Ο τρόπος που ζει η Εκκλησία είναι το θέλημα του Θεού – Αρχιμ. Θεοδοσίου Μαρτζούχου, Εφημερίου Ι.Ν. Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου Πρεβέζης.
Ο άνθρωπος όταν αποφάσιζε να γίνει χριστιανός, αποφάσιζε ότι θα ζει με τον Χριστό και με την Εκκλησία. Με τον τρόπο που λέει ο Χριστός και με τον τρόπο τον οποίο βίοι η Εκκλησία και τα μέλη της. Αυτό είναι που είπαμε πιο πριν. Έβλεπαν την αλλαγή κι ήθελαν και οι άλλοι άνθρωποι να αλλάξουν. Και γίνονταν έτσι χριστιανοί. Και η Εκκλησία τους βάφτιζε μια ημέρα που γινόταν η Θεία Λειτουργία. Όπως και τους πάντρευε μια μέρα που γινόταν η Θεία Λειτουργία. Γι’ αυτό τα δύο αυτά μυστήρια, το βάφτισμα και ο γάμος αρχίζουν με το ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός . Έχει μείνει η Χειροτονία μέσα στην Θεία Λειτουργία. Τα άλλα δύο μυστήρια, ο γάμος και το βάπτισμα, αποσπαστήκαν από την Λειτουργία. Κακώς! Κάκιστα! Η Ευχαριστία συναρμόζει τα μέλη της Εκκλησίας μεταξύ τους.
Σήμερα το να είμαι ή να μην είμαι χριστιανός είναι υπόθεση δική μου. Αυτή είναι η ουσιαστική αλλαγή, η αλλοίωση, αν θέλετε, της Εκκλησίας. Γι’ αυτό ο καθένας τώρα αξιολογεί τον εαυτό του ως χριστιανό. Το λέει μόνος του. Το αποφασίζει μόνος του. Το περιγράφει μόνος του. Δεν διανοείται, ούτε καταλαβαίνει τι σημαίνει η λέξη αφορισμός (αφορισμός σημαίνει: η κατάσταση έχει όρια-σύνορα. Αφορισμός σημαίνει βγάζω κάποιον έξω από τα σύνορα). Έχει βγει αυτός μόνος του και η Εκκλησία ουσιαστικά κάνει διαπιστωτική πράξη. Όπως κάνει ο γιατρός διαπιστωτική πράξη για κάποιον που πέθανε. Δεν πέθανε ο άνθρωπος επειδή έγραψε ο γιατρός βεβαίωση θανάτου. Έχει πεθάνει ο άνθρωπος και μετά γράφει ο γιατρός βεβαίωση θανάτου. Όταν ένας άνθρωπος βγει έξω από τα όρια της Εκκλησίας, η Εκκλησία τον αφορίζει όπως λέμε. Αυτά εμάς έχουν καταντήσει να μας είναι άγνωστες λέξεις. Ενώ είναι αυτονόητα. Άπαξ και δεν είναι μέλος της Εκκλησίας και δεν πιστεύει στον Χριστό, δεν θα πρέπει να ισχυρίζεται ότι είναι χριστιανός. Άμα δεν πιστεύει
τον Χριστό Θεό και δεν πιστεύει στην Ανάσταση, από που κι ως που είναι χριστιανός; Τα υπόλοιπα όλα δεν είναι κουβεντολόι;
Βαφτίζομαι, λοιπόν, σημαίνει: πεθαίνω για ένα τρόπο ζωής. Τι σημαίνει αυτό το περιγράφει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος με μια πάρα πολύ ωραία εικόνα. Έλεγε, λοιπόν: Τι μου λες ότι είσαι άνθρωπος όταν κλωτσάς σαν γαΐδαρος; Όταν είσαι λαίμαργος σαν αρκούδα; Όταν είσαι μνησίκακος σαν καμήλα; Όταν αρπάζεις σαν λύκος; Όταν δαγκώνεις σαν σκορπιός; Όταν είσαι ύπουλος σαν αλεπού; Κι όταν έχεις δηλητήριο χειρότερο από της οχιάς; Αυτά είναι τα πράγματα για τα οποία οι άνθρωποι πεθαίνανε γινόμενοι Χριστιανοί. Πέθαινε από το να δαγκώνει, να κλωτσάει, να είναι μνησίκακος, να λαιμαργεί, να αρπάζει, να είναι ύπουλος, να έχει δηλητήριο μες την ψυχή του. Η τουλάχιστον αυτό αποφάσιζε να κάνει. Όταν λοιπόν αυτό το αποφάσιζε, από κει και μετά, μετά από μια δοκιμασία κι αφού συνειδητοποιούσε τι πιστεύει, από την διδασκαλία που γινόταν στην κατήχηση, ο άνθρωπος βαφτιζόταν. Δηλαδή, τον βουτούσαν μέσα στα νερά του αγιασμού, για να αναγεννηθεί σ’ ένα καινούργιο τρόπο ζωής.
