Κυριακή Δ’ των νηστειών: «Ώ γενεά άπιστος…….» – Μακαριστού Μητροπ. Πρ. Φλωρίνης, Αυγουστίνου Καντιώτου.

«Ώ γενεά άπιστος…….»
«Ώ γενά άπιστος, έως πότε προς υμάς
έσομαι; έως πότε ανέξομαι υμών;»

(Μάρκ. 9,19)

Ήταν αγαπητοί, ένας πατέρας. Πατέρας δυστυχισμένος. Το παιδί του έπασχε. Από τί; Από αρρώστια; Μακάρι να είχε κάποια αρρώστια. Και η πιό φοβερή αρρώστια μικρή είνε μπροστά στό κακό που είχε βρεί το παιδί. Το παιδί ήταν δαιμονισμένο. Δαίμονας είχε κυριεύσει το παιδί και το βασάνιζε. Δεν άκουγε. Δε μιλούσε. Κουφό καί άλαλο ήταν. Κ’ εκεί που φαινόταν ήσυχο, το έπιανε ξαφνικά κρίσι. Φρικτό τότε θέαμα παρουσίαζε. Έπεφτε κάτω, σπαρταρούσε σαν το ψάρι που βγάζει ο ψαράς από τη θάλασσα, έβγαζε αφρούς από το στόμα, έτριζε τα δόντια, γινόταν σα νεκρό. Δύσκολα ερχόταν στις αισθήσεις του. Έπρεπε να το φυλάνε, γιατί όταν ξαφνικά ερχόταν η κρίσι και δεν ήταν κανείς κοντά του, μπορούσε να πέση στη φωτιά ή στο νερό καί να καή ή να πνιγή. Δυστυχισμένο παιδί! Αλλά πιό δυστυχισμένος ήταν ο πατέρας, πού το έβλεπε και καιγόταν, τί δεν θα ’δινε για να γίνη καλά το παιδί του! Μα κανένας γιατρός τού κόσμου δεν μπορούσε να γιατρέψη το δαιμονισμένο παιδί.

***

Αυτός ο πατέρας παίρνει τώρα το παιδί του και το φέρνει στους μαθητάς τού Χριστού και τους παρακαλεί να το κάνουν καλά. Για να γίνη όμως το θαύμα, έπρεπε να υπάρχη πίστι. Ο πατέρας θα έπρεπε να πιστεύη στη δύναμι τού Χριστού. Πίστευε; Πίστευε. Γι’ αυτό και έφερε το παιδί του. Αλλά η πίστι του ήταν πολύ μικρή. Είχε αμφιβολίες. Σκεπτόταν· Άρα γε θα μπορέση να κάνη καλά το παιδί μου ο Χριστός;….. Δεν θα ’πρεπε να υπάρχη καμμιά αμφιβολία στην καρδιά του, γιατί ο τόπος βούιζε από τα θαύματα πού είχε κάνει ο Χριστός. Θαύματα χιλιάδες. Θαύματα πιό μεγάλα από το θαύμα πού ζητούσε να γίνη. Όχι ένα δαιμόνιο, αλλά πολλά δαιμόνια είχε βγάλει ο Χριστός. Και όμως ο πατέρας δεν πίστευε με όλη του την καρδιά. Ήταν κι αυτός ένας από τους πολλούς Ιουδαίους που, ενώ έβλεπαν καθημερινώς θαύματα, δεν πίστευαν στο Χριστό και δεν τον ακολουθούσαν. Όλο αμφιβολίες είχαν κι όλο ερωτήσεις έκαναν. Όλο και πιό μεγάλα θαύματα ήθελαν να βλέπουν. Τίποτε δεν τους ικανοποιούσε. Τίποτε δεν τούς έπειθε. Φαρμάκι έσταζε η γλώσσα τους. Ήταν σαν τούς προγόνους τους, που ο Θεός τούς ευεργετούσε κάθε μέρα, έβγαζε νερό από το βράχο, άνοιγε τα ουράνια και τους έβρεχε μάννα, τροφή καθαρή και εκλεκτή, μα αυτοί εξακολουθούσαν να είνε το ίδιο γογγυσταί και αχάριστοι.
Και ο Χριστός, βλέποντας την απιστία τού πατέρα καί όλων των άλλων Ιουδαίων, βλέποντας τη σκληρή καρδιά, που τίποτε δεν μπορούσε να τη μαλακώση, λυπάται, αναστενάζει, αγανακτεί και λέει τα φοβερά τούτα λόγια· «Ώ γενεά άπιστος, έως πότε προς υμάς έσομαι;» (Μάρκ. 9,19). Ο Χριστός λυπάται και υποφέρει τόσο πολύ από την απιστία των Ιουδαίων, ώστε προτιμά το θάνατο, παρά να μένη μέσα σε τέτοιο λαό, άπιστο, διεφθαρμένο και αχάριστο.

