ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΒ’
Η ψυχή που δοκιμάζεται, γίνεται πιο θερμή
και λαχταρά με δύναμι το Χριστό
ΕΙΝΑΙ ΩΦΕΛΙΜΟ να συναντούμε κάποτε στη ζωή μας δυσκολίες και εμπόδια. Είναι ωφέλιμο να δοκιμάζουμε πόνους και στεναχώριες. Όλα αυτά μας βοηθούν να συγκεντρωνώμεθα στον εαυτόν μας και να καλλιεργούμε την σκέψι ότι στον κόσμο αυτόν, είμεθα ξένοι και εξόριστοι και ότι μάταιες είναι οι ελπίδες μας, όταν στου κόσμου αυτού τα πράγματα τις στηρίζουμε.
Ωφέλιμο είναι να βρισκόμαστε κάποτε μπροστά στις διαφωνίες των άλλων ή στις δυσμενείς των σκέψεις για μας, έστω κι αν οι δικές μας διαθέσεις είναι αγνές κι ειλικρινείς και οι πράξεις μας άριστες.
Όλα αυτά μας βοηθούν στην ταπείνωσι και μας προφυλάσσουν από την ματαιοδοξία. Γιατί είναι φυσικό μπροστά στις άδικες κρίσεις των ανθρώπων η σκέψι μας ν’ αναζητά τον Θεό, που Αυτός μόνο μπορεί να δη τα βάθη της καρδιάς μας. Γι’ αυτό ο άνθρωπος πρέπει να έχει στήριγμά του τον Θεό, ώστε να είναι γι’ αυτόν περιττή και άχρηστη η ανθρώπινη παρηγοριά.
Τόσο περισσότερο νοιώθει κανείς την ανάγκη του Θεού, όσο περισσότερες λύπες, στεναχώριες, δυσκολίες και διωγμούς υφίσταται. Τότε ακριβώς καταλαβαίνει βαθειά ότι χωρίς τον Θεό, τίποτε δεν είναι δυνατόν να γίνη.
Μέσα στις δυσκολίες και στις συμφορές, θερμότερη γίνεται η προσευχή.
Μέσα στους πειρασμούς και στις εναντιότητες, έντονη ξεπηδά του Χριστού η θερμή λαχτάρα.
Τότε μόνο νοιώθει κανείς απόλυτα, ότι ειρήνη και ασφάλεια, δεν βρίσκονται σ’ αυτόν τον κόσμο.
Από το βιβλίο: Η Μίμησις του Χριστού, του Κεμπησίου Θωμά. Νεοελληνική απόδοσις της εκδοθείσης το 1902 μεταφράσεως του Αβερκίου Λαμπίρη υπό την έγκρισιν και ευλογίαν της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Εκδόσεις ΦΩΣ
η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
