Η Ευαγγελική περικοπή της Θείας Λειτουργίας.
Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον” ΙΣΤ. 13 – 19.
Τω καιρώ εκείνω, ελθών ο Ιησούς εις τα μέρη Καισαρείας της Φιλίππου, ηρώτα τους μαθητάς αυτού λέγων” τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι τον υιόν του ανθρώπου? Οι δέ είπον” οι μέν Ιωάννην τον βαπτιστήν, άλλοι δέ Ηλίαν, έτεροι δέ Ιερεμίαν ή ένα των προφητών. Λέγει αυτοίς” υμείς δέ τίνα με λέγεται είναι? Αποκριθείς δέ Σίμων Πέτρος είπε” Σύ εί ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος. Και αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτώ” μακάριος εί, Σίμων Βαριωνά, ότι σάρξ και αίμα ουκ απεκάλυψέ σοι, αλλ‘ ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς. Καγώ δέ σοι λέγω, ότι σύ εί Πέτρος, και επι ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής. Και δώσω σοι τας κλείς της βασιλείας των ουρανών’ και ο εάν δήσης επι της γής, έσται δεδεμένον εν τοις ουρανοίς’ και ο εάν λύσης επι της γής, έσται λελυμένον εν τοις ουρανοίς.
Απόδοση.
Όταν ήρθε ο Ιησούς στα μέρη της Καισάρειας του Φιλίππου, ρώτησε τους μαθητές του: «Ποιος λένε οι άνθρωποι πως είναι ο Υιός του Ανθρώπου;» Αυτοί του απάντησαν: «Άλλοι λένε πως είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, άλλοι ο Ηλίας, άλλοι ο Ιερεμίας ή ένας από τους προφήτες». «Εσείς, ποιος λέτε πως είμαι;» τους λέει. Ο Σίμων Πέτρος απάντησε: «Εσύ είσαι ο Μεσσίας, ο Υιός του αληθινού Θεού». Τότε ο Ιησούς του αποκρίθηκε: «Μακάριος είσαι, Σίμων, γιε του Ιωνά, γιατί αυτό δε σου το αποκάλυψε άνθρωπος, αλλά ο ουράνιος Πατέρας μου. Κι εγώ λέω σ’ εσένα πως εσύ είσαι ο Πέτρος, και πάνω σ’ αυτή την πέτρα θα οικοδομήσω την εκκλησία μου, και δε θα την κατανικήσουν οι δυνάμεις του άδη. Θα σου δώσω τα κλειδιά που ανοίγουν την πόρτα της βασιλείας των ουρανών, και ό,τι ασυγχώρητο στη γη, θα είναι ασυγχώρητο και στους ουρανούς• και ό,τι συγχωρήσεις στη γη, θα είναι συγχωρημένο στους ουρανούς».
Επιμέλεια κειμένου, Νικολέτα – Γεωργία Παπαρδάκη.
Του Οσίου Πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου.
Τη ΚΘ΄ – 29 Ιουνίου, μνήμη των Αγίων ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων και Κορυφαίων Πέτρου και Παύλου.
Εις τούτους τους Κορυφαίους Αποστόλους, ποίαν υπόθεσιν εγκωμίων ημπορή τινας να επινοήση μεγαλιτέραν, από την μαρτυρίαν και ανακήρυξιν, οπού ο Κύριος εις αυτούς εποίησε; Τον μεν γαρ Κορυφαίον Πέτρον εμακάρισε, και πέτραν αυτόν ωνόμασεν, επάνω εις την οποίαν απεφάσισεν, ότι θέλει οικοδομήσει την Εκκλησίαν του (Ματθ. ις΄, 18). Τον δε Παύλον ο αυτός προείπεν, ότι θέλει γένη σκεύος εκλογής, διά να βαστάση το όνομά του έμπροσθεν εις βασιλείς και τυράννους (Πράξ. θ΄, 15).