***

«Ώ γενεά άπιστος». Τα φοβερά αυτά λόγια, που είπε ο Χριστός για τους Ιουδαίους, δυστυχώς ταιριάζουν και σ’ εμάς. Γιατί κ’ εμείς ευεργετηθήκαμε από το Χριστό, και πιό πολύ από τούς Ιουδαίους. Σ’ αυτούς έδωσε μάννα· σ’ εμάς δίνει το ίδιο τον εαυτό του, το τίμιο αίμα του και το άχραντο σώμα του, τη θεία κοινωνία. Σ’ εμάς έδειξε αγάπη, που δεν υπάρχη μέτρο να μετρηθή. Είδαμε θαύματα πιό πολλά καί πιό μεγάλα απ’ ό,τι είδαν τά μάτια των Ιουδαίων. Αμφιβάλλετε; Ανοίξτε τούς βίους των αγίων κ’ εκεί θα δήτε θαύματα αναρίθμητα, πού έκαναν οι μάρτυρες και οι άγιοι με τή δύναμι τού Χριστού. Και κάνουν και μέχρι σήμερα. Πηγαίνετε στην Κεφαλλονιά, και θα δήτε πως ο άγιος Γεράσιμος διώχνει τα δαιμόνια και θεραπεύει δαιμονισμένους. Πηγαίνετε στα μοναστήρια και στα ιερά προσκυνήματα, και θα δήτε τι θαύματα κάνουν στούς πιστούς οι άγιοι. Και δεν είνε μόνο οι βίοι των αγίων που μιλούν για θαύματα. Υπάρχει κι άλλο βιβλίο. Είνε το βιβλίο της ζωής κάθε χριστιανικής οικογένειας. Ρώτησε, παιδί μου, τον πατέρα σου, τον παππού, τη γιαγιά, τούς συγγενείς και φίλους, πού άσπρισαν τα μαλλιά τους και είδαν βάσανα πολλά στον κόσμο τούτο, και θα σου πούν με δάκρυα στα μάτια, ότι ήρθαν στιγμές που κινδύνευσαν τρομερά. Αλλά την τελευταία στιγμή κάποιο χέρι αόρατο τους έσωσε. Τους έσωσε ο Χριστός. Κάθε χριστιανική οικογένεια έχει τα θαύματά της. Και αν, παιδί μου, ανοίξης ένα άλλο βιβλίο, πολύ μεγαλύτερο, που περιγράφει τη ζωή τού έθνους που λέγεται Ελλάς, εκεί θα δής, ότι η ιστορία του μικρού και πολυβασανισμένου αυτού έθνους είνε ιστορία θαυμάτων.

Έ λοιπόν, ύστερα από τόσα θαύματα θα έπρεπε όλοι οι Έλληνες να πιστεύουμε στο Χριστό. Και σας ερωτώ· Πιστεύετε; «Το δέντρο από τον καρπό φαίνεται», είπε ο Χριστός (πβλ. Ματθ. 12,33). Και η πίστι μας από τα έργα μας φαίνεται. Και τα έργα μας δεν δείχνουν πίστι. Η πίστι μας δεν είνε ζωντανή, δεν έχει μέσα φωτιά και δύναμι. Είνε μιά πίστι χλιαρή, που δεν διαφέρει πολύ από την απιστία. Αν πιστεύαμε, όπως οι πατέρες μας, θ’ ακούγαμε την Κυριακή την καμπάνα της εκκλησιάς και θα λέγαμε· Μας καλεί ο Θεός. Και κανείς μας δεν θα έλειπε από την εκκλησιά. Αν πιστεύαμε, θα τηρούσαμε τη νηστεία της Τετάρτης και της Παρασκευής και προ παντός της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Αν πιστεύαμε, θα τρέχαμε στην εξομολόγησι και με δάκρυα στα μάτια θα λέγαμε τα κρίματά μας. Αν πιστεύαμε, δεν θα αδικούσαμε ο ένας τον άλλον, δεν θα έκλεβε και δεν θα απατούσε το γείτονά του, δεν θα ατίμαζε το σπίτι του, δεν θα προσέβαλλε την προσωπική του τιμή. Αν πιστεύαμε, θα ήμασταν δίκαιοι και ελεήμονες. Αν πιστεύαμε, δεν θα βλαστημούσαμε το άγιο όνομα τού Θεού, που τρέμουν και οι δαίμονες ακόμη. Αυτή η διαφθορά και η ασέβεια μικρών και μεγάλων, αυτή η αδικία και ασπλαχνία και θηριωδία, είνε αποτέλεσμα της απιστίας.

