστερα μερικοί έρχονται και λένε: «Γιατί τό είπες στον άλλο; Ήταν απόρρητο». «Τί απόρρητο; τού λέω. Τό είπα χίλιες φορές σ’ εσένα και δέν διορθώθηκες. Δέν έχεις δικαίωμα νά βλάψης και τους άλλους πού θά νο¬μίζουν ότι έγώ συμφωνώ μέ αυτήν τήν κατάσταση». Ακό¬μα αυτό έλειψε νά μήν τό πώ, αφού κάνει ζημιά στους άλλους! Ιδίως όταν έρχεται ένα παιδί άπό μιά οικογέ¬νεια πού τήν γνωρίζω και βλέπω ότι μέ τήν τακτική του καταστρέφει τήν οικογένεια, τού λέω: «Κοίταξε, άν δεν διορθωθής, θά τό πω στην μητέρα σου. Δεν έχεις δικαί¬ωμα εσύ να έρχεσαι σ’ έμενα να μου τό λές καί πάλι νά συνεχίζης τό βιολί σου. Θα τό πω στην μάνα σου, για νά προφυλάξω την οικογένεια σας». Όταν έχη κανείς μετάνοια, καλά. Άλλα, όταν συνεχίζη την τακτική του, πρέ¬πει νά μιλήσω• έχω ευθύνη.

Από το βιβλίο: Λόγοι του Γέροντος Παισίου Β’. Πνευματική αφύπνιση.
Έκδοση: Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος. Σουρωτή Θεσσαλονίκης. 1999.

Κατηγορίες: Αγιολογικά - Πατερικά, Γενικά, Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια, Λογοτεχνικά. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.