Να αποχτήσει την δυνατότητα της μυστηριακής σχέσης με την Εκκλησία, η οποία είναι το μυστήριο-κιβωτός της Σωτηρίας. Έξω από την οποία δεν υπάρχει σωτηρία.
Λέει ο απόστολος Παύλος: Τι εκάναμε στο βάπτισμα; Ταφήκαμε μαζί με τον Χριστό, για να αναστηθούμε μαζί του σε ένα καινούργιο τρόπο ζωής. Πόσοι από μας έχουν σαφή αντίληψη αυτού του γεγονότος; Ούτε εμείς οι παπάδες μερικές φορές. Κι εμείς ακόμα ζούμε με ένα τρόπο που είναι σαν να μην είχαμε βαφτιστεί ποτέ. Ο Χριστός είναι υπόδειγμα του τρόπου με τον οποίο ζει η Εκκλησία. Και ο τρόπος που ζει η Εκκλησία είναι το θέλημα του Θεού.
Πάρα πολλές φορές βέβαια διεκδικούμε για τον εαυτό μας το ρόλο του ανήλικου. Μας βολεύει. Θέλουμε ο παπάς ή ο Δεσπότης ή ο Πατριάρχης να είναι άψογος τέλειος και άγιος, ούτως ώστε εμείς τα ανήλικα να βλέπουμε μονίμως παράδειγμα ζωής. Χρειάζεται να είναι. Αλλά δεν πρέπει αυτό να γίνεται για μας, δικαιολογία στο να μην αλλάξει η κατάστασή μας ή να θεωρούμε δικαιολογημένη την κατάστασή μας. Πάρα πολλές φορές το λάθος κάποιου λειτουργεί μέσα μας ως δικαιολογία στο να μείνουμε εκεί που είμαστε κι αυτό είναι το ουσιαστικό μας λάθος. Πρέπει να είμαστε εμείς οι παπάδες καλύτεροι. Ναι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όταν δεν είμαστε είναι δικαιολογία για κάποιον να μην είναι και κείνος. Αυτό μόνο σε ανήλικους συμβαίνει. Τα παιδάκια χρειάζονται μονίμως ένα παράδειγμα για να περπατήσουν κάθε βήμα. Υποτίθεται ένας άνθρωπος που ’χει γίνει χριστιανός και είναι ενήλικας δεν χρειάζεται μονίμως ένα παράδειγμα. Χρειάζεται βοηθό. Ναι. Αλλά δεν χρειάζεται μονίμως ένα παράδειγμα.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Πεμπτουσία.gr: 01 Μαϊου 2016
Η αμαρτία δεν είναι μια παράβαση ενός κώδικα, είναι αλλοίωση της ζωής – Αρχιμ. Θεοδοσίου Μαρτζούχου, Εφημερίου Ι.Ν. Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου Πρεβέζης
Πιστεύουμε λοιπόν ότι, ή ζω μαζί με τον Χριστό και την Εκκλησία ή ζω χωρίς τον Χριστό και την Εκκλησία. Βαφτίζομαι αποφασίζοντας να ζήσω με τον Χριστό και την Εκκλησία. Αυτό δε σημαίνει ότι μαγικά με ακούμπησε η Κίρκη και άλλαξαν τα πάντα μέσα μου. Η απόφαση να γίνω χριστιανός δεν με έφτασε στο τέλος της πορείας. Η αρχή της πορείας δεν είναι κατάληξη της πορείας. Το βάπτισμα δεν είναι αγιότητα δια μιας. Αυτό πάρα πολλές φορές συγχέουν οι άνθρωποι, επειδή τους δώσαμε και μείς τέτοιες αυταπάτες, και λένε: και πας και στην Εκκλησία! Αυτό δεν λέει τίποτα. Δείχνει απλώς ότι ο άνθρωπος αυτός δεν δούλεψε ποτέ με τον εαυτό του, δεν κατάλαβε πόσο δύσκολο είναι να μαζέψει κανείς τον εαυτό του και να τον βάλει στον τρόπο ζωής του Χριστού και της Εκκλησίας, και γι’ αυτό λέει εύκολες κουβέντες. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Το πρόβλημα είναι με μας.
