Του Οσίου Πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου.
Τω αυτώ μηνί (Δεκεμβρίω) Β΄, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος Μυρόπης.
* Όντως μύρον πέφηνε Χριστώ Μυρόπη,
Σώμα προδούσα διά τούτον βασάνοις.
Αύτη η Αγία Μυρόπη εγεννήθη εις την πόλιν της Εφέσου. Επειδή δε ο πατήρ αυτής απέθανεν, ανετράφη από μόνην την μητέρα της. Αφ’ ου δε ανεγεννήθη διά του Αγίου Βαπτίσματος, έμεινεν εις τον τάφον της Αγίας Ερμιόνης. Η οποία ήτον μία από τας τέσσαρας θυγατέρας Φιλίππου του Αποστόλου, τας παρθένους και προφητευούσας ως γράφουν αι Πράξεις των Αποστόλων (κεφ. κα΄, 8). Εκεί δε μένουσα, εδέχετο το μύρον οπού παραδόξως έτρεχεν από τον τάφον εκείνης και το διεμοίραζε πλουσιοπαρόχως εις όλους τους προσερχομένους. Όθεν διά την αφορμήν αυτήν ωνομάσθη Μυρόπη. Όταν δε ο Δέκιος εβασίλευσεν εν έτει σν΄ [250], και εκίνησε διωγμόν κατά των Χριστιανών, τότε η μήτηρ αυτής, πέρνουσα την Μυρόπην, επήγεν εις την νήσον Χίον. Διατί είχεν αυτή εκεί γονικήν της κληρονομίαν, και υποστατικά, ως εκ της Χίου καταγομένη. Όθεν έμενον ομού και αι δύω εις τον οίκον αυτών, προσευχόμεναι κατ’ ιδίαν εις τον Θεόν.
Επειδή δε μίαν φοράν έφθασεν εις την Χίον ένας βασιλικός άρχοντας, Νουμέριος ονόματι, διά τούτο επιάσθη ως Χριστιανός ο μακάριος Ισίδωρος, όστις ήτον από στρατιωτικόν τάγμα, οπού εξουσιάζετο υπό του άρχοντος, άνθρωπος γέρωντας εις την ηλικίαν και ευλαβής και θαυμάσιος. Τούτον λοιπόν εδοκίμαζεν ο άρχων διά να χωρίση από την πίστιν του Χριστού. Επειδή δε ο του Χριστού αθλητής δεν επείθετο, εβασάνισεν αυτόν πρότερον με διάφορα παιδευτήρια. Έπειτα απέκοψε την αγίαν αυτού κεφαλήν, και έρριψε το τίμιον αυτού λείψανον μέσα εις ένα φάρυγγα διά να το φάγουν τα θηρία και όρνεα. Έβαλε δε και φύλακας να κάθωνται κοντά εις το λείψανον, διά να μη κλέψουν αυτό οι Χριστιανοί.
Τότε η Αγία Μυρόπη, τρωθείσα εις την ψυχήν από ζήλον θεϊκόν, επήγε την νύκτα μαζί με τας δούλας της, και επήρε το άγιον λείψανον. Και μυρίσασα εντίμως, ενταφίασεν αυτό εις επίσημον τόπον. Μαθών δε ο άρχων την του λειψάνου κλοπήν, έδεσε τους φύλακας με δεσμά σιδηρά, και επρόσταξεν αυτούς να περιπατούν εις όλην την πόλιν, και να ερευνούν διά το άγιον λείψανον, ειπών τελευταίον και τούτο εις αυτούς. Ότι εάν δεν εύρουν το κλεφθέν λείψανον έως εις την δοθείσαν διορίαν, έχει να τιμωρήση αυτούς κεφαλικώς. Τότε η Αγία Μυρόπη βλέπουσα καθ’ εκάστην τους δυστυχείς στρατιώτας να κακοπαθούν με ανυπόφορον ταλαιπωρίαν, τόσον από τας σιδηράς και βαρείας αλυσίδας οπού εφόρουν, όσον και από την ενθύμησιν της κεφαλικής τιμωρίας, οπού έμελλον να λάβουν: τούτο, λέγω, βλέπουσα και στοχαζομένη, επόνεσε κατά την ψυχήν, και τοιαύτα έλεγεν εις τον εαυτόν της κρυφομιλούσα. Εάν οι στρατιώται ούτοι κακοπαθήσουν διά την εδικήν μου κλεψίαν, βέβαια ανάγκη είναι να μολυνθή η ψυχή μου διά την αμαρτίαν ταύτην.
Και ακολούθως, ουαί και αλλοίμονον θέλει γένη εις εμέ, όταν κρίνωμαι επί του φοβερού βήματος του Θεού.
