Πριν από δεκαπέντε περίπου χρόνια,1 όπως μαρτυρούν αυτοί που μπόρεσαν να είναι τότε παρόντες, σαράντα χωρικοί2 συνελήφθησαν από τους Λογγοβάρδους3 και εξαναγκαζόντουσαν να φάνε σάρκες από θυσίες. Καθώς αυτοί αντιστέκονταν σθεναρά και δεν δεχόντουσαν να αγγίξουν τη μιαρή τροφή, άρχισαν οι Λογγοβάρδοι, που τους είχαν αιχμαλωτίσει, να τους απειλούν με θάνατο, εάν δεν φάγουν από τα θυσιασμένα κρέατα. Αλλά εκείνοι, αγαπώντας περισσότερο την αιώνια ζωή παρά την τωρινή και περαστική, έμειναν σταθεροί στην πίστη τους και εκτελέσθηκαν όλοι μαζί με αμετακίνητο το λογισμό τους.
Τι λοιπόν, δεν έγιναν μάρτυρες της Αληθείας Χριστού αυτοί, που διάλεξαν να τελειώσουν με ξίφος τη ζωή τους, για να μην προσβάλουν τον Κτίστη τους τρώγοντας κάτι το απαγορευμένο;
Υποσημειώσεις.
1. Γύρω στο 579, δηλαδή.
2. Πέρασαν στο Ρωμαϊκό εορτολόγιο (μαζί με αυτούς του επομένου κεφαλαίου), στις 2 Μαρ
3. Ήταν ακόμα άλλοι ειδωλολάτρες (όπως εδώ) κι άλλοι αρειανοί.
Από το βιβλίο: Βίοι αγνώστων Ασκητών: Αγίου Γρηγορίου, Πάπα Ρώμης, του επικαλουμένου Διαλόγου. Εισαγωγή-μετάφραση-σημειώσεις υπό Ιωάννου Ιερομ.
Εκδότης, Ιερά Σκήτη Αγίας Αννης – Αγιον Ορος. Ιούνιος 2020.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