Ήτον δε, ο μεν Άγιος Πέτρος, αδελφός Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, καταγόμενος από πόλιν ευτελή και ποταπήν, ήτοι από την Βηθσαϊδά, υιός Ιωνά, εκ της φυλής του Πατριάρχου Συμεών, κατά τους χρόνους Υρκανού Αρχιερέως των Ιουδαίων, ζών με πενίαν εσχάτην, και με τα ίδιά του χέρια ποριζόμενος τα προς το ζήν αναγκαία. Αφ’ ου δε ο πατήρ του Ιωνάς ετελεύτησε, τότε ο μεν Πέτρος, επήρεν εις γυναίκα την θυγατέρα Αριστοβούλου, αδελφού Βαρνάβα του Αποστόλου, και εγέννησε παιδία, ο δε Ανδρέας έμεινεν εν παρθενία. Όταν δε ο Βαπτιστής Ιωάννης εφυλάττετο από τον Ηρώδην εις την φυλακήν, τότε ο Κύριος πηγαίνωντας εις την λίμνην Γενησαρέτ, ευρήκε τον Ανδρέαν και Πέτρον, οίτινες εδιώρθοναν και εμπάλοναν τα δίκτυά των, και ούτως εκάλεσεν αυτούς. Όθεν ευθύς τον ηκολούθησαν.
Και λοιπόν, ο μεν Πέτρος εκήρυξε πρότερον το Ευαγγέλιον εις την Ιουδαίαν, και Αντιόχειαν. Έπειτα εις τα μέρη της Μαύρης Θαλάσσης, και εις την Γαλατίαν και Καππαδοκίαν, Ασίαν, και Βιθυνίαν, εκατέβη δε έως και εις αυτήν την Ρώμην. Και επειδή ενίκησεν εκεί με τα θαύματα τον Σίμωνα μάγον, διά τούτο εσταυρώθη κατακέφαλα από τον Νέρωνα, καθώς αυτός ο ίδιος Πέτρος εζήτησε, και ούτως έλαβε τον του μαρτυρίου άφθαρτον στέφανον.
Ήτον δε ο θεσπέσιος Πέτρος κατά τον χαρακτήρα του σώματος άσπρος εις το χρώμα, ολίγον κίτρινος, φαλακρός εις την κεφαλήν, σγουρά έχων τα επίλοιπα μαλλία. Είχε τους οφθαλμούς φαινομένους αιματώδεις, και ομοίους με το χρώμα του κρασίου. Ήτον άσπρος εις τα μαλλία της κεφαλής, είχε το μεν γένειον άσπρον και δασύ, την δε μύτην μακράν, είχε σηκωμένα επάνω τα οφρύδια, ήτον μέτριος κατά το μέγεθος, είχε το σχήμα του σώματος όρθιον, ήτον συνετός και φρόνιμος, εκινείτο οξέως από θεϊκόν ζήλον εναντίον της αδικίας. Ήτον συγχωρητικός εις τους μετανοούντας, εμεταβάλλετο ευκόλως, και ογλίγωρα εμετακίνει χωρίς φόβον τας προτέρας του αποφάσεις. Καθώς μάλλιστα έδειξε τούτο επί των έργων, όταν είπεν αυτώ ο Κύριος· «Εάν μη νίψω σε, ουκ έχεις μέρος μετ’ εμού». Τούτον γαρ τον λόγον ακούσας, ευθύς μετεβλήθη, και την προτέραν του απόφασιν μετεκίνησεν. Ο γαρ ειπών πρότερον προς τον Κύριον· «Ου μη νίψης τους πόδας μου εις τον αιώνα», αυτός μεταβληθείς, είπε προς αυτόν· «Κύριε, μη τους πόδας μου μόνον, αλλά και τας χείρας και την κεφαλήν». Και από μίαν υπερβολήν μετεκινήθη εις άλλην εναντίαν υπερβολήν, θερμός φανείς και εις το ένα και εις το άλλο, κατά τον Αλεξανδρείας Κύριλλον, διά φιλοθεΐαν όμως και σκοπόν ένθεον.
