Όσο μπορούμε, νά προσέχουμε νά μή δίνουμε εμείς αφορμές καί δημιουργούνται άσχημες καταστάσεις. Νά μήν ανοίγουμε χαραμάδες στον πονηρό, γιατί οί ψυχές πού έχουν βλαμμένο λογισμό βλάπτονται καί αφορμή ζητάνε νά δικαιολογήσουν τόν εαυτό τους. Ετσι άπό τήν μιά χτίζουμε καί άπό τήν άλλη γκρεμίζουμε.
Είχαν έρθει μιά φορά στο Καλύβι μερικοί νέοι, μο¬ντέρνα παιδιά, καί συζητήσαμε. Εκείνη τήν ήμερα θά έβγαινα άπό τό Αγιον Όρος. Όταν τό έμαθαν, βγήκαν καί εκείνα άπό τό Όρος καί στο καραβάκι ήρθαν καί κάθησαν κοντά μου. Μέ πολύ ενδιαφέρον μέ ρωτούσαν γιά διάφορα πνευματικά θέματα. Μερικοί όμως τό πα¬ρεξήγησαν καί μάς κοίταζαν πολύ ύποπτα. Έάν μπο¬ρούσα νά προβλέψω ότι θά τό παρεξηγούσαν αυτό οί άλλοι, θά φρόντιζα νά λάβω τά μέτρα μου.
ο κόσμος είναι πονηρός. Πρέπει νά φροντίζουμε νά μη δημιουργούμε σκάνδαλα. Δέν ευθυνόμαστε γιά όσα δέν μπορούμε νά πάρουμε τά μέτρα μας η γιά όσα δέν έχουμε πείρα. Νά μήν περιμένουμε μισθό από τον Θεό, όταν εμείς άπό απροσεξία δημιουργούμε προβλήματα. Μισθό έχουμε, όταν εμείς είμαστε προσεκτικοί, αλλά δημιουργή ο εχθρός προβλήματα. Μού λέει λ.χ. κάποιος ότι είμαι πλανεμένος. Πρώτα θά δω αν είμαι πλανεμένος η όχι. «Γιά νά το πή αυτός, κάτι θά είδε. Δέν μπορεί νά το είπε στά καλά καθούμενα• κάτι θά παρεξήγησε», σκέ¬φτομαι και ψάχνω νά βρω πού μέ παρεξηγεί, γιά νά το διορθώσω. Αν λέη ότι είμαι πλανεμένος, είμαι μάγος, γιά μένα είναι κέρδος, γιατί δέν θά μαζεύεται κόσμος και θά ησυχάσω. Άλλα αυτός ο καημένος θά κολασθή, γιατί κάνει κακό στην Εκκλησία- κρίμα δέν είναι; Και φταίω εγώ, γιατί κάτι δέν πρόσεξα. Π.χ. έρχονται μερικοί νά μού φιλήσουν τό χέρι και τους χτυπάω ελαφρά στό κε¬φάλι. ο άλλος τό βλέπει και λέει: «Τους ευλογεί, ενώ είναι μοναχός! Τί είναι αυτός;». Δέν φταίνε αυτοί, πρέ¬πει έγώ
νά μήν τό ξανακάνω.
– Γέροντα, όταν κανείς άπό απροσεξία δημιουργή κάποιο σκάνδαλο, μερικοί λένε: «Άσ’ τον αυτόν, έχει τό ακαταλόγιστο».
– Τό ακαταλόγιστο έχει ένας πού δέν μπορεί νά σκεφθή, όχι αυτός πού δέν προσέχει. ο απρόσεκτος ανά¬βει φωτιά και δέν σκέφτεται ότι θά πιάση πυρκαγιά εκεί πού τήν άναψε. Οταν καμμιά φορά βάζη φωτιά ένας τέτοιος άνθρωπος και καψαλίζη και άλλες ψυχές, έχουμε καθήκον νά εύχώμαστε και νά ρίχνουμε και κανέναν κουβά νερό. Είναι και άλλοι πού είναι ορμητι¬κοί, έχουν και ευλάβεια μαζί μέ βλάβη καί, όταν ακούσουν κάτι μέ τό οποίο δέν συμφωνούν, χωρίς νά εξετάσουν αν είναι σωστό ή όχι, τά κάνουν όλα γυαλιά καρφιά. Τότε πρέπει με τρόπο άλλοτε νά πατάμε λίγο φρένο και άλλοτε, όταν σταματάνε, νά βάζουμε πάλι με τρόπο καμμιά πέτρα στον τροχό τους, γιατί μπορεί νά πάρουν και ανάποδα στροφές και νά πάρουν και άλλους σβάρνα.
