Ακούστε το επόμενο άρθρο, όπως αυτό «δημοσηεύθηκε» στο 102-ο (Νοέμβριος Δεκέμβριος του 2006) τεύχος του ηχητικού περιοδικού μας, Ορθόδοξη πορεία.
Μεγάλη γκίνια να θέλεις να βρεθείς στη δουλειά σου και να σε προδώσει το ρολόγι, με τις εξαντλημένες μπαταρίες του. Ασυνεπές στα λειτουργικά του καθήκοντα, δεν ανταποκρίθηκε στην πρωινή υποχρέωσή του για σήμανση εγερτηρίου.
Τωρα θα μου πείτε, τι φταίει αυτό. Θυμα κι αυτό της τεχνολογίας, αφού οι μπαταρίες του λιθίου — κι όχι του ηλιθίου της πρόσφατης δήλωσης μιας καλλιτέχνιδος στα Μ.Μ.Ε. — είχαν προφανώς εξαντληθεί.
Η βιασύνη όμως βιασύνη. Αστραπιαίες κινήσεις για ετοιμασία. Πλύσιμο, ξύρισμα, ντύσιμο.
Δυο σύντομες εκκλήσεις, ικεσίες στην εκατόχρονη εικόνα της Ζωοδόχου Πηγής, εφέστια εικόνα του σπιτιού μας, κι ετοιμασία του χαρτοφύλακα.
Μια τσάντα πλαστική ακόμη, επιπρόσθετα μερικά βιβλία στο χέρι, κάποια κλειδιά και το ρολόγι του χεριού στα δάχτυλα του άλλου χεριού.
Το γκρεμοτσάκισμα από τον πρώτο όροφο για το γκαράζ, με Ολυμπιακή επίδοση ταχύτητος. Σε αυτές τις περιπτώσεις τα λεπτά περνούν σαν αστραπή, ενώ οι κινήσεις σου νομίζεις πως γίνονται σε slow motion κι ας είσαι νευρόσπαστο.
Πρόχειρη τοποθέτηση του φορτίου που κουβαλώ στα χέρια, πάνω στο port baggage, ξεκλείδωμα της πόρτας και γρήγορο σώριασμα της πραμάτειας στα καθίσματα.
Σε λίγο «συμπλέω» στο φουσκωμένο πρωινό ποτάμι, με τους χιλιάδες γιωταχήδες.
Καθε τόσο το ρολόγι στο καντράν του αυτοκινήτου κάνει πιο απειλητική την πληροφόρησή του για τη διαφαινόμενη καθυστέρηση. Και πρέπει να είμαι σήμερα οπωσδήποτε στην ώρα μου.
Ποια εικόνα θα σχηματίσει το ζεύγος των γονέων που περιμένει τον Διευθυντή του σχολείου για κάποια εγγραφή;
Προσπαθώ να αποφύγω αυτή τη σκέψη, αλλ όλο σε αυτή επανέρχομαι.
Ξαφνικά ένας από δεξιά, ταχύτατα και χωρίς φλας ή άλλη προειδοποίηση, μου κόβει τη χολή, καθώς χώνεται επικίνδυνα μπροστά μου.
Μπράβο του! Κέρδισε μια θέση πιο μπροστά από μένα, ο επικίνδυνος εξυπνάκιας.
Η κινούμενη ακινησία του στόλου των Ι.Χ. συνεχίζει τη ροη της προς το επίνειο. Φανάρια που δε λειτουργούν, ειδικά για μένα σήμερα που βιάζομαι, μηχανόβιοι με ή χωρίς κράνη, αλλά σίγουρα με κενά κρανία, αποπειρώνται τις πιο επικίνδυνες διεισδύσεις, για να κερδίσουν δυο μέτρα και ο μπροστινός εξυπνάκιας, μετά από κάθε ακινησία του στόλου ξεκινάει σα να πηγαίνει στράτα το μωρό.
Αναπάντεχα, ο από μηχανής θεός, ένας τροχονόμος, εμφανίζεται και αποφασίζει να δώσει γρηγορότερο ρυθμό στο κύριο ρεύμα.
Επωφελούνται αγελαδόν οι μηχανόβιοι με σφήνες από δεξιά και αριστερά. Φυσικά δεν έχω το δικαίωμα να τούς πατήσω, αλλά ξεσπώ μέσα μου… τούς φον… τούς εγκλ… τούς…
Σιγά, μην τούς έπεισα να διορθωθούν. Ακολουθώ και εγώ. Ας είναι καλά ο τροχονόμος, μπορεί και να προλάβω. Λιγα λεπτά έμειναν. Ισως τα καταφέρω. Αλλά στη γέφυρα του ΗΣΑΠ το φανάρι με σταματά. Αλήθεια, πόσους αιώνες κρατάει αναμμένο το κόκκινο, όταν βιάζεσαι;
Ρυθμιση είναι αυτή που έχουν κάνει οι συγκοινωνιολόγοι; Ριχνουν εμάς και ευνοούν τούς άλλους.
Τετοια φαιδρά περνάνε από το απελπισμένο μου μυαλό. Ξαφνου, μαρσαρίσματα και κόρνες ομαδικά από πίσω. Αναψε πράσινο!