Γράφει δε ο Δοσίθεος, σελ. 12 της Δωδεκαβίβλου, ότι τω Πέτρω φεύγοντι τον Νέρωνα, υπήντησεν ο Κύριος, και είπεν αυτώ, ότι υπάγει εις την Ρώμην διά να σταυρωθή δεύτερον. Όθεν ο Πέτρος γνούς το αίνιγμα, υπέστρεψεν εις την Ρώμην, και εσταυρώθη κατά κεφαλής, και ενταφιάσθη εις το Βατικανόν εις την καλουμένην Αυρηλίαν οδόν.
Ο δε Άγιος Παύλος, Εβραίος μεν ήτον και αυτός κατά το γένος, καταγόμενος από την φυλήν του Βενιαμίν. Φαρισαίος δε κατά την αίρεσιν, μαθητής γενόμενος του νομοδιδασκάλου Γαμαλιήλ, εις το άκρον γεγυμνασμένος τον του Μωσέως νόμον. Εκατοίκει δε εις αυτό το ομμάτι της Κιλικίας, ήτοι εις την Ταρσόν (εις ένα χωρίον ονομαζόμενον Γίσχαλα). Ούτος λοιπόν επειδή και ήτον εραστής διάπυρος του παλαιού νόμου, διά τούτο επολέμει την Εκκλησίαν του Χριστού. Όθεν και με την εδικήν του γνώμην εφονεύθη ο Πρωτομάρτυς Στέφανος. Όταν δε επεγνώσθη παρά του Θεού, τότε ετυφλώθη κατά τους οφθαλμούς εις το μέσον της ημέρας, και φωνήν ήκουσεν άνωθεν θεϊκήν, η οποία τον έπεμπεν εις τον Ανανίαν τον αρχαίον μαθητήν του Κυρίου, ο οποίος εκατοίκει εις την Δαμασκόν, ήτοι το νυν τουρκιστί λεγόμενον Σάμ. Ούτος γαρ κατηχήσας και διδάξας τον Παύλον, εβάπτισεν αυτόν.
Σημείωσαι δε, ότι ο χρόνος της επιστροφής του Αποστόλου Παύλου ζητείται παρά πολλών. Καθότι ούτε ο Λουκάς αναφέρει περί αυτού εις τας Πράξεις, ούτε αυτός ο ίδιος Παύλος εσημείωσεν αυτόν εις τας Επιστολάς του. Οι ακριβέστεροι όμως χρονολόγοι λέγουσιν, ότι ο Παύλος επέστρεψεν εις την του Χριστού πίστιν, εν τω τριακοστώ έκτω έτει από Χριστού, ήτοι τρεις χρόνους μετά την Ανάληψιν, και ακόμη ολιγώτερον. Εν τω εικοστώ δε πρώτω έτει του Τιβερίου Καίσαρος, κατά τον οποίον τούτον καιρόν συνεκροτήθη πόλεμος μεταξύ Ηρώδου του τετραρχούντος της Γαλιλαίας, και Αρέτα του βασιλέως των Αράβων. (Όρα εις την νεοτύπωτον Εκατονταετηρίδα.)
Επειδή λοιπόν ο θεσπέσιος Παύλος έγινε σκεύος εκλογής, διά τούτο διεπέρασεν όλην την οικουμένην, ωσάν να είχε πτερά. Εις την Ρώμην καταντήσας εδίδαξε πολλούς Έλληνας, και εκεί εις όλον το ύστερον ετελείωσε και την ζωήν του, αποκεφαλισθείς υπό του βασιλέως Νέρωνος, διά την ομολογίαν του Χριστού. Λέγουσι δε ότι από το κόψιμον του λαιμού του, έτρεξεν αίμα ομού με γάλα. Αγκαλά δε και κατά τους χρόνους εμαρτύρησεν ο Παύλος ύστερα από τον Πέτρον, όμως τα άγια αυτών λείψανα, εβάλθησαν ομού εις ένα τόπον.
