Τη ΙΕ’ του αυτού μηνός (Ιανουαρίου), μνήμη το Οσίου Παύλου του Θηβαίου.
Εἰ θαῦμα Θήβαις ταῖς παρ᾽ Αἴγυπτον πύλαι,
Πόσον γε Παῦλος, κἄν βίου λίπῃ πύλας;
Βλαστὸς Θηβαΐδος πέμπτῃ δεκάτῃ θάνε Παῦλος.
Ο ερημικός και ήουχος τόπος είναι από τους βασικούς παράγοντες ανάπτυξης της αυτοσυγκέντρωσης και προσευχής προς το Θεό. Αυτό φαίνεται καθαρά στη ζωή του Αγίου Παύλου του Θηβαίου. Άνηκε σε πλούσια οικογένεια της Κάτω Θηβαίδας της Αιγύπτου. Όταν ο Δέκιος (249-251) κήρυξε τον τρομερό διωγμό κατά των χριστιανών, ο Παύλος, μόλις 15 χρονών, χάνει τους γονείς του. Με εσωτερική παρακίνηση του Άγιου Πνεύματος (κατ’ άλλους φοβούμενος μη παραδοθεί στους διώκτες των χριστιανών από τον έπ’ αδελφή γαμπρό του, που του ζητούσε την περιουσία) φεύγει και ζητά καταφυγή σωτηρίας στην έρημο.
Εκεί, μέσα στην ησυχία της φύσης, βρήκε καιρό για συστηματική μελέτη και προσευχή. Όταν πέρασε ο διωγμός του Δεκίου και επανήλθε η γαλήνη, ο Παύλος εξακολουθεί να μένει στην έρημο και, μάλιστα, αποφασίζει να μείνει μόνιμα. Τόσο δε ολοφάνερη είχε γίνει μέσα στην έρημο η πνευματική υπεροχή του και η ταπεινοφροσύνη του, ώστε, όπως κάποτε στον Κύριο μας, έρχονταν πλήθη λαού να Τον ακούσουν έτσι και στον Παύλο έρχονταν πολλοί αναχωρητές να τον ακούσουν και να τον συμβουλευθούν. Η φήμη του είχε φθάσει και στην ακοή του μεγάλου Αντωνίου, που κίνησε και τον συνάντησε μέσα σε ατμόσφαιρα ανέκφραστης χαράς.
Οταν μετά από λίγους μήνες επανήλθε ο Άγιος Αντώνιος, βρήκε τον Όσιο Παύλο πεθαμένο, και δύο λιοντάρια έστεκαν κοντά στον τάφο του, τον όποιο είχαν σκάψει με τα νύχια τους. Ο μεγάλος ερημίτης ήταν τότε 113χρονών.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείου Πνεύματος, τὴ ἐπινεύσει, πρῶτος ὤκησας, ἐν τὴ ἐρήμω, Ἥλιου τὸν ζηλωτὴν μιμησάμενος καὶ δι’ ὀρνέου τραφεῖς ὡς ἰσάγγελος, ὑπ’ Ἀντωνίου τῷ κόσμῳ ἐγνώρισαι. Παῦλε ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.
Τον φωστήρα άπαντες τον εν τω ύψει, αρετών εκλάμψαντα, ανευφημήσωμεν πιστοί, Παύλον τον θείον κραυγάζοντες· Συ των οσίων Χριστέ αγαλλίαμα.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ
Από τον βίο του αγίου Παύλου του Θηβαίου
Διηγήσεις σχετικές με το που πάνε οι ψυχές όσων πεθαίνουν και πώς είναι μετά τον χωρισμό από το σώμα.
Ο άγιος Αντώνιος, όταν πήγαινε στον άγιο Παύλο τον Θηβαίο φέρνοντάς του τη στολή του αγίου Αθανασίου, για την οποία και τον είχε στείλει εκείνος, και ενώ βάδιζε στην έρημο, χωρίς να απέχει πια πολύ από τη σπηλιά, την τρίτη ώρα της ημέρας, είδε στον δρόμο – με τα πνευματικά μάτια, με τα οποία βλέπουν όσοι έγιναν άξιοι να αντικρίζουν τέτοια πράγματα – τάγματα αγγέλων, ομάδες αποστόλων, πλήθη προφητών, παρατάξεις μαρτύρων και ανάμεσά τους την ψυχή του Παύλου, πιο λευκή και πιο αστραφτερή από το χιόνι, να ανεβαίνει στον ουρανό με πολλή χαρά.
Από το βιβλίο: Ευεργετινός: «Ήτοι Συναγωγή των θεοφθόγγων ρημάτων και διδασκαλιών των θεοφόρων και αγίων πατέρων, από πάσης γραφής θεοπνεύστου συναθροισθείσα.»
Τόμος 1-ος. μετάφραση (Νεοελληνική απόδοση): Δ. Χρισταφακόπουλος
Εκδόσεις, Το Περιβόλι της Παναγίας, 2001
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
Παράβαλε και:
15 Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Ιωάννου του Καλυβίτου: Ακολουθία (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου), Μεγαλυνάρια.
15 Ιανουαρίου, μνήμη και του Οσίου Προχόρου του Βράνσκι: Βίος.
15 Ιανουαρίου, ανάμνησις της αποκαταστάσεως του Νέου Οσίου πατρός ημών Νεκταρίου, Αρχιεπισκόπου Πενταπόλεως, από του Πατριαρχείο Αλεξανδρίας: Συναξάριον, Ακολουθία.
