Ο Χαριτοδότης.

Ποσες ανάγκες έδειχνε να έχει η διψασμένη γη μας μετά τον παγωμένο χειμώνα! Αχαρη, άχρωμη, στεγνωμένη.
Είχε αποτυπωμένη πιο βαθιά την οδύνη και τον στεναγμό του ανθρώπου. «Συστενάζει» άλλωστε η φύση και «συνωδίνει» με τον άνθρωπο.
Περίμενε το χαριτωμένο νερό να περάσει στα σπλάχνα της, να της χαρίσει ομορφιά, ικμάδα και καθαρότητα. Αθόρυβα να κυλήσει κι απλόχερα να δώσει ο,τι το κάθε τι στη φύση χρειάζεται. «Χλοοποιόν και ζωοποιόν εστι το ύδωρ».
«…Κατεβαίνει βέβαια πάντοτε με την ίδια σύσταση και μορφή, αλλά η ενέργειά του γίνεται πολύμορφη και διαφορότροπη… Μια μόνο και η ίδια βροχή πέφτει σε όλο τον κόσμο. Και γίνεται λευκό χρώμα για το κρίνο, κόκκινο για το τριαντάφυλλο, πορφυρό για τούς μενεξέδες και τούς υάκινθους, μα διαφορετικό και ποικίλο για το κάθε είδος»…¹.
Και χάρισε ο Θεός την ανακαίνιση• και ανθοφόρησαν τα φυτά και γέμισαν με την ελπίδα της καρποφορίας. Και ξαναβγήκαν τα ζώα να χαρούν και να συνεχίσουν τη ζωη τους αμέριμνα, κατά το πρόσταγμα του Δημιουργού τους.

Ποσες ανάγκες δείχνει να χει η διψασμένη ψυχή μας! Ποσο τη βάρυνε ο κόπος, ο πόνος, η μοναξιά, το φορτίο της αμαρτίας, ο φόβος του θανάτου!
Αθόρυβα, σταθερά, ειρηνικά έρχεται πια το Πνεύμα το Αγιο στην ψυχή του ανθρώπου, και ενώ είναι ένα και μονοειδές και αδιαίρετο, στον καθένα διανέμει τη Χαρη. «… Αλλου του δίνει τη χάρη στη γλώσσα για να αποκτήσει σοφία, άλλου του φωτίζει το νου να προφητεύει, σε άλλον δίνει δύναμη να διώχνει τούς δαίμονες, άλλον τον σοφίζει να ερμηνεύει τις θείες Γραφές. Αλλου του ενισχύει τη σωφροσύνη, άλλον τον διδάσκει να είναι ελεήμων, άλλον να νηστεύει και να κάνει άσκηση, άλλον να περιφρονεί τα σωματικά, άλλον τον ετοιμάζει για το μαρτύριο, και σε άλλους δίνει άλλα»².
Να! η αληθινή πηγή, που μόλις φανεί, όλα στρέφονται προς τον αγιασμό.
Να! το κρυστάλλινο νερό, που όπου αγγίζει, ευωδιάζει και φωτίζει και σώζει.
Να αυτό που γεμίζει με αγαλλίαση και δώρα ουράνια την ψυχή, και συνάμα τη φρουρεί και την ενισχύει και ανύστακτα φροντίζει γι’ αυτόν. Αυτό που «ευκόσμως διακοσμεί το άκοσμον χάος μας», και «σφραγίζει τον θησαυρόν της υιοθεσίας μας».

Στις τόσες ανάγκες της ψυχής μας, στης ζωής μας τις τόσες δύσκολες στιγμές, αλλά και κάθε στιγμή και ώρα, έχουμε τον Παράκλητο. Το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Πνεύμα το Αγιο. Εχουμε την ελπίδα, την βεβαιότητα μάλλον, την εγγύηση της ευτυχίας μας, την ανακαίνιση, την παράκληση, τον στηριγμό. Την ασφάλεια της ζωής μας «της νυν και της μελλούσης».

Από το περιοδικό η Δράσις μας
Τεύχος Μαϊου 2007

Κατηγορίες: Άρθρα. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.