«Η θλίψις έχει αυτό το γνώρισμα: εκείνους, που την υποφέρουν με γεναιότητα και πραότητα, τούς ανεβάζει ψηλότερα απ’ τις θλιβερές καταστάσεις, ώστε να μη τούς φθάνουν του διαβόλου τα βέλη, αλλά τούς εκπαιδεύει να περιφρονούν τις δολοπλοκίες του. Ο,τι δηλαδή γίνεται και με τα δένδρα• αυτά που μεγαλώνουν κάτω από την σκια, γίνονται ευπαθέστερα και υστερούν στην καρποφορίαν• εκείνα όμως που δέρνονται από τούς ανέμους και δέχονται τις καιρικές προσβολές και τα λιοπύρια, γίνονται περισσότερον ανθεκτικά και με πλουσιώτερη φυλλωσιά και είναι κατάμεστα από καρπούς.
Το ίδιο συμβαίνει συνήθως και με την θάλασσα. Οσοι πρωτομπαίνουν σε καράβι, κι ας είναι και πολύ γενναίοι μερικοί, επειδή δεν έχουν θαλασσινή εμπειρία, ταράζονται και τούς πιάνει σκοτοδίνη. Εκείνοι όμως που έχουν περάσει πολλά πέλαγα κι έχουν αντιμετωπίσει πολλές τρικυμίες και υποθαλάσσια βράχια και ακρωτήρια με σπηλιές και βαθουλωμένες θαλασσινές κουφάλες, και επιθέσεις αιφνιδιαστικές από θηρία• από ύπουλους κινδύνους, από πειρατές και κακοποιούς που πνίγουν στην θάλασσα τα θύματά τους• δηλαδή αυτοί που εμποδίστηκαν από συνεχείς κακοκαιρίες, κάθονται στο καράβι πιο θαρραλέοι από εκείνους που βαδίζουν στην γη• και μάλιστα κάθονται χωρίς φόβο, όχι κοντά στο τιμόνι στο μέσον του καραβιού• αλλά στην πρώρα και στην πρύμη. Κι εκείνοι που πριν έπεφταν κάτω και μόνον όταν έβλεπαν φουρτούνα, τρομαγμένοι και φοβισμένοι, μετά από πολλήν πείραν τρικυμίας που κατέκτησαν, και τα σχοινιά του καραβιού τραβούν, και τα πανιά μαζεύουν, και πιάνουν τα κουπιά• και σ’ όλα τα μέρη του καραβιού εύκολα τριγυρίζουν.»
Από το περιοδικό: «Η δράση μας», τεύχος Νοεμβρίου 2008.
Παράβαλε και:
25 Ιουλίου, από τα σκάμματα της αρετής, στα στέφανα του ουρανού: από το Βίο της Οσίας Ολυμπιάδος.
