Ενας συμμοναστής του μας είπε:
– Οταν γέρασε ο Γέρο-Αρσένιος καθόταν στο κελί του σε μία καρέκλα και έλεγε την ευχή στραμμένος προς τις εικόνες. Μια μέρα ήταν πολύ χαρούμενος και είπε σε συμμοναστή του: « Εχει μία χαρά η ψυχή μου, τρέλα χαράς, τώρα που θα φύγω απ᾽ αυτόν τον κόσμο». Την άλλη μέρα όμως ήταν κατηφής και στενοχωρημένος.
-Τι έχεις, π. ᾽Αρσένιε; τον ρώτησε ο ίδιος μοναχός.
-Τι να σου πω! Κοιτάζω τις εικόνες και γυρνάει η Μαννούλα (Παναγία) το πρόσωπό της αλλού, δε θέλει να με δει, το ίδιο κι ο Χριστός κι ο Αγιος Νικόλαος… Μα τι σας έφταιξα; τους λέω.
Αυτό κράτησε για 3 – 4 ημέρες ακόμα. Ομως την Πέμπτη ο π. ᾽Αρσένιος ήταν πάλι χαρούμενος, κατενυγμένος, δακρυσμένος και εξήγησε την αλλαγή του:
– Αρχισα να ψάχνω τι φταίει. Και σκέφτηκα μήπως εκείνος ο λόγος που είπα ότι έχει μία χαρά η ψυχή μου που θα φύγει από τον κόσμο, μήπως αυτό είναι υπερηφάνεια; Κι άρχισα να λέω: «Χριστέ μου, κι αυτό δικό σου είναι, εγώ είμαι ένας βρωμιάρης. Κι αν αισθάνομαι έτσι εσύ μου έδωσες αυτό το αίσθημα, δεν είναι δικό μου».
Με την αυτομεμψία του ταπεινώθηκε και την άλλη ημέρα είπε ότι όλες οι εικόνες τον κοιτούσαν με ολάνοιχτα τα μάτια
