Του Οσίου πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου.
Τω αυτώ μηνί (Φεβρουαρίω) Ε΄, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος Αγάθης.
Χαίρω σκότει δοθείσα φρουράς Αγάθη,
Μισούσα και φως, ει πλάνων όψεις βλέπω.
Πέμπτη εν φυλακή Αγάθη θάνεν είδος αρίστη.
Αύτη ήτον από μίαν πόλιν της νήσου Σικελίας, ονομαζομένην Πάνορμον, διαλάμπουσα μεν, με ωραιότητα και αφθορίαν σώματος, και με κάλλος ψυχής, γεμάτη δε ούσα, από πλούτον και σωματικά αγαθά, κατά τους χρόνους Δεκίου του βασιλέως εν έτει σνα΄ [251]. Αύτη λοιπόν με το να ήτον Χριστιανή, επροσφέρθη εις τον ηγεμόνα Κυντιανόν, και πρώτον μεν παραδίδοται εις μίαν άλλην γυναίκα άπιστον, Αφροδισίαν ονόματι, με σκοπόν, ίνα εκείνη με τας παρακινήσεις της, μεταθέση την Αγίαν από την του Χριστού πίστιν.
Επειδή δε η Αγία εκράτει δυνατώς την ευσέβειαν, και περισσότερον επεθύμει να αποθάνη με μαρτυρικόν θάνατον, διά τούτο δέρνουσιν αυτήν υπερβολικώς και κόπτουσι το βυζί της, το οποίον έκαμεν υγιές ο Απόστολος Πέτρος, φανείς εις αυτήν εν τη φυλακή. Έπειτα σύρνουσιν αυτήν επάνω εις τούβλα, και με φωτίαν αυτήν κατακαίουσιν. Είτα βάλλουσιν αυτήν εις την φυλακήν. Εκεί δε ευρισκομένη, παρέδωκεν η μακαρία την ψυχήν της εις χείρας Θεού.
Περί της Αγίας ταύτης Παρθένου Αγάθης λέγει ο ιερός Αυγουστίνος, εν τω β΄ βιβλίω του Κεκραγαρίου, ήτοι εν κεφαλαίω κβ΄ των Μονολογίων, όπου αναφέρει, ότι η θεία γλυκύτης, άπασαν την παρούσαν του κόσμου πικρίαν ανταναιρεί. Τί δε λέγει περί αυτής; «Ταύτης σου της υπεραφράστου γλυκύτητος Κύριε, κακείνη απεγεύσατο η παρθένος (η Αγάθη αύτη δηλαδή), ην αναγινώσκομεν χαίρουσάν τε και μεγαλοφρονούσαν απελθείν εις το δεσμωτήριον, ως δή κεκλημένην προς εστίασιν».
(Τον κατά πλάτος Βίον αυτής όρα εις το Εκλόγιον. Τούτον δε ελληνιστί συνέγραψεν ο Μεταφραστής, ου η αρχή· «Βασιλεύοντος Δεκίου». Σώζεται εν τη των Ιβήρων και εν άλλαις.)
(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου” Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
*
Ασματική Ακολουθία εις τιμήν και μνήμην της Αγίας Μάρτυρος Αγάθης.rar
Ποίημα +Αγάθης μοναχής,
καθηγούμενης Ι. Μ. Αγ. Αικατερίνης Αιγίνης,
εις την Αγία Παρθενομάρτυρα Αγάθη.
Αγάθη Νύμφη του Χριστού και καύχημα Παρθένων,
εσύ ακολούθησες τον Χριστόν, στον δρόμον τον ωραίον.
Παιδούλα δωδεκάχρονη με φρόνημα γενναίον,
ήσουνα θεοδίδακτη στης πίστεως τον νόμον.
Πτωχούς προστάτευσες πολλούς, γυμνούς και πεινασμένους,
Και ανεδείχθης Όσιος νους, εκ Θεού πεφωτισμένος.
Τα πλούτη σου εμοίραζες, τους δούλους λευθερώνεις,
Και θησαυρών στους ουρανούς, Αγάθη καμαρώνεις.
Ο Έπαρχος Κυντιανός, εκστατικός, στ’ αντίκρυσμά σου μένει!
Τα πλούτη και την δόξαν σου, ο πονηρός, ν’ αποκτήση θέλει.
Προτείνει δόξες και τιμές, γράφε ατιμοσύνες,
Γιατί εσύ στους ουρανούς, έχεις τες καλωσύνες.
Εγώ θέλω, πλούτο τον Χριστόν, τα είδωλά σου πτύω,
Παίδευε, καύσε, ξέσχιζε, εγώ θυσία άμωμη στον Θεόν, επιθυμώ να γίνω.
Εφρίαξεν στο άκουσμα, των ιδικών σου λόγων,
Και ετοιμάζει βούνευρα, και μάχαιραν για φόνον.
Ο Πέτρος εις την φυλακήν, το σώμά σου γιατρεύει,
Και την ψυχήν σου δέχεται, ο Χριστός, στο αίμα εξαγνισμένη.
Άγγελος ώφθη στην ταφήν, με πλάκα σμηλευμένην,
Με του Θεού τον δάκτυλον, ήτανε χαραγμένη.
Τον πέπλον σου ως θησαυρόν, αφήνεις στην πατρίδα,
Και την λυτρώνει καθαρά, από την καταιγίδα.
Οπισθοχώρησε η φωτιά, από την θείαν χάριν,
εκεί όπου είχε ξεχυθεί σαν πύρινο ποτάμι.
Δοξάζουνε την μνήμην σου, και τα μαρτύριά σου,
Και κηρύττουν σταθερώς, τα κατορθώματά σου.
Αγάθη νύμφη πάγκαλε, καύχημα των Παρθένων,
Δίδε μας δύναμιν στερεάν, στην πίστιν ως το τέλος.
Αγάθη σώζε τους πιστούς, τους σε υμνολογούντας,
Σκέπε και τας αδελφάς, τας σε παρακαλούσας.
Σκέπε και φρούρει πάντοτε, την γράφουσαν, Οσία,
Και την δικήν μου την ψυχήν, για να κηρύττω πάντοτε, τα θείά σου μεγαλεία.
Αμήν.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
voutsinasilias.blogspot.gr
