Μάρκ. 15, 43-16, 8
«Τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον
και ητήσατο το σώμα του Ιησού»
(Μάρκ. 15, 43)
ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ! Πριν ακόμη δύση ο ήλιος της θλιβερής εκείνης μέρας, ένας άλλος ήλιος είχε δύσει. Ο ήλιος αυτός ήταν ο Χριστός. Ήλιος πνευματικός, που φώτιζε και θέρμαινε τον κόσμο. Ο ήλιος, που βλέπουμε, γέρνει το απόγευμα προς τη δύσι και βασιλεύει. Φαίνεται πως χάνεται. Μα δεν χάνεται. Βασιλεύει, για ν’ανατείλη αλλού και να φωτίση άλλους κόσμους. Και ο Χριστός πάνω στο σταυρό γέρνει σαν τον ήλιο την αγία του κεφαλή, λέει το «Τετέλεσται» (Ιωάν. 19,30) και παραδίδει το πνεύμα του στον ουράνιο Πατέρα. Πάει να φωτίση άλλους κόσμους, που ζούνε αιωνίως στο σκοτάδι. Πηγαίνει στον άδη…
***
Ο Χριστός νεκρός πάνω στο σταυρό! Τι θα γίνη τώρα το σώμα του; Αυτοί που καταδικάζονταν σε σταυρικό θάνατο και πέθαιναν πάνω στο σταυρό, αν δεν βρισκόταν κανένας συγγενής και φίλος, για να τούς κατεβάση από το σταυρό και να τους θάψη, έμεναν έτσι πάνω στο ξύλο. Σκυλιά πεινασμένα έρχονταν, πηδούσαν για να φθάσουν τα κορμιά των νεκρών σταυρωμένων, ξεκολλούσαν και καταβρόχθιζαν τις σάρκες τους. Κοράκια επίσης έρχονταν, ωρμούσαν πάνω στα κορμιά και αποτέλειωναν το έργο. Σε λίγο μόνο σκελετοί έμειναν. Κι αυτοί έπεφταν… Τι φρικιαστικό θέαμα! Οι σταυρωμένοι θεωρούνταν τα πιό εγκληματικά στοιχεία, τα καθάρματα της κοινωνίας, που κανείς δεν έπρεπε να δείχνη πόνο και ενδιαφέρον γι’ αυτά. Και ο Χριστός, ο Δίκαιος, ο Αναμαρτητος, ο Άγιος, που δεν έκανε ποτέ κακό, που δεν είχε καμμιά αμαρτία, καταδικάστηκε σε σταυρικό θάνατο. Και ο Δίκαιος, «μετά ανόμων ελογίσθη» (Ησ. 53, 12· Λουκ. 22, 37).
Ο Χριστός νεκρός πάνω στο σταυρό. Οι ώρες περνούν. Ο ήλιος πάει να βασιλέψη, και ο Χριστός εξακολουθεί να είνε πάνω στο σταυρό. Τι θα γίνη; Κανένας άλλος δεν ευεργέτησε τον κόσμο όπως ο Χριστός. Θα έπρεπε λοιπόν τώρα πολλοί να βρεθούν κοντά του. Αλλά δεν βλέπω κανέναν. Πού είνε οι μαθηταί; Πού ο Πέτρος; Πού οι χιλιάδες εκείνοι, που ο Χριστός θεράπευσε από διάφορες ασθένειες; Πού οι πεινασμένοι, που χόρτασε στη έρημο; Πού οι ενθουσιώδεις εκείνοι οπαδοί, που την Κυριακή των Βαΐων κρατούσαν βάϊα και φώναζαν «ωσσανά» (Ιωαν. 12, 13).
