Ψαλμός ΣΤ – 6.
Εις το τέλος, εν ύμνοις, υπέρ της ογδόης, ψαλμός τω Δαυϊδ.
ΚΥΡΙΕ, μή τω θυμώ σου ελέγξης με, μηδέ τη οργή σου παιδεύσης με. Ελέησόν με, Κύριε, ότι ασθενής ειμί. Ίασαί με, Κύριε, ότι εταράχθη τα οστά μου, και η ψυχή μου εταράχθη σφόδρα. Και σύ, Κύριε, έως πότε? Επίστρεψον, Κύριε, ρύσαι την ψυχήν μου, σώσόν με ένεκεν του ελέους σου. Ότι ουκ έστιν εν τω θανάτω ο μνημονεύων σου, εν δέ τω Άδη τίς εξομολογήσεταί σοι? Εκοπίασα εν τω στεναγμώ μου, λούσω καθ’ εκάστην νύκτα την κλίνην μου, εν δάκρυσί μου την στρωμνήν μου βρέξω. Εταράχθη απο θυμού ο οφθαλμός μου, επαλαιώθην εν πάσι τοις εχθροίς μου. Απόστητε απ’ εμού πάντες οι εργαζόμενοι την ανομίαν, ότι εισήκουσε Κύριος της φωνής του κλαυθμού μου. Ήκουσε Κύριος της δεήσεώς μου. Κύριος την προσευχήν μου προσεδέξατο. Αισχυνθείησαν και ταραχθείησαν σφόδρα πάντες οι εχθροί μου, αποστραφείησαν και καταισχυνθείησαν σφόδρα δια τάχους.
Απόδοση.
Κυριε, επάνω στον δίκαιον θυμόν σου, μη με τιμωρήσης δια τας αμαρτωλάς μου πράξεις, και μη θελήσης, επάνω εις την δικαίαν σου οργήν, να με παιδαγωγήσης με σκληρότητα.
Ελέησέ με, Κυριε, διότι είμαι σωματικώς και ψυχικώς ασθενής. Θεράπευσε, Κυριε, εμέ τον ασθενή, διότι και αυτά τα οστά μου έχουν ταραχθή, εξ αιτίας των αμαρτιών μου.
Η δε ψυχή μου επλημμύρισεν από ταραχήν και ανεστατώθη εξ αιτίας της δικαίας σου οργής. Εως πότε όμως, Κυριε, θα στέκης μακράν από εμέ και ωργισμένος θα στρέφης αλλού το πρόσωπόν σου;
Στρέψε, Κυριε, το πρόσωπόν σου προς εμέ. Γλύτωσε το σώμα και την ψυχήν μου από τας συμφοράς. Σώσε με, όχι δια τας καλάς μου πράξεις, αλλά δια την άπειρον ευσπλαγχνίαν σου.
Διότι, εάν αποθάνη κανείς αμετανόητος και καταβή στον άδην, δεν είναι δυνατόν να σε ενθυμήται, Κυριε. Εις τον άδην ποιός αμετανόητος είναι δυνατόν να σε δοξολογήση; Εγώ όμως, Κυριε, μετανοών δια τας παραβάσεις μου, κλαίω.
Εκοπίασα, απέκαμα από τους στεναγμούς μου δια τας παρεκτρροπάς μου. Έλουσα και λούζω κάθε νύκτα το κρεββάτι μου και βρέχω με τα άφθονα δάκρυά μου το στρώμα μου.
Κλαίω συνεχώς εξ αιτίας της οργής σου και από τα δάκρυά μου επόνεσαν τα μάτια μου. Εγινα ασήμαντος, σαν το παληωμένο ένδυμα, και περιφρονημένος από τους εχθρούς μου.