Ήτον δε ο μακάριος Παύλος κατά τον χαρακτήρα του σώματος, φαλακρός εις την κεφαλήν, ήτοι χωρίς μαλλία. Είχε τα ομμάτια χαροποιά, και τα οφρύδια κάτω νεύοντα. Είχε το γένειον πολλά εύμορφα κατεβασμένον, είχε την μύτην κυρτήν, και πρέπουσαν εις όλον το πρόσωπόν του, ήτον στολισμένος με μαύρας ομού και άσπρας τρίχας. Ήτον κυρτός εις το σώμα, και εύρωστος και μικρόσωμος. Ήτον συνεσταλμένος κατά τα ήθη και φρόνιμος, και γεμάτος από θεία χαρίσματα. Είχε σεμνά κινήματα, και λόγους γλυκείς. Ετράβιζεν εις την αγάπην του όλους εκείνους, οπού επρόστρεχον εις αυτόν, με την δύναμιν των θαυμάτων.
Σημείωσαι, ότι Γάϊος ο εκκλησιαστικός ανήρ, και Διονύσιος ο Κορίνθου Επίσκοπος γράφουσιν, ότι εις την αυτήν ημέραν, καθ’ ην εσταυρώθη ο Πέτρος, απεκεφαλίσθη ύστερον και ο Παύλος, και ενταφιάσθη εις την λεγομένην Υστιακήν οδόν, σελ. 12 της Δωδεκαβίβλου. Και οι δύω δε ούτοι Κορυφαίοι Απόστολοι, ήτον γεμάτοι από την θείαν χάριν του Αγίου Πνεύματος. Τελείται δε η αυτών Σύναξις και εορτή εν τω σεπτώ Ναώ των Αγίων Αποστόλων των Μεγάλων, και εις το Ορφανοτροφείον, και εις τον σεπτόν Ναόν του Αγίου και πανευφήμου Αποστόλου Πέτρου, ο οποίος είναι κοντά με την αγιωτάτην Μεγάλην Εκκλησίαν, και εις όλας τας κατά τόπον αγίας του Χριστού Εκκλησίας.
Εις τούτους τους δύω Αγίους Αποστόλους, η εμή αδυναμία εφιλοπόνησεν εικοσιτέσσαρας οίκους κατά αλφάβητον, οίτινες συνεκδοθήσονται μετά των Επιστολών του Παύλου. Ομοίως και τέσσαρα τροπάρια στιχηρά εν τω μεγάλω εσπερινώ, κατά αίτησίν τινων φιλαποστόλων, τα οποία ετυπώσαμεν εν τω τέλει του παρόντος Ιουνίου.
Εις τους δύω τούτους Αποστόλους εγκώμιον έπλεξεν ο θείος Χρυσόστομος, ου η αρχή· «Ουρανού και γης άμιλλαν ορώ». Γρηγόριος ο Παλαμάς, ου η αρχή· «Η των Αγίων εκάστου μνήμη». Νικήτας ο Ρήτωρ, ου η αρχή· «Τίς ο τερπνός ούτος ήχος;» (Σώζονται εν τη Λαύρα, εν τω Κοινοβίω του Διονυσίου, εν τη των Ιβήρων και εν τω τετάρτω Πανηγυρικώ της Ιεράς Μονής του Βατοπαιδίου. Εν τούτω και εν τη Λαύρα σώζεται και εν υπόμνημα κατά την παρούσαν ημέραν, ου η αρχή· «Και των τεχνών ου μόνον τους εξ αρχής Πατέρας».) Εν δε τη Ιερά Μονή των Ιβήρων, σώζονται άλλα δύω εγκώμια του αυτού Νικήτα Ρήτορος του και Δαβίδ επονομαζομένου. Έν μεν, εις τον Πέτρον, ου η αρχή· «Ως ηδεία της ημέρας η χάρις». Έτερον δε, εις τον Παύλον, ου η αρχή· «Πάσα μεν εορτή και πανήγυρις». Ομοίως σώζεται εν αυτή και άλλο εγκώμιον Γενναδίου Σχολαρίου του Κωνσταντινουπόλεως, ου η αρχή· «Εμοί δε φησι λίαν ετιμήθησαν οι φίλοι σου ο Θεός». Εν δε τη Μεγίστη Λαύρα σώζεται το Μαρτύριον των δύω τούτων, ου η αρχή· «Εγένετο μετά το εξελθείν τον μακάριον Παύλον».
Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.
(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου” Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
Υμνολογική εκλογή.
Απολυτίκιον Ήχος δ’
Οι των Αποστόλων πρωτόθρονοι, και της Οικουμένης διδάσκαλοι, τω Δεσπότη των όλων πρεσβεύσατε, ειρήνην τη οικουμένη δωρήσασθαι, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.
Σεις οι πρώτοι και πρωτόθρονοι ανάμεσα στους αποστόλους του Χριστού, σεις οι διδάσκαλοι της οικουμένης, πρεσβεύσατε στον Κύριο και Δεσπότη όλων, να χαρίσει ειρήνη σε όλη την οικουμένη, και στις ψυχές μας το μεγάλο Του έλεος.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Μετά την πρώτην Στιχολογίαν, Κάθισμα του Πέτρου.
Ήχος πλ. Δ. Την Σοφίαν και Λόγον.
Τον βυθόν της αλιείας καταλιπών, ουρανόθεν εδέξω παρά Πατρός, την θείαν αποκάλυψιν, της του Λόγου σαρκώσεως, και παρρησία πάσιν, εβόας τω Κτίστη σου” του Θεού σε γινώσκω, Υιόν ομοούσιον’ Όθεν επαξίως, αληθώς ανεδείχθης, η πέτρα της πίστεως, και κλειδούχος της χάριτος, Πέτρε Απόστολε. Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην σου.
Αφού εγκατέλειψες το βυθό της θάλασσας και την αλιεία, δέχθηκες από τον Θεό Πατέρα, εξ ουρανού, την θεική αποκάλυψη για την σάρκωση του Υιού του Θεού, και με θάρρος μπροστά σεόλους έλεγες δυνατά στον Κτίστη σου: Εγώ Εσένα αναγνωρίζω ως Υιό του Θεού, που έχεις και την ίδια με Αυτόν ουσία. Γι’ αυτό άξια αναδείχθηκες η πέτρα της πίστεως, και κρατάς τα κλειδιά της Θείας Χάριτος, Πέτρε απόστολε. Παρακάλεσε λοιπόν τον Χριστό να χαρίσει άφεση αμαρτιών σε όσους εορτάζουν με πόθο τη μνήμη σου.
Μετά την β’ Στιχολογίαν. Κάθισμα του Παύλου.
Την Σοφίαν και Λόγον
Ουρανόθεν την κλήσιν παρά Χριστού, κομισάμενος ώφθης κήρυξ φωτός, πάσι τοις της χάριτος, καταλάμψας διδάγμασι’ την γάρ του νόμου ξέσας, λατρείαν του γράμματος, τοις πιστοίς κατήστραψας, την γνώσιν του Πνεύματος’ όθεν και εις τρίτον, ουρανόν επαξίως, επήρθης μετάρσιος, και Παράδεισον έφθασας, Παύλε Απόστολε. Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην σου.
Αφού δέχθηκες από τον ουρανό με θεία αποκάλυψη την κλήση του Χριστού, φανερώθηκες ως κήρυκας του φωτός σε όλους, φωτίζοντάς τους με τα διδάγματα της Θείας Χάριτος. Σαν αστραπή φανέρωσες στους πιστούς την γνώση του Πνεύματος, αφού εξαφάνισεςτη λατρεία του γράμματος του μωσαικού νόμου. Γι’ αυτό επάξια ανέβηκες στον τρίτο ουρανό πάνω στον αέρα, φθάνοντας στον παράδεισο, Παύλε απόστολε. Παρακάλεσε, λοιπόν, να χαρίσει ο Θεός, άφεση των αμαρτιών, σε όσους εορτάζουν με πόθο τη μνήμη σου.
Κάθισμα αμφοτέρων
Την Σοφίαν και Λόγον
Κορυφαίους οφθέντας των μαθητών, τους μεγάλους φωστήρας και φαεινούς, Πέτρον ευφημήσωμεν, και τον πάνσοφον Παύλον’ τω γάρ πυρί του θείου εκλάμψαντες Πνεύματος, την αχλύν της πλάνης, κατέφλεξαν άπασαν’ όθεν και της άνω, βασιλείας πολίται, αξίως εδείχθησαν, και της χάριτος σύνθρονοι. Διά τούτο βοήσωμεν” Απόστολοι Χριστού του Θεού, των πταισμάτων άφεσιν αιτήσασθε, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην ημών.