Αλλοίμονο! Κανένας απ’ αυτούς δεν παρουσιάζεται. Γιατί; Δεν τον αγαπούν; Τον αγαπούν, αλλ’ όχι με τελεία αγάπη. Τον αγαπούν λίγο. Φοβούνται και τρέμουν τους εχθρούς τού Χριστού. Από μακριά, από πολύ μακριά, προσπαθούν ν’ αγναντέψουν το Γολγοθά. Αλλά που να ζυγώσουν. Δεν τολμούν. Έτσι η αγάπη τους αποδεικνύεται μικρή. Η μεγάλη αγάπη είνε φλογερή. Τολμά τα πάντα. Δεν γνωρίζει δειλία.
***
Αλλά, να, στο λόφο του Γολγοθά έρχονται οι ήρωες. Έρχονται για να εκπληρώσουν το καθήκον τους απέναντι στο Νεκρό. Είνε δύο άντρες και λίγες γυναίκες. Θαυμάζει κανείς την τόλμη τους. Δεν φοβούνται. Άντρες είνε: Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, βουλευτής, άνθρωπος που διακρινόταν μέσα στην κοινωνία όχι μόνο για τη θέσι πού είχε αλλά και για την ευγένεια του χαρακτήρος του. Ήταν γνωστός στις αρχές και στις εξουσίες. Ήταν γνωστός και στον Πιλάτο. Σ’ αυτόν τόλμησε να πάη ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας. Του ζητεί να επιτρέψη να πάρη το σώμα τού Χριστού και να το ενταφιάση. Ο Πιλάτος, αφού διαπίστωσε από τον εκατόνταρχο ότι πράγματι ο Χριστός απέθανε, τού έδωσε την άδεια. Ο Ιωσήφ, γεμάτος χαρά και συγκίνησι, γιατί σ’ αυτόν έπεσε ο κλήρος να θάψη το σώμα τού Χριστού, φεύγει από τον Πιλάτο και αγοράζει ό,τι χρειάζεται για μιά τιμητική κηδεία. Μαζί έρχεται και ένας άλλος, πού μέχρι τότε δεν είχε δείξει φανερά ότι πιστεύει στον Χριστό. Είνε ο Νικόδημος. Είνε εκείνος, που μιά νύχτα, για να μην τον δή κανείς και τον σχολιάση πήγε στο Χριστό για να συνομιλήση μαζί του. Αυτός ο κρυφός μαθητής τώρα παίρνει θάρρος και παρουσιάζεται. Και μαζί μ’ αυτούς τους δύο άντρες έρχονται και λίγες γυναίκες, που είνε γνωστές στον χριστιανικό κόσμο ως μυροφόρες γυναίκες. Καμμιά αμφιβολία δεν πρέπει να έχουμε, ότι ανάμεσα στις μυροφόρες θα ήταν και η μητέρα τού Κυρίου.
Αυτή ήταν η αγία συντροφιά που, ενώ βασίλευε ο ήλιος, άνέβηκε στο φρικτό Γολγοθά, και με χέρια που έτρεμαν από ιερή συγκίνησι ξεκρέμασαν το Χριστό από το σταυρό, έπλυναν τις άγιες πληγές του, τύλιξαν σε καθαρό σεντόνι το άχραντο σώμα του και με ευλάβεια το τοποθέτησαν μέσα σ’ ένα καινούργιο τάφο, που κατά τη συνήθεια της εποχής ήταν σκαλισμένος σε βράχο Και έμοιαζε με μικρή σπηλιά. Μιά πέτρα πολύ βαρειά, σαν είδος πόρτας, σκέπασε την είσοδο τού τάφου. «Η ζωή έν τάφω»!
***
Θάρρος και τόλμη χρειάστηκαν ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος μαζί με τις μυροφόρες γυναίκες για να εκπληρώσουν το ιερό καθήκον τους προς το Χριστό. Ὀ,τι δεν τόλμησαν να κάνουν οι πολλοί, το έκαναν οι λίγοι αυτοί άνθρωποι. Και παραμένουν αιώνια παραδείγματα θάρρους για τις χριστιανικές ψυχές όλων των αιώνων.
