Ακούστε το επόμενο διήγημα, όπως αυτό «δημοσιεύθηκε» στο 122-ο τεύχος του ηχητικού περιοδικού μας (Μάρτιος – Απρίλιος του 2010), Ορθόδοξη Πορεία.
Το πρώτο ελεύθερο Πάσχα στην Αθήνα.mp3
Η Πελοπόννησος και η Στερεά Ελλάδα ελευθερώθηκαν από τον τουρκικό ζυγό το 1828. Στην Αθήνα, όμως, έμεινε η τουρκική διοίκηση ως τις αρχές του 1832. Η «Κοινότης Αθηναίων» είχε ορίσει μια δωδεκαμελή επιτροπή το 1832 «διά να ενεργεί εκ συμφώνου με τον Τούρκον Δοιηκητήν της πόλεως κατά πάσας τας κοινάς υποθέσεις». Στην Ακρόπολη εξακολουθούσε να μένει η τουρκική φρουρά. Γύρω απ’ το κάστρο αυτό, είχαν γίνει πολλές μάχες στον καιρό της επανάστασης. Έτσι η Αθήνα είχε μεταβληθεί σε ερείπια. Οι κάτοικοι της την είχαν εγκαταλείψει. Οι περισσότεροι έμειναν, στα νησιά: στη Σαλαμίνα, στην Αίγινα, στον Πόρο. Από το 1830 άρχισαν μερικοί Αθηναίοι να ξαναγυρίζουν στον τόπο τους. Σ’ ολόκληρη την Αθήνα, τότε, ένα μόνο σπίτι ήταν κατοικήσιμο! Έτσι, όσοι γύρισαν πίσω, αναγκάζονταν να μένουν σε καλύβες η σε ερειπωμένα σπίτια, που τα είχαν πρόχειρα διορθώσει.
Εκείνο, όμως, τον καιρό άρχισε να συζητιέται, πως θα γίνει η Αθήνα πρωτεύουσα. Έτσι, μαζί με τους παλιούς Αθηναίους έφταναν σιγά-σιγά και μερικοί ξένοι και αρκετοί Έλληνες του Εξωτερικού, ως εδώ. Αυτοί έχτισαν τα πρώτα σπίτια, συνήθως διώροφα.
Ο πληθυσμός της Αθήνας, στο τέλος του 1832, ήταν γύρω στις 3.500 – 4.000 κατοίκους. η μόνη επικοινωνία που είχε η Αθήνα με το Εσωτερικό της χώρας ήταν ο ταχυδρόμος, που έρχονταν κάθε βδομάδα απ’ την πρωτεύουσα – το Ναύπλιο – κι έφερνε από ’κει τα γράμματα και τα νέα. Ανέβαινε, τότε, σ’ ένα σκαμνί στην αγορά, κοντά στο Μοναστηράκι, κι αφού έλεγε τα νέα, μοίραζε τα γράμματα. Όσοι ήταν παρόντες έπαιρναν τα γράμματα τους. Όσοι δεν ήταν εκεί, τους τα ’σκίζε ο ταχυδρόμος μπροστά σε όλους και τα πέταγε!
Από τον ταχυδρόμο οι Αθηναίοι έμαθαν, ότι έφτασε ο βασιλιάς Όθων στο Ναύπλιο!
Την 1η Μαρτίου 1833 ήρθε στην Αθήνα ο αντιπρόσωπος του βασιλιά, Ιάκωβος Ρίζος, για να παραλάβει απ’ την τουρκική διοίκηση, την εξουσία. Στις 20 Μαρτίου έφτασε από το Ναύπλιο ένα τάγμα απ’ το βαυαρικό στρατό, που είχε συνοδεύσει τον Όθωνα. Ο λαός το υποδέχτηκε με μεγάλο ενθουσιασμό. Στο Θησείο περίμεναν να υποδεχτούν το τάγμα ο Κλήρος και οι Αρχές της πόλης.
Ο τελευταίος Τούρκος φρούραρχος μαζί με τους στρατιώτες του και μερικές τούρκικες οικογένειες ήταν κλεισμένοι στην Ακρόπολη.
31 Μαρτίου πρωί. Μεγάλη Παρασκευή. ημέρα πένθιμη για τη Χριστιανοσύνη. Μα να, που τούτη τη μέρα διάλεξε ο Θεός για να φύγει απ’ την αττική γη κι ο τελευταίος Τούρκος. η τουρκική φρουρά κατέβηκε σκυθρωπή απ’ την Ακρόπολη. η πόλη πια τώρα είναι ελεύθερη, πέρα για πέρα. Γεμάτος συγκίνηση όλοι. ο κόσμος άνδρες, γυναίκες, παιδιά ανέβαιναν στην Ακρόπολη για να πατήσουν στο ελεύθερο χώμα. Μπροστά πήγαινε η ελληνική σημαία. Την κράταγαν Αθηναίοι πολεμιστές. Αυτοί, που ’χαν δώσει το αίμα τους για να φτάσει η πολυπόθητη ώρα, να κυματίζει πάνω στην Ακρόπολη ελεύθερη η Ελληνική σημαία. Την συνόδευε ο επίσκοπος και οι ιερείς.
* * *
Το άλλο πρωί, λαχανιασμένος έφτασε πάνω στο βράχο ένας ναυτικός Χιώτης μαζί με το παιδί του. Όνειρο του ήταν να στήσει με τα ίδια του τα χέρια πάνω στην Ακρόπολη την ελληνική σημαία, που έφερνε μαζί του. Παρακάλεσε να του δώσουν την άδεια.
Ύστερα από λίγο, ο καπετάν-Δημήτρης μαζί με το γιό του, ύψωναν τη σημαία, κλαίγοντας από συγκίνηση και ζητωκραυγάζοντας για την Ελλάδα. Κι όσο η σημαία ανέβαινε και κυμάτιζε ψηλά, τόσο και η ελληνική καρδιά, πατέρα και γιου, πλημμύριζε από ιερά αισθήματα αγάπης, ευγνωμοσύνης, φιλοπατρίας!
Ξημέρωσε η μεγάλη γιορτή του Πάσχα. Μια καμπάνα χτυπούσε χαρμόσυνα. Ήταν η καμπάνα τού Αγίου Νικολάου του Ραγκαβά. η μόνη εκκλησιά στην Αθήνα, που ’χε κατορθώσει να διατηρήσει το καμπαναριό της!…
Εκεί συγκεντρώθηκαν όλοι οι Αθηναίοι με τις κάτασπρες κατακάθαρες φουστανέλες, για να ψάλλουν μαζί με το «Χριστός ανέστη», και την ανάσταση της πολυδοκιμασμένης πόλης τους.
Πόση συγκίνηση… Πόση ευγνωμοσύνη, πρώτα, σ’ Εκείνον, που ευλόγησε τελικά τον αγώνα τους! Κι ύστερα, σ’ όσους έδωσαν το αίμα τους, για να ’ρθει τούτη η ώρα της λευτεριάς…
Μέσα εκεί, στην αναστάσιμη ατμόσφαιρα της εκκλησιάς, είπαν όλα όσα ένιωθε η καρδιά τους. Μετά, ξεχύθηκαν στους στύλους του Ολυμπίου Διός και το ‘στησαν στο λεβέντικο χορό.
Από το βιβλίο: «Μικρές στιγμές από μεγάλη ιστορία».
Εκδόσεις: Αδελφότις η ΖΩΗ.