Ξεκινώ γρήγορα και απομακρύνομαι σε ελεύθερο σχετικά δρόμο μπροστά μου, Αλλά το κορνάρισμα κάποιου μηχανόβιου συνεχίζεται από πίσω μου εκνευριστικό.
Πατάω τέρμα — που λέει ο λόγος — το γκάζι για να φύγω. Αυτός όμως εξακολουθεί να με κυνηγάει κορνάροντας. Οδηγεί με το ένα χέρι και το άλλο τεντωμένο σε μένα• θα αρπαχτούμε με το μηχανόβιο σκέφτομαι. Αυτοί οι μηχανόβιοι είναι θρασύτατοι. Ο δρόμος έχει ανοίξει και γω δεν τον εμποδίζω. Πλάκα μου κάνει πρωι-πρωι; Ας προσπεράσει, από όπου θέλει δεξιά ή αριστερά.
Στρίβω στη γωνία αριστερά, είμαι 150 μέτρα από το σχολείο. Το ρολόι στο καντράν του αυτοκινήτου με διαβεβαιώνει ότι θα προφθάσω το κουδούνι.
Ο μηχανόβιος όμως από πίσω το χαβά του, με το κορνάρισμα. Λες να είναι κανένας της τροχαίας με συμβατική μηχανή; Μην έκανα καμιά παράβαση; Στο φανάρι με φτάνει και πλευρίζει στο δεξιό ανοιχτό παράθυρό μου κρατώντας κάτι στα γάντια του.
Δε μοιάζει με πιστόλι.
Σιγά μην είναι της 17 Νοέμβρη.
Εγώ ούτε πολιτικός είμαι ούτε επιχειρηματίας ούτε δημοσιογράφος ούτε όργανο της τάξεως. Ολα αυτά περνούν αστραπιαία απ το μυαλό μου.
Οταν… η δυνατή φωνή του με προσγειώνει σε μια απίθανη πραγματικότητα.
«Κυριε το ρολόγι σας. Το είδα στο προηγούμενο φανάρι σφηνωμένο στο port baggage. Το πήρα να μη πέσει και σας κορνάρω συνέχεια, για να σας το δώσω».
«Φιλε, σ’ ευχαριστώ», ψελλίζω, καθώς το παίρνω. Δεν προφταίνω να συμπληρώσω τίποτ άλλο και ο μηχανόβιος εξαφανίζεται μαρσάροντας.
Συγκρατώ τον αριθμό της μηχανής του, ενώ διατρέχω τα τελευταία μέτρα μέχρι τον προορισμό μου, με μία σειρά ετερόκλητες σκέψεις να με βομβαρδίζουν.
Τελευταίο τετράγωνο, στροφή αριστερά και παρκάρισμα στο σχολείο.
Συναντώ τους γονείς και τους παρακαλώ να περιμένουν στη γραμματεία, για λίγο, γιατί το κουδούνι χτυπά για σύνταξη και προσευχή.
Το σχολείο είναι ιδιωτικό και συμμετέχουν όλοι οι μαθητές, από το Δημοτικό έως και το Λυκειο.
Ο θεολόγος έχει επιλέξει το μαθητή που θα απαγγείλει την προσευχή. Είναι της Στ´ Δημοτικού. Καπου στη μέση της απαγγελίας του «Πατερ ημών…» ξεχνά μια ολόκληρη πρόταση, με αποτέλεσμα να ακουστούν κάποια γέλια από μικρούς συμμαθητές του.
Παρεμβαίνω για τη συμπλήρωση της πρότασης και η προσευχή τελειώνει.
Μετά ακούγονται περισσότερα γέλια και κάποια σχόλια. Τους ακινητοποιώ με ένα παράγγελμα και τους μιλώ. «Γιατί γελάσατε; Επειδή ξέχασε μια φράση; Εσείς δεν ξεχνάτε; Είναι σωστό να προσβάλλετε το συμμαθητή σας και μάλιστα σε ώρα προσευχής; Ξέρετε τι δυσκολίες, τι τρακ δημιουργεί η ευθύνη της απαγγελίας μπροστά σε κοινό από ένα μικρόφωνο; Και μόνο ο μικρός φίλος μας ξεχνά; Οι μεγάλοι δεν ξεχνούν; Οι καθηγητές σας δεν ξεχνούν;
Εγώ ξέρετε τι έπαθα σήμερα»;;
… Και τους διηγήθηκα σύντομα το πρωινό μου πάθημα. Βαθμιαία επεκράτησε τέτοια σιγή και τέτοια προσήλωση στην περιγραφή που έκανα, ώστε δεν ακουγόταν ούτε αναπνοή.
Με τη λύση των ζυγών και την άνοδο στις τάξεις, έβλεπα διαφορετικά πρόσωπα και άκουγα κάποιες φράσεις που έδειχναν μεταμέλεια.
…………………………………………………………….
Αγνωστε φίλε με την Ε.Μ. 3075 μηχανή σου, έγινες αφορμή, με τη βοήθεια του Θεού, για οικοδομή τόσων μαθητών, αλλά και μεγάλων. Ο Θεός να σε ευλογεί και να σε προστατεύει.
Ιωάννης Ευπατρίδης
Φιλόλογος-Θεολόγος
τ. Λυκειάρχης
Από το περιοδικό: «Η δράση μας», τεύχος Ιανουαρίου 2005.