Τους αποδεδειγμένα κορυφαίους μεταξύ των μαθητών του Κυρίου, τα μεγάλα και φωτεινά αστέρια, δηλαδή τον Πέτρο και τον πάνσοφο Παύλο,ελάτε να επαινέσουμε με ύμνους. Αφού δηλαδή έλαμψαν με την φλόγα του Θείου Πνεύματος, κατάκαψαν όλη την σκοτεινιά της πλάνης. Γι’ αυτό αποδείχθηκαν άξιοι πολίτες της άνω βασιλείας, και συνεργάτες της Χάριτος του Θεού. Ελάτε, λοιπόν, να τους παρακαλέσουμε με βοή λέγοντας: Απόστολοι του Χριστού, ζητείστε από το Θεό την άφεση των αμαρτιών για όσους εορτάζουν την μνήμη σας με πόθο.
Κοντάκιον” Ήχος β’ Αυτόμελον
Τους ασφαλείς και θεοφθόγγους κήρυκας, την κορυφήν των Μαθητών σου Κύριε, προσελάβου εις απόλαυσιν, των αγαθών σου και ανάπαυσιν’ τους πόνους γάρ εκείνων και τον θάνατον, εδέξω υπέρ πάσαν ολοκάρπωσιν, ο μόνος γινώσκων τα εγκάρδια.
Κύριε, δέχθηκες κοντά Σου τους κορυφαίους των μαθητών Σου, που είναι αλάνθαστοι, και γι’ αυτό και ασφαλείς κήρυκες των θείων λόγων Σου, ώστε να τους χαρίσεις την απόλαυση των αγαθών Σου και την ανάπαυση. Γιατί δέχθηκες πιο ευχάριστα από κάθε θυσία ολοκαυτώματος τους κόπους τους και τον θάνατό τους, Συ που γνωρίζεις τα βάθητης καρδιάς κάθε ανθρώπου.
Ο Οίκος
Τράνωσόν μου την γλώτταν Σωτήρ μου, πλάτυνόν μου το στόμα, και πληρώσας αυτό, κατάνυξον την καρδίαν μου, ίνα οίς λέγω ακολουθήσω, και ά διδάσκω, ποιήσω πρώτος’ πάς γάρ ποιών και διδάσκων, φησίν, ούτος μέγας εστίν. Εάν γάρ λέγω μή πράττων, ως χαλκός ηχών λογισθήσομαι. Διό λαλείν μοι τα δέοντα, και ποιείν τα συμφέροντα δώρησαι, ο μόνος γινώσκων τα εγκάρδια.
Αύξησε την ικανότητα της γλώσσας μου, Κύριε, για να μπορεί να μιλάει για τα ένδοξα” πλάτυνε το στόμα μου, για να μπορεί να επαινεί, και αφού το γεμίσεις με τη Χάρη Σου, δώρισε κατάνυξη στην καρδιά μου, για να μπορώ να ακολουθώ όσα λέγω, και μάλιστα όσα διδάσκω να μπορώ να τα εφαρμόζω πρώτος, γιατί λέγει: κάθε ένας που διδάσκει και εφαρμόζει τα διδασκόμενα, αυτός είναι μεγάλος. Ετσι, αν λέγω χωρίς να πράττω, θα θεωρηθώ σαν χαλκός που κάνει θόρυβο. Γι’ αυτό δώρισέ μου να λέγω όσα πρέπει, και να πράττω τα συμφέροντα, Εσύ που γνωρίζεις τα βάθη της καρδιάς κάθε ανθρώπου.
Συναξάριον
Τη ΚΘ’ του αυτού μηνός (Ιουνίου), Μνήμη των Αγίων ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων και πρωτοκορυφαίων, Πέτρου και Παύλου.
