Ιωάν. 17, 1-13
«Αύτη δε εστιν η αιώνιος ζωή, ίνα
γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν
και όν απέστειλας Ιησούν Χριστόν»
(Ιωαν. 17,3)
Υπάρχουν, αγαπητοί μου, υπάρχουν άνθρωποι, που δεν έχουν βγη από το χωριό τους. Αλλά και τι να κάνουν να βγούν; Τι να δούν; Ένας αρχαίος φιλόσοφος σπάνια έβγαινε από τον τόπο που γεννήθηκε. «Γιατί δεν πάς και σ’άλλα μέρη;» τον ρωτούσαν. Και αυτός απαντούσε· «Όπου κι αν πάω, τα ίδια πράγματα θα βλέπω· γη και θάλασσα. Αν έχετε να μού δείξετε κανένα άλλο μέρος, που είνε διαφορετικό από τούτη τη γη, ευχαρίστως θα ταξιδεύσω…». Υπάρχουν όμως άλλοι άνθρωποι, πού έχουν μέσα τους το μικρόβιο της μεταναστεύσεως. Αυτοί δεν μένουν ευχαριστημένοι στον τόπο τους. Φεύγουν και πάνε μακριά. Άλλοι στην Αυστραλία, άλλοι στην Αφρική, άλλοι στην Αμερική. Εκεί ζουν αρκετά χρόνια, αλλά στο τέλος η νοσταλγία της πατρίδος τους κάνει να γυρίζουν στο μέρος που γεννήθηκαν. Δάκρυα τότε τρέχουν από τα μάτια τους, άμα αντικρύσουν το πατρικό τους σπίτι. Ώ πατρίδα, πόσο γλυκειά είσαι και πόσο δυστυχισμένοι είνε αυτοί, που ζουν μακριά σου!
Αν τώρα ένας, που ήρθε απο την Αμερική ή την Αυστραλία, συναντήση κάποιον που δεν πήγε ποτέ στα μέρη αυτά, ο ξενιτεμένος θ’ αρχίση να λέη σ’ αυτόν τι είδε και τι άκουσε στα ξένα. «Πήγα», θα λέη, «στην Αμερική. Τι μεγάλη και πλούσια χώρα που είνε! Έμεινα στη Νέα Υόρκη. Αυτή είνε η πιό μεγάλη πόλις τού κόσμου. Τι δρόμοι, τι πλατείες, τι πάρκα, τι θέατρα, τι ξενοδοχεία! Πόλις θαύμα. Όποιος κάθεται στην πόλι αυτή ζη θαυμάσια και ευτυχισμένα…». Αυτά θα λέη ό ξένος στο συγχωριανό του, που δεν βγήκε ποτέ έξω από το χωριό του. Και ο συγχωριανός του τ’ ακούει και τα πιστεύει, και επιθυμεί κι αυτός ν’αφήση το χωριό του και να πάη στη μεγάλη πολιτεία, για να ζήση εκεί ευτυχισμένος. Έτσι νομίζει!
Αλλ’ άρα γε όσα λέει ο ξένος είνε όλα αληθινά; Μιλάει ο ξένος με θαυμασμό για τη Νέα Υόρκη. Αλλά δεν είνε πολύς καιρός, που έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο, που περιγράφει τη ζωή που ζούν οι άνθρωποι στις μεγάλες πολιτείες, και μάλιστα στην Νέα Υόρκη. Τα πράγματα δεν είνε όπως τα λένε. Γιατί κοντά στα ευχάριστα υπάρχουν και δυσάρεστα. Τα δε δυσάρεστα είνε τα πιό πολλά. Δεν υπάρχουν μόνο ξενοδοχεία και κέντρα διασκεδάσεως. Υπάρχουν και νεκροταφεία. Πολλοί πεθαίνουν κάθε μέρα, και απ’ αυτούς πολλοί πεθαίνουν όχι από φυσικό θάνατο· σκοτώνονται από αυτοκίνητα και γκάγκστερς που παραμονεύουν παντού. Δεν υπάρχουν μόνο πλούσιοι, που μέσα σε μια νύχτα ξοδεύουν μάτσα τα δολλάρια. Υπάρχουν και φτωχοί, πολύ φτωχοί, που περιμένουν να χορτάσουν από τα αποφάγια των πλουσίων. Δεν ακούγονται μόνο τραγούδια και γέλια. Ακούγονται και κλάματα και θρήνοι ανθρώπων, που κλαίνε και θρηνούν για διάφορα δυστυχήματα. Εξωτερικά η πόλις με τα φανταχτερά της φώτα φαίνεται πως είνε η πιό ευτυχισμένη πόλις τού κόσμου. Αλλ’ αν ερευνήση κανείς πιό βαθειά τη ζωή των κατοίκων, τότε θα διαπιστώση, ότι η πόλις αυτή με τούς ουρανοξύστες είνε μιά θλιβερή πόλις, ίσως η πιό θλιβερή πόλις τού κόσμου.
