Κάποιος Φαρισαίος είχε καλέσει τον Κύριο Ιησού για φαγητό. Δεν Τον είχε καλέσει από σεβασμό αλλά από κάποιο προσωπικό υπολογισμό. Ο Ιησούς προέβλεψε τα ακάθαρτα κίνητρα τούτου του Φαρισαίου, και πρίν από το φαγητό, επίτηδες δεν ήθελε να πλύνει τα χέρια Του. Άραγε δεν είναι λογικό, το ακάθαρτο κέρασμα να γίνει δεκτό με άπλυτα χέρια; Ο Φαρισαίος εξεγέρθηκε εναντίον αυτού, ενώ ο Κύριος χρησιμοποίησε τούτη την ευκαιρία για να ξεσκεπάσει τους Φαρισαίους, οι οποίοι απ’ έξω σ’ όλα έδειχναν καθαροί, ενώ ήσαν πνευματικά ακάθαρτοι: «Το δε έσωθεν υμών γέμει αρπαγής και πονηρίας» (Λουκ. 11, 39). Και εφόσον αυτός ο Φαρισαίος νόμιζε, ότι κάνει ιδιαίτερη ελεημοσύνη στον Ιησού με το ότι Τον κάλεσε για φαγητό, του απηύθυνε μομφή ο Κύριος λέγοντας: «Πλην τα ενόντα δότε ελεημοσύνην, και ιδού άπαντα καθαρά υμίν έσται» (Λουκ. 11, 41). Τώρα εσύ ρωτάς, τι σημαίνουν αυτά τα λόγια;
Σημαίνουν την ελεήμονα καρδιά, η οποία κινεί τα χέρια προς ελεημοσύνη. Ο Θεός, ο Οποίος βλέπει τις καρδιές, δέχεται μόνο τέτοια ελεημοσύνη. Εάν η καρδιά είναι μοχθηρή και ανελεήμων, μάταια δίνει το χέρι! Ο Θεός τέτοιο δώρο το απορρίπτει. Τους ανθρώπους μπορείς να τους ξεγελάσεις με το δώρο των χεριών, αλλά τον Θεό ποτέ. Αν είναι ακάθαρτη η καρδιά, είναι ακάθαρτο και το δώρο, όσο μεγάλο κι αν είναι. Από την ακάθαρτη καρδιά ρέουν ακάθαρτες σκέψεις και ακάθαρτες επιθυμίες, και λερώνουν όλες τις εξωτερικές πράξεις των ανθρώπων, όσο και αν φαίνονται καλές και καθαρές. Πού βοηθά το πλύσιμο των χεριών, όταν η ακαθαρσία της καρδιάς τα κάνει συνέχεια βρώμικα; Εάν ένα σπίτι μέσα είναι γεμάτο ακαθαρσίες και βρωμιές, που χρησιμεύει το πλύσιμο και ο καλλωπισμός στις πόρτες και τα παράθυρα; Ας είναι οι πόρτες και τα παράθυρα εντελώς πλυμένα, αυτό δεν μπορεί να ελαχιστοποιήσει καθόλου την ακαθαρσία πίσω τους. Με την θεϊκή προορατικότητα και την ουράνια ευαισθησία Του, ο Χριστός προέβλεψε και αισθάνθηκε την ψυχή του Φαρισαίου σαν ένα δοχείο γεμάτο ακαθαρσίες. Γι’ αυτό αρνείται να πλύνει τα χέρια Του. Αρνείται να πράξει το πλέον ασήμαντο, για να τον μαλώσει για το πλέον σημαντικό. Και τα πλέον βρώμικα χέρια είναι εντελώς καθαρά, σε σύγκριση με την ακάθαρτη καρδιά. Να νίψουμε λοιπόν πρώτα την καρδιά, και ιδού, όλα τα άλλα θα μας είναι καθαρά.
Για τον φρικτό αυτοκράτορα Καλιγούλα λέγεται πως είχε καλέσει μια φορά κάποιους συγκλητικούς σε δείπνο με κακή προαίρεση. Στο αυτοκρατορικό παλάτι, όλα ήταν λαμπερά και καθαρά. Τίποτα δεν ήταν ακάθαρτο, εκτός από την καρδιά του αυτοκράτορα. Ο αυτοκράτορας κατά το έθιμο έπλυνε πριν από το δείπνο και το πρόσωπο και τα χέρια, και έβαλε το πιο πολύτιμο άρωμα. Μόνο η καρδιά του ήταν αποθήκη γεμάτη ακαθαρσία. Και τη στιγμή που εκείνος ευγενέστατα έλεγε «εις υγείαν» στους καλεσμένους του, παινεύοντάς τους και δοξάζοντάς σους, οι δήμιοι στην πόλη σκότωναν τους γιούς αυτών των συγκλητικών, κατά την προγενέστερη διαταγή του αυτοκράτορα. Το παράδειγμα αυτού του Ρωμαίου αυτοκράτορα όπως και το παράδειγμα εκείνου του Εβραίου Φαρισαίου – δυο από χιλιάδες άλλα – σου λένε ξεκάθαρα, γιατί ο Υιός του Θεού έπρεπε να κατέβει στη γη. Τόση ακαθαρσία είχε ενθρονιστεί στις καρδιές των ανθρώπων, τόση υποκρισία κυριάρχησε, και τόση σύγχυση ανάμεσα στο σημαντικό και το ασήμαντο εξαπλώθηκε στον κόσμο, ώστε η ύπαρξη του κόσμου με τέτοιους ανθρώπους έγινε χωρίς νόημα. Και κανένας άλλος δεν μπορούσε να τα καθαρίσει αυτά και να τα αλλάξει, παρά μόνο ο Θεός.
Στον Θεό να είναι δόξα και ευχαριστία ενώ σε σένα ζωή και σωτηρία.
Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δεν φτάνει μόνον η πίστη…». Ιεραποστολικές επιστολές Β’
Εκδόσεις «Εν πλω», 2008.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
