Οι σταγόνες της βροχής κυλούσαν, λες και κυνηγούσε η μια την άλλη, πάνω στα κεραμίδια του χαμηλού σπιτιού. Ο χειμώνας είχε μπει για τα καλά στο Ζέλι. Η ξύλινη πόρτα χτύπησε ρυθμικά. Σηκώθηκε από το χαμηλό σκαμνί, άφησε το πιάτο με τη φακή που καθάριζε δίπλα στο τζάκι.
-Ποιός είναι; Είπε ευγενικά, κοιτώντας ταυτόχρονα από τη χαραμάδα.
-Η Δέσπω! Άνοιξε.
-Καλώς την.
-Σου έφερα λίγο ψωμί που ζύμωσα σήμερα. Μωρομάνα είσαι. Μην έχεις και ζύμωμα και φούρνισμα μέσα στο κρύο.
-Ευχαριστώ, Δέσπω, να σ’ έχει ο Θεός καλά. Κάτσε στο τζάκι να ζεσταθείς. Φέρνω το μπρίκι να πιούμε ένα καφεδάκι.
Κάθισαν οι δυο κοπέλες και μιλούσαν σιγανά, λες και ήθελαν να ακουστεί ο ήχος του καφέ, που έβραζε μέσα στη στάχτη. Μιλούσαν σιγά, όχι μόνο μην ξυπνήσουν το μωρό αλλά μην προκαλέσουν και την προσοχή του Τούρκου. Όταν άκουγαν βαριές περπατησιές στο καλντερίμι, η κουβέντα τους γινόταν προσευχή. Όλα σιγά γίνονταν σε τούτους τους καιρούς. Σιγά μεγάλωναν τα παιδιά τραγουδώντας τραγούδια για τη λευτεριά, κρυφά τους μάθαιναν γράμματα. Και έτσι σιγά και κρυφά ετοίμαζαν την επανάσταση του Γένους.
-Δέσπω, εδώ και καιρό έχω προσέξει κάτι στο παιδί.
-Τί; Δεν είναι καλά; Μήπως δεν τρώει; Μη μου πεις πως έχει σπυράκια στο κορμάκι του! Μήπως είναι…
-Όχι, όχι περίμενε, μη βιάζεσαι. Έχω παρατηρήσει ότι Τετάρτη και Παρασκευή, μέρες των παθών του Χριστού μας, δεν θηλάζει.
Η Δέσπω γούρλωσε τα μάτια της και, χωρίς να μπορεί να το ελέγξει, της ξέφυγε ένα δυνατό: «Κύριε ελέησον». Γρήγορα έκλεισε με τα δυο της χέρια το στόμα της.
-Καλέ, είσαι σίγουρη; Είπε ρίχνοντας την ένταση της φωνής κάτω από το κανονικό επίπεδο.
-Ναι, εδώ και ένα μήνα το παρατηρώ. Καμιά φορά, αργά το βράδυ τις μέρες αυτές της νηστείας, θηλάζει και κοιμάται. Να δεις. Αυτός θα γίνει σπουδαίος, άνθρωπος του Θεού. Είναι σημάδια θεϊκά όλα αυτά. Θα δεις, θα δεις! Έλεγε και ξανάλεγε η Δέσπω και σταυροκοπιόταν συνεχώς.
-Δόξα σοι ο Θεός. Το θέλημά του ας γίνει στα παιδιά όλου του ντουνιά και στα δικά μας.
Έτσι με το «δόξα σοι ο Θεός» της μάνας και το «έχει ο Θεός» του πατέρα, μεγάλωνε ο Σωτήρης. Και όσο εκείνος μεγάλωνε τόσο η μάνα του έβλεπε τα σημάδια του Θεού στη ζωή του παιδιού της…
Από το βιβλίο των: Π. Σπυρίδονος Βασιλάκου και Αθανασίου Καραπέτσα: «Στα Μονοπάτια της Αγάπης του Θεού». Ένα ταξίδι, για μικρούς και μεγάλους, στη ζωή των Αγίων της Βοιωτίας.
Εκδόσεις Αρχονταρίκι.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
Παράβαλε και:
06 Μαϊου, μνήμη της Οσίας Σοφίας της εν Κλεισούρα: Βίος, Ακολουθία.
