Κυριακή Α’ των Νηστειών (Ορθοδοξίας): Υβρίζεσαι για το Χριστό; – Μακαριστού Μητροπ. Πρ. Φλωρίνης, Αυγουστίνου Καντιώτου.

Εβρ. 11,24-26, 32-12,2

«Μείζονα πλούτον ηγησάμενος
(ο Μωυσής) των Αιγύπτου θησαυρών τον ονειδισμόν του Χριστού»
(Εβρ. 11,26)

Σήμερα, αγαπητοί μου, σήμερα είνε η πρώτη Κυριακή της Ορθοδοξίας. Σ’ όλους τους ναούς ως Απόστολος διαβάζεται μια περικοπή από την προς Εβραίους επιστολή, από το 11ο κεφάλαιο. Σας παρακαλώ, αγαπητοί μου, όταν τελειώση η θεία λειτουργία και πάτε στα σπίτια σας, μην αρχίσετε κοσμικές συζητήσεις, αλλά ανοίξτε την Καινή σας Διαθήκη και διαβάστε ολόκληρο το 11ο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής. Το κεφάλαιο αυτό είνε ένας ύμνος της πίστεως. Ο απόστολος ανοίγει την ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης και από ‘κει παίρνει παραδείγματα ανδρών και γυναικών που πίστεψαν στον αληθινό Θεό και με την πίστι αυτή κατώρθωσαν πράγματα, που δεν μπορούσε κανείς άλλος από τους ανθρώπους να κατορθώση. Η πίστι τους ήταν τόσο δυνατή, ώστε να νικήσουν κάθε εμπόδιο, κάθε εχθρό· έκανε θαύματα.
Ποιο από τα πολλά αυτά θαύματα να διηγηθούμε εδώ; Ή ποιον από τους ήρωες αυτούς να αναφέρουμε και να εγκωμιάσουμε; Αν επρόκειτο να διηγηθούμε όλα τα θαύματα των ηρώων αυτών, όχι ένα κήρυγμα, αλλ’ εκατό κηρύγματα θα έπρεπε να κάνουμε, και πάλι δεν θα έφταναν. Γι’ αυτό απ’ όλα τα ονόματα που αναφέρει ο σημερινός Απόστολος θα ασχοληθούμε σήμερα με ένα μόνο όνομα, το όνομα του Μωυσή.

