04 Απριλίου, μνήμη του Αγίου Ισιδώρου της Σεβίλλης: Βίος.

Ο άγιος Ισίδωρος, επίσκοπος Σεβίλλης, ήταν μικρότερος αδελφός κατά σάρκα του άγιου Λεάνδρου (η μνήμη του τιμάται στις 27 Φεβρουαρίου ή 13-ις Μαρτίου), τον όποιο και διαδέχθηκε στον κορυφαίο τότε επισκοπικό θρόνο της Ισπανίας στα 600 μ.Χ. Η οικογένεια του άγιου Ισιδώρου ήταν πριγκιπική. Έκτος από την ευγένεια της καταγωγής η οικογένεια αυτή έμοιαζε με αυτήν του Μ. Βασιλείου στην Ανατολή. Δύο άγιοι τιμώνται στο ορθόδοξο εορτολόγιο και η Λατινική εκκλησία έχει τιμήσει ακόμα άλλα δύο μέλη της, τα αδέλφια του Ισιδώρου και του Λεάνδρου: Φουλγέντιο και Φλωρεντινή.

Η παράδοση της Ισπανικής Εκκλησίας λέει ότι όταν ο Ισίδωρος ήταν μωρό, τον ξέχασε η τροφός του κάτω από ένα δέντρο στον κήπο της κατοικίας του. Ένα σμήνος από μέλισσες έσπευσε προς το βρέφος, όχι για να του προξενήσει κακό αλλά για να αφήσει πάνω στο στόμα του μια γραμμή από μέλι. Αυτό θεωρήθηκε σημείον της κατοπινής του ευφράδειας που έμοιαζε με αυτήν του ιερού Χρυσοστόμου.

Η ανατροφή και η παιδεία του μικρού Ισιδώρου ανατέθηκε από τους γονείς του στο μεγάλο αδελφό του, το σοφό Λέανδρο. Ο μικρός μαθητής όμως ήταν άτακτος, απρόσεκτος και δεν ενδιαφερόταν για τα μαθήματα όσο για τα παιχνίδια. Κάποτε το έσκασε από το σχολείο, για να αποφύγει τις επιπλήξεις του αδελφού του για τη μη εκτέλεση των μαθητικών του καθηκόντων, και στάθηκε κοντά σ’ ένα πηγάδι. Παρατήρησε ότι στα χείλη του πηγαδιού υπήρχαν βαθειές αυλακιές στο μάρμαρο χαραγμένες από το σχοινί, όπως του εξήγησε μια γυναίκα που κείνη την ώρα ήλθε για να αντλήσει νερό. Ο νεαρός μαθητής κατάλαβε τότε ότι αφού το σχοινί με τη συνεχή τριβή του, επίμονα, πάνω στο μάρμαρο, κατάφερε μετά καιρό να το χαράξει, έτσι και η επιμονή και η επιμέλεια στη μελέτη θα μπορούσε να νικήσει τη σκληρότητα του μυαλού του. Γύρισε πίσω στον αδελφό του και από τότε έγινε ο καλύτερος μαθητής και προόδευσε τόσο πολύ, ώστε ξεπέρασε όλους τους δασκάλους του, έγινε ο πιο σοφός άνθρωπος της εποχής του σ’ όλη την Ισπανία, ώστε να έρχονται να τον
συμβουλευτούν από πολύ μακριά. Και αυτός απαντούσε σε όλα τα αιτήματα και έλυνε όλα τα προβλήματα και τα πιο δύσκολα που του πρότειναν.

Όταν ενηλικιώθηκε, εργάστηκε κοντά στο δάσκαλο και αδελφό του Λέανδρο, βοηθώντας το θεολογικό και ποιμαντικό του έργο. Κυρίως ασχολήθηκε με τη μεταστροφή των Βησιγότθων από τον αρειανισμό και αντιστάθηκε και αυτός σθεναρά στον κακόδοξο τότε βασιλέα Λέβεγκιλντ που συναντήσαμε και σε άλλα συναξάρια αυτού του βιβλίου. Κατά τη διάρκεια της εξορίας του άγιου Λεάνδρου ο Ισίδωρος σήκωσε τους ώμους του, μόνος αυτός, το βάρος του αντιαιρετικού αγώνα και υπεράσπισε με θάρρος την ορθόδοξη πίστη και τα αληθινά συμφέροντα της Ισπανικής Εκκλησίας.

Πέρασε ο καιρός, στο θρόνο ανέβηκε ο ορθόδοξος γιος του Λεβιγκίλντ, ο Ρεκαρέντ και ο λαός επέστρεψε στην Ορθοδοξία. Ο άγιος Ισίδωρος μπόρεσε επιτέλους να αναχωρήσει στην ησυχία ενός μοναστηρίου για να δοθεί ολόψυχα στη μελέτη και την προσευχή. Αυτό όμως δεν κράτησε για πολύ. Ο θάνατος του άγιου Λεάνδρου ανάγκασε τον Ισίδωρο να υπακούσει στον κλήρο και το λαό και να αναλάβει ως επίσκοπος τον πρώτο τη τάξει εκκλησιαστικό θρόνο της επισκοπής της Σεβίλλης.