Κ’ εμείς, αγαπητοί, που ζούμε σήμερα στον 20ον αιώνα, αιώνα μεγάλης αποστασίας και διαφθοράς, έχουμε ανάγκη από θάρρος και τόλμη, για να εκπληρώσουμε τα χριστιανικά μας καθήκοντα. Ας αναφέρουμε μερικές περιπτώσεις. Ας αρχίσουμε από τα μικρότερα. Σε καλούν, χριστιανέ μου, σ’ ένα τραπέζι. Αυτοί που καλούν και οι άλλοι που θα καθήσουν στο τραπέζι είνε άνθρωποι κοσμικοί. Οι άνθρωποι αυτοί ποτέ τους δεν κάνουν σταυρό στο τραπέζι. Κάθονται και σηκώνονται από το φαγητό χωρίς προσευχή. Συ, που είσαι καλεσμένος σ’ ένα τέτοιο τραπέζι, τι θα κανης; Αν φοβηθής τα ειρωνικά χαμόγελα των άλλων, δεν θα κάνης τον σταυρό σου. Θα είσαι τότε ανάξιος μαθητής και ακόλουθος εκείνου, που σταυρώθηκε για σένα και για όλο τον κόσμο. Εκείνος καρφώθηκε στο ξύλο της ατιμίας, κ’ εσύ δεν κάνεις ένα σταυρό; Άνθρωπέ μου, νίκησε τη δειλία και το φόβο· σήκω όρθιος κάνε το σταυρό σου, κι ας γελάση όλος ο κόσμος! Θάρρος και τόλμη χρειάζεται…. Βρίσκεσαι σ’ ένα κύλο ανθρώπων πού δεν πιστεύουν τίποτε, και συζητώντας οι άνθρωποι αυτοί αρχίζουν να βρίζουν και να βλαστημούν τα όσια και τα ιερά της θρησκείας μας. Τι θά κάνεις; Αν είσαι δειλός και άνανδρος, θα σιωπήσης. Θ’ αφήσης το Χριστό εκτεθειμένο στις ύβρεις. Αυτοί οι άπιστοι φτύνουν το Χριστό χειρότερα από τους σταυρωτάς του, κι’ εσύ δεν θα διαμαρτυρηθής για τις βλασφημίες τους; Χριστιανέ μου, νίκησε τη δειλία· άνοιξε το στόμα σου και μίλησε για το Χριστό. Λίγο θάρρος και τόλμη χρειάζεται… Αδικείται ο γείτονάς σου. Αδικείται από ανθρώπους, που είνε πολύ ισχυροί και έχουν όλα τα μέσα για να φάνε το δίκιο του αδυνάτου. Ο γείτονας ζητάει τη βοήθειά σου. Τι θά κάνης; Η συνείδησή σου φωνάζει· «Βοήθα τον». Αλλ’ η δειλία λέει· «Όχι. Εάν τον βοηθήσης, ο εχθρός του, που είνε ισχυρός, θα σε καταδιώξη, και κινδυνεύεις να χάσης τη θέσι σου και τη ζωή σου ακόμη». Λοιπόν τι θα κάνεις; Αδελφέ μου, θάρρος και τόλμη χρειάζεται και στην περίπτωση αυτή, για να εκτελέσης το καθήκον σου απέναντι του πλησίον.
***
Άγιοι Ιωσήφ και Νικόδημε, άγιες μυροφόρες γυναίκες, που τόσο θάρρος και τόλμη δείξατε τό ηλιοβασίλεμα εκείνο της Μεγάλης Παρασκευής, σας παρακαλούμε, παρακαλέστε τον Κύριο να δίνη και σ’ εμάς θάρρος και τόλμη, στις διάφορες δύσκολες περιστάσεις της ζωής μας, για να εκτελούμε τα χριστιανικά μας καθήκοντα προς το Θεό και τον πλησίον.
Από το βιβλίο: Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, Μητροπολίτου Πρ. Φλωρίνης: Κυριακή. Σύντομα κηρύγματα επί των Ευαγγελικών περικοπών.
Έκδοσις Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Αδελφότητος «Ο Σταυρός»
Η/Υ επιμέλεια Αικατερίνας Κατσούρη.