*********************

Ο Μωυσής έζησε 1.500 περίπου χρόνια προ Χριστού. Η ζωή του είνε γεμάτη θαύματα. Το πρώτο θαύμα έγινε τις πρώτες μέρες που γεννήθηκε. Σύμφωνα με ένα νόμο που είχε βγάλει ο βασιλιάς της εποχής του, ο φαραώ της Αιγύπτου, όλα τα νεογέννητα αρσενικά παιδιά των Εβραίων έπρεπε να σκοτώνωνται, να ρίχνωνται στο Νείλο ποταμό. Νόμος σατανικός, που έγινε για να εξοντωθή το γένος των Εβραίων.
Ανατριχιάζετε; Αλλ’ ο σατανάς, που έσπρωξε ένα βασιλιά να βγάλη ένα τέτοιο νόμο, και σήμερα εξακολουθεί το κακούργο του έργο. Αλλοίμονο! Φαραώ δεν είναι πια ένας μόνο. Φαραώ είνε πολλοί. Είνε αναρίθμητοι. Είνε άνδρες και γυναίκες, που δεν θέλουν να κάνουν παιδιά και, εάν ποτέ κατά λάθος αρχίζη να φυτρώνη παιδί στην κοιλιά της μάνας, πάνε και το ξερριζώνουν με τις εκτρώσεις. Αυτοί είνε κακούργοι. Αυτοί είνε και από τους φαρώ χειρότεροι. Εκείνοι τα ξένα παιδιά έρριχναν στο ποτάμι. Αυτοί σκοτώνουν τα ίδια τους τα παιδιά. Αλλ’ οι άνθρωποι αυτοί, που κάνουν το απαίσιο έγκλημα των εκτρώσεων, οπωσδήποτε θα τιμωρηθούν από το Θεό, όπως τιμωρήθηκε και ο Φαραώ. Εκείνος έπνιξε τα αθώα παιδιά, αλλά κι αυτός πνίγηκε με όλο του το στρατό μέσα στα νερά της Ερυθράς θαλάσσης.
Και ο Μωυσής, που ήταν παιδί Εβραίων, θα έπρεπε κι αυτός όταν γεννήθηκε να σκοτωθή, σύμφωνα με το νόμο του φαραώ. Αλλά δεν σκοτώθηκε. Σώθηκε. Πως; Η μάνα του τον έβαλε βρέφος μέσα σ’ ένα πανεράκι, που έφραξε με πίσσα για να μην μπαίνουν νερά, και έτσι το έρριξε στο ποτάμι. Έπλεε σαν μικρή βαρκούλα. Η θυγατέρα του φαραώ, που έκανε τον περίπατό της στο ποτάμι, το είδε, το έβγαλε από τον ποταμό, και με έκπληξι είδε ότι μέσα στο πανεράκι ήταν ένα αγοράκι. Πόσο χαριτωμένο ήταν το βρέφος αυτό! Η πριγκίπισσα το συμπάθησε, το υιοθέτησε και το ανέθρεψε σαν πριγκιπόπουλο στο παλάτι. Έμαθε κατόπιν γράμματα και, επειδή ήταν έξυπνο παιδί, έγινε ένας από τους πιο μορφωμένους ανθρώπους της εποχής του. Ζούσε μέσα στα πλούτη. Είχε όλα τα αγαθά και πρωοριζόταν να γίνη κι αυτός μια μέρα φαραώ, βασιλιάς της Αιγύπτου. Τι τυχερό παιδί! Θα λέγαμε πολλοί.
Αλλ’ ο Μωυσής μια μέρα έφυγε από το παλάτι και πήγε σε μια έρημο. Εκεί έγινε βοσκός και έζησε 40 χρόνια, ώσπου τον κάλεσε ο Θεός για τη μεγάλη αποστολή.
Τι παράξενο πράγμα· ένα πριγκιπόπουλο ν’ αφήση το παλάτι και να γίνη τσοπάνος! Γιατί; Γιατί ο Μωυσής ήξερε από μικρός ποια είνε η καταγωγή του, ότι είνε παιδί Εβραίων. Έβλεπε πόσο το έθνος του υποφέρει από τους τυράννους της Αιγύπτου. Και ο Μωυσής δεν ήταν κανένας αναίσθητος, που κοιτάζει μόνο να περνάη αυτός καλά και αδιαφορεί για τα βάσανα των άλλων. Ήταν μια ευγενική ύπαρξι. Μέσα στην ψυχή του έγινε πάλη. Από το ένα μέρος τα παλάτια, τα πλούτη, τα εκλεκτά τραπέζια, οι δόξες, οι τιμές και όλα τα αγαθά του κόσμου. Κι από το άλλο μέρος οι φτωχές καλύβες, οι ξυλοδαρμοί, οι φυλακές, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δυστυχία των σκλάβων συμπατριωτών του. Τι να κάνη; Να μείνη στα παλάτια; Θα ήταν ένας προδότης, που πάνω από την πίστι και την πατρίδα θα είχε μόνο την καλοπέρασί του. Αλλά ν’ αφήση το παλάτι και να πάη με το σκλαβωμένο λαό; Καλομαθημένος όπως ήταν, πως θα ζούσε τη ζωή των ταπεινών και καταφρονεμένων;
Ο Μωυσής προτίμησε από τα δύο το δεύτερο. Προτίμησε από τον πλούτο τη φτώχεια, από την καλοπέρασι την κακοπάθεια, από την δόξα την ατιμία και την περιφρόνησι. Αντί να είνε το αγαπημένο παιδί μιας πριγκίπισσας, προτίμησε να είνε ένα από τα παιδιά του σκλαβωμένου λαού. Έτσι βγήκε από τα ανάκτορα και πήγε στο βουνό κ’ έγινε ένας τσοπάνος. Και αργότερα, όταν τον κάλεσε ο Θεός για να γίνη αρχηγός του απελευθερωτικού αγώνος της φυλής του, φάνηκε πιστός στην αποστολή του. Ήρθαν στιγμές που ο λαός έδειξε στο Μωυσή τη χειρότερη συμπεριφορά. Επειδή στον αγώνα αυτόν παρουσιάστηκαν ωρισμένες δυσκολίες, ο λαός, ανυπόμονος και αχάριστος, τα έβαζε με το Μωυσή. Έβρισαν, χλεύαζαν-ποιον; Τον ευεργέτη τους, που για χάρι τους θυσίασε τα πάντα. Και ό, τι έκανε ο Εβραϊκός λαός στο Χριστό, όταν ήρθε στον κόσμο για να τον σώση, το ίδιο έκανε και στο Μωυσή. Τον έβριζε, όπως έβριζε και το Χριστό. Αλλ’ ο Μωυσής όλα τα υπέφερε. Ήξερε σε ποιον πιστεύει και για ποιον υποφέρει όλα αυτά. Πίστευε στο Θεό και έμενε πιστός στην αποστολή του.

