Υψηλός ο στόχος, ευγενής η επιθυμία για την υπέρβαση των φυσικών ορίων που παγιδεύουν το ανθρώπινο μεγαλείο στη φθορά και στο θάνατο. Τα παλαιότερα, αλλά και τα τελευταία τεχνολογικά έργα του ανθρώπου προδίδουν μια εσώτερη κίνηση του ανθρώπινου πνεύματος για την προσέγγιση της κορυφής της τελειότητας.
Η ολυμπιακή αθλητική ιδέα, ίναι μια αυθεντική έκφραση της ατελεύτητης προσπάθειας του ανθρώπου να αυτοβεβαιωθεί ως ον που ολοένα προάγεται.
Η αυγουστιάτικη Θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι το γεγονός, στο οποίο μπορεί να ενσκύψει ο άνθρωπος και να δει να πραγματώνεται σ’ αυτό το υπέρλογο και θαυμαστό ξεπέρασμα της φυσικής νομοτέλειας. Γιατί στο πανάγιο πρόσωπο της Μητέρας του Θεού, ακόμα κι όταν ο πιστός το προσκυνά ύπτιο στη νεκρική κλίνη, γνωρίζει ότι αναμορφώθηκε το αρχαίο κάλλος της προπτωτικής Εύας, που έλαμπε μέσα στην προοπτική της αφθαρσίας και της αθανασίας στον κήπο της Εδέμ.
Αυτό θέλει να εκφράσει ο ιερός υμνογράφος στα ρητορικά ερωτήματα της θεόπνευστης ποίησής του· «πως γαρ η απείρανδρος βρεφοτρόφος αγνεύουσα; πως δε η μητρόθεος νεκροφόρος μυρίζουσα;»
Η παρουσία της παρθένου Μαριάμ στον επίγειο βίο ήταν αναμφίβολα έργο της θείας Πρόνοιας· η επιλογή της «ευλογημένης εν γυναιξί» ήταν αλάνθαστο βήμα στο σχέδιο της θείας οικονομίας. Η ταπεινή όμως υποταγή της αγνής Κόρης της Ναζαρέτ στη θεία βουλή ήταν η από μέρους του ανθρώπου απόφαση η επανορθωτική του προγονικού αμαρτήματος της πρώτης Εύας.
Η Νέα Εύα αναλαμβάνει το ρόλο που απέρριψε η τραγική προμήτωρ και γίνεται η πηγή και η μητέρα της ζωής. Κυοφορεί την Αυτοζωή, τον Ζωοδότη και Λυτρωτή Ιησού Χριστό.
Η θεία γέννησή Του είναι έξω από τα όρια και τα μέτρα της ανθρώπινης γέννησης, γι’ αυτό και στο πρόσωπο της Παναγίας Μητέρας του Κυρίου μας ενώνονται ανερμήνευτα η μητρότητα και η παρθενία· «Νενίκηνται της φύσεως οι όροι εν σοι, Παρθένε Αχραντε· παρθενεύει γαρ τόκος, και ζωήν προμνηστεύεται θάνατος»
Η έξοδος της Υπεραγίας Θεοτόκου από το χώρο της φθοράς ήταν η επιβεβαίωση ότι η αγιότητα χωράει, θεραπεύει και υπερβαίνει τα όρια των φυσικών νόμων, που λειτουργούν προς χάριν του πεπερασμένου ανθρώπου. « Ω του παραδόξου θαύματος! η πηγή της ζωής εν μνημείω τίθεται, και κλίμαξ προς ουρανόν ο τάφος γίνεται»
Τα ανθρώπινα ρεκόρ γοητεύουν, καταπλήσσουν, υπερβαίνονται μέσα στα λογικά όριά τους και αυτοκαταφάσκουν το πεπερασμένο.
Στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου το όριο του θανάτου μετατρέπεται σε πέρασμα από το χώρο που η υπέρβαση είναι ρεκόρ η είναι θαύμα, στον όντως υπερχώρο που χωρεί η θεότητα, η αγιότητα και οι αγαπημένοι του Θεού. Εκεί η Παναγία Μητέρα μας, στην αιώνια ανυπέρβλητη δόξα της, υπερβαίνει στο μεσιτευτικό της έργο κάθε ανθρώπινο πόθο για σωτηρία.
Φιλοθέη Χ. Τ.