Αλλά το έλεος του Κυρίου είναι άπειρον και δια τούτο εις αυτό ελπίζω και φωνάζω προς τους εχθρούς μου• φύγετε μακρυά από μένα κατεντροπιασμένοι, όσοι εργάζεσθε την ανομίαν. Δεν σας φοβούμαι, διότι είμαι βέβαιος ότι ο Κυριος εδέχθη με ευμένειαν την προσευχήν, που με δάκρυα και κλαυθμούς του απηύθυνα.
Ηκουσεν ο Κυριος την δέησίν μου. Ο Κυριος ευηρεστήθη να κάμη δεκτήν την προσευχήν μου.
Ας κατεντροπιασθούν και ας κυριευθούν από φόβον και τρόμον οι εχθροί μου. Ας γυρίσουν οπίσω, και πανικόβλητοι, ας τραπούν εις φυγήν, ας καταισχυνθούν γρήγορα.
Απόδοση Ιωάννου Κολιτσάρα.
***
ΟΜΙΛΙΑ Β’ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΚΤΟΝ ΨΑΛΜΟΝ
Πρέπουσα διδασκαλία μετανοίας ειλικρινούς η του Ψαλμού του έκτου περιοχή. Δια τούτο, παρά του αγίου Πνεύματος συγγραφείσα, ώστε τους εν αμαρτίαις προσιόντας Θεώ, ειδέναι έχειν, πως δει τούτο ποιείν, εκ ψυχής εξομολογουμένους και την των ημαρτημένων αιτούντας συγχώρησιν. Εν τούτω γαρ τω ψαλμώ διδασκόμεθα αμφότερα ταύτα, καθό την τε ταπείνωσιν των μετανοούντων περιέχει, την τε γνησίαν επιστροφήν, τα δάκρυα, τον εκ βάθους στεναγμόν, την του συνειδότος ταραχήν, την ασθένειαν, την εν νυκτί προς Θεόν ομιλίαν, τη εν την στρωμνή γινομένην συναίσθησιν των μεθ’ ημέραν πραττομένων, και δια της του αγίου Πνεύματος παρουσίας επισκοπήν˙ ου ταύτα δε μόνον ενταύθα περιεχόμενά τις ευρήσει, αλλά την από της τοιαύτης μετανοίας προσγινομένην των αμαρτιών άφεσιν, την των δαιμόνων αισχύνην και την του παλαιωθέντος ανθρώπου ταις αμαρτίαις ανάπλασιν. . . .
Το κείμενο του έκτου ψαλμού αποτελεί μια καθώς πρέπει διδασκαλία για την ειλικρινή μετάνοια, γιατί γράφτηκε από το άγιο Πνεύμα με σκοπό, όσοι αμαρτωλοί επιστρέφουν στο Θεό, να γνωρίζουν πώς πρέπει να το κάνουν αυτό, εξομολογούμενοι μέσα από την ψυχή τους, και ζητώντας τη συγχώρηση των αμαρτιών τους. Γιατί με αυτόν τον ψαλμό τα διδασκόμαστε και τα δύο αυτά, αφού περιέχει και την ταπείνωση των μετανοούντων και την ειλικρινή επιστροφή, τα δάκρυα, τον στεναγμό από τα βάθη της ψυχής, την αναταραχή της συνείδησης, την ασθένεια, την ομιλία με τον Θεό κατά τη διάρκεια της νύχτας, τη συναίσθηση αυτού που κάνουμε την ημέρα πάνω στο στρώμα, και την προσεκτική εξέτασή τους με την παρουσία του αγίου Πνεύματος. Και δεν βρίσκει κανείς μόνο αυτά να περιέχονται στον έκτο ψαλμό, αλλά και τη συγχώρηση των αμαρτιών που γίνεται με την αυτού του είδους μετάνοια, και το καταντρόπιασμα των δαιμόνων, και την αναγέννηση του παλιού ανθρώπου. . . .
Παράβαλε και:
Λόγος Α. εις τον έκτον ψαλμόν – εκ της Φιλοκαλίας των Ιερών Νηπτικών και Ασκητικών.