Άνθρωποι! Σας μιλάνε για τη Νέα Υόρκη και για άλλες πόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής, και κάθεστε κι ακούτε χωρίς αντίρρησι τι είδαν τα ξένα μάτια και τί άκουσαν τα ξένα αυτιά. Δεν αμφιβάλλετε σε όσα σας λένε. Κανείς από σας δεν λέει στον ξένο· «Κύριε, δεν σε πιστεύω. Δεν υπάρχει Αμερική, δεν υπάρχει Νέα Υόρκη. Αν εγώ δεν δω και δεν ακούσω, δεν πιστεύω σ’ αυτά που λές…».
***
Αχ, πόσο εύπιστοι είνε οι άνθρωποι για τα φυσικά, τα υλικά πράγματα, και πόσο δύσπιστοι είνε για τα υπερφυσικά, τα πνευματικά πράγματα! Αν κάποιος σας πη, ότι εκτός από τη ζωή αυτή, που ζούμε εδώ στη γη, υπάρχει και μια άλλη ζωή που δεν έχει τέλος, ζωή ουράνια, ζωή αιώνια· αν σας πη, ότι εκτός από τη γη, το φεγγάρι, τον ήλιο, τα εκατομμύρια και δισεκατομμύρια άστρα, που κι αυτά μιά μέρα θα σβήσουν και θα καταστραφούν, υπάρχει ένας άλλος κόσμος, όχι υλικός αλλά πνευματικός, κόσμος που είνε χιλιάδες φορές πιό όμορφος από αυτόν τον κόσμο που κατοικούμε και βλέπουμε· αν σας πη ότι εκτός από τις ωραίες και μεγάλες πόλεις της γης, που μιά μέρα κι αυτές θα γίνουν στάχτη, υπάρχει μιά πόλις- ώ, τι πόλις είνει αυτή!- με ωραίους δρόμους και πλατείες, με υπέροχη μουσική, με θαυμάσιες υπάρξεις, πόλις χωρίς νοσοκομεία, χωρίς νεκροταφεία, χωρίς δάκρυα, χωρίς πόνους, θα πιστέψετε ότι όλα αυτά είνε αληθινά;
-Μά πως να πιστέψουμε; θα μου πήτε. Ποιός είνε αυτός που τα είδε;
Ρωτάτε, ποιός είνε αυτός που τα είδε και τα βεβαίωσε; Ε, λοιπόν σας απαντώ· Είνε ένας, που η μαρτυρία του αξίζει περισσότερο απ’ όλο τον κόσμο. Όλοι μπορεί να λένε ψέματα, αλλ’ αυτός, που μας βεβαιώνει για τον άλλον κόσμο, ποτέ δεν είπε ψέματα. Είνε ο Χριστός. Ο λόγος του είνε αλήθεια. Ό,τι είπε, αποδείχθηκε αληθινό. Είκοσι αιώνες πέρασαν, κράτη έπεσαν, βασίλεια διαλύθηκαν, ιδεολογίες άλλαξαν, τα άνω έγιναν κάτω, αλλά από όσα είπε ο Χριστός τίποτε δεν μπόρεσε να κλονισθή. Και αυτό που συνέβη μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα συμβαίνη και στο μέλλον». Αιώνιοι οι λόγοι τού Χριστού.
