Ψαλμός ΣΤ – 6.
Εις το τέλος, εν ύμνοις, υπέρ της ογδόης, ψαλμός τω Δαυϊδ.
ΚΥΡΙΕ, μή τω θυμώ σου ελέγξης με, μηδέ τη οργή σου παιδεύσης με. Ελέησόν με, Κύριε, ότι ασθενής ειμί. Ίασαί με, Κύριε, ότι εταράχθη τα οστά μου, και η ψυχή μου εταράχθη σφόδρα. Και σύ, Κύριε, έως πότε? Επίστρεψον, Κύριε, ρύσαι την ψυχήν μου, σώσόν με ένεκεν του ελέους σου. Ότι ουκ έστιν εν τω θανάτω ο μνημονεύων σου, εν δέ τω Άδη τίς εξομολογήσεταί σοι? Εκοπίασα εν τω στεναγμώ μου, λούσω καθ’ εκάστην νύκτα την κλίνην μου, εν δάκρυσί μου την στρωμνήν μου βρέξω. Εταράχθη απο θυμού ο οφθαλμός μου, επαλαιώθην εν πάσι τοις εχθροίς μου. Απόστητε απ’ εμού πάντες οι εργαζόμενοι την ανομίαν, ότι εισήκουσε Κύριος της φωνής του κλαυθμού μου. Ήκουσε Κύριος της δεήσεώς μου. Κύριος την προσευχήν μου προσεδέξατο. Αισχυνθείησαν και ταραχθείησαν σφόδρα πάντες οι εχθροί μου, αποστραφείησαν και καταισχυνθείησαν σφόδρα δια τάχους.
Απόδοση.
Κυριε, επάνω στον δίκαιον θυμόν σου, μη με τιμωρήσης δια τας αμαρτωλάς μου πράξεις, και μη θελήσης, επάνω εις την δικαίαν σου οργήν, να με παιδαγωγήσης με σκληρότητα.
Ελέησέ με, Κυριε, διότι είμαι σωματικώς και ψυχικώς ασθενής. Θεράπευσε, Κυριε, εμέ τον ασθενή, διότι και αυτά τα οστά μου έχουν ταραχθή, εξ αιτίας των αμαρτιών μου.
Η δε ψυχή μου επλημμύρισεν από ταραχήν και ανεστατώθη εξ αιτίας της δικαίας σου οργής. Εως πότε όμως, Κυριε, θα στέκης μακράν από εμέ και ωργισμένος θα στρέφης αλλού το πρόσωπόν σου;
Στρέψε, Κυριε, το πρόσωπόν σου προς εμέ. Γλύτωσε το σώμα και την ψυχήν μου από τας συμφοράς. Σώσε με, όχι δια τας καλάς μου πράξεις, αλλά δια την άπειρον ευσπλαγχνίαν σου.
Διότι, εάν αποθάνη κανείς αμετανόητος και καταβή στον άδην, δεν είναι δυνατόν να σε ενθυμήται, Κυριε. Εις τον άδην ποιός αμετανόητος είναι δυνατόν να σε δοξολογήση; Εγώ όμως, Κυριε, μετανοών δια τας παραβάσεις μου, κλαίω.
Εκοπίασα, απέκαμα από τους στεναγμούς μου δια τας παρεκτρροπάς μου. Έλουσα και λούζω κάθε νύκτα το κρεββάτι μου και βρέχω με τα άφθονα δάκρυά μου το στρώμα μου.
Κλαίω συνεχώς εξ αιτίας της οργής σου και από τα δάκρυά μου επόνεσαν τα μάτια μου. Εγινα ασήμαντος, σαν το παληωμένο ένδυμα, και περιφρονημένος από τους εχθρούς μου.
Αλλά το έλεος του Κυρίου είναι άπειρον και δια τούτο εις αυτό ελπίζω και φωνάζω προς τους εχθρούς μου• φύγετε μακρυά από μένα κατεντροπιασμένοι, όσοι εργάζεσθε την ανομίαν. Δεν σας φοβούμαι, διότι είμαι βέβαιος ότι ο Κυριος εδέχθη με ευμένειαν την προσευχήν, που με δάκρυα και κλαυθμούς του απηύθυνα.
Ηκουσεν ο Κυριος την δέησίν μου. Ο Κυριος ευηρεστήθη να κάμη δεκτήν την προσευχήν μου.
Ας κατεντροπιασθούν και ας κυριευθούν από φόβον και τρόμον οι εχθροί μου. Ας γυρίσουν οπίσω, και πανικόβλητοι, ας τραπούν εις φυγήν, ας καταισχυνθούν γρήγορα.
Απόδοση Ιωάννου Κολιτσάρα.
***
ΛΟΓΟΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΚΤΟΝ ΨΑΛΜΟΝ
Ευλόγησον Πάτερ.
Πρέπουσαν τη των νηστειών αρχή ειλικρινούς μετανοίας υπόθεσιν τη Εκκλησία περιέχει εν τω έκτω ψαλμώ η του Πνεύματος του αγίου παραίνεσις. Εν γαρ τούτω τω ψαλμώ διδασκόμεθα ποίω τρόπω τον Θεόν εξιλεωσόμεθα. Έχει γαρ την των μετανοούντων αληθώς αψευδή ταπείνωσιν, την εξομολόγησιν, τα δάκρυα, το πένθος, την επιστροφήν, τον στεναγμόν, την του συνειδότος ταραχήν, την ασθένειαν, την εξ αμυθήτων πταισμάτων συντριβήν, την εξ ελέους Θεού σωτηρίαν, την εν νυκτί προς Θεόν προσεδρείαν, τη εν τη κλίνη και στρωμνή γινομένην πολλάκις (των καθ’ ημέραν πραττομένων) συναίσθησιν, και την δι’ αυτής, του αληθούς Πνεύματος του αγίου δια δακρύων επίσκεψιν. . . .
Ευλόγησον, Πάτερ.
Η παραίνεση του αγίου Πνεύματος στον έκτο ψαλμό δίνει στην Εκκλησία κατά την αρχή των νηστειών την κατάλληλη ευκαιρία για ειλικρινή μετάνοια. Καθόσον από αυτόν τον ψαλμό διδασκόμαστε με ποιόν τρόπο θα εξευμενίσουμε το Θεό. Διότι περιέχει πραγματικά την ειλικρινή ταπείνωση αυτών που μετανοούν, τα δάκρυα, το πένθος, την μετάνοια, τον στεναγμό, την ταραχή της συνείδησης, την αδυναμία, τη συντριβή για τα αμέτρητα πταίσματά τους, τη σωτηρία εξαιτίας της ευσπλαγχνίας του Θεού, την κατά τη διάρκεια της νύχτας προσευχή στο Θεό, την επίγνωση των καθημερινών πράξεων που γίνεται πολλές φορές στο κρεβάτι και στο στρώμα, και την επίσκεψη του αληθινού αγίου Πνεύματος μέσα από αυτήν την επίγνωση και τα δάκρυα. . . .
Παράβαλε και:
Λόγος Β. εις τον έκτον ψαλμόν – εκ της Φιλοκαλίας των Ιερών Νηπτικών και Ασκητικών.