Άρχιζε ο έβδομος μετά Χριστόν αιώνας. Ο άγιος Ισίδωρος επί σαράντα χρόνια σφράγισε με την επισκοπεία του την Εκκλησία της Ιβηρικής Χερσονήσου. Ήταν ο καλός ποιμένας και ο στοργικός πατέρας κάθε πιστού, ο παρηγορητής των θλιμμένων, το καταφύγιο των δυστυχισμένων, ο υπερασπιστής των αδικούμενων. Η θεία λατρεία και η εκκλησιαστική τάξη βρήκαν στον Ισίδωρο το μεγάλο διαμορφωτή. Πίστευε ο επίσκοπος ότι οι τελετές και οι ακολουθίες πρέπει να αντικατοπτρίζουν όσο πιο πολύ γίνεται τη μεγαλοπρέπεια της ουράνιας ιεραρχίας. Θεωρείται ο θεμελιωτής του λειτουργικού τυπικού που επιζεί μέχρι σήμερα, της μοζαραβικής λειτουργίας. Πλήθη συνέρρεαν στη Σεβίλλη για να ακούσουν το λόγο του. Η σοφία του λένε υπερέβαινε τη σοφία και αυτού του βασιλιά Σολομώντα! Τα θεία κυρήγματά του συνοδεύονταν συχνά από θαύματα που πιστοποιούσαν του λόγου το αληθές. Στη Β’ Τοπική Σύνοδο της Σεβίλλης το 619, όπου προήδρευε, κατατροπώθηκε ένας αιρετικός μονοφυσίτης μαθητής του Σεβήρου και ο άγιος θεράπευσε έναν τυφλό με το απλό άγγιγμα
του γαντιού του!

Ο μοναχικός βίος βρήκε στο πρόσωπο του αγίου Ισιδώρου το θερμό υποστηρικτή και βοηθό του. Ίδρυσε και οργάνωσε πολλά μοναστήρια και έκτισε Θεολογική Σχολή για την μόρφωση των κληρικών, όπου και ο ίδιος συχνά δίδασκε. Η εκπαίδευση, και όχι μόνον η εκκλησιαστική, αποτέλεσε μέλημα και φροντίδα του καλού ποιμένα.

Καμιά πτυχή της γνώσεως δεν του ήταν αδιάφορη ή ξένη, γι’ αυτό και δίδαξε και έγραψε εντυπωσιακά κείμενα όλων των τότε γνωστών επιστημών όπως το μεγάλης σημασίας έργο: «Ετυμολογίες ή περί της αρχής των πραγμάτων». Αυτός, πριν τους Άραβες γνώρισε τον Αριστοτέλη στη Δύση. Έτσι τα έργα του άγιου Ισιδώρου αποτέλεσαν τον κεντρικό άξονα γνώσεως για τη Δύση καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα.

Πέρασαν σχεδόν 40 χρόνια. Ο άγιος επίσκοπος, πλήρης ήμερων και πλήρης έργων ευσέβειας, αρρώστησε βαριά. Αισθάνθηκε ότι η πορεία του εδώ στη γη έφθασε στο τέλος της. Μοίρασε όλα τα υπάρχοντα του στους πτωχούς. Προετοίμασε την έξοδο του με προσευχή και μετάνοια. Προφήτεψε ακόμη τη θλιβερή τύχη της Ισπανικής Εκκλησίας και τα δεινά που την περίμεναν. Τέσσερις μέρες πριν από την κοίμηση του, ζήτησε να τον μεταφέρουν στο κέντρο του καθεδρικού ναού και να τον τοποθετήσουν, ντυμένο μ’ ένα απλό στιχάριο, πάνω σε στάχτη. Τότε ευχήθηκε στο Θεό, παρακαλώντας να τον συγχωρήσει ένεκα της μεγάλης Του ευσπλαχνίας και πρόφερε αυτά τα λόγια:

«Για μένα Κύριε, όχι για τους δικαίους, έδωσες στην Εκκλησία Σου το λουτρό της μετανοίας, την Ιερά Εξομολόγηση». Ύστερα ένας από τους επισκόπους που παρίσταντο του διάβασε τη συγχωρητική ευχή. Ζήτησε από όλους να προσεύχονται να τον ελεήσει ο Θεός, αντάλλαξε ασπασμό με τους ιερείς του, ύψωσε τα χέρια του και ζήτησε τη βοήθεια του Κυρίου για το ποίμνιο του και γύρισε στο κελί του όπου εκοιμήθη εν ειρήνη στις 4 Απριλίου του σωτηρίου έτους 636. Το άγιο λείψανο του, εναπόθεσαν μεταξύ των λειψάνων του άγιου αδελφού του Λέανδρου και της αδελφής του Φλωρεντινής στο Μητροπολιτικό ναό της Σεβίλλης. Αργότερα μετά το σχίσμα της Δυτικής Εκκλησίας από τον κορμό της Μιας Αγίας και Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, το λείψανο του άγιου Ισιδώρου μεταφέρθηκε στην πόλη Δεόν.

Άγιε πάτερ Ισίδωρε πρέσβευε υπέρ των άγιων του Θεού εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως. Αμήν.

Μεγαλυνάριον

Δόσιν Θεοδώρητον ειληφώς
φαίνεις εν Σεβίλλη,
εν τη Χώρα των Ισπανών
μύστης του Δεσπότου,
αλήθειαν στηρίξεις,
Ισίδωρε παμμάκαρ,
διο τιμώμεν σε.

Από το βιβλίο: Ισπανικό Ορθόδοξο Συναξάρι, του Γεωργίου Εμμανουήλ Πιπεράκι, Καθηγητού της Ιατρικής σχολής του Παν/μίου Αθηνών.
Εκδόσεις, Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Γραφείον Εξωτερικής Ιεραποστολής. Έκδοσις Α, 2003.

Κατηγορίες: Άρθρα, Ιστορικά, Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.