Μετά την κοίμηση του οσίου Θεοδοσίου, ηγούμενος της ιεράς μονής των Σπηλαίων έγινε ο μακάριος Στέφανος. Ο όσιος Στέφανος ήταν πολύ δραστήριος και φρόντισε μ’ επιμέλεια για την κτηριακή ολοκλήρωση της μονής. Με τη χάρη του Θεού και τις πρεσβείες των οσίων Αντωνίου και Θεοδοσίου, ολοκλήρωσε πολύ σύντομα την εκκλησία, περιμάντρωσε τη μονή και μετέφερε εδώ την αδελφότητα από το παλαιό μοναστήρι των Σπηλαίων, που το χρησιμοποιούσαν πια μόνο για τον ενταφιασμό των αδελφών. Εκεί έμειναν μόνο λίγοι μοναχοί για την επιτήρηση και συντήρηση του.
Ο όσιος Στέφανος όρισε να τελήται καθημερινά η θεία Λειτουργία στη μονή, για τις ψυχές των μακαρίων κτιτόρων και των κεκοιμημένων αδελφών, καθώς και για τη σωτηρία των ζώντων αδελφών και όλων των ορθοδόξων χριστιανών. Η χάρη του Θεού σκέπαζε προστατευτικά τον άγιο εκείνο τόπο και παρείχε στο μοναστήρι και στην αδελφότητα ο,τι είχε ανάγκη.
Ο επίβουλος διάβολος όμως, βλέποντας τον ένθεο ζήλο του Στεφάνου, πληγώθηκε από φθόνο και κακία. Ξεσήκωσε λοιπόν μερικούς αδελφούς εναντίον του αγίου ηγουμένου τους και δημιούργησε μεγάλη αναταραχή στην αδελφότητα. Ο όσιος όχι μόνο απομακρύνθηκε από την ηγουμενία, αν και είχε εκλεγή ομόφωνα από τους αδελφούς, αλλά και από τη μονή διώχτηκε αναίτια.
Ωστόσο τα υπέμεινε όλα αγόγγυστα, χωρίς παράπονο ή μνησικακία. Η καρδιά του ήταν γεμάτη αγάπη για τ’ αχάριστα πνευματικά του τέκνα, από τα οποία είχε χωριστή σωματικά, όχι όμως και ψυχικά. Αδιάλειπτα προσευχόταν γι’ αυτά στο Θεό, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του προστάτη του αγίου πρωτομάρτυρος Στεφάνου: «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην». Και ο Θεός ευλόγησε τόσο τον πισ το δούλο Του, ώστε αξιώθηκε σε λίγο καιρό να χτίση μοναστήρι στο Κλοβ, όχι μακριά από τη Λαύρα των Σπηλαίων, με πέτρινο ναό αφιερωμένο στην κατάθεση της τίμιας Εσθήτος της Θεοτόκου.
Η αρετή του Οσίου Στεφάνου προσείλκυσε πολλές ευσεβείς ψυχές, που ήρθαν κοντά του και δέχτηκαν από τα χέρια του το μοναχικό σχήμα. Ακολουθώντας απαρασάλευτα το τυπικό της Λαύρας των Σπηλαίων, οι αδελφοί της μονής του Κλοβ, με υπόδειγμα τη ζωή του αγίου ηγουμένου τους, προόδευαν διαρκώς πνευματικά. Η φήμη του οσίου Στεφάνου απλώθηκε σ’ όλη τη ρωσική γη. Γι’ αυτό, όταν στα 1091 ο επίσκοπος του Βλαντιμίρ εκοιμήθη, ο όσιος χειροτονήθηκε αρχιερεύς και διάδοχος του από το μητροπολίτη Κιέβου Ιωάννη.
Έχοντας τώρα το υψηλό αξίωμα της αρχιερωσύνης, ο όσιος Στέφανος αύξησε τους ασκητικούς του αγώνες, ποιμαίνοντας με ζήλο και φόβο Θεού το ποίμνιο που του εμπιστεύθηκε η πρόνοια του Κυρίου. Ήταν «τύπος των πιστών εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστει, εν αγνεία». Έτσι αγιάστηκε και στεφανώθηκε από τον Κύριο με το αμάραντο στεφάνι της θείας δόξης. Ο μακάριος ιεράρχης εκοιμήθη ειρηνικά στις 23 Απριλίου του 1094.
Από το βιβλίο: «ΠΑΤΕΡΙΚΟΝ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ».
Διηγήσεις από τη ζωή και τα κατορθώματα των οσίων πατέρων της Κιεβο-Πετσέρσκαγια Λαύρας.
Έκδοση δέκατη
Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2009
Παράβαλε και:
28 αυγούστου, Σύναξις των Αγίων της Λαύρας των σπηλαίων του Κιέβου: Ιστορικό σημείωμα, Ασματική ακολουθία υπό Π. Μελετίου Συρίγου.
Ο Όσιος Αντώνιος, κτίτωρ της Λαύρας των Σπηλαίων.
Όσιος ΘΕΟΔΌΣΙΟΣ, καθηγούμενος της Λαύρας των Σπηλαίων.
Διηγήσεις για τον Ιερό ναό της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου των Σπηλαίων της Πετσέρσκαγια Λαύρας του Κιέβου – Ι. Μ. Παρακλήτου.