Όταν, λοιπόν, είμαστε μέσα στην Εκκλησία , κι έχουμε βαφτιστεί, και περίπου προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε αυτά τα πράγματα, έρχεται κάποια στιγμή ένα δίλημμα: Να κάνω αυτό ή να κάνω το άλλο. Το δίλημμα έρχεται μες στην ψυχή μας ως μία πρόταση. Σαν ένα βέλος, θα λέγαμε, που μας στοχεύει: Πού; Εκεί που πονάμε. Εκεί που αν ακουμπήσεις μια χορδή θα αρχίσει να βγάζει ένα ήχο. Σ’ όποια θέματα: άλλος στην κακία, άλλος στον φθόνο, άλλος στα σωματικά, άλλος στα ψυχικά πάθη. Έρχεται λοιπόν ένα δίλημμα: Να κάνω ή να μη κάνω κάτι. Κι επειδή δε μάθαμε ποτέ μας να αγωνιζόμαστε και δεν ξέρουμε με σαφήνεια ότι το θέλημα του Θεού δεν είναι εξασφάλιση εκεινού, αλλά είναι ζωή δική μας, αποφασίζουμε το λάθος.
Και κάνουμε την αμαρτία. Αμαρτία τι σημαίνει; Σημαίνει ότι αποφάσισα να κάνω κάτι που δεν το κάνει ο Χριστός. Δηλαδή. Άμα ο Χριστός είναι ζωή και κάτι δεν το κάνει, εγώ κάνοντάς το, αρνούμαι την ζωή. Άμα δεν ξεκαθαρίσει μέσα στην ψυχή μας αυτό, δεν θα καταλάβουμε ποτέ πόσο ουσιαστικό γεγονός είναι η αμαρτία και πόσο μας ζημιώνει. Τις περισσότερες φορές την αμαρτία την φανταζόμαστε όπως τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, δηλαδή περνάμε καμμιά φορά σε λάθος δρόμο ή με πράσινο ή με κόκκινο, δεν ξέρω, αναλόγως, και κάναμε μια παράβαση. Μα η αμαρτία δεν είναι μια παράβαση ενός κώδικα, είναι αλλοίωση της ζωής.
Γι’ αυτό είπα πιο πριν, ο Χριστός ζει μ’ αυτόν τον τρόπο, εμείς κάνουμε κάτι άλλο που δεν είναι αυτό, άρα δεν έχουμε ζωή. Άρα η αμαρτία τι είναι; Θάνατος. Αυτό βέβαια επειδή δεν έχει βιολογικά αποτελέσματα και εμείς μονάχα τα βιολογικά μετράμε, δεν το αντιλαμβανόμαστε. Γιατί πάρα πολλές φορές εμείς μη εμπιστευόμενοι τον λόγο Του έχουμε μονάχα εμπιστοσύνη σ’ αυτά που υποτίθεται βλέπουμε.
Κι ο Χριστός κάνει συγκατάβαση στην κατάσταση μας και κάνει ένα θαύμα σωματικά εντυπωσιακό (θεραπεία του Παραλύτου) για να πιστούν οι άνθρωποι ότι του είχε προηγουμένως συγχωρήσει τις αμαρτίες. Και ο Θεός συγχώρησε πρώτα τις αμαρτίες για να καταλάβουμε ότι είναι βαρύτερο γεγονός η ψυχική παράλυση από την σωματική. Επειδή, λοιπόν, εμείς δεν βλέπουμε το αποτέλεσμα του θανάτου, που φέρνει στην ψυχή μας η αμαρτία, δεν μπορούμε να το ζυγιάσουμε. Και το βλέπουμε εντελώς αδιάφορα (καλά, ναι! . Έκανα λάθος… ή τι να κάνεις άνθρωπος είσαι). Από ‘κει και μετά τα πράγματα λειτουργούν εντελώς στραβά.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Πεμπτουσία.gr: 03 Μαϊου 2016
