Το Αποστολικόν Ανάγνωσμα (οσιακόν) της Θείας Λειτουργίας.
Προς Γαλάτας επιστολής Παύλου Ε. 22 – Στ. 2.
Αδελφοί, ο καρπός του Πνεύματός εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια, κατά των τοιούτων ουκ έστι νόμος. Οι δέ του Χριστού την σάρκα εσταύρωσαν σύν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις. Ει ζώμεν πνεύματι, πνεύματι και στοιχώμεν. Μή γινώμεθα κενόδοξοι, αλλήλους προκαλούμενοι, αλλήλοις φθονούντες.
ΑΔΕΛΦΟΙ, εάν και προληφθή άνθρωπος έν τινι παραπτώματι, υμείς οι πνευματικοί καταρτίζετε τον τοιούτον εν πνεύματι πραότητος, σκοπών σεαυτόν, μή και σύ πειρασθής. Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον του Χριστού.
Απόδοση.
Αντίθετα, ο καρπός του Αγίου Πνεύματος είναι η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η καλοσύνη, η αγαθότητα, η πίστη, η πραότητα, η εγκράτεια. Τίποτε απ’ αυτά δεν καταδικάζει ο νόμος. Άλλωστε όσοι είναι του Χριστού έχουν σταυρώσει τον αμαρτωλό εαυτό τους μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες του. Αφού, λοιπόν, ζούμε με τη δύναμη του Πνεύματος, πρέπει ν’ ακολουθούμε το Πνεύμα. Ας μη γινόμαστε ματαιόδοξοι, ας μην προκαλούμε κι ας μη φθονούμε ο ένας τον άλλο.
Αν κάποιος, αδερφοί μου, βρεθεί να κάνει κάποιο παράπτωμα, εσείς που έχετε το Πνεύμα του Θεού να τον διορθώνετε με πραότητα. Προσέχετε μόνο να μην παρασυρθείτε κι εσείς από τον πειρασμό. Να σηκώνετε ο ένας το φορτίο του άλλου, κι έτσι θα εφαρμόσετε πλήρως το νόμο του Χριστού.
Επιμέλεια κειμένου Κωνσταντίνα Κυριακούλη.
Του Οσίου Πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου
Τω αυτώ μηνί Ε΄, μνήμη του Οσίου και θεοφόρου Πατρός ημών Αθανασίου του εν τω Άθω, και των συν αυτώ αποκτανθέντων εξ μαθητών αυτού.
Μέγας μεν Αντώνιος αρχή Πατέρων,
Θείος δ’ Αθανάσιος ένθεον τέλος.
Καν ην Αθανάσιος ύστερος χρόνοις,
Αλλ’ υπερέσχε και παλαιούς τοις πόνοις.
Εις τους εξ μαθητάς αυτού.
Αθανασίω και μαθητών εξάδι,
Ναοί λύονται σωμάτων ναού λύσει.
Πέμπτη δ’ Αθανάσιον άγον νόες άστυ Θεοίο.
Ούτος ο περιφανής της οικουμένης αστήρ, ήκμαζε κατά τους χρόνους Νικηφόρου του Φωκά εν έτει ¹ξγ΄, ήτοι 963. Και πατρίδα μεν είχε την Τραπεζούντα, την ευρισκομένην κοντά εις την Λαζικήν. Οι δε γονείς του ήτον ευγενείς και φιλόθεοι, από την Αντιόχειαν καταγόμενοι και οι δύω. Επειδή δε είχε τοιούτους αγαθούς γονείς ο Άγιος, διά τούτο έλαβε παρ’ αυτών και ανατροφήν αγαθήν. Από την αρχήν δε της νεαράς του ηλικίας εδόθη εις την μάθησιν των γραμμάτων, τα οποία ευθύς οπού εγεύθη, επεθύμησε να φθάση και εις την τούτων τελειότητα. Διά τούτο πηγαίνωντας εις την Κωνσταντινούπολιν, εχόρτασε κατακόρως από τα μαθήματα, άλλα μεν από άλλους διδαχθείς, άλλα δε, και αυτός διδάξας πολλούς. Νέος γαρ υπάρχων κατά την ηλικίαν, είχε γνώμην γεροντικήν, σώφρων ων, και την ασκητικήν σκληραγωγίαν αγκαλιζόμενος. Όθεν επειδή εμελέτα να φθάση εις την τελειότητα της ασκήσεως και αρετής, ανεχώρησεν από την Κωνσταντινούπολιν, και επήγεν εις το υψηλόν και δυσκολοανάβατον βουνόν του Κυμινά, το ευρισκόμενον εις την Ασίαν. Επάνω εις το οποίον ήτον Μοναστήριον έχον Ηγούμενον τον Μιχαήλ εκείνον, τον επονομαζόμενον Μαλεΐνον, άνδρα ιερόν και της μοναδικής πολιτείας ακριβέστατον διδάσκαλον, ο οποίος ωδήγει τους υποτασσομένους αυτώ Μοναχούς, εις την Ουράνιον και αγγελικήν ζωήν. Με τούτους λοιπόν συναριθμηθείς και ο μακάριος ούτος, αντί Αβράμιος, μετωνομάσθη διά του θείου σχήματος Αθανάσιος.