**********************

Αλλά κ’ εμείς, αγαπητέ μου, που ακούμε το παράδειγμα του Μωυσή, πρέπει να τον μιμηθούμε. Να μιμηθούμε την αυταπάρνησί του. Καλύτερα, αδερφέ μου, φτωχός και περιφρονημένος με το Χριστό, παρά πλούσιος και ένδοξος με το διάβολο. Προτιμότερο να βρίζεσαι και να χλευάζεσαι για το Χριστό, παρά να επαινήσαι και να εγκωμιάζεσαι από τα παιδιά του διαβόλου. Ας προσέξουμε αυτό το τελευταίο, γιατί ζούμε σε εποχή μεγάλης απιστίας και διαφθοράς. Ο κόσμος, άμ δη κανέναν να πιστεύη στο Χριστό, να πηγαίνη στην εκκλησία, να κοινωνή τα άχραντα μυστήρια και να προσπαθή να ζήση μια γνήσια χριστιανική ζωή, τον κοροϊδεύει. Είνε, λέει, ασυγχρόνιστος, καθυστερημένος, οπισθοδρομικός, αμόρφωτος, βλάκας, χαζός, τρελλός… Έτσι οι πολλοί δειλιάζουν να παρουσιασθούν σαν άνθρωποι που πιστεύουν στο Θεό. Και τα μικρά ακόμη παιδιά δεν τολμούν να κάνουν το σταυρό τους μπροστά στους μεγάλους που τα κοροϊδεύουν.
Ένα παράδειγμα. Κάποιος μικρός στο τέλος μιας θείας λειτουργίας με πλησίασε και πολύ σιγά μου λέει στο αυτί·
-Εγώ θέλω να γίνω παπάς!
-Και γιατί, παιδί μου, το λες τόσο σιγά και δεν το φωνάζεις; Τον ερωτώ.
-Αν το φωνάξω, λέει, θα με κοροϊδέψουν όλοι.
-Αν δεν θέλης, παιδί μου, να σε κοροϊδεύουν, να μη γίνης παπάς. Διάλεξε ένα επάγγελμα να σε τιμά και να υπολήπτεται ο κόσμος…
Που φθάσαμε! Στο μέλλον, όπως πάμε, μόνο εκείνοι που έχουν τον ηρωϊσμό να υβρίζωνται για το Χριστό θα ομολογούν την πίστι τους. Αυτοί θα είνε και οι μιμηταί του Μωυσή, που προτίμησε να υβρίζεται για την πίστι, παρά ν’ αφήση την πίστι και να τιμάται μέσ’ στα βασιλικά παλάτια.

Από το βιβλίο: Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, Μητροπολίτου Πρώην Φλωρίνης: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: (Σύντομα κηρύγματα επί των Αποστολικών Περικοπών). Γ’ έκδοσις. 2000.

Παράβαλε και:
Κυριακή Α. των νηστειών, της Ορθοδοξίας: Το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θ. Λ., «Αίμα και στεφάνι» – λόγος του αειμνήστου Μητροπ. Νικαίας Γεωργίου.
Κυριακή της Ορθοδοξίας: Νά γίνουμε Φίλιπποι! – Μακαριστού Μητροπ. Πρ. Φλωρίνης, Αυγουστίνου Καντιώτου.

Κατηγορίες: Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.