Ένας από τους λόγους τού Χριστού είνε ο λόγος για τη βασιλεία των ουρανών. Έτσι ωνόμασε ο Χριστός τη ζωή, πού έφερε στον κόσμο. Η νέα αυτή ζωή αρχίζει από τη στιγμή, που ο άνθρωπος θα πιστέψη στο Χριστό και θα μετανοήση. Από τη στιγμή αυτή μέσ’ στην καρδιά τού ανθρώπου έρχεται μιά χαρά, που δεν μπορεί κανείς να την περιγράψη. Μόνο αυτοί που πιστεύουν στο Χριστό και μετανοούν, αισθάνονται τι θα πη η χαρά αυτή. Είνε χαρά πνευματική. Είνε χαρά τού ασώτου παιδιού, που γυρίζει στο πατρικό του σπίτι. Είνε η χαρά τού εξορίστου, που επιστρέφει κοντά στους δικούς του. Είνε η χαρά τού ξενιτεμένου, που γυρίζει στη γλυκειά του πατρίδα. Και αυτή η χαρά είνε μιά σταγόνα μπροστά στόν ωκεανό της χαράς, που θα δοκιμάσουν τα παιδιά τού Θεού, όταν φύγουν από τη ζωή αυτή και θα φτάσουν στην ουράνια πατρίδα καί θ’ ανοιχθούν οι πόρτες της πόλεως τού Θεού, της άνω Ιερουσαλήμ.
Μακάριοι είνε όσοι θα εισέλθουν στην άνω Ιερουσαλήμ. Ο Χριστός το βεβαιώνει. Κανείς δεν πρέπει ν’ αμφιβάλλη. Άνθρωπε! Όσο είσαι βέβαιος ότι υπάρχει Νέα Υόρκη, τόσο βέβαιος να είσαι ότι υπάρχει η άνω Ιερουσαλήμ, η πόλις τού Θεού, η βασιλεία τού Θεού, η αιώνια ζωή και μακαριότητα. Αυτό κηρύττει ο Χριστός στο σημερινό Ευαγγέλιο· «Αύτη εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκουσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν καί όν απέστειλας Ιησούν Χριστόν» (Ιωαν. 17, 3)
Από το βιβλίο: Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, Μητροπολίτου Πρ. Φλωρίνης: Κυριακή. Σύντομα κηρύγματα επί των Ευαγγελικών περικοπών.
Έκδοσις Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Αδελφότητος «Ο Σταυρός»
Η/Υ επιμέλεια Αικατερίνας Κατσούρη.
Παράβαλε και:
Κυριακή των Αγίων πατέρων της Α. Οικουμενικής Συνόδου, Λόγος Γρηγορίου πρεσβυτέρου Καισαρείας.
Κυριακή των Αγίων πατέρων της Α. Οικουμενικής Συνόδου: Η Ευαγγελική περικοπή της Θ. Λ., κείμενο του Π. Πάσχου, υμνολογική εκλογή.
Κυριακή των Πατέρων της Α. Οικουμενικής Συνόδου: Το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θ. Λ., «πού έχομεν τα μάτια μας», λόγος του αειμνήστου Μητροπ. Νικαίας Γεωργίου Παυλίδου.
Ερμηνεία των Κανόνων της Α. Οικουμενικής Συνόδου – Πιδάλιον, Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου.
Ο μεγαλύτερος εχθρός της Εκκλησίας – π. Γεωργίου Μεταλληνού.
ΟΙ ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΩΡΕΣ.
Η Αρχιερατική Προσευχή του Ιησού Χριστού – Ιερομ. Κοσμά Δοχειαρίτου.
Κυριακή των αγίων Πατέρων της Α. Οικουμενικής Συνόδου – Ιωάννου Φουντούλη, Ομοτ. Καθηγητού του Α.Π.Θ.
Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α. Οικουμενικής συνόδου (videos).
Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου – Μητροπ. Πατρών Χρυσοστόμου.
Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου: «Προσέχετε ουν εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω – Στέργιου Σάκκου .