Οι σκανδαλοποιοί είναι μερικοί
Εύκολα μην πιστεύετε σε ό,τι ακούτε, γιατί είναι και μερικοί πού τά λένε όπως εκείνοι τά καταλαβαίνουν. Πήγε μιά φορά ένας στον Χατζεφεντή και τού λέει: «Νάχω την ευχή σου, Χατζεφεντή, εκατό φίδια μαζεύ¬τηκαν εκεί επάνω». «Εκατό φίδια; Πού βρέθηκαν;», από¬ρησε ο Αγιος Αρσένιος. «Έ, αν δέν ήταν εκατό, πενήντα θά ήταν σίγουρα». «Πενήντα φίδια!». «Είκοσι πέντε πά¬ντως θά ήταν»! «Είκοσι πέντε φίδια άκουσες νά μαζεύ¬τηκαν ποτέ;», τού λέει πάλι ο Άγιος. Μετά τού λέει ότι ήταν δέκα οπωσδήποτε. «Καλά, τού λέει ο Άγιος, συ¬νέδριο είχαν και μαζεύτηκαν δέκα φίδια; Πάψε• δέν είναι δυνατόν!». «Πέντε θά ήταν», λέει τότε εκείνος. «Πέντε;». «Έ, δύο θά ήταν». Ύστερα τον ρωτάει ο Άγιος Αρσέ¬νιος: «Τά είδες;». «Όχι, λέει, τά άκουσα νά κάνουν μέσα στά κλαδιά «σσσσ…»». Μπορεί δηλαδή νά ήταν και καμ¬μιά σαύρα!… Έγώ από όσα ακούω ποτέ δέν βγάζω συμπεράσματα, χωρίς νά εξετάσω. Άλλος μπορεί νά λέη κάτι, γιά νά κατηγορήση, άλλος νά το λέη απλά και άλλος σκόπιμα.
Τι σκανδαλοποιοί είναι μερικοί! Ήταν δυό φίλοι στην Κόνιτσα πολύ αγαπημένοι. Τις γιορτές και τις Κυ¬ριακές δέν γύριζαν μέσα στην πόλη• έρχονταν στό μοναστήρι, στό Στόμιο• έψελναν κιόλας. Ύστερα ανέβαιναν στό βουνό, στην Γκαμήλα. Μιά μέρα ένας διεστραμμέ¬νος τύπος τους έβαλε σκάνδαλα. Πάει στον έναν καί του λέει: «Ξέρεις τί είπε για σένα αυτός; Αυτό καί αυτό». Πάει μετά καί στον άλλον καί του λέει: «Ξέρεις τί είπε γιά σένα αυτός πού τον έχεις φίλο; Αυτό καί αυτό». Αμέσως έγι¬ναν καί οι δυό θηρία καί πιάνουν έναν καυγά μέσα στό μοναστήρι! Έν τω μεταξύ εκείνος πού έβαλε τό φυτίλι έφυγε, καί αυτοί δώσ’ του νά μαλώνουν. ο μικρότερος ήταν καί λίγο νευρικός καί έβριζε τον μεγαλύτερο. «Τώρα, λέω, τί νά κάνω; Βρέ τον πειρασμό, τί κάνει!». Πάω καί λέω στον μεγάλο: «Κοίταξε, μικρός είναι• άφου είναι καί λίγο νευρικός, μην τόν παρεξηγής- ζήτησε του συγγνώ¬μη». «Πάτερ, τί συγγνώμη νά ζητήσω, μού λέει, δέν βλέ¬πεις πώς μέ βρίζει; Έγώ ούτε καν έχω ιδέα από αυτά πού λέει».
Πάω καί στον μικρό καί του λέω: «Κοίταξε, με¬γάλος είναι• δέν ειναι έτσι πού τά βλέπεις τά πράγματα• πήγαινε, ζήτησε του συγγνώμη». Αρπάχθηκε εκείνος• έβαλε τις φωνές: «Θά μαλώσουμε καί μαζί, Πάτερ!». «Έ, νά μαλώσουμε, ρέ Παντελή! Άφησε με όμως νά ετοιμα¬σθώ λίγο…», του είπα καί έφυγα. Έξω άπό τό μοναστή¬ρι είχα κάτι ξύλα μακριά, γιά νά φράξω τόν κήπο. Πάω, παίρνω άπό τετρακόσια μέτρα μακριά ένα ξύλο κοντά πέντε μέτρα καί τό σβάρνιζα σιγά-σιγά, γιά νά τόν κάνω νά γελάση. Εκείνος άκουγε πού τό σβάρνιζα, άλλα πού νά φαντασθή τί τό ήθελα! Μπήκα μέσα στην αυλή σβαρνίζοντας τό ξύλο, μέχρι πού έφθασα κάτω άπό τόν νάρ¬θηκα. «Σταμάτα, ρέ Παντελή, νά μαλώσουμε!», λέω. Έσκα¬σαν στά γέλια καί οι δυό, μόλις κατάλαβαν τί τό ήθελα τό ξύλο! Αυτό ήταν. Έσπασε ο πάγος. Έσκασε ο διάβολος. «Είστε στά καλά σας; τους λέω• τί εΐναι αυτά;». Και αγαπήθηκαν πάλι.
– η διαβολή τήν ίδια μέρα έγινε;
– Ναί, και βρίζονταν άσχημα! Βλέπεις ο διάβολος τί κά¬νει; ο άλλος ίσως τους ζήλευε πού ήταν τόσο αγαπημέ¬νοι σάν αδέλφια, διέβαλε τον έναν στον άλλον καί έφυγε. η διαβολή είναι πολύ κακό. Γι’ αυτό καί ο πειρασμός λέγεται διάβολος. Διαβάλλει- άλλα λέει στον έναν, άλλα στον άλλον καί δημιουργεί σκάνδαλα. Καί ειδές, τά πί¬στεψαν οι καημένοι καί πιάστηκαν!
– Επίτηδες τά είπε εκείνος;
– Ναί, γιά νά τους χωρίση από… αγάπη, ήγουν από φθόνο…
Από το βιβλίο: Λόγοι του Γέροντος Παισίου Β’. Πνευματική αφύπνιση.
Έκδοση: Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος. Σουρωτή Θεσσαλονίκης. 1999.
