Δύο αγωνιστές μας διηγήθηκαν ότι μία ημέρα πήγαν στην Αλεξάνδρεια στον ναό της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, για να προσκυνήσουν, και βρήκαν στην πύλη του ναού ένα μοναχό να κάθεται και να πουλά κοφίνια πλεκτά για το εργόχειρό του. Παρατήρησαν ότι χωρίς να φιλονικά τα πουλούσε και δεχόταν ό,τι του έδιναν.
Για να τον δοκιμάσουν, λοιπόν, του είπεν: «Πες μας, γέροντα, πόσο πουλάς τα κοφίνια;». Αυτός τους είπε, δέκα οβολούς. «Πολλά ζητάς, είπαν, θα σου δώσουμε πέντε». Αυτός συμφώνησε. Και τότε του λένε πάλι: «Πολύ είναι για σένα˙ μόνο αν θέλεις έναν οβολό, θα σου τα αγοράσουμε όλα». Αυτός και πάλι συμφώνησε. Έδωσαν λοιπόν για κάθε κοφίνι από έναν οβολό και τα πήραν.
Τότε ο γέροντας πήρε το ραβδί του και κατευθύνθηκε προς το κελλί του. Αυτοί όμως τον ακολούθησαν και τον έφτασαν, ζητώντας συγχώρεση και λέγοντας: «Τί έκανες αββά, και έδωσες για ένα οβολό τα κατασκευάσματά σου, που αξίζουν για δέκα;» Εκείνος απάντησε: «Εγώ πάντοτε έτσι κάνω, πρώτα λέω την τιμή και αν την δίνουν, την λαμβάνω». Αυτοί τότε παρακάλεσαν να πάνε μαζί του στο κελλί, όπου, όταν έφθασαν, βρήκαν ένα ξύλινο αγγείο του νερού, ένα καύκαλο και μία χύτρα. Τότε του ζήτησαν να βράσουν λίγη αθήρα (τραχανάς που συνήθιζαν οι Αιγύπτιοι, δηλαδή σιτάρι με γάλα που τα έβραζαν, και από το οποίο είχαν και οι δύο μαζί τους, καθώς ο γέροντας έτρωγε παξιμάδι).
Ο γέροντας τους είπε: «Πηγαίνετε στο αντικρυνό κελλί και πείτε στον εκεί μοναχό ότι ο γέροντας του λέει να έλθει, για να φάει μαζί του». Πηγαίνοντας στον μοναχό, που ήταν μαθητής του, είπαν τον λόγο του γέροντα. Εκείνος αντιλαμβανόμενος το περιεχόμενο του λόγου είπε: «Να φάγετε και όχι να φάγουμε είπε ο γέροντας, γιατί βέβαια θα πέθανε». Αυτοί ακούγοντας ταράχτηκαν και πηγαίνοντας με αυτό στο κελλί, βρήκαν τον γέροντα πεθαμένο. Αφού τον έντυσαν ως νεκρό, κάθισαν και τον έκλαψαν για πολλή ώρα, έσκαψαν τάφο, τον ενταφίασαν και μετά από επτά μέρες πέθανε και ο μαθητής του, γιατί είχαν συμφωνία, ότι όποιος θα πέθαινε πρώτα, να παρακαλούσε τον Θεό να πάρει μαζί και τον άλλο. Και πράγματι δεν διαψεύστηκε η συμφωνία τους.
Έτσι εμείς γεμάτοι κατάνυξη, μείναμε διάδοχοι των κελλιών και της διαγωγής των οσίων αββάδων.
Από το βιβλίο: Λειμωνάριον το παλαιόν – ιωάννου Μόσχου. Ητοι, Τα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου. Διηγήματα των Οσίων πατέρων. βιβλίον ψυχωφελέστατον Ιωάννου Ευκρατά και Σωφρονίου του σοφιστού.
Εκδότης, Η Αγία Αννα, Φεβρουάριος 2005
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