***

Τι πρέπει να κάνουμε; Να μείνουμε σ’ αυτή την ελεεινή κατάσταση; Να καταντήσουμε άπιστοι καί άθεοι; Όχι αγαπητοί. Να μιμηθούμε τον πατέρα τού δυστυχισμένου παιδιού τού σημερινού Ευαγγελίου. Να συναισθανθούμε την απιστία μας. Να πέσουμε στα πόδια τού Χριστού και με δάκρυα ο καθένας από μας να τού πη· «Πιστεύω Κύριε· βοήθει μοι τη απιστία» (Μαρκ. 9,24). Χριστέ, βοήθησέ με να διώξω απ’ την καρδιά μου κάθε αμφιβολία, κάθε δισταγμό, και να γίνω ένας πιστός μαθητής σου, που να μείνω κοντά σου αιώνια. Χριστέ, «βοήθει μου τη απιστία».

Από το βιβλίο: Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, Μητροπολίτου Πρ. Φλωρίνης: Κυριακή. Σύντομα κηρύγματα επί των Ευαγγελικών περικοπών.
Έκδοσις Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Αδελφότητος «Ο Σταυρός»

Η/Υ επιμέλεια Αικατερίνας Κατσούρη.

Παράβαλε και:
Κυριακή Δ. των Νηστειών: η Ευαγγελική Περικοπή της Θ. Λ., ομιλία Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά, Περί επιμελείας των εσωτερικών λογισμών.
Η θεραπεία του παιδιού με το δαιμονικό πνεύμα και, ο Ιησούς προλέγει για δεύτερη φορά το Πάθος και την Αναστασή Του – Ιερομ. Κοσμά Δοχειαρίτου.
Κυριακή Δ. των νηστειών: το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θ. Λ., ο κεραυνός, λόγος του αειμνήστου Μητροπ. Νικαίας Γεωργίου Παυλίδου.
Πρέπει να ορκιζόμαστε, ή όχι; – Χάρης Ανδρεόπουλος, Θεολόγος.
Κυριακή Δ. των νηστειών: μνήμη του Αγίου Ιωάννου του συγγραφέως της Κλίμακος: Συναξάριον, υμνολογική εκλογή.
Αγίου Ανδρέου Κρήτης – Μέγας κανόνας. Εισαγωγή, Κείμενο, Νεοελληνική απόδοση, Ξανθής Φ. Συριοπούλου.
Η μετάνοια κατά τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος – ηχογραφημένη ομιλία του ομοτ. καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών, Ιωάννου Κορναράκη (αρχείο ήχου, mp3).
Κυριακή Δ. των νηστειών: Οσίου Ιωάννου της κλίμακος: Συναξάριον, Ακολουθία, Χαιρετισμοί, Παρακλητικός Κανών.
Του Οσίου Πατρός ημών Γρηγορίου του Παλαμά – ομιλία ΙΒ’, εν τη τετάρτη της Αγίας Τεσσαρακοστής Κυριακή.
Κυριακή Δ. των νηστειών: του Αγίου Ιωάννου του Σιναϊτου (videos).
Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος – Λόγος 20-ος, περί Δειλίας.
Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος – Λόγος πρώτος, περί αποταγής.
Κυριακή Δ. των Νηστειών: μνήμη και του Οσίου Θεωνά, Αρχιεπισκ. Θεσσαλονίκης: Βίος, Ασματική Ακολουθία.
Κυριακή Δ. των Νηστειών: Που οδηγούμε τα παιδιά μας; (Θεραπεία του σεληνιαζόμενου νέου) Μητροπ. Νέας Σμύρνης Συμεών.

Κατηγορίες: Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.