Όθεν παρευθύς επήγεν εις τους στρατιώτας και λέγει εις αυτούς. Ώ φίλοι, το λείψανον οπού εχάσατε, εγώ το επήρα, όταν εσείς εκοιμάσθε. Ευθύς λοιπόν επίασαν ταύτην οι στρατιώται, και την επαράστησαν εις τον άρχοντα, λέγοντες. Αύτη, αυθέντα μας, είναι εκείνη, οπού έκλεψε τον κακοθάνατον εκείνον γέροντα. Ο δε άρχων λέγει προς την Αγίαν. Αληθή είναι αυτά οπού λέγουν ούτοι διά λόγου σου; Η Αγία απεκρίθη, ναί, αληθή είναι. Και πως ετόλμησες, είπεν ο άρχων, να κάμης τούτο, επικατάρατον γύναιον; Η Μάρτυς απεκρίθη. Διατί εκαταφρόνησα, και ως σιγχαμεράν ελογισάμην την εδικήν σου ταλαιπωρίαν και αθεότητα. Ταύτα τα λόγια δεν εθύμωσαν ολίγον τον σοβαρόν εκείνον και υπερήφανον άρχοντα. Όθεν ευθύς προστάζει να δέρνουν άσπλαγχνα την Αγίαν με χονδρά ραβδία. Τούτο δε οι στρατιώται ποιήσαντες, επήραν την Μάρτυρα μισαποθαμένην ούσαν, και την έκλεισαν εις την φυλακήν.
Κατά δε το μεσονύκτιον, ευχομένης της Αγίας, φως μέγα έλαμψε τριγύρω όλην την φυλακήν. Και χορός Αγγέλων ήλθεν, οίτινες έψαλλον τον τρισάγιον ύμνον. Ανάμεσα δε εις αυτούς εστέκετο και ο Άγιος Ισίδωρος, ο οποίος βλέπων εις την Μυρόπην, ειρήνη σοι, είπεν. Έφθασε γαρ η δέησίς σου εις τον Θεόν. Και ιδού τώρα έρχεσαι μαζί με ημάς, διά να λάβης τον ητοιμασμένον σοι στέφανον. Και παρευθύς μαζί με τον λόγον τούτον, παρέδωκεν η Αγία το πνεύμά της εις τον Θεόν. Και εγέμωσεν όλη η φυλακή από μίαν άρρητον ευωδίαν, ώστε οπού, και αυτοί οι ίδιοι φύλακες εξεπλάγησαν, και εκστατικοί σχεδόν έγιναν. Ταύτα εδιηγήθη ένας στρατιώτης, οπού αγρυπνούσε και εφύλαττε την Αγίαν. Όστις είδε με τους οφθαλμούς του, και ήκουσε με τα αυτία του άπαντα. Όθεν προσελθών εις την του Χριστού πίστιν, εβαπτίσθη. Και τον Χριστόν ομολογήσας, έλαβε και αυτός του μαρτυρίου τον στέφανον. Το δε λείψανον της Αγίας Μυρόπης πέρνοντες οι Χριστιανοί κατά άδειαν του άρχοντος, ενταφίασαν αυτό εις επίσημον τόπον.
(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου” Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
Ασματική Ακολουθία της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Μυρόπης.zip
*
* Μνήμη και του Οσίου Πατρός ημών Κυρίλλου του Φιλεώτου, ασκήσαντος εν έτει αξ΄ [1060].
+ Υ΄λης υπερβάς την δυάδα παμμάκαρ,
(ήτοι την επιθυμίαν και τον θυμόν)
Παρίστασαι νυν τη αϋλω Τριάδι.
Γεννήθηκε το 1015 στο χωριό Φιλέα της επαρχίας Δέρκων της Θράκης. Κατά το Άγιο Βάπτισμα ονομάστηκε Κυριάκος (Κύριλλος υπήρξε έπειτα το καλογερικό του όνομα) και από μικρός διακρίθηκε στα ιερά γράμματα. Στο εικοστό έτος της ηλικίας του παντρεύτηκε και απόκτησε παιδί. Αλλά επειδή είχε ζήλο στον μοναχικό βίο, όπως όλοι της εποχής εκείνης, αποφάσισε να εγκαταλείψει την γυναίκα του και το παιδί του και να αποσυρθεί σε μοναστήρι, λέγοντας στην γυναίκα του: «ή να χωρίσουμε, ή να πάμε και οι δυό σε μοναστήρι». Η γυναίκα του όμως δεν δέχτηκε τίποτα από αυτά και έτσι ο Κύριλλος έμεινε στο σπίτι του ζώντας ασκητικά.
Έπειτα ίδρυσε (1060) μοναστήρι στο χωριό εκείνο, του οποίου το ναό ανήγειρε ο Αλέξιος Κομνηνός. Έτσι αφού οσιακά έζησε ο Κύριλλος, απεβίωσε ειρηνικά το 1110.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ
Ασματική Ακολουθία του Οσίου Πατρός ημών Κυρίλλου του Φιλεώτου – Ιερομ. Ιωάννου Δανιηλίδου.zip
Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.
* * *
Περισσότερα για το Συναξάριο της ημέρας βλέπε επίσης στον:
ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗ
