Στο υπερώο της Ιερουσαλήμ, εκεί που οι μαθητές του Κυρίου συνέρχονταν «ομοθυμαδόν», με κοινωνία διανοιών και αισθημάτων, έλαβε χώρα, δέκα ημέρες μετά την Ανάληψη του Κυρίου, η επιδημία του Αγίου Πνεύματος, η ορμητική δηλαδή επέλευσή Του επάνω τους και η πλήρωση του εσωτερικού τους από την καταλυτική παρουσία Του.
Τοτε ο άγιος Θεός, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, τούς ενεφόρησε με τα χαρίσματά Του, βαπτίζοντάς τους μέσα στην άκτιστη χάρη Του. Τοτε και συγκρότησε με τη βίαιη πνοη Του και τη διάπυρη ενέργειά Του την Εκκλησία. Τοτε οι άγιοι Απόστολοι κατεστάθησαν «ιερείς τω Θεώ» ( Αποκ. α´ 6) με την ενεργοποίηση του χαρίσματος που είχαν λάβει από τον Κυριο Ιησού, ενεργοποίηση που συντελέσθηκε από το Πνεύμα το Αγιο, Αυτό το οποίο «ιερέας τελειοί» και «όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας»1.
Το ίδιο το Πνεύμα, που τότε και πάντοτε καθιστά τούς ιερείς ιδιαίτερη τάξη μέσα στο σώμα της Εκκλησίας, με ειδική εξουσία, καθήκοντα και δικαιώματα, είναι και Αυτό που καθιστά όλους τούς βαπτισμένους πιστούς «χριστούς τω Κυρίω», Χριστιανούς. Και όπως στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, χρίονταν με ειδικό μυρώδες έλαιο οι βασιλείς και οι ιερείς, έτσι και τώρα, κατά αληθινή και πραγματική έκβαση των σκιωδών τύπων της μωσαϊκής νομοθεσίας, οι χριστιανοί με το μυστήριο του Χρίσματος καθίστανται βασιλείς και ιερείς, όχι με την ειδική χάρη της ιερωσύνης, αλλά με τη γενική, πνευματική και βαπτισματική έννοιά της.
Ετσι, τώρα επαληθεύεται η προφητική φωνή του Ησαϊα «υμείς δε ιερείς Κυρίου κληθήσεσθε, λειτουργοί Θεού» ( Ησ. ξα´ 6), καθώς η υπόσχεση του Κυρίου προς τον ισραηλιτικό λαο ότι εάν τηρήσουν τη συμφωνία που συνήψαν μαζί Του, θα καταστούν «βασίλειον ιεράτευμα» ( Εξ. ιθ´ 6) πραγματοποιείται τώρα στον νέο Ισραήλ της Χαριτος, στα πιστά μέλη της Εκκλησίας του Χριστού. Αυτά καθίστανται το αληθινό «βασίλειον ιεράτευμα», το «άγιον ιεράτευμα», που σκοπό τους έχουν να προσφέρουν, μέσω του Ιησού Χριστού, θυσίες πνευματικές, ευπρόσδεκτες στο Θεο (Α´ Πετρ. β´ 5, 9).
Αληθινά, υπερφυές μυστήριο η προχείριση κάθε χριστιανού σε ιερέα, με τη γενική, τη βαπτισματική ιερωσύνη. Εχει την αρχή του στη συγκρότηση όλων των πιστών σε Σώμα Χριστού, το μυστικό σώμα της Εκκλησίας, κεφαλή της οποίας είναι ο ίδιος ο Χριστός. Καθώς δηλαδή το χάρισμα της ιερωσύνης, το κατέχει σε έξοχο και τέλειο βαθμό ο Κυριος Ιησούς, το μεταδίδει και στο Σώμα Του, την Εκκλησία. Καθε πιστός, όντας μέλος της Εκκλησίας, συμμετέχει στο ιερατικό αξίωμα του Κυρίου, όπως άλλωστε και στα δύο άλλα, το βασιλικό και το προφητικό.
Υψιστο αξίωμα του χριστιανού! Να καθίσταται «ιερεύς του Θεού και του Χριστού» ( Αποκ. κ´ 6). Να πλησιάζει τον Θεο, να Τον λειτουργεί, να προσφέρει θυσία ενώπιόν Του! Μεγάλο επάγγελμα, αγία λειτουργία.
Το στίγμα της πνευματικής αυτής λειτουργίας κάθε πιστού χριστιανού, το δίνει ο απόστολος Παύλος με τούτα τα λόγια• «Παραστήσατε τα μέλη υμών θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον τω Θεώ, την λογικήν λατρείαν υμών» (Ρωμ. ιβ´ 1).
Και οι θείοι Πατέρες της Εκκλησίας ενδιατρίβουν και εμβαθύνουν στα άγια νοήματα της προτροπής•
«Ούτω και ημάς, τον άπαντα βίον διακείσθαι χρη», παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος, με αυτή συνεχώς τη διάθεση να ζούμε, «ως λατρεύοντας και ιερωμένους. Εσται δε τούτο, εάν καθ’ εκάστην ημέραν προσφέρης τω Θεώ θύματα και ιερεύς του οικείου σώματος γίνη και της κατά ψυχήν αρετής, οίον (=για παράδειγμα) όταν ελεημοσύνην, όταν επιείκειαν και ανεξικακίαν. Ταύτα γαρ ποιών, αναφέρεις λογικήν λατρείαν, ουδέν έχουσαν σωματικόν, ουδέν παχύ, ουδέν αισθητόν». Και σε άλλο σημείο εξηγεί πως το σώμα μπορεί να γίνει θυσία• Ας μη βλέπει ο οφθαλμός τίποτε πονηρό, λέει, και έγινε θυσία. Ας μη λαλεί η γλώσσα τίποτε αισχρό, και έγινε προσφορά. Ας μην πράττει το χέρι τίποτε παράνομο, και έγινε ολοκαύτωμα. Και όχι μόνον αυτά, συνεχίζει ο άγιος, αλλά και τα αντίθετα, τα θετικά: Το χέρι να δίνει ελεημοσύνη, το στόμα να ευλογεί τούς αντιτιθεμένους, η ακοή να σχολάζει συνεχώς σε ιερά ακροάματα2.
Ο πιστός καλείται να λατρεύει τον ασώματο Θεο με ανάλογη λατρεία, ασώματη, μυστική, πνευματική. Εδώ πλέον ναός καθίσταται το σώμα του πιστού (βλ. Α´ Κορ. ς´ 19), ιερό άδυτο και βωμός «το κρυπτόν της καρδίας ημών ταμείον»3. Εκεί θα προσφέρει τη ζωντανή θυσία, τη λογική λατρεία του, αναφέροντας όλες τις νοερές και πνευματικές ορμές και δυνάμεις του στον Θεο και προσφέροντάς Του «πνεύμα συντετριμμένον» και ψυχή καθοσιωμένη σ ᾿Εκείνον. «Δει τοίνυν του ασωμάτου και την λατρείαν τοιαύτην είναι και δια του εν ημίν ασωμάτου προσφέρεσθαι, τουτέστι δια της ψυχής και της του νου καθαρότητος… Μη τοίνυν πρόβατα θύετε και μόσχους, αλλ’ όλον σαυτόν ανάθες τω Θεώ και ολοκαύτωσον: τούτο γαρ εστι θυσίαν ζώσαν παραστήσαι… σταυρούν εαυτόν και τας αλόγους αναιρείν επιθυμίας και κατασφάττειν». « Ο γαρ ούτως παρά του Κυρίου προς την ιερωσύνην ταύτην αγόμενος, το φρόνημα της σαρκός νεκρώσας εν τη μαχαίρα του πνεύματος, ο εστι ρήμα Θεού, ούτως ιλεούται τον Θεόν εν τοις αδύτοις γενόμενος, εαυτόν δια της τοιαύτης θυσίας ιερουργήσας και παραστήσας το εαυτού σώμα, θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον τω Θεώ»4. Αληθινό, «τι ιερατικώτερον», αναφωνεί ο άγιος Λεων ο μέγας, Παπας Ρωμης, από το να αφιερώνει κανείς τον εαυτό του στο Θεο με την καθαρότητα της συνειδήσεώς του και να προσφέρει σ Αὐτόν από το βωμό της καρδιάς του «θυσίας αμώμους;»5.
Υψίστη λειτουργία. Μακάριοι όσοι συναισθάνονται το ύψος της κλήσεώς τους και παρίστανται ενώπιον του Τρισαγίου Θεού με χέρια άμωμα, όσια, «ανενέγκαι πνευματικάς θυσίας ευπροσδέκτους τω Θεώ δια Ιησού Χριστού» (Α´ Πετρ. β´ 5).
_____
1. Κυριακή της Πεντηκοστής, Εις τον Εσπερινόν, Στιχηρόν Ιδιόμελον.
2. Ιω. Χρυσοστόμου, Εις την προς Ρωμαίους επιστολήν, Ομιλ. Κ´, 1-2, ΡG 60, 595-597.
3. Γρηγορίου Νυσσης, Εις την προσευχήν, Λογ. Γ´, ΡG 44, 1149.
4. Ιω. Χρυσοστόμου, Εις το κατά Ιωάννην, Ομιλ. ΛΓ´, 2, ΕΠΕ 13, 286-288. Γρηγορίου Νυσσης, ενθ ανωτ.
5.Sermo IV, ΡL 54, 148.
Από το περιοδικό: “Η δράση μας”, τεύχος Ιουνίου 2009.