Στίχοι
Σταύρωσις είλε κήρυκα Χριστού Πέτρον,
Τομή δέ Παύλον, τον τεμόντα την πλάνην.
Τλή ενάτη Σταυρόν Πέτρος εικάδ’ άορ δέ γε Παύλος.
Κατά την 29-Η του μηνός εορτάζεται η μνήμη των αγίων ενδόξων και αξιύμνητων αποστόλων Πέτρου και Παύλου.
Ησταύρωση αφαίρεσε τη ζωή του κήρυκα του Χριστού Πέτρου, ενώ το ξίφος την ζωή του Παύλου, Που με τη διδασκαλία του, σαν με άλλο ξίφος, έκοψε την πλάνη. Την εικοστή εννάτη ημέρα του Ιουνίου, ο Πέτρος με το σταυρό και ο Παύλος με το ξίφος θυσιάσθηκαν για τον Χριστό.
Ταις αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.
Με τις πρεσβείες αυτών,Χριστέ ο Θεός, ελέησε και σώσε μας.
Εξαποστειλάριον” Γυναίκες ακουτίσθητε
Των Αποστόλων άπαντες, την κορυφήν υμνήσωμεν, Πέτρον και Παύλον τους θείους, της οικουμένης φωστήρας, τους κήρυκας της πίστεως, τας θεολόγους σάλπιγγας, δογμάτων τους εκφάντορας, της Εκκλησίας τους στύλους, και καθαιρέτας της πλάνης.
Ολοι ας υμνήσουμε την κορυφή των αποστόλων, τον Πέτρο και τον Παύλο, τα θεία αστέρια της οικουμένης. Αυτοί κήρυξαν σε όλο τον κόσμο την πίστη του Χριστού, σάλπισαν την θεολογία, φανέρωσαν σε όλους τα δόγματα που δεν αλλάζουν με τίποτε, στήριξαν σαν άλλοι στύλοι την Εκκλησία, διέλυσαν και εξαφάνισαν την πλάνη.
Δόξα των αίνων. Ήχος πλ. β’ Κοσμά Μοναχού
Η πάνσεπτος των Αποστόλων, επεδήμησεν εορτή, τη Εκκλησία Χριστού, προξενούσα σωτηρίαν ημίν. Μυστικώς ούν κροτήσαντες, τούτοις προσείπωμεν. Χαίρετε φωστήρες των εν σκότει, του ηλίου ακτίνες υπάρχοντες. Χαίρετε Πέτρε και Παύλε, δογμάτων των θείων θεμέλιοι αρραγείς, φίλοι του Χριστού, σκεύη τίμια. Πάρεστε μέσον ημών αοράτως, καταξιούντες δωρεών αϋλων, τους την ημών εορτήν, ευφημούντας άσμασι.
Στην Εκκλησία του Χριστού ήλθε και έφερε χαρά η εορτή των αγίων Αποστόλων, την οποίαν αξίζει όλοι να τιμούμε με σεβασμό, αφού μας εξωθεί στην σωτηρία. Από τα βάθη της ψυχής μας λοιπόν, με το δέος που αρμόζει στα μυστήρια της Εκκλησίας μας, ας απευθυνθούμε σε αυτούς, χειροκροτώντας τους και λέγοντας: Χαίρετε, σείς, τα αστέρια που φωτίζετε όσους βρίσκονται στο σκοτάδι, αφού είσθε ακτίνες του Ηλίου, του Χριστού. Χαίρετε, Πέτρε και Παύλε, τα αρράγιστα θεμέλια όλων των δογμάτων, πάνω στα οποία στηρίζεται η πίστη της Εκκλησίας. Χαίρετε, σεις φίλοι του Χριστού και πολύτιμα σκεύη τα οποία ο Χριστός χρησιμοποιεί. Ελάτε τώρα λοιπόν, σταθείτε ανάμεσά μας αοράτως, και αξιώστε μας να απολαύσουμε άυλες πνευματικές δωρεές όλους εμάς, που με ύμνους τιμούμε και δοξάζουμε την εορτή σας.
Απόδοση, Ιωάννης Τρίτος.