Όθεν εις ολίγον καιρόν υπερέβη κατά τους αγώνας και κόπους, όλους τους εκεί αγωνιστάς, δουλαγωγών το σώμα και καταξηραίνων, και προς μόνην αποβλέπων την εν τοις Ουρανοίς απόλαυσιν. Επειδή δε ετίμων αυτόν όλοι οι εκεί, διά τούτο ίνα φύγη την τιμήν των ανθρώπων, ανεχώρησεν ο αοίδιμος και επήγεν εις το βουνόν του Άθω, ήτοι εις το Άγιον Όρος. Το οποίον ευρίσκεται μεν κατά την Μακεδονίαν, υψηλόν και μακρύ, φθάνον εις πολύ μήκος της θαλάσσης, είναι δε ωσάν ένας στενός λαιμός. Εκεί λοιπόν ευρών ο Όσιος ένα Γέροντα, έγινε μαθητής εκείνου και υποτακτικός, αγαπών την υπακοήν με ταπεινόν φρόνημα. Κοντά δε εις εκείνον έχυσεν ο θείος Αθανάσιος πολλούς ιδρώτας πνευματικούς. Από εκεί δε κατά θείαν αποκάλυψιν, εσηκώθη και επήγεν εις το εσώτερον μέρος του αυτού Αγίου Όρους. Και πολλά παρακαλεσθείς από τον ρηθέντα βασιλέα Νικηφόρον τον Φωκάν, ο οποίος ήξευρε προτίτερα τον Άγιον και είχε φιλίαν με αυτόν, έκτισε Ναόν ωραίον της Θεοτόκου, ομοίως και κελλία πολλά και οίκους μεγάλους από αυτά τα θεμέλια, εις κατοικίαν και ανάπαυσιν Μοναχών. Ούτω εσύστησε Λαύραν Μοναχών πολυάνθρωπον. (Λαύρας δε ονομάζουσιν οι ημέτεροι, τα μεγάλα και πολυάνθρωπα Μοναστήρια μεταφορικώς, από της Λαύρας, ήτοι της ενδομύχου καύσεως, ή από του λίαν αύρας έχειν, ήτοι πολλάς πνοάς, διά τους εν αυτοίς πολλούς ανθρώπους. Ο δε Βαρίνος την Λαύραν ετυμολογεί, από του λαόν ρέειν δι’ αυτής.)
Ούτος λοιπόν ο Άγιος λέγω, δι’ ασκήσεως απήλθε προς Κύριον, χωρίς να μείνη άμοιρος και τέλους μαρτυρικού. Επειδή γαρ ο αδαμάντινος δεν έπαυεν από το να καταδαμάζη τον εαυτόν του με βαρυτάτους κόπους, εσπούδαζε να μετασκευάση καλλιτέραν και την οροφήν, ήτοι τον θόλον του Αγίου Βήματος. Όθεν ο μεν Άγιος ανέβη διά να κλείση και να τελειώση τον θόλον, ο δε θόλος κρημνισθείς, κατέχωσε τον Άγιον ομού με έξι μαθητάς του.
Ούτος ο Όσιος, μυρία μεν και άλλα εποίησε θαύματα, και εδοξάσθη με λόγους και διδασκαλίας, και με έργα και προοράσεις, καθώς αναφέρει ο κατά πλάτος Βίος του. Ιάτρευσε δε και ένα λεπρόν, και από τον βυθόν της θαλάσσης ελύτρωσεν εκείνους οπού έπλεον εις την θάλασσαν ομού με το πλοίον. Αλλά και ένας αδελφός πάσχων από δεινήν ασθένειαν, επήρεν επάνω του το σενδόνι εκείνο, οπού ήτον βαμμένον από τα αίματα του Οσίου, και ω του θαύματος! ευθύς ιατρεύθη. Και πολλά άλλα, λόγου και ενθυμήσεως άξια, εποίησε και ποιεί δι’ αυτού ο των θαυμασίων Θεός. (Τον κατά πλάτος Βίον αυτού όρα εις την Καλοκαιρινήν.)
(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου” Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
Απολυτίκιον Ήχος γ’ Την ωραιότητα
Την εν σαρκί ζωήν, σου κατεπλάγησαν, Αγγέλων τάγματα, πώς μετά σώματος, προς αοράτους συμπλοκάς, εχώρησας πανεύφημε! Και κατετραυμάτισας, των δαιμόνων τας φάλαγγας, όθεν Αθανάσιε, ο Χριστός σέ ημείψατο, πλουσίαις δωρεαίς, Διό Πάτερ, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Κοντάκιον Ήχος πλ. δ’ Τη υπερμάχω
Ως των αϋλων ουσιών θεωρόν άριστον,
και πρακτικόν υφηγητήν παναληθέστατον,
ευφημούμέν σε η ποίμνη σου, και βοώμεν,
Μή ελλίπης ικετεύειν προς τον Κύριον,
λυτρωθήναι πειρασμών και περιστάσεων,
τους βοώντάς σοι” Χαίροις Πάτερ, Αθανάσιε.
Σημείωση.
(Ο τίτλος «Οσιακόν» προστέθηκε στην επικεφαλίδα του Απόστ. Αναγνώσματος, διότι το συγκεκριμένο Ανάγνωσμα διαβάζεται κατά τις Θείες Λειτουργίες της μνήμης και άλλων Οσίων πατέρων, όπως του Αγίου Νεκταρίου. . .)
