Γεργεσινών συνέχεια (κείμενο και αρχείο ήχου, mp3).

Σαν ήμουν μικρός, λυπόμουν κι απορούσα με τον αχάριστο χαρακτήρα των Γεργεσινών! Εκείνων των κατοίκων, που προτίμησαν τα άνομα κερδοφόρα συμφέροντα, που τούς απέφερε η εκτροφή των χοίρων, από την παρουσία του Κυρίου ανάμεσά τους, μετά την ιαματική θαυματουργική απαλλαγή ενός βασανισμένου, από τη μανία των δαιμόνων, συντοπίτη τους! Σαν είσαι μικρός, βαραίνει πιο πολύ στην αθώα παιδική ψυχή σου η αγάπη κι η συμπόνια για τον άνθρωπο, ειδικά μάλιστα όταν αυτός υποφέρει σε τέτοιο τρομακτικό βαθμό, όπως ο δαιμονισμένος των Γεργεσινών.

Όσο μεγάλωνα, διαφωνούσα πάντα, βέβαια, με την μικρόψυχη πράξη τους, μου ήταν όμως πιο εύκολο να την καταλάβω, να την κατανοώ αργότερα, δίχως αντίδραση. Είχαν συμφέροντα οι άνθρωποι! Ζούσαν από τούς χοίρους, που, καίτοι παράνομοι, τούς έδιναν τα προς το ζην και μάλιστα υπέρ αυτών. Κι η παρουσία του Κυρίου ήταν γι αυτούς μια οικονομική καταστροφή που δεν την άντεξαν.

Στις μέρες μας, Κύριε, – όλοι το ξέρουν – δεν έπαψαν να κυβερνούν τούς ανθρώπους τα συμφέροντα. Στη σύγχρονη εποχή μας, τα συμφέροντα είναι διαπλεκόμενα. Ετσι τα λένε. Κι ο όρος εκφράζει την ανωνυμία των επωφελουμένων, αλλά ταυτόχρονα και την παντοδύναμη ισχύ τους. Συμφέροντα Γεργεσινών και συμφέροντα Ελλαδιτών… Δεν μπορώ, Θεέ μου, να προτιμήσω τα πιο ισχυρά αναμεταξύ τους. Ξέρω καλά όμως πως στην ορθόδοξη Ελλάδα του σήμερα, κάποιοι δεν είχαν ούτε την «ευγένεια», πες, να Σε παρακαλέσουν, όπως οι Γεργεσινοί, να φύγεις. Δεν σεβάστηκαν όχι μόνο τη δική Σου αγαπητική πρόθεση, αλλά εκώφευσαν και στην επιθυμία των πολλών. Γιατί στην ορθόδοξη χώρα μου, υπήρχαν και υπάρχουν πολλοί – πόσοι αλήθεια; – «δαιμονισμένοι», που τούς απήλλαξες και συνεχίζεις όλος στοργή να απαλλάττεις.

Μισώ την υποκρισία, Θεέ μου. Γι’ αυτό και κάθε φορά που ακούω την ιστορία των Γεργεσινών, ντρέπομαι βαθιά μέσα μου. Ντρέπομαι κάθε φορά που το πρωί στο ραδιόφωνο δεν ακούω πια την πρωινή προσευχή. Επειδή κάποιοι «Γεργεσινοί» του σήμερα, έτσι το θέλησαν. Ντρέπομαι για την ανώδυνη υποκριτική καταδίκη εκείνων των χοιροβοσκών, όταν στην εποχή μου, και στη χώρα που ζω, αρκετά συχνά εγείρεται θέμα, και τελικά πολλές φορές Σου απαγορεύεται, να δρασκελίσεις το κατώφλι των σχολείων του σήμερα, κεκρυμμένος κάτω απ το τίμιο ράσο ενός απλού κληρικού, για να χαρίσεις την άφεση στις μαθητικές ψυχές. Ντρέπομαι για τη δημοκρατική αφασία των 300 εκλεγμένων «Γεργεσινών» αντιπροσώπων μας, που αρνήθηκαν δια ψηφοφορίας, την ανάρτηση της εικόνας Σου στη Βουλή!! Που έσπευσαν να διαφωνήσουν με την πρόταση-προτροπή του Αρχιεπισκόπου προς τούς ιερείς να επισκέπτονται τα σχολεία! Ντρέπομαι, παρακολουθώντας τη μεθοδική συρρίκνωση και υποβάθμιση του μαθήματος των θρησκευτικών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση! Ντρέπομαι, γιατί κάτω από το προσωπείο και το καμουφλάζ της κάθαρσης, της στηλίτευσης των κακώς κειμένων και της προβολής των σκανδάλων, κάποιοι υποκρύπτουν την έμμεση δίωξή Σου απ τις καρδιές των Ελλήνων. Ντρέπομαι, γιατί στο διαμορφούμενο Σύνταγμα της Ευρώπης, δεν υπήρχε χώρος ούτε για μια απλή αναφορά σε ‘Εσένα και στο πως Εσύ διαπότισες πολιτισμό και κοινωνίες στην Ευρωπαϊκή μας οικογένεια.

Στη χώρα των Γεργεσινών του σήμερα. Στη χώρα μας. Πόσοι, αλήθεια, ποθούν τον ερχομό Σου; Πάντως, τα νεφελώδη και απροσπέλαστα διαπλεκόμενα συμφέροντα, δεν έχουν την «ευγένεια» να Σε παρακαλέσουν να απέλθεις, ενώ έχουν το θράσος να Σε διώξουν με τη βία. Τόσο που σκέφτομαι ότι αδικώ τούς μικρόψυχους Γεργεσινούς, όταν τούς ταυτίζω με τούς αντίχριστους συμπολίτες μου. Γιατί οι δεύτεροι μοιάζουν πιο πολύ με τη λεγεώνα των δαιμόνων, που κατακυρίευε τον δαιμονισμένο των Γεργεσινών, και στο ύφος και στο ήθος και στη λεκτική εκφορά αυτού του ήθους. «Τι εμοί και συ, Υιε Δαβίδ;» καγχάζουν περιπαιχτικά, αδιάφορα ή εκρηκτικά, κάθε φορά που Σε αντικρίζουν.

Από το περιοδικό: «Η Δράσις μας». Τεύχος Ιουνίου του 